tag:blogger.com,1999:blog-34700926563502574522024-03-13T21:31:55.526+02:00Ταξίδι στην αρχαία ΕλλάδαUnknownnoreply@blogger.comBlogger436125tag:blogger.com,1999:blog-3470092656350257452.post-21546250386978950922014-12-01T02:01:00.003+02:002014-12-01T02:01:24.711+02:00Η αγωγή των νέων στην Αρχαία Αθήνα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-qxinTLlWypI/VHuvq6PLSPI/AAAAAAAAMg4/a-C2RYNj3gQ/s1600/70.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-qxinTLlWypI/VHuvq6PLSPI/AAAAAAAAMg4/a-C2RYNj3gQ/s1600/70.jpg" height="338" width="400" /></a></div>
Η αγωγή των νέων στην αρχαία Αθήνα είναι παρόμοια με την αγωγή των νέων σε άλλες ελληνικές πόλεις, με εξαίρεση την Σπάρτη. Απλώς γίνεται ιδιαίτερη μνεία στην αγωγή των Αθηναίων νέων, γιατί η αρχαία Αθήνα του 5ου π.Χ. αιώνα αποτελεί γενικότερο πρότυπο σε αυτό το βιβλίο.<br />
<br />
<a name='more'></a><br /><br />
Στην αθηναϊκή οικογένεια, την αγωγή αναλάμβανε ο πατέρας ο οποίος ήταν και ο αρχηγός της οικογενείας. Μπορούσε, όμως, η αγωγή να ανατεθεί σε άλλους. Μέχρι τα 7 τους έτη τα αγόρια και τα κορίτσια μεγάλωναν μαζί στον γυναικωνίτη και έπαιζαν μαζί διάφορα ευχάριστα παιχνίδια. Από τα 7 τους έτη τα αγόρια, με τη συνοδεία του παιδαγωγού, πήγαιναν στο σχολείο. Ο παιδαγωγός ήταν ένας ηλικιωμένος και έμπιστος δούλος της οικογενείας. Σε ό,τι αφορά τα κορίτσια, αυτά έμεναν στο σπίτι και η μητέρα τους τα δίδασκε ανάγνωση, γραφή, μουσική, χορό και την οικοκυρική τέχνη.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-EPo3ffJCCWI/VHuSF_U1x4I/AAAAAAAAMeI/2DglV6E6RwI/s1600/71.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-EPo3ffJCCWI/VHuSF_U1x4I/AAAAAAAAMeI/2DglV6E6RwI/s1600/71.jpg" height="346" width="400" /></a></div>
Φυσικά, ο αναγνώστης θα αναρωτηθεί γιατί τα κορίτσια δεν πήγαιναν σχολείο μαζί με τα αγόρια. Η απάντηση είναι ότι οι γυναίκες την εποχή εκείνη ασχολούνταν με το νοικοκυριό και την οικογένειά τους και όχι με κάποιο επάγγελμα. Δεν είχαν πολιτικά δικαιώματα, γιατί όπως και οι δούλοι στερούντο μορφώσεως, κάτι που είναι απαραίτητο στην άμεση δημοκρατία. Αν λάβουμε υπόψιν ότι η σημερινή εκπαίδευση είναι απαράδεκτη παγκοσμίως, με το παραπάνω σκεπτικό, κανείς δεν θα είχε δικαίωμα ψήφου στις εκλογές!!!<br />
<br />
Στην αρχαία Αθήνα οι άνδρες ήταν αυτοί που εργάζονταν και συντηρούσαν την οικογένεια και συμμετείχαν, όντας πνευματικά καλλιεργημένοι, στις πολιτικές αποφάσεις. Η θέση της γυναίκας ήταν – με εξαίρεση την Σπάρτη και την μινωική Κρήτη – μέτρια στην αρχαία Ελλάδα όπως και στις άλλες χώρες, τότε. Ουσιαστικά, στις περισσότερες – βασικά στις δυτικές – χώρες, μόλις στα μέσα του 20ου αιώνα άρχισαν οι γυναίκες να αποκτούν πολιτικά δικαιώματα και ισότητα με το ανδρικό φύλο, σε όλους τους τομείς.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-tECE3JRdjAE/VHuSWuzennI/AAAAAAAAMeQ/pBwe_7vg6f4/s1600/72.jpeg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-tECE3JRdjAE/VHuSWuzennI/AAAAAAAAMeQ/pBwe_7vg6f4/s1600/72.jpeg" height="400" width="275" /></a></div>
Επιστρέφοντας στην αγωγή των νέων στην αρχαία Αθήνα, οι γονείς ήταν υποχρεωμένοι να πληρώσουν κάποιον δάσκαλο που θα αναλάμβανε την αγωγή των παιδιών τους.<br />
<br />
Τα μαθήματα δεν γίνονταν σε κάποιο σχολείο, αλλά στην οικία του δασκάλου. Κάτι σαν ιδιαίτερο ολιγομελές φροντιστήριο! Στο σημείο αυτό πρέπει να σημειωθεί ότι γίνεται αναφορά στα ανήλικα παιδιά και όχι στους ενηλίκους που μπορούσαν να σπουδάσουν δίπλα σε φιλοσόφους και σε φιλοσοφικές σχολές, μοναδικές και ανεπανάληπτες για την ανθρωπότητα.<br />
<br />
Οι ανήλικοι, λοιπόν, διδάσκονταν την βασική εκπαίδευση από 4 δασκάλους: τον <b>``γραμματιστή΄΄</b>, τον δάσκαλο της <b>μουσικής</b>, τον <b>γυμναστή </b>και τον<b> χοροδιδάσκαλο.</b> Η γυμναστική αγωγή των νέων αναλύθηκε στην προηγούμενη ενότητα.<br />
<br />
Τα παιδιά διδάσκονταν από τον γραμματιστή ανάγνωση και γραφή. Επίσης, τα παιδιά διδάσκονταν ποίηση όπως του Ομήρου και του Ησιόδου και μάθαιναν από την αρχή της εκπαίδευσής τους να αποστηθίζουν ποιήματα. Όταν μάθαιναν ανάγνωση και γραφή, τότε διάβαζαν και αποστήθιζαν ποιήματα μεγάλων ποιητών της εποχής. Πέρα από την ανάγνωση, την γραφή και την διείσδυση των νέων στα κείμενα των σοφών της εποχής, η μουσική θεωρείτο απαραίτητο στοιχείο στην αγωγή τους.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-lGc9aZpFFSU/VHuUPQXW-0I/AAAAAAAAMec/0BssAvILanI/s1600/75.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-lGc9aZpFFSU/VHuUPQXW-0I/AAAAAAAAMec/0BssAvILanI/s1600/75.jpg" height="400" width="337" /></a></div>
Στην αρχαία Ελλάδα ο <b>``μουσικός ανήρ΄΄</b> ήταν ο μορφωμένος άνθρωπος. Ως γνωστόν, η διδασκαλία της μουσικής στην αρχαία Ελλάδα προηγήθηκε από αυτή των γραμμάτων. Η μουσική εκπαίδευση περιλάμβανε την διδασκαλία μουσικού οργάνου, τραγουδιού και χορού. Τα παιδία διδάσκονταν από τον ``κιθαριστή΄΄ λύρα ή αυλό.Το παίξιμο της λύρας συνοδευόταν από την απαγγελία στίχων λυρικών ποιημάτων ή από τραγούδια συχνά ηρωικά κατορθώματα. Από εκεί βγήκε και η λυρική ποίηση.<br />
<br />
Στην αρχαία Ελλάδα δεν επικρατούσε η αδιαφορία, η φασαρία και η ανοησία των σύγχρονων μαθητών. Κατά την διάρκεια των μαθημάτων οι νέοι στέκονταν σοβαροί, δεν μιλούσαν μεταξύ τους και παρακολουθούσαν με ιδιαίτερο ενδιαφέρον την διδασκαλία. Κανένα εκπαιδευτικό σύστημα και κανένας δάσκαλος δεν κατάφερε ποτέ στην ιστορία να κρατήσει πραγματικά το ενδιαφέρον των μαθητών.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-HWEtms38gqg/VHuUgt_klUI/AAAAAAAAMek/mrjRhr1QDHc/s1600/76.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-HWEtms38gqg/VHuUgt_klUI/AAAAAAAAMek/mrjRhr1QDHc/s1600/76.jpg" height="303" width="320" /></a></div>
Στην αρχαία Ελλάδα οι μαθητές αγαπούσαν το σχολείο το οποίο δεν τους πίεζε να βαθμοθηρούν για να φοιτήσουν σε κάποιοι πανεπιστήμιο, ούτε τους πίεζε και τους καθιστούσε ανταγωνιστές από την τρυφερή τους ηλικία με διάφορες εξετάσεις, ``credits΄΄ και βαθμολογίες που τα σύγχρονα γελοία εκπαιδευτικά συστήματα όλου του κόσμου κάνουν.<br />
<br />
Εξάλλου, όπως προαναφέρθηκε, σήμερα η εκπαίδευση αποσκοπεί στην μετάδοση στείρων γνώσεων και στην παραγωγή επαγγελματιών. Επίσης, ο εκπαιδευτικός με την υποκειμενική του αξιολόγηση κολλάει μια ταμπέλα στον νέο λέγοντας του ότι είναι ``καλός΄΄ ή ``κακός΄΄ μαθητής ή φοιτητής, τουτέστιν άχρηστος … Ποίος, όμως, είναι ο αλάνθαστος που θα κρίνει έναν άνθρωπο και μάλιστα έναν νέο και θα καθορίσει την μετέπειτα επαγγελματική και κοινωνική του ζωή;<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-7MTln2E0d7A/VHuUzOaQmrI/AAAAAAAAMes/dEIeLPWzRu4/s1600/79.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-7MTln2E0d7A/VHuUzOaQmrI/AAAAAAAAMes/dEIeLPWzRu4/s1600/79.jpg" height="258" width="400" /></a></div>
Η αγάπη των Αθηναίων νέων για το σχολείο φαίνεται από το μάθημα της μουσικής στο οποίο πήγαιναν παραταγμένοι σε ομάδες και σιωπηροί, χωρίς να οχλαγωγούν – όπως οι σημερινοί νέοι.<br />
<br />
Στα μαθήματα αναφέρθηκε ότι οι νέοι παρέμεναν κόσμιοι και σοβαροί, δεν έκαναν αστεία και ποτέ δεν αντιμιλούσαν στον δάσκαλο, κάτι που γίνεται κατά κόρον σήμερα. Εντούτοις, αν κάποιος μαθητής έδειχνε ασέβεια στο μάθημα και γελούσε ή έκανε φασαρία, τότε ο δάσκαλος τον χτυπούσε. Σήμερα, οι δάσκαλοι φοβούνται να ρίξουν ένα χαστούκι ή με το ραβδί να χτυπήσουν τα χέρια ενός άτακτου μαθητή, για να μην μηνυθούν από τους γονείς του και χάσουν την δουλεία τους από την πειθαρχική επιτροπή του υπουργείου παιδείας. Και όμως, χωρίς να προτείνεται το (πάλαι ποτέ) δεσποτικό γερμανικό σύστημα, είναι εμφανές ότι η αντιμετώπιση των άτακτων μαθητών στην αρχαία Αθήνα σωφρόνιζε τους ιδίους και παραδειγμάτιζε τους άλλους.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-IhwaYd6-DNc/VHun11snXUI/AAAAAAAAMgE/slXCVv-ZDew/s1600/875.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-IhwaYd6-DNc/VHun11snXUI/AAAAAAAAMgE/slXCVv-ZDew/s1600/875.jpg" height="243" width="400" /></a></div>
Οι νέοι στην αρχαία Ελλάδα, εν αντιθέσει με τους σημερινούς νέους, έδειχναν σεβασμό στους μεγαλυτέρους και τους δασκάλους τους, και ας λέει ο κωμωδιογράφος Αριστοφάνης (445 -385 π.Χ.) ότι πείραζαν τους γέροντες. Ο Αριστοφάνης, επί τη ευκαιρία, είναι γνωστός για την υπερβολή του (…ποιητική αδεία) και δεν μπορεί να προσφέρει αξιόπιστες ιστορικές πληροφορίες.<br />
<br />
Γνωστό παράδειγμα είναι το πώς παρουσιάζει τον Σωκράτη. Επιστρέφοντας στους νέους της Αθήνας, οι ``σωφρονιστές΄΄ και οι παιδαγωγοί ήταν αυτοί που επέβλεπαν τη συμπεριφορά τους που έπρεπε να ήταν κοσμία. Οι νέοι στέκονταν μπροστά στους ηλικιωμένους σιωπηρά, χωρίς να μιλούν – εκτός αν τους ρωτούσαν κάτι. Αν ήθελαν να πουν κάτι το έλεγαν χαμηλοφώνως, μιας και η δυνατή φωνή (που έχουν οι νέοι σήμερα) έδειχνε κακή αγωγή. Η ζωή των νέων στην αρχαία Ελλάδα ήταν γενικά συγκρατημένη, ενώ οι σύγχρονοι νέοι έχουν χάσει το μέτρο.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-jAVh2oJQR1Q/VHupOG-9EcI/AAAAAAAAMgY/oWBJB71zXOA/s1600/88.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-jAVh2oJQR1Q/VHupOG-9EcI/AAAAAAAAMgY/oWBJB71zXOA/s1600/88.jpg" height="246" width="400" /></a></div>
Οι Έλληνες έφηβοι είχαν για διασκέδαση τις παλαίστρες, τα δημόσια γυμναστήρια και τις εορτές. Μάλιστα στα Παναθήναια της Αθήνας, εορτή προς τιμήν της πολιούχου θεάς Αθηνάς, συμμετείχαν στην πομπή του πέπλου της προς το Ερέχθειο, ως αναβάτες σε άλογα, γεμίζοντας με μεγάλη περηφάνια τους Αθηναίους πολίτες. Οι νέοι δεν είχαν δικαίωμα να μπουν στην αγορά (τόπος συνάθροισης των Αθηναίων), ούτε στην Ηλιαία (δικαστήριο της Αθήνας).<br />
<br />
Όπως προαναφέρθηκε, οι νέοι σέβονταν τους δασκάλους τους. Αυτό το έκαναν, όχι από φόβο ή ιδιοτέλεια όπως οι σύγχρονοι νέοι που άλλωστε η πλειοψηφία τους δεν σέβεται τους δασκάλους, αλλά επειδή συνειδητοποιούσαν τον παιδαγωγικό ρόλο του δασκάλου και γοητεύονταν από την μαγεία της εκπαίδευσης που δέχονταν. Αναγνώριζαν ότι η σωματική και η ηθικοπνευματική τους αγωγή τους οδηγούσε στην ευδαιμονία, όπως άλλωστε συμφωνούσε και ο Πλάτωνας.<br />
<br />
Οι νέοι της Αθήνας συμμετείχαν στις εορτές της πόλεως με χορούς και χορωδίες. Τις εορτές αυτές αναλάμβαναν να χρηματοδοτήσουν υποχρεωτικά οι χορηγοί που ήταν εύποροι Αθηναίοι!!! Η χρηματοδότηση αυτή ονομαζοταν ``χορηγία΄΄ και δεν έχει καμία σχέση με τους συγχρόνους χορηγούς (μάλλον σπόνσορες να τους αποκαλούμε), δηλαδή τις πολυεθνικές και τις μεγάλες εταιρίες που αυτοπροβάλλονται και πλουτίζουν από την διαφήμιση.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-Gp7eIaqfFzE/VHudOpLEQBI/AAAAAAAAMfY/JYNN51HOin4/s1600/85.png" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-Gp7eIaqfFzE/VHudOpLEQBI/AAAAAAAAMfY/JYNN51HOin4/s1600/85.png" height="235" width="400" /></a></div>
Στην αρχαία Αθήνα οι χορηγοί, οι πλούσιοι της πόλης, με δικά τους έξοδα πλήρωναν χοροδιδασκάλους που μάθαιναν στους νέους χορό και τραγούδι λυρικών ποιημάτων τα οποία και παρουσίαζαν στα θέατρα και στις διάφορες εορτές, μπροστά στο περήφανο για τα νιάτα του αθηναϊκό κοινό. Σήμερα ποίο κράτος δίδει σημασία στην αγωγή των νέων και αισθάνεται για αυτούς περήφανο;<br />
<br />
Δεν είναι αλήθεια ότι η σημερινή κοινωνία προτιμάει μια νεολαία με μονοδιάστατη υπερεξειδικευμένη παιδεία και αδιάφορη για τα πάντα εκτός από την καλοπέραση, την καριέρα και το χρήμα; Στις θεοκρατικές χώρες τους προτιμάνε αμόρφωτους και θρησκευτικά φανατισμένους, έρμαια του κάθε δικτάτορα … Δεν είναι, λοιπόν, τυχαίο ότι η ενότητα αυτή είναι σημαντική.<br />
<br />
Στην αρχαία Αθήνα ο πολίτης είχε σχέση παιδιού προς μητέρας με την πολιτεία και απολάμβανε τα αγαθά της όπως την εκπαίδευση και της φιλοσοφικές της σχολές, το θέατρο, τους αγώνες, τις εορτές, τον αθλητισμό και γενικά τον πολιτισμό της. Γι’ αυτό, όπως προαναφέρθηκε, οι Αθηναίοι αυτοθυσιαζόταν στον πόλεμο, όχι μόνον για να μην χάσουν οι ίδιοι τα αγαθά της πόλης τους, αλλά να μην τα χάσουν οι επερχόμενες γενιές. Αυτό ήταν το αποτέλεσμα της αρχαιοελληνικής παιδείας: η αρμονική, διαλεκτική σχέση πολίτη πολιτείας και η ανάδειξη της νέας γενιάς.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-SfCXETkNKvg/VHudqWF4gfI/AAAAAAAAMfg/8HXYAN66giY/s1600/112.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-SfCXETkNKvg/VHudqWF4gfI/AAAAAAAAMfg/8HXYAN66giY/s1600/112.jpg" height="293" width="400" /></a></div>
Οι νέοι στην Αθήνα, έπειτα από την βασική τους εκπαίδευση, έπαιρναν ανώτερη μόρφωση. Διδάσκονταν γεωμετρία, μαθηματικά, φυσική, αστρονομία, ιατρική, ρητορική, φιλοσοφία και διάφορες τέχνες. Στην αρχαία Αθήνα οι νέοι μπορούσαν να μαθητεύσουν δίπλα σε κάποιον φιλόσοφο ή σοφιστή. Αυτοί δίδασκαν επί πληρωμή, με κάποιες εξαιρέσεις όπως του Σωκράτη και του σκυλοσόφου Διογένη.<br />
<br />
Οι σοφιστές και οι φιλόσοφοι δίδασκαν συνήθως στις στοές. Στην αρχαία Αθήνα υπήρχε η Ακαδημία του Πλάτωνα, η Περιπατητική σχολή του Αριστοτέλη, η ρητορική σχολή του Ισοκράτη, η σχολή του Επίκουρου, η Στοά του Ζήνωνα, η Κυνική σχολή του Αντισθένη, η Κυρηναϊκή σχολή του Αρίστιππου από την Κυρήνη (ελληνική αποικία στη Λιβύη) και η Μεγαρική σχολή του Ευκλείδη από τα Μέγαρα. Ιατρικές σχολές υπήρχαν στο νησί Κω – υπό την διεύθυνση του Ιπποκράτη, στην Πέργαμο (ελληνική πόλη στην Μ.Ασία), στην Κυρήνη, στον Κρότωνα (ελληνική αποικία στην Κάτω Ιταλία) υπό την διεύθυνση του Αλκμαίονα, και αλλού.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-Ov7CIMtl2Co/VHueDeBPiJI/AAAAAAAAMfo/hxyHoSbeigQ/s1600/83.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-Ov7CIMtl2Co/VHueDeBPiJI/AAAAAAAAMfo/hxyHoSbeigQ/s1600/83.jpg" height="237" width="400" /></a></div>
Στην αρχαία Ελλάδα δινόταν τεραστία σημασία στην αγωγή, την εκπαίδευση και την παιδεία των νέων. Σήμερα δίδεται έμφαση μόνον στην στείρα και μονοδιάστατη εκπαίδευση που αποτελεί υποσύνολο της παιδείας … Τελικά, η αρχαιοελληνική παιδεία προβάλλεται ως ανεπανάληπτο επίτευγμα, μιας και αναδεικνύεται ως η μοναδική που ανέδειξε την προσωπικότητα των νέων και δεν τους αντιμετώπισε ως νούμερα ενός σχολείου.<br />
<br />
Σκοπός της αρχαιοελληνικής παιδείας ήταν η απόκτηση του αγαθού και του κάλλους, δηλαδή η ανάπτυξη του πνεύματος, της ψυχής και του σώματος. Έτσι, η πολιτεία αποσκοπούσε στην συγκρότησή της από ώριμους πολίτες με ηθικοπνευματική καλλιέργεια και σωματική ευεξία. Άλλωστε, οι Αθηναίοι πολίτες του 5ου π.Χ αιώνα, μεσώ της εκκλησίας του δήμου και της Βουλής των πεντακόσιων, αποφάσιζαν για την τύχη της πόλης. Δεν αποφάσιζε κάποιος τύραννος ή βασιλιάς ή αρχηγός ή με τα σημερινά δεδομένα κάποια κυβέρνηση που ``αντιπροσωπεύει΄΄ το λαό...<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-SZoHrO_lznE/VHuXxVoC5vI/AAAAAAAAMfE/9u6-QKwvfhU/s1600/81.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-SZoHrO_lznE/VHuXxVoC5vI/AAAAAAAAMfE/9u6-QKwvfhU/s1600/81.jpg" height="400" width="301" /></a></div>
Η αγωγή των Αθηναίων έφηβων περιλάμβανε και την τέχνη του πόλεμου, γιατί ήταν οι μελλοντικοί στρατιώτες που θα προστάτευαν την πόλη από τους πολέμιούς της.<br />
<br />
Έτσι, ο λαός όριζε τους ``παιδοκρίτες΄΄ και ειδικούς δασκάλους που μάθαιναν στους εφήβους να μάχονται σαν οπλίτες και τους ασκούσαν στα όπλα (ξίφος, ακόντιο, δόρυ, τόξο, σφενδόνα).<br />
<br />
Η αγωγή των νέων στην Αθήνα κρατούσε ως τα 18 τους χρόνια, δηλαδή ως την ενηλικίωσή τους. Στα 18 τους οι νέοι γίνονταν πλέον Αθηναίοι πολίτες (αν οι γονείς τους ήταν Αθηναίοι), αποκτούσαν πολιτικά δικαιώματα και εντάσσονταν στην στρατιωτική δύναμη της πόλης.<br />
<br />
<br />
Όταν έφτανε τα 18 του ο Αθηναίος έφηβος έδινε τον <b>``όρκο των εφήβων΄΄</b> στο ιερό της Αλιαύρου που βρισκόταν βόρεια της Ακροπόλεως.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-qd1lBCRELow/VHuYk7M6n_I/AAAAAAAAMfM/bDNHpX1-CPo/s1600/82.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-qd1lBCRELow/VHuYk7M6n_I/AAAAAAAAMfM/bDNHpX1-CPo/s1600/82.jpg" height="400" width="357" /></a></div>
<b>Ο όρκος των εφήβων έλεγε:</b><br />
<br />
``Δεν θα ντροπιάσω τα ιερά μου όπλα, δεν θα εγκαταλείψω στη μάχη τον συμπολεμιστή μου, θα αγωνισθώ για τα ιερά και την πόλη μου και θα την παραδώσω, όχι μικρότερη απ ότι την παρέλαβα, αλλά μεγαλύτερη και ισχυρότερη, όσο οι δυνάμεις μου και οι συμπολίτες μου με βοηθήσουν. Θα υπάκουω στους άρχοντες και στους νόμους, τόσο τους ισχύοντες, όσο και σε αυτούς που θα θεσπιστούν στο μέλλον. Αν οποιοσδήποτε προσπαθήσει να ανατρέψει τους νόμους, θα τον εμποδίσω με σθένος και με την βοήθεια των συμπολιτών μου. Θα τιμώ πάντοτε τους πατέρες (προγόνους) μου και παίρνω για μάρτυρές μου: τους θεούς, τα όρια της πατρίδος μου, τα σιτηρά, τα αμπέλια, τις ελιές, τις συκιές, τα κριθάρια και όλα τα αγαθά που αυτή προσφέρει΄΄.<br />
<br />
Η αρχαία Αθήνα φρόντιζε οικονομικά τις χήρες και τα ορφανά των πεσόντων στον πόλεμο. Σημειώνεται ότι η Αθήνα ήταν η μοναδική πόλη όπου γινόταν η μεγαλειώδης τιμητική πομπή του ``Επιταφίου΄΄ για τους πεσόντες στη μάχη οι οποίοι θάβονταν σε περίλαμπρο τάφο και η αυτοθυσία τους για την πόλη ήταν η μέγιστη τιμή που μπορούσε να νιώσει η οικογένειά τους και οι απόγονοί τους.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-_5dU8Wqy5SY/VHurv47CALI/AAAAAAAAMgs/BknklkPto1c/s1600/97.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-_5dU8Wqy5SY/VHurv47CALI/AAAAAAAAMgs/BknklkPto1c/s1600/97.jpg" height="298" width="400" /></a></div>
Σε ό,τι αφορά την ανατροφή των ορφανών των νεκρών ανδρών, αυτή άρχιζε από τη στιγμή του θανάτου του πατέρα τους και κρατούσε μέχρι τα 18 τους χρόνια, όποτε και ενηλικιώνονταν. Η πολιτεία, λοιπόν, γινόταν κηδεμόνας των ορφανών. Το τέλος της κηδεμονίας αυτής γινόταν με μια δημόσια εκδήλωση στο θέατρο του Διονύσου, κατά την διάρκεια της εορτής των Μεγάλων Διονυσίων.<br />
<br />
Κατά τον Αθηναίο ρήτορα Αισχύνη (389 - 314 π.Χ.), πριν αρχίσουν στο θέατρο οι δραματικοί αγώνες των ποιητών (το δράμα που δημιουργήθηκε στην αρχαία Ελλάδα περιλαμβάνει την τραγωδία, την κωμωδία και το σατυρικό δράμα) κάποιος κήρυκας παρουσίαζε στο κοινό τους ορφανούς εφήβους που πλέον είχαν ενηλικιωθεί. Οι νέοι αυτοί κρατούσαν στα χέρια τους την πανοπλία του οπλίτη που η πολιτεία τους είχε δωρίσει τιμητικά.Τότε ο κήρυκας σήμαινε τη λήξη της κηδεμονίας από την πολιτεία και έλεγε ότι οι νέοι αυτοί μπορούσαν να συνεχίσουν μόνοι τη ζωη τους, με την αγάπη όλων των Αθηναίων συμπολιτών τους.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-AXYmGtTpIyU/VHurHkmLJnI/AAAAAAAAMgk/_uUAXT8lIbg/s1600/94.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-AXYmGtTpIyU/VHurHkmLJnI/AAAAAAAAMgk/_uUAXT8lIbg/s1600/94.jpg" height="173" width="400" /></a></div>
Προαναφέρθηκε ότι η καθημερινή ζωή των νέων στην αρχαία Ελλάδα περιλάμβανε την σχολική εκπαίδευσή τους σε δασκάλους και αργότερα σε φιλοσόφους ή σοφιστές, την μουσική αγωγή τους, την ενασχόλησή τους με τον χορό, την απαγγελία και το τραγούδι ποιημάτων και επών και την αθλητική αγωγή τους στα γυμναστήρια (για αθλητισμό βλ.Κεφ. ``Ο αθλητισμός στην αρχαία Ελλάδα΄΄).<br />
<br />
Επιπρόσθετα, οι νέοι συμμετείχαν σε ομαδικά παιχνίδια, βοηθούσαν τον πατέρα τους στο επάγγελμα που ασκούσε και πήγαιναν για κυνήγι ή αλιεία, ανάλογα με το αν η περιοχή που διέμεναν ήταν κοντά στο βουνό ή στην θάλασσα. Μέρος της ζωής των νέων ήταν και η συμμετοχή τους σε αθλητικά γεγονότα, καθώς και εορτές.<br />
<br />
<div style="text-align: right;">
<a href="http://clubs.pathfinder.gr/TO_BIBLIO_THS_PANDORAS/320939" target="_blank">pathfinder</a></div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3470092656350257452.post-85008342762367459582014-12-01T01:52:00.003+02:002014-12-01T01:54:36.823+02:00Διόνυσος – Ο μυθικός θεός της ευθυμίας του γλεντιού και του κεφιού.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-ZiWISoKXwEI/VHjWRZnB8WI/AAAAAAAAMbw/Uy1A5_OovSg/s1600/%CE%94%CE%B9%CF%8C%CE%BD%CF%85%CF%83%CE%BF%CF%82.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-ZiWISoKXwEI/VHjWRZnB8WI/AAAAAAAAMbw/Uy1A5_OovSg/s1600/%CE%94%CE%B9%CF%8C%CE%BD%CF%85%CF%83%CE%BF%CF%82.jpg" height="398" width="400" /></a></div>
Οι αρχαίοι πρόγονοί μας είχαν θεοποιήσει πολλές στιγμές και εκφάνσεις της καθημερινότητας ή της κοινωνικής ζωής και πράγματα που δεν μπορούσαν αν ερμηνεύσουν ή να αιτιολογήσουν περνούσαν μέσα από τη μυθολογία σαν έργα και δημιουργήματα «θεών και ημιθέων».<br />
<br />
<a name='more'></a><br /><br />
Στην ελληνική μυθολογία, εκτός από τους δώδεκα θεούς του Ολύμπου, που θεωρούνταν οι σημαντικότεροι, υπήρχαν και άλλοι θεοί που δεν κατοικούσαν στο θεϊκό αυτό βουνό. Ένας απ’ αυτούς ήταν και ο θεός <b>Διόνυσος</b>. Ήταν ο πιο πρόσχαρος από τους θεούς και από τους πιο αγαπητούς στους ανθρώπους μιας και τους πρόσφερε το αμπέλι και το κρασί<br />
<br />
Ο εύθυμος θεός ταξίδευε συνέχεια, επισκεπτόταν πολλές χώρες και πολιτείες για να μάθει στους ανθρώπους πώς να καλλιεργούν τα κλήματα και πώς να φτιάχνουν από τους καρπούς τους το κρασί. Και βέβαια, ως θεός της χαράς και του κεφιού, δεν ταξίδευε μόνος του. Τον ακολουθούσε ένα πολύβουο πλήθος.<br />
<br />
Στο πλήθος αυτό έβλεπες γυναίκες που χόρευαν μ’ έξαλλο τρόπο, τις Μαινάδες όπως λέγονταν, και παράξενα όντα που ήταν άνθρωποι και ζώα μαζί, που τους έλεγαν Σάτυρους και Σιληνούς. Ενίοτε απεικονίζεται να κάθεται δεξιά του πατρός του στα ολύμπια δώματα.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-Kyrhqfb--Fs/VHjZKzucCzI/AAAAAAAAMb8/Pp_iS2F1Cns/s1600/34.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-Kyrhqfb--Fs/VHjZKzucCzI/AAAAAAAAMb8/Pp_iS2F1Cns/s1600/34.jpg" height="400" width="276" /></a></div>
Ο <b>Διόνυσος </b>ως μυθολογική οντότητα <u>«δεν είναι μήτε παιδί ούτε άντρας, αλλά αιώνιος έφηβος, καταλαμβάνοντας μια θέση ανάμεσα στους δύο».</u> Με αυτή τη μορφή, αντιπροσωπεύει «το πνεύμα της ενέργειας και της μεταμορφωτικής δύναμης του παιχνιδιού» γεμάτο πονηριά, εξαπάτηση και στρατηγικές που υποδεικνύουν είτε τη θεϊκή σοφία ή το αρχέτυπο του «κατεργάρη», παρόν σε όλες σχεδόν τις μυθολογίες του κόσμου.<br />
<br />
Πιστοί ακόλουθοι του θεού πορεύονταν μαζί του στα μεγάλα ταξίδια. Μ’ επικεφαλής τον <b>Διόνυσο </b>διέσχισαν την<b> Αίγυπτο, </b>τη<b> Λιβύη</b> κι άλλες χώρες στην Αφρική. Έπειτα πήγαν και στην <b>Ασία,</b> στους <b>Άραβες,</b> στους <b>Λυδούς,</b> στους <b>Φρύγες</b>, φτάνοντας μέχρι και την <b>Ινδία,</b> όπου και ο πιο τολμηρός θαλασσοπόρος δεν κατάφερε να φτάσει.<br />
<br />
Αλλού τους υποδέχονταν φιλικά, αλλού τους κορόιδευαν ή τους αντιμετώπιζαν σαν εχθρούς. Πάντα όμως επικρατούσε η καλοσύνη του Διόνυσου και των συντρόφων του. Γρήγορα συμφιλιώνονταν με τους κατοίκους, που μάθαιναν πώς να καλλιεργούν το αμπέλι. Το υπέροχο ποτό που κερνούσε ο θεός σκόρπιζε παντού το κέφι. Έκανε τους ανθρώπους να ξεχνούν τις στενοχώριες τους και να ζωγραφίζεται στα πρόσωπά τους το χαμόγελο. Όπου περνούσε ξεκινούσε τρικούβερτο γλέντι και δεν ακούγονταν άλλο τίποτα παρά οι εύθυμοι ήχοι των μουσικών οργάνων και τα ζωηρά τραγούδια.<br />
<br />
Πώς λοιπόν να μη λάτρευαν οι άνθρωποι αυτοί το θεό; Κι ήταν θεός, παρόλο που η μητέρα του ήταν θνητή, η <b>Σεμέλη</b>, η κόρη του βασιλιά της Θήβας<b> Κάδμου</b>. Ο<b> Διόνυσος </b>ωστόσο απέκτησε την αθανασία, που ξεχωρίζει τους θεούς από τους θνητούς και επειδή πατέρας του ήταν ο <b>Δίας </b>αλλά περισσότερο επειδή γεννήθηκε από θεό τη δεύτερη φορά. Όσο περίεργο κι αν ακούγεται, ο <b>Διόνυσος </b>δυο φορές γεννήθηκε.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-739_QblN68s/VHjcVtTUKFI/AAAAAAAAMcI/N164p33pVaE/s1600/7.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-739_QblN68s/VHjcVtTUKFI/AAAAAAAAMcI/N164p33pVaE/s1600/7.jpg" height="400" width="310" /></a></div>
Όταν ο <b>Δίας </b>σαγηνεύτηκε από την παρθενική ομορφιά της <b>Σεμέλης, </b>την πλησίασε κι ενώθηκε μαζί της. Καρπός της ένωσής τους ήταν ο <b>Διόνυσος</b>. Η Ήρα όμως δεν επρόκειτο όμως ν’ αφήσει ασυγχώρητη κι αυτή την απιστία του συζύγου της. Τυφλωμένη από τη ζήλια της και διψώντας για εκδίκηση, εμφανίστηκε στη <b>Σεμέλη</b> και με πονηρό τρόπο την έπεισε να ζητήσει από τον εραστή της να εμφανιστεί ως θεός κι όχι μ’ ανθρώπινη μορφή, όπως πάντα εμφανιζόταν μπροστά της. Αυτό θ’ αποδείκνυε πως την αγαπά πραγματικά.<br />
<br />
Αφελής κι ανυποψίαστη η κόρη του <b>Κάδμου,</b> την επόμενη φορά που την επισκέφτηκε ο<b> Δίας</b> στην κάμαρά της, του ζήτησε να πάρει τη θεϊκή μορφή του. Μάταια προσπάθησε ο Δίας με λόγια αγάπης να τη μεταπείσει. Λυγίζοντας μπροστά στην επιμονή της εμφανίστηκε μεγαλοπρεπής, φωτεινός σ’ όλο το θεϊκό του μεγαλείο. Ήταν αδύνατο όμως ν’ αντέξει η άμοιρη θνητή τη λάμψη των κεραυνών και των αστραπών που εκτινάσσονταν από τα χέρια του. Την ώρα που οι φλόγες την τύλιγαν ο <b>Δίας </b>έσωσε το βρέφος που είχε στα σπλάχνα της και το έραψε στο μηρό του.<br />
<br />
Όταν συμπληρώθηκαν εννιά μήνες, ο Διόνυσος ξαναγεννήθηκε από το πόδι του θεϊκού πατέρα του. Ο βασιλιάς των αθανάτων ήξερε πολύ καλά πως η ζηλόφθονη σύζυγός του θα έστρεφε γρήγορα το θυμό της στο νεογέννητο παιδί. Γι’ αυτό ανέθεσε στον<b> Ερμή</b> τη φύλαξή του. Αυτός το παρέδωσε στην αδερφή της<b> Σεμέλης,</b> την <b>Ινώ.</b> Η πανούργα <b>Ήρα</b> όμως έστειλε τρέλα στην <b>Ινώ </b>και τον άντρα της κι άρχισαν ανελέητα να σκοτώνουν τα παιδιά τους. Η θεά έλπιζε πως θα σκοτώσουν έτσι και τον <b>Διόνυσο</b>, αλλά ο φτερωτός θεός πρόφτασε και γλίτωσε το μικρό<b> Διόνυσο </b>και τον εμπιστεύτηκε αυτή τη φορά στις <b>Νύμφες.</b><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-gAJr1gDL5z4/VHjcooELZTI/AAAAAAAAMcQ/viyOXendP6Q/s1600/77.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-gAJr1gDL5z4/VHjcooELZTI/AAAAAAAAMcQ/viyOXendP6Q/s1600/77.jpg" height="175" width="400" /></a></div>
Αυτές τον ανέθρεψαν με περισσή στοργή κι αγάπη, στο δάσος όπου κατοικούσαν. Πράγματι, πουθενά αλλού δε θα μπορούσαμε να φανταστούμε να μεγαλώνει ο θεός του αμπελιού, παρά σ’ ένα ειδυλλιακό τοπίο γεμάτο δέντρα και πολύχρωμα λουλούδια. Εκεί ποτέ δε συναντούσε ανθρώπους. Κι όταν ο βασιλιάς <b>Λυκούργος</b> διατάραξε την ηρεμία της συντροφιάς κυνηγώντας τις<b> Νύμφες</b>, κατατρομάζοντας τον <b>Διόνυσο,</b> τιμωρήθηκε σκληρά από τον<b> Δία, </b>που τον τύφλωσε. Έτσι σκληρή ήταν πάντα η τιμωρία για όλους εκείνους τους ανθρώπους που επιβουλεύονταν το θεό <b>Διόνυσο.</b><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-0toa9sLdN2M/VHjd5TliEyI/AAAAAAAAMcc/87ROyse8kSs/s1600/8.jpeg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-0toa9sLdN2M/VHjd5TliEyI/AAAAAAAAMcc/87ROyse8kSs/s1600/8.jpeg" height="245" width="400" /></a></div>
Την ίδια άσχημη τύχη είχαν και κάποιοι <b>Τυρρηνοί</b> πειρατές που αιχμαλώτισαν το θεό. Όταν είδαν ένα νέο τόσο όμορφο και γεροδεμένο, πίστεψαν πως πρόκειται για κάποιο αρχοντόπουλο ή ακόμα και βασιλιά. Ευχαριστημένοι με τη σκέψη πως θ’ αποκομίσουν πολλά λύτρα για να τον ελευθερώσουν, προσπάθησαν να τον δέσουν με βαριές αλυσίδες, χωρίς όμως να το πετύχουν· με μια μικρή κίνηση ο θεός τις τίναζε από πάνω του. Οι άμυαλοι θνητοί ωστόσο συνέχιζαν τις προσπάθειές τους.<br />
<br />
Μόνο ο τιμονιέρης του καραβιού προσπάθησε να τους επαναφέρει στα λογικά τους: “Δε βλέπετε άμυαλοι πως πρόκειται για θεό; Δε φοβάστε την τιμωρία; Μπορεί να είναι ακόμη και ο <b>Ποσειδώνας,</b> που θα μας εκδικηθεί ρίχνοντας το καράβι μας σε άγρια τρικυμία. Το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να τον αφήσουμε ελεύθερο”.<br />
<br />
Ο καπετάνιος και οι υπόλοιποι δε συμφωνούσαν ν’ αφήσουν να τους φύγει “τέτοιος θησαυρός”. Εκείνη τη στιγμή άρχισε να ρέει στο καράβι κόκκινο κρασί που ζάλισε με τη θεϊκή ευωδιά του τους ναύτες. Ταυτόχρονα ένα κλήμα άρχισε να τυλίγει το κατάρτι και να απλώνει τα φορτωμένα με ζουμερά σταφύλια κλαδιά του σ’ όλο το καράβι. Κι ενώ σαστισμένοι παρακολουθούσαν οι ναύτες, άλλο θαύμα γίνεται μπροστά στα μάτια τους: ο όμορφος νέος που ήθελαν να αιχμαλωτίσουν μεταμορφώνεται σ’ ένα άγριο λιοντάρι που οι βρυχηθμοί του κάνουν τους ναύτες να πηδούν στη θάλασσα για να γλιτώσουν.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-KSkJ0a3LmXo/VHjeNOo8UpI/AAAAAAAAMck/RSUuNdj-DAA/s1600/6.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-KSkJ0a3LmXo/VHjeNOo8UpI/AAAAAAAAMck/RSUuNdj-DAA/s1600/6.jpg" height="286" width="400" /></a></div>
Όλους τους μεταμόρφωσε ο<b> Διόνυσος</b> σε <b>δελφίνια</b> και μόνο τον τιμονιέρη δεν πείραξε επιβραβεύοντάς τον για τη σύνεσή του. Όπως είδαμε, ο Διόνυσος αγαπήθηκε και λατρεύτηκε από τους ανθρώπους γιατί τους γνώρισε την υπέροχη γεύση του κρασιού. Λένε πως για πρώτη φορά το φανέρωσε στο βασιλιά της <b>Αιτωλίας,</b> τον <b>Οινέα. </b>Ο τσοπάνης του, ο Στάφυλος, είχε βρει ένα περίεργο φυτό γεμάτο καρπούς κι ενθουσιασμένος από τη νοστιμιά τους έφερε και στο βασιλιά του για να τον ευχαριστήσει.<br />
<br />
Ο <b>Οινέας</b> έστυψε τους ζουμερούς καρπούς και απόλαυσε τον πλούσιο χυμό τους. Από τότε ο Διόνυσος ονόμασε αυτόν το χυμό οίνο και τους καρπούς σταφύλια από το όνομα του τσοπάνη. Πάντα με το θύρσο στο ένα του χέρι και ένα δοχείο κρασιού στο άλλο περιηγούνταν τις πόλεις. Όπου έβρισκε φιλόξενους και πρόσχαρους ανθρώπους, τους μάθαινε πώς να φτιάχνουν κρασί. Έτσι έγινε και με τους κατοίκους της<b> Ικαρίας, </b>στην <b>Αττική, </b>που τον υποδέχτηκαν μ’ ενθουσιασμό. Λίγο πριν φύγει από τον τόπο τους, συμβούλεψε το βασιλιά τους τον<b> Ικάριο </b>να φυλάξει καλά το κρασί που έφτιαξε. Αυτός όμως δεν ακολούθησε τη συμβουλή του – “τι κακό μπορεί να προέλθει από ένα τόσο ευχάριστο ποτό!” σκέφτηκε.<br />
<br />
Οι τσοπάνηδές του, κάποια μέρα, βρήκαν τα βαρέλια και ήπιαν τόσο πολύ κρασί που μέθυσαν και άρχισαν να φέρονται μ’ άγριο τρόπο. Έχοντας χάσει τα λογικά τους σκότωσαν τον <b>Ικάριο </b>και η κόρη του <b>Ηριγόνη </b>από τη στενοχώρια της αυτοκτόνησε. Οι κάτοικοι της<b> Ικαρίας </b>τιμούσαν ιδιαίτερα το θεό<b> Διόνυσο</b>· σ’ αυτή την περιοχή καλλιεργήθηκε πολύ ο διθύραμβος, ο ύμνος προς το θεό, που συνέθεσε ο μουσικός <b>Αρίωνας.</b> Μάλιστα, πρόσθεσαν και κάτι καινούριο. Στο μουσικό αυτό ύμνο πρόσθεσαν στίχους. Κι επειδή αυτή τη σύνθεση την τραγουδούσαν άνθρωποι μεταμφιεσμένοι σε τραγόμορφους Σάτυρους την ονόμασαν τραγωδία.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-HmEmO93Iur8/VHjen57F8wI/AAAAAAAAMcs/8Citk63YSMk/s1600/5.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-HmEmO93Iur8/VHjen57F8wI/AAAAAAAAMcs/8Citk63YSMk/s1600/5.jpg" height="207" width="400" /></a></div>
Βέβαια, λατρευτικές εκδηλώσεις για το θεό του αμπελιού γίνονταν και σε πολλές άλλες περιοχές. Όσοι παρευρίσκονταν σ’ αυτές τις εκδηλώσεις έπρεπε να συμμετέχουν ενεργά πίνοντας κρασί και χορεύοντας υπό την επήρεια της μέθης. Όσοι αρνούνταν, ήταν εχθροί του θεού και επέσυραν την οργή του. Έτσι, τραγικό τέλος βρήκε τον <b>Πενθέα</b> που θέλησε να παρακολουθήσει κρυφά τις οργιαστικές εορτές. Οι <b>Μαινάδες,</b> μια από τις οποίες ήταν και η μητέρα του, μέσα στη μανία που τις είχε καταλάβει, όρμησαν επάνω του και τον κατασπάραξαν. Επίμονα αρνούνταν να λάβουν μέρος στις λατρευτικές τελετές οι κόρες του βασιλιά<b> Μίνωα, </b>όπως και του βασιλιά <b>Προίτου.</b> Προσβλημένος ο <b>Διόνυσος </b>τις έκανε να χάσουν τα λογικά τους. Άλλοι λένε ότι για τη μανία που κατέλαβε τις νεαρές κόρες του <b>Προίτου</b> αιτία ήταν η <b>Ήρα.</b><br />
<br />
Σκληρός τιμωρός εμφανίζεται ο<b> Διόνυσος</b> στους εχθρούς του και σ’ όσους είναι αντίθετοι στον τρόπο λατρείας του. Συνάμα γενναιόδωρος ευεργέτης σ’ όσους τον τιμούν και τον ευχαριστούν.<br />
<br />
<div style="text-align: left;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-Yh-UuUIoZME/VHjfO_oIlEI/AAAAAAAAMc8/ESQ4ZW7gaQI/s1600/12.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-Yh-UuUIoZME/VHjfO_oIlEI/AAAAAAAAMc8/ESQ4ZW7gaQI/s1600/12.jpg" height="290" width="400" /></a></div>
Όταν ο βασιλιάς <b>Μίδας</b> φιλοξένησε το δάσκαλό του, το γέρο <b>Σιληνό, </b>που είχε χαθεί, αυτός δέχτηκε να εκπληρώσει την επιθυμία του για να τον ευχαριστήσει. Ο άπληστος <b>Μίδας </b>ζήτησε να μπορεί ό,τι πιάνει να το μετατρέπει σε χρυσάφι. Σύντομα ο δύστυχος διαπίστωσε πως θα γινόταν βαθύπλουτος αλλά θα πέθαινε από την πείνα και τη δίψα. Το ψωμί που άγγιζε να φάει μετατρεπόταν σε χρυσό και το νερό που ήθελε να πιει σε χρυσαφένιες σταγόνες. Μετανιωμένος ζήτησε από το θεό να τον κάνει όπως πριν και ο Διόνυσος που τον λυπήθηκε του είπε πως αν λουστεί στα νερά του <b>Πακτωλού</b> ποταμού θ’ απαλλαχτεί από το μαρτύριό του.<br />
<br />
Ο θεός του γλεντιού δεν είχε πολλές ερωτικές περιπέτειες, όπως οι υπόλοιποι θεοί. Οι γυναίκες στη ζωή του είχαν διαφορετική θέση: υπήρξαν παραμάνες του όταν ήταν μικρός και συντρόφισσές του στ’ ασταμάτητα γλέντια του.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-GKkYZxdWOUk/VHje7l93u9I/AAAAAAAAMc0/acdUCezdQMM/s1600/11.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-GKkYZxdWOUk/VHje7l93u9I/AAAAAAAAMc0/acdUCezdQMM/s1600/11.jpg" height="400" width="342" /></a></div>
Κάποτε ερωτεύτηκε την όμορφη <b>Αριάδνη, </b>όταν την είδε να κοιμάται ήρεμα και γαλήνια, μοιάζοντας με θεά. Η κόρη του <b>Μίνωα </b>μαζί με τον <b>Θησέα</b> επέστρεφαν στην <b>Αθήνα</b> από την <b>Κρήτη.</b> Ξυπνώντας ένα πρωί στη<b> Νάξο</b> η <b>Αριάδνη </b>βλέπει πως ο σύντροφός της έφυγε και την εγκατέλειψε. Χωρίς να το ξέρει η ίδια, είχε έρθει ο<b> Διόνυσος</b> στ’ όνειρο του <b>Θησέα</b> και μ’ απειλές τον ανάγκασε να φύγει για να κάνει δική του την όμορφη νέα.<br />
Ολομόναχη όπως ήταν στο έρημο νησί, σαν σωτήρας εμφανίστηκε ο θεός μπροστά της, νέος, γεροδεμένος, στεφανωμένος ως συνήθως με κισσόφυλλα. Αφού έγινε ο γάμος τους, πέταξαν με το άρμα του θεού προς τον ουρανό.<br />
<br />
Στη γη οι άνθρωποι τον ευχαριστούσαν για το θεϊκό δώρο του και για την ξενοιασιά που απλόχερα τους μοίραζε. Οι γιορτές που γίνονταν προς τιμή του ήταν ένα αδιάκοπο γλέντι, όπου όλοι μεθούσαν και τραγουδούσαν. Μ’ αυτόν τον τρόπο προσπαθούσαν να επικοινωνήσουν με τον αγαπητό τους θεό. Πληροφορίες που προσλαμβάνουμε από την Γραμμική Β΄ μας οδηγούν στην υπόθεση πως ο<b> Διόνυσος</b> ως αρχαία θεότητα ήταν ήδη γνωστός στον 12ο αιώνα<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-sSptsRnRtf8/VHjfr-cJgRI/AAAAAAAAMdE/9zKnOkObTBc/s1600/2.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-sSptsRnRtf8/VHjfr-cJgRI/AAAAAAAAMdE/9zKnOkObTBc/s1600/2.jpg" height="222" width="400" /></a></div>
Η λατρεία του του σχετίζεται με τους εορτασμούς της βλάστησης, της ιερής τρέλας που προκαλεί η πόση του οίνου και της γονιμότητας. Κοινό στοιχείο στις λατρευτικές πρακτικές του είναι το στοιχείο της έκστασης, ενίοτε της οργιαστικής φρενίτιδας, που απελευθερώνει από τις φροντίδες της καθημερινότητας, προσδίδοντάς του την προσωνυμία <b>Λύσιος.</b> Πέραν του γεγονότος λοιπόν ότι το όνομά του συνδέθηκε με μία από τις αρτιότερες μορφές του ελληνικού λόγου, το δράμα προς τιμήν του διοργανώνονταν μεταλοπρεπείς γιορτές, όπως τα <b>«Κατ’ αγρούς Διονύσια», </b>τα <b>«Λήναια»</b>,<b> «Ανθεστήρια»</b> και τα<b> «Μεγάλα Διονύσια».</b><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-vQK3eNVUNyA/VHjiPK670TI/AAAAAAAAMdQ/CXtr0cgN1_Q/s1600/16.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-vQK3eNVUNyA/VHjiPK670TI/AAAAAAAAMdQ/CXtr0cgN1_Q/s1600/16.jpg" height="228" width="400" /></a></div>
Τρεις είναι οι κύριες μορφές, με τις οποίες εμφανίζεται ο <b>Διόνυσος </b>στη λατρεία του. Με έμβλημα τον φαλλό , το δένδρο -εξ ου και η προσωνυμία δενδρίτης- ή τον ταύρο είναι θεός της γονιμότητας και προστάτης των καλλιεργειών, κυρίως της αμπέλου. Στη δεύτερη μορφή του είναι ο ενθουσιαστικός <b>Διόνυσος</b>, με εμβλήματα τον<b> θύρσο </b>και τη<b> δάδα, </b>όπως επίσης την ακολουθία, των <b>Μαινάδων,</b> των<b> Βακχών,</b> των <b>Θυιάδων,</b> των<b> Ληνών</b> και των <b>Βασσαριδών,</b> όπως τις μετέφερε η μυθολογική αφήγηση. Στην τρίτη και αρχαιότερη μορφή του είναι οντότητα του Κάτω Κόσμου και φέρει την προσωνυμία <b>Ζαγρεύς </b>(ο μέγας κυνηγός).<br />
<br />
Είναι γιος του καταχθόνιου<b> Δία </b>και της <b>Περσεφόνης.</b> Σε αυτή την τρίτη μορφή οι <b>Ορφικοί </b>τον ενσωμάτωσαν ως κυριότερη θεότητά τους, ερχόμενοι σε αντίθεση με τους<b> διονυσιαστές, </b>τους οπαδούς του ενθουσιαστικού Διονύσου<br />
<br />
Με τον <b>Διόνυσο </b>θεό των δένδρων και των φυτών πραγματοποιείται η επιστροφή στο <b>«ζωώδες πάθος» </b>της φύσης, μακριά από τους περιορισμούς και τις αποκρυσταλλώσεις που επιβάλλει ο «εξορθολογισμός», κάτι που διακρίνεται άμεσα στις<b> Βάκχες </b>του<b> Ευριπίδη.</b> Με την προσωνυμία <b>«βρόμιος» </b>λατρεύθηκε κυρίως ως θεός γεννημένος από το δημητριακό «βρόμος» και το οινοπνευματώδες ποτό που παράγεται, χωρίς να είμαστε σίγουροι ποιο ακριβώς είναι αυτό το δημητριακό, πιθανώς να ήταν η <b>βρώμη</b><br />
<br />
<div style="text-align: right;">
<a href="http://www.inout.gr/showthread.php?t=79010" target="_blank">inout</a></div>
<br /></div>
Unknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3470092656350257452.post-67461570511324510872014-11-28T04:50:00.001+02:002014-11-28T04:50:10.232+02:00Η αρχαία Αθήνα <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none;">
<div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-L7aR1ZJKq5g/VHfiGo_6iZI/AAAAAAAAMbg/Ei-bPVsdnvw/s1600/71.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-L7aR1ZJKq5g/VHfiGo_6iZI/AAAAAAAAMbg/Ei-bPVsdnvw/s1600/71.jpg" height="267" width="400" /></a></div>
Η
άνθηση του δυτικού πολιτισμού άρχισε πριν από 2.500 χρόνια στην Αττική,
σ' ένα μικρό ελληνικό κράτος, και ιδιαίτερα στην πρωτεύουσά του την <strong>Αθήνα</strong>. Όμως στις αρχές του 5ου αιώνα π.Χ. η Αθήνα σχεδόν αφανίστηκε. Η <strong>Ακρόπολη</strong>,
ένα από τα πιο διάσημα ιστορικά αξιοθέατα του κόσμου, στους αρχαίους
χρόνους ήταν το θρησκευτικό και πολιτικό κέντρο της πόλης. Αλλά το 480
π.Χ. τα κτίρια της Ακρόπολης κάηκαν ολοσχερώς. Η Αθήνα κατακλύστηκε από
ένα στρατό περίπου 300.000 χιλιάδων Περσών, που εισέβαλε στην πόλη, υπό
την ηγεσία του τρομερού και επιφανή βασιλιά <strong>Ξέρξη Α'</strong>.<br />
<br />
<a name='more'></a><br /><br />
Οι Αθηναίοι εγκατέλειψαν την πόλη και οι Πέρσες την κατέλαβαν. Φαινόταν
ότι αυτό θα ήταν το τέλος της Αθήνας, αλλά μέσα στα επόμενα 50 χρόνια η
πόλη αναδείχθηκε ως η πολιτιστική πρωτεύουσα ολόκληρου του ελληνικού
κόσμου, και η κοιτίδα της σύγχρονης δυτικής επιστήμης και φιλοσοφίας. Η
Ακρόπολη ανοικοδομήθηκε εκ βάθρων με μεγαλοπρέπεια. Μέχρι το 430 π.Χ.
την κοσμούσαν τα ωραιότερα μνημεία του κόσμου, με πιο σημαντικό τον <strong>Παρθενώνα</strong>,
το ναό της Αθηνάς παρθένου. Πώς αναβίωσε η Αθήνα από τις στάχτες και
έγινε μια από τις μεγαλύτερες πόλεις στους αρχαίους χρόνους; Ποιοι ήταν
οι ηγέτες, οι αρχιτέκτονες και οι καλλιτέχνες που την έκαναν μοναδική
στην ιστορία;</div>
</div>
<br />
<strong>Ο ΧΡΥΣΟΣ ΑΙΩΝΑΣ</strong><br />
<br />
<div class="separator" style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none; clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-HDR-3VuAXhI/VHe8hwNsYPI/AAAAAAAAMVw/6Pnpmw9HTTs/s1600/75.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-HDR-3VuAXhI/VHe8hwNsYPI/AAAAAAAAMVw/6Pnpmw9HTTs/s1600/75.jpg" height="378" width="400" /></a></div>
Μετά
την αποχώρηση των Περσών από την Αθήνα, ένας ηγέτης που έζησε το 460
π.Χ. θα έκανε την πόλη πολιτιστική και στρατιωτική δύναμη στον ελληνικό
κόσμο. Αυτός ήταν ο <strong>Περικλής</strong>, και δεν έκανε μόνο
δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις, αλλά ανασύστησε το στρατό και έχτισε μερικά
από τα πιο ωραία μνημεία όλων των εποχών. Στη διάρκεια των 30 ετών
εξουσίας του Περικλή, η Ακρόπολη, που είχε καταστραφεί ολοσχερώς από
τους Πέρσες, ανοικοδομήθηκε. Το βασικό κτίριο της ήταν ο <strong>Παρθενώνας</strong>,
αλλά κτίστηκαν κι άλλοι ναοί που ήταν αριστουργήματα.<br />
<br />
Ο Περικλής
οδήγησε την πόλη στη χρυσή της εποχή και έκανε το όνομα της Αθήνας
αθάνατο. Ήταν η εποχή των μεγάλων καλλιτεχνών, όπως ο γλύπτης <strong>Φειδίας</strong>. Ήταν επίσης η εποχή των μεγάλων φιλοσόφων, όπως ο <strong>Σωκράτης</strong> και ο <strong>Πλάτων</strong>, που μελετούσαν τις βασικές αλήθειες στις σχολές τους. Στο θέατρο, ο <strong>Σοφοκλής</strong> και ο <strong>Ευριπίδης</strong>
έθεσαν τα θεμέλια της τραγωδίας και του κωμικού δράματος. Σχεδόν κάθε
στοιχείο του δυτικού πολιτισμού, ακόμα και ο αθλητισμός, πηγάζουν από
την Αθήνα του 5ου αιώνα π.Χ. Ο Περικλής πέθανε το 429, μετά από τον
λοιμό του 430 π.Χ. που κόστισε τη ζωή πολλών Αθηναίων. Όμως τα
επιτεύγματά του παραμένουν αναλλοίωτα. Η Αθήνα ήταν η κορύφωση μιας
δυναμικής κοινωνίας που αναπτύχθηκε με το πέρασμα χιλιάδων ετών.<br />
<br />
<strong>Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ</strong><br />
<br />
<div class="separator" style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none; clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-O2qEypzlTAA/VHfgJY96sCI/AAAAAAAAMbQ/p0v_QZbkqJI/s1600/029.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-O2qEypzlTAA/VHfgJY96sCI/AAAAAAAAMbQ/p0v_QZbkqJI/s1600/029.jpg" height="291" width="400" /></a></div>
Η
Ελλάδα είναι μια χώρα με πανέμορφα τοπία. Οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν
ότι στα δάση και στα νερά κατοικούσαν θεοί και θεές και άλλα υπερφυσικά
όντα. Πράγματι, στους αρχαίους καιρούς στην περιοχή κατοικούσαν διάφορα
σπάνια όντα. Οι πρώτοι λαοί έφτασαν στην Ελλάδα σχεδόν 2.000 χρόνια
π.Χ., στις αρχές της εποχής του χαλκού. Ανήκαν στον κλάδο των
ινδοευρωπαϊκών φύλων που μετανάστευσαν από την τεράστια περιοχή της
Ευρασίας.<br />
<br />
Οι πρώτοι Έλληνες ήταν πολεμικές φυλές, με κοινή γλώσσα, που
όμως πολεμούσαν μεταξύ τους για να καταλάβουν τα πιο πλούσια και εύφορα
μέρη. Οι πρώτοι οικισμοί ήταν κυρίως πρωτόγονες αγροτικές κοινότητες.
Μεταξύ του 1500 και 1200 π.Χ. συνέβη μια πληθυσμιακή έκρηξη που οδήγησε
σε γρήγορες πολιτιστικές και τεχνολογικές εξελίξεις. Παλάτια και ναοί
υψώνονταν παντού, μερικά απομεινάρια των οποίων μπορούμε να δούμε ακόμα
και σήμερα.<br />
Αυτά συνέθεταν το κατάλληλο σκηνικό για μύθους, όπως του
ποιητή <strong>Ομήρου</strong> και ιστορίες όπως η «<em>Αργοναυτική Εκστρατεία</em>» και οι «<em>Άθλοι του Ηρακλή</em>».<br />
<br />
Οι πιο πολλές από αυτές τις ιστορίες ήταν περισσότερο μύθοι παρά
γεγονότα. Μια από αυτές θεωρείται αληθινή, και είναι το ομηρικό έπος της
<strong>Ιλιάδας</strong>, που αναφέρεται στον πόλεμο των Ελλήνων κατά των Τρώων. Η Τροία ήταν η πόλη καταλήφθηκε με το <strong>Δούρειο Ίππο</strong>,
ένα ξύλινο άλογο γεμάτο Έλληνες στρατιώτες. Όμως, η Τροία ήταν μύθος ή
υπήρξε πράγματι; Μέχρι τη σύγχρονη εποχή, η πόλη και ο πόλεμος
θεωρούνταν ότι αποτελούσαν μύθους. Όμως, το 1870, ο <strong>Ερρίκος Σλήμαν</strong>,
ένας Γερμανός αρχαιολόγος, άρχισε να ανακαλύπτει τα ερείπια της Τροίας.
Η πόλη πράγματι είχε καταστραφεί από τον πόλεμο που είχε εξαπολύσει
ένας μεγάλος συνασπισμός που αποτελείτο απ’ τις μεγαλύτερες πόλεις-κράτη
της ηπειρωτικής Ελλάδας. Ήταν ένας σπάνιος συνασπισμός, επειδή συνήθως
οι πόλεις αυτές πολεμούσαν μεταξύ τους. Στις αρχές του 5ου αιώνα π.Χ.
υπήρχαν περίπου 4,5 εκατομμύρια άνθρωποι στην Ελλάδα. Ήταν την εποχή
εκείνη που η Αθήνα έγινε η πιο ισχυρή πόλη-κράτος.<br />
<br />
<strong>Η ΑΚΡΟΠΟΛΗ</strong><br />
<br />
<div class="separator" style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none; clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none; clear: both; text-align: center;">
</div>
<div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-b6wFFpOoVh0/VHe9mBpKL2I/AAAAAAAAMV4/G-O9uDweI5I/s1600/76.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-b6wFFpOoVh0/VHe9mBpKL2I/AAAAAAAAMV4/G-O9uDweI5I/s1600/76.jpg" height="370" width="400" /></a></div>
Η
Αθήνα ζει και ευημερεί ακόμα και σήμερα. Η σύγχρονη πόλη γύρω από την
Ακρόπολη ενσωματώνει διάφορα ερείπια των αρχαίων χρόνων, αποδεικνύοντας
ότι ήταν τόπος που κατοικήθηκε συνεχώς από ανθρώπους για χιλιάδες
χρόνια. Με έναν πληθυσμό περίπου 5 εκατομμυρίων ανθρώπων, η πόλη είναι
συχνά χαοτική και με αρκετό νέφος. Εντούτοις παραμένει μια ζωντανή
ανάμνηση ενός κόσμου που χάθηκε. Σε πολλά μέρη, παρατηρούμε τις διάφορες
ιστορικές περιόδους που διάνυσε η πόλη, στα κτίρια που χτίστηκαν το ένα
πάνω στο άλλο. Αλλά πάντα, πάνω από την πόλη, υψώνεται με μεγαλοπρέπεια
ο θαυμάσιος Παρθενώνας και οι άλλοι πανέμορφοι ναοί της Ακρόπολης.<br />
<br />
Η
λέξη<b> «<em>ακρόπολη</em>»</b> σημαίνει το ψηλότερο σημείο της πόλης, Οι
περισσότερες πόλεις της αρχαίας Ελλάδας είχαν μια ακρόπολη. Στην
πραγματικότητα, το κτίσιμο όλων των πόλεων άρχιζε από τον ψηλότερο λόφο.
Τέτοιοι λόφοι ήταν φυσικά οχυρά που προστάτευαν από άγρια ζώα και
εχθρικά στρατεύματα. Καθώς η Αθήνα αυξανόταν και επεκτεινόταν, στην
Ακρόπολη ζούσαν και εργάζονταν οι ανώτερες κοινωνικές τάξεις. Εκεί
δίδασκαν οι φιλόσοφοι και ήταν το κέντρο της εκτελεστικής εξουσίας. Και
το πιο σημαντικό, εκεί ήταν ο τόπος λατρείας των θεών.<br />
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-VTF4JP3IQw0/VHe-U0UuO0I/AAAAAAAAMWA/i-gphcpAmHk/s1600/991.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-VTF4JP3IQw0/VHe-U0UuO0I/AAAAAAAAMWA/i-gphcpAmHk/s1600/991.jpg" height="320" width="400" /></a></div>
Ο λόφος
κατοικείτο από την 3η χιλιετηρίδα π.Χ. Στη μυκηναϊκή περίοδο, γύρω στο
1200 π.Χ., τα αρχικά τείχη αντικαταστάθηκαν από οχυρώματα, που σύμφωνα
με τους μύθους χτίστηκαν από μυθικούς γίγαντες. Από τον 6ο αιώνα π.Χ.
άρχισαν να χτίζονται πάνω σ’ αυτόν τα ιερά των Αθηναίων, όπως το <strong>Εκατόμπεδον</strong>
κ.ά., που καταστράφηκαν κατά τους Περσικούς πολέμους.<br />
<br />
Η ανοικοδόμηση
των τειχών και των ιερών άρχισε μετά την ήττα των Περσών, το 465 π.Χ.,
την εποχή δηλαδή του Περικλή (495-429 π.Χ.). Το 450 π.Χ., η Ακρόπολη
έλαβε μια τέτοια αρχιτεκτονική εμφάνιση, που κατέστη το πολιτιστικό
κέντρο της Ελλάδας. Υπό την επίβλεψη του γλύπτη <strong>Φειδία</strong> και των αρχιτεκτόνων <strong>Μνησικλή</strong>, <strong>Καλλικράτη</strong> και <strong>Καλλίμαχου</strong> χτίστηκαν και διακοσμήθηκαν ο <strong>Παρθενώνας</strong>, το <strong>Ερέχθειο</strong>, τα <strong>Προπύλαια</strong> και ο ναός της <strong>Απτέρου Νίκης</strong>.
Η αρχιτεκτονική της έμεινε ουσιαστικά αναλλοίωτη και μετά την παρακμή
της Αθήνας, που ακολούθησε την ήττα της από τη Σπάρτη. Αργότερα, τον 2ο
αιώνα μ.Χ., οι Ρωμαίοι έχτισαν νέα τείχη και κτίρια, όπως το
φαντασμαγορικό <strong>θέατρο του Ηρώδη του Αττικού</strong>, στη νότια πλευρά της Ακρόπολης.<br />
<br />
<strong>ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΑ</strong><br />
<br />
<div class="separator" style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none; clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-zhUQXOiRiTE/VHfCsPpHJPI/AAAAAAAAMWg/1wZP2XR7wi4/s1600/84.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-zhUQXOiRiTE/VHfCsPpHJPI/AAAAAAAAMWg/1wZP2XR7wi4/s1600/84.jpg" height="268" width="400" /></a></div>
Την εποχή του <strong>Περικλή</strong>,
[1] η Αθήνα έφτασε στο αποκορύφωμα της δόξας της. Αναπτύσσονταν μεγάλα
πολιτιστικά και πολιτικά γεγονότα. Το βιοτικό επίπεδο που απολάμβαναν οι
πολίτες ήταν υψηλό. Οι άνθρωποι ζούσαν και εργάζονταν σε μια περίοδο
ευημερίας και ειρήνης.<br />
<br />
Οι Αθηναίοι του 5ου αιώνα, όπως και οι άλλοι
Έλληνες, ήταν ευσεβείς. Πίστευαν στην απόλυτη εξουσία των θεών, που
μπορούσαν να τους βοηθήσουν ή να τους βλάψουν. Θρησκευτικές γιορτές
γίνονταν σε όλη τη διάρκεια του έτους. Ο αρχηγός της οικογένειας έκανε
συχνά θυσίες στους θεούς. Επίσης έκαναν προσφορές στους θεούς και σε
ειδικές περιπτώσεις, για παράδειγμα, όταν κάποιος ήταν άρρωστος ή έφευγε
για επικίνδυνο ταξίδι.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-X7GyC-wj0GM/VHfCI4T_5RI/AAAAAAAAMWY/RmqkzcbOwDY/s1600/85.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-X7GyC-wj0GM/VHfCI4T_5RI/AAAAAAAAMWY/RmqkzcbOwDY/s1600/85.jpg" height="192" width="400" /></a></div>
Οι τακτικές εκδηλώσεις κορυφώνονταν κάθε τέσσερα
χρόνια με μια μεγάλη πομπή προς την Ακρόπολη. Αυτά ήταν τα <strong>Παναθήναια</strong>
προς τιμή της προστάτιδας θεάς Αθηνάς. Όλοι οι Αθηναίοι, ανεξάρτητα από
τη θέση ή την ασχολία τους, μπορούσαν να πάρουν μέρος στην πορεία των
Παναθηναίων.<br />
<br />
Κατά τη διάρκεια της τελετής, δυο νεαρές παρθένες πρόσφεραν
στη θεά ένα πέπλο με περίτεχνα κεντήματα. Η πομπή έμπαινε στην Ακρόπολη
από τα <strong>Προπύλαια</strong>.<br />
<br />
<strong>ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ</strong><br />
<br />
<div class="separator" style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none; clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-pP_Wfzi60nk/VHfA-vkU-zI/AAAAAAAAMWM/HRTaVyyYfGU/s1600/79.gif" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-pP_Wfzi60nk/VHfA-vkU-zI/AAAAAAAAMWM/HRTaVyyYfGU/s1600/79.gif" height="400" width="330" /></a></div>
Η
επιβλητική αυτή δυτική είσοδος της Ακρόπολης άρχισε να χτίζεται από το
437-432 π.Χ., μετά την ολοκλήρωση του Παρθενώνα, πάνω σε σχέδια του
αρχιτέκτονα <strong>Μνησικλή</strong>.<br />
Το οικοδόμημα αυτό διαιρείται σε
τρία μέρη. Στο κέντρο είναι ένα ναόσχημο μακρύ κτίσμα με ψηλό αέτωμα και
όψη δωρικού ναού. Δεξιά και αριστερά από αυτό είναι χτισμένες από μία
πτέρυγα που μοιάζουν με δωρικούς ναούς χωρίς αέτωμα, αλλά έχουν στέγη
αετοειδή.<br />
<br />
Το κεντρικό οικοδόμημα είναι κάτι το μοναδικό στην αρχαία
ελληνική αρχιτεκτονική. Έξι κίονες δωρικού ρυθμού κοσμούν την πρόσοψη.
Οι κίονες λεπταίνουν όσο προχωρούν από τη βάση προς την κορυφή. Πάνω σ’
αυτούς στηριζόταν ένα αέτωμα χωρίς διακόσμηση. Ο κύριος χώρος διαιρείται
σε τρία κλίτη με δυο σειρές από ιωνικούς κίονες (τρεις σε κάθε πλευρά).
Στην αριστερή πλευρά των Προπυλαίων βρισκόταν η <strong>Πινακοθήκη</strong> όπου την εποχή εκείνη υπήρχε μια έκθεση με πολλά έργα ζωγραφικής (κυρίως του <strong>Πολύγνωτου</strong>) και αργότερα ένα <strong>πορτρέτο της Αφροδίτης</strong> από τον ζωγράφο <strong>Απελλή</strong>.<br />
<br />
Όλα αυτά τα αριστουργήματα έχουν πια χαθεί. Στη δεξιά πλευρά των Προπυλαίων υπήρχε ο <strong>Ναός της Αθηνάς Νίκης</strong>. Στην εποχή του Περικλή, το κτίριο περιείχε ένα πανέμορφο άγαλμα, την <strong>Άπτερο Αθηνά</strong>. «<em>Άπτερος</em>»
σημαίνει χωρίς φτερά, και λέγεται ότι της αφαίρεσαν τα φτερά για να μη
μπορεί φύγει η θεά ποτέ από την πόλη. Ήταν έργο του αρχιτέκτονα <strong>Καλλικράτη</strong>,
ένα αριστούργημα από μάρμαρο, που έγινε στη διάρκεια των ανακωχών
μεταξύ των πολλών πολέμων των Αθηναίων και των αιωνίων αντιπάλων τους,
των Σπαρτιατών.<br />
<br />
Τα Προπύλαια δεν ολοκληρώθηκαν ποτέ. Το 431 π.Χ. άρχισε ο
Πελοποννησιακός πόλεμος και οι εργασίες σταμάτησαν. Το 429 π.Χ. πέθανε ο
Περικλής και οι διάδοχοί του δεν έδειξαν ενδιαφέρον για τη συνέχιση του
έργου.<br />
<br />
<strong>ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΑΥΛΗ</strong><br />
<br />
<div class="separator" style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none; clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-AFAj4SAJNi4/VHfGKVHp7tI/AAAAAAAAMWs/oFlkHf4L5dk/s1600/82.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-AFAj4SAJNi4/VHfGKVHp7tI/AAAAAAAAMWs/oFlkHf4L5dk/s1600/82.jpg" height="238" width="400" /></a></div>
Αφού περνούσαν τα Προπύλαια, οι λατρευτές έμπαιναν στην εσωτερική αυλή. Εκεί ορθωνόταν το άγαλμα της <strong>Προμάχου Αθηνάς</strong>,
που αποθανάτιζε τη νίκη των Αθηναίων στον Μαραθώνα. Ήταν ένα από τα
πρώτα αγάλματα της Αθηνάς. Είχε ύψος 11 περίπου μέτρα και ήταν από
ορείχαλκο. Η θεά ήταν πάνοπλη, με κράνος και χρυσή λόγχη. Ήταν έργο του <strong>Φειδία</strong>. Μεταφέρθηκε τον 7ο αιώνα μ.Χ. στην Κωνσταντινούπολη. Καταστράφηκε το 1204 μ.Χ.<br />
Στη δεξιά πλευρά υπήρχε η <strong>Στοά της Βραυρωνίας Αρτέμιδος</strong>
(προστάτιδας των λεχώνων). Πίσω από τη στοά της Άρτεμης, φαινόταν ο
Παρθενώνας, μια θέα που μπορούμε να δούμε ακόμα και σήμερα. Ανάμεσα στα
δύο κτίρια μεσολαβούσε η <strong>Χαλκοθήκη</strong>, ένας χώρος όπου φύλατταν χάλκινα αναθήματα (αγάλματα, όπλα, σκεύη), προσφορές πιστών στη θεά Αθηνά.<br />
Στην απέναντι πλευρά, αριστερά μετά την είσοδο, υπήρχε το <strong>Αρρηφόριο</strong>.
Ήταν η κατοικία των Αρρηφόρων, δυο κοριτσιών 7-11 ετών, που επιλέγονταν
κάθε χρόνο για να υφάνουν το πέπλο της Αθηνάς που κάλυπτε το ξόανο της
θεάς στη γιορτή των Παναθηναίων.<br />
<br />
<strong>ΕΡΕΧΘΕΙΟ</strong><br />
<br />
<div class="separator" style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none; clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-vGaH61_KVYQ/VHfG8SO_F8I/AAAAAAAAMW0/5tlAB-FBmoI/s1600/86.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-vGaH61_KVYQ/VHfG8SO_F8I/AAAAAAAAMW0/5tlAB-FBmoI/s1600/86.jpg" height="231" width="400" /></a></div>
Αριστερά και απέναντι από τον Παρθενώνα υπάρχει το <strong>Ερέχθειο</strong>
(421-407 π.Χ.). Έχει χαρακτηρισθεί ως το πιο κομψό και συγχρόνως το πιο
ιδιόρρυθμο κτίριο της Ακρόπολης. Στη θέση του μάλλον υπήρχε
παλαιότερος, μικρών διαστάσεων ναός του 8ου αιώνα π.Χ. Αν και από πολύ
νωρίς το κτίσμα συνδέθηκε με τον Εριχθόνιο, του οποίου ο μυθικός
Ερεχθέας ίσως να αποτελεί απλή προσωποποίηση, ο όρος <strong>Ερέχθειο</strong> (<em>οίκος του Ερεχθέα</em>) είναι αρκετά ύστερος. Κατά τη μυθολογία, εδώ είχε την κατοικία του ο μυθολογικός βασιλιάς <strong>Ερεχθέας</strong>
της Αθήνας, που αργότερα ταυτίστηκε με τον Ποσειδώνα. Ο ναός αρχικά
αποκαλείτο ναός ή ιερό του Ερεχθέα, αλλά η πιο συχνή ονομασία του ήταν «<em>αρχαίος νεώς</em>» ή «<em>ο νεώς ο εν τη πόλει εν ώ το αρχαίον άγαλμα</em>».<br />
<br />
Κατά μία άποψη, οι απαρχές του κλασσικού Ερεχθείου ανάγονται στα χρόνια του <strong>Περικλή</strong> και η κατασκευή του αποδίδεται στον <strong>Μνησικλή</strong> (ή στον <strong>Καλλίμαχο</strong>),
και είναι ένα από τα αριστουργήματα του ιωνικού ρυθμού. Όμως ως
επικρατέστερη χρονολογία κατασκευής του θεωρείται η περίοδος της <strong>Νικίειου Ειρήνης</strong>
(421-415 π.Χ.). Πιστεύεται ότι οι εργασίες διακόπηκαν για ένα διάστημα,
λόγω της καταστροφής των αθηναϊκών δυνάμεων στη Σικελία (413 π.Χ.).
Κατά πάσα πιθανότητα επαναλήφθηκαν το 409/8 π.Χ. από τον <strong>Φιλοκλή</strong>, μετά τις νέες νικηφόρες επιχειρήσεις του <strong>Αλκιβιάδη</strong>
το 410 π.Χ. Οι γυναίκες, την περίοδο μεταξύ 421 και 406, δεν
επιτρέπονταν να μπουν εκεί, στον πιο ιερό ναό της Ακρόπολης. Ανάμεσα στο
Ερέχθειο και στον Παρθενώνα διακρίνονται τα απομεινάρια ενός αρχαϊκού
ναού («<strong>Αρχαίος Νεώς</strong>») του 6ου αιώνα π.Χ., αφιερωμένου στην <strong>Πολιάδα Αθηνά</strong>.
Το 406/5 π.Χ. θα πρέπει να υπήρχε ακόμα ο ναός αυτός της Αθηνάς, που
έκρυβε ένα μέρος της νότιας πρόσοψης του Ερεχθείου. Δεν ξέρουμε πότε
ακριβώς «απαλλάχθηκε» το Ερέχθειο από την «ενοχλητική» παρουσία του,
όμως η άποψη ότι ο «αρχαίος νεώς» επέζησε μέχρι τα χρόνια του Παυσανία
(2ος αιώνα μ.Χ.) δεν είναι πειστική. Το Ερέχθειο αφιερώθηκε στην <strong>Αθηνά</strong> και στον <strong>Ποσειδώνα</strong>, ο οποίος εν μέρει ταυτιζόταν με τον Ερεχθέα, και ήταν το ιερότερο οικοδόμημα της Ακρόπολης. Εδώ όμως λατρεύονταν και ο <strong>Ήφαιστος</strong>, ο <strong>Κέκροπας</strong>, καθώς και ο τοπικός ήρωας <strong>Βούτης</strong>.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-3c5WdFPkNjM/VHfJTXy6HxI/AAAAAAAAMXI/ZzXWRK_720g/s1600/88.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-3c5WdFPkNjM/VHfJTXy6HxI/AAAAAAAAMXI/ZzXWRK_720g/s1600/88.jpg" height="267" width="400" /></a></div>
Ιδιαίτερη εντύπωση προκαλεί η ασυνήθιστη διάρθρωση του κτιρίου, που
αποτελεί το πιο ιδιόμορφο οικοδόμημα της Ακρόπολης, από άποψη
αρχιτεκτονικού σχεδίου. Αυτό εξηγείται, όμως, αν αναλογιστεί κανείς τις
συνθήκες που υπαγόρευαν αυτήν τη διάρθρωση. Αφενός η ανωμαλία του
εδάφους καθιστούσε απαραίτητη την ανάπτυξη του χώρου σε τρία διαφορετικά
επίπεδα. Αφετέρου, η ανάγκη να συμπεριληφθούν στο νέο κτίσμα όσο το
δυνατόν περισσότερα από τα αρχαία σύμβολα που συνδέονταν με τις
παλαιότερες λατρείες και τον προγενέστερο ναό καθώς και ο μυστηριακός
χαρακτήρας των λατρευτικών πράξεων που τελούνταν εκεί επέβαλλαν μια
αρχιτεκτονική διαμόρφωση διαφορετική από τα καθιερωμένα πρότυπα.<br />
<br />
<div class="separator" style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none; clear: both; text-align: center;">
</div>
Εσωτερικά ο ναός ήταν χωρισμένος σε δύο τμήματα. Το <strong>ανατολικό τμήμα</strong>
προς την πρόσοψη ήταν της Αθηνάς, το δυτικό του Ποσειδώνα. Μία εξάστυλη
ιωνική στοά οδηγούσε στο μονόχωρο ανατολικό τμήμα, που ήταν αφιερωμένο
στην Αθηνά. Στο ιερό της Αθηνάς στεγαζόταν το πανάρχαιο (όρθιο ή
καθιστό) ξόανο της Αθηνάς, το <strong>Παλλάδιο</strong>, πιθανότατα
πρωτόγονης μορφής, στο οποίο απευθυνόταν η λατρεία και το οποίο έντυναν
με τον πέπλο κατά την εορτή των Παναθηναίων. Ήταν η πιο παλιά
αναπαράσταση της Αθηνάς, δηλαδή ένα άγαλμά της κατασκευασμένο από ξύλο
ελιάς, για το οποίο πίστευαν ότι είχε πέσει στη γη από τον ουρανό («<em>διιπετές</em>»). Μπροστά του έκαιγε «<em>χρυσή λυχνία</em>» (λυχνάρι), έργο του <strong>Καλλίμαχου</strong>
(5ος αιώνας π.Χ.), και πάνω από αυτήν βρισκόταν χάλκινος φοίνικας. Στις
δυο πλευρές της εισόδου βρίσκονταν δύο παράθυρα, ενώ η οροφή ήταν
ξύλινη και διακοσμημένη με φατνώματα. Η μορφή του εσωτερικού της
ανατολικής αίθουσας δεν μπορεί να προσδιορισθεί με σαφήνεια, επειδή ο
χώρος υπέστη μετατροπές στα μεσαιωνικά χρόνια.<br />
<br />
<div class="separator" style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none; clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-0DN8JJLvLb0/VHfHzM_6C2I/AAAAAAAAMW8/cL4olHlIUvM/s1600/039.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-0DN8JJLvLb0/VHfHzM_6C2I/AAAAAAAAMW8/cL4olHlIUvM/s1600/039.jpg" height="271" width="400" /></a></div>
Το <strong>δυτικό τμήμα</strong>
(το ιερό του Ποσειδώνα), ήταν μικρότερο από το ανατολικό, βρισκόταν 3μ.
πιο χαμηλά από εκείνο και κατεβαίνει κανείς εκεί με 12 σκαλοπάτια.
Εσωτερικά διακρινόταν σε δύο μέρη, τον δίχωρο σηκό, αφιερωμένο στη
λατρεία του <strong>Ηφαίστου</strong> και του <strong>Βούτη</strong> (επώνυμου ήρωα του γένους των Ετεοβουταδών), και τον πρόδομο με τρεις εισόδους (από βορρά, δύση και νότο), όπου λατρευόταν ο <strong>Ποσειδών-Ερεχθέας</strong>.
Τη βόρεια είσοδο στέγαζε μεγαλοπρεπές πρόπυλο από 6 ιωνικούς κίονες σε
διάταξη Π, ενώ την οροφή στόλιζαν μαρμάρινα φατνώματα. Στην αριστερή
πλευρά του δαπέδου, πριν τη μεγάλη θύρα, βρισκόταν ο βωμός του <strong>Δία Υπάτου</strong>
(είχε σχηματιστεί από τα λιωμένα υλικά των θυσιών) και στον βράχο του
δαπέδου υπήρχαν τρεις τρύπες που προκλήθηκαν από το χτύπημα της τρίαινας
του Ποσειδώνα, όπως πίστευαν οι αρχαίοι, κατά τη φιλονικία του με την
Αθηνά ή το σημάδι του κεραυνού, με τον οποίο ο Δίας σκότωσε τον Ερεχθέα.
Εδώ επίσης πιστεύεται ότι υπήρχαν οι τάφοι του Ερεχθέα και του Κέκροπα,
των θρυλικών ιδρυτών της πόλης. Μαρμαροστρωμένη αυλή και σκάλα στα
ανατολικά του βορείου προπύλου χρησίμευε για τη μετάβαση από το ένα
επίπεδο στο άλλο. Μέσα στον πρόδομο υπήρχε η «<em>Ερεχθηίς θάλασσα</em>», το πηγάδι του αλμυρού νερού που ανέβλυσε όταν ο Ποσειδών χτύπησε το βράχο με την τρίαινά του.<br />
<br />
<div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none;">
Το πιο γνωστό όμως μέρος του Ερεχθείου είναι η «<em>Παράσταση των Κορών</em>», δηλαδή οι περίφημες <strong>Καρυάτιδες</strong>, που κοσμούσαν το <strong>ΝΔ άκρο</strong>
του ναού. Πρόκειται για ένα σκεπαστό μπαλκόνι, του οποίου τη στέγη
κοσμούσαν εσωτερικά φατνώματα και η οποία στηρίζεται όχι σε κίονες, αλλά
σε έξι αγάλματα νεαρών παρθένων εξαιρετικής τέχνης. Τα αγάλματα αυτά,
που έχουν υποστεί αρκετές ζημιές από το χρόνο, ίσως να ήταν πραγματικές
αναπαραστάσεις κοριτσιών με απαράμιλλη ομορφιά, που έζησαν και πέθαναν
εδώ πάνω από 2.000 χρόνια. Από μικροσκοπικά θραύσματα ζωγραφικής, οι
αρχαιολόγοι κατόρθωσαν να αναπλάσουν γύψινα αντίγραφα με κάποια στοιχεία
αυθεντικότητας.<br />
<br /></div>
<div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-Axn324Lrp_s/VHfJ4lcXBxI/AAAAAAAAMXQ/4RwrUScD7ag/s1600/036.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-Axn324Lrp_s/VHfJ4lcXBxI/AAAAAAAAMXQ/4RwrUScD7ag/s1600/036.jpg" height="262" width="400" /></a></div>
Στη <strong>δυτική πλευρά</strong> του ποδιού της πρόστασης μικρό άνοιγμα οδηγούσε κάτω στον τάφο του <strong>Κέκροπα</strong>,
έναν απλό τύμβο σε κάποια γωνία του παλαιού μυκηναϊκού ανακτόρου. Στον
ημιυπαίθριο προαύλιο χώρο εμπρός από την δυτική πρόσοψη, που προϋπήρχε
του Ερεχθείου ως τέμενος προς τιμήν της <strong>Πανδρόσου</strong>,
φύλαγαν την ιερή ελιά που η Αθηνά φύτρωσε από τη γη. Κατά τη μυθολογία,
στο σημείο αυτό έγινε η μυθική φιλονικία της Αθηνάς και του Ποσειδώνα,
του θεού της θάλασσας, για την κυριαρχία της πόλης. Ο Ποσειδώνας χτύπησε
το βράχο με την τρίαινά του και ξεπήδησε νερό. Με τη σειρά της, η Αθηνά
χτύπησε με το δόρυ της και φύτρωσε η ελιά. Οι θεοί, που ήταν κριτές,
έδωσαν τη νίκη στην Αθηνά. Οι Αθηναίοι, όμως, θέλοντας να συμβιβάσουν
τους δύο αντίπαλους θεούς, τους αφιέρωσαν από ένα ιερό κάτω από την ίδια
στέγη. Στον σηκό συναντούσε κανείς ζωγραφικές παραστάσεις με
θρησκευτική θεματολογία και μαρμάρινους θρόνους που προορίζονταν για
τους ιερείς του Ηφαίστου και του Βούτου. Κάτω από το Ερέχθειο βρίσκεται η
τρύπα όπου κατοικούσε ο «<em>οικουρός όφις</em>», το ιερό φίδι της
Αθηνάς, στον οποίο απευθύνονταν πολλές προσφορές. Δεν γνωρίζουμε εάν οι
εγκάρσιοι τοίχοι που σημειώνονται στο εσωτερικό του δυτικού τμήματος
υπήρχαν από την αρχή ή προστέθηκαν αργότερα (κάποιοι τους αποδίδουν σε
επισκευή του 377/6 π.Χ.). Στην αρχική φάση του κτιρίου υπήρχαν στον
βόρειο και στο νότιο τοίχο από πέντε ανοίγματα, που προφανώς σχετίζονταν
με τις πέντε θεότητες που λατρεύονταν στο Ερέχθειο. Τέλος, ο δυτικός
τοίχος, προς το <strong>Πανδρόσειο</strong> (μικρή στοά αφιερωμένη στη
νύμφη Πάνδροσο, κόρη του Κέκροπα), είχε διώροφη πρόσοψη και σχημάτιζε
στο πάνω μέρος του ένα είδος στοάς.<br />
<br /></div>
<div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-69xj0Da7zZU/VHfK3pU77iI/AAAAAAAAMXc/QIRe5sqnjE0/s1600/041.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-69xj0Da7zZU/VHfK3pU77iI/AAAAAAAAMXc/QIRe5sqnjE0/s1600/041.jpg" height="400" width="321" /></a></div>
Αξιοσημείωτος είναι και ο γλυπτός διάκοσμος του Ερεχθείου. Τον νότιο τοίχο διέτρεχε κατά μήκος «<em>επικρανίτις ζώνη</em>»
με ανάγλυφα ανθέμια και άνθη. Η ζωφόρος, που κοσμούσε μονάχα την
ανατολική πλευρά, περιλάμβανε όχι ανάγλυφες αλλά ανεξάρτητες (ολόγλυφες)
γλυπτές μορφές, σμιλευμένες ξεχωριστά σε λευκό μάρμαρο, που
τοποθετήθηκαν πάνω σε σκούρο ελευσινιακό μάρμαρο. Η αναγνώριση του
περιεχομένου των παραστάσεών της είναι αδύνατη λόγω των εκτεταμένων
καταστροφών που έχει υποστεί. Πιθανόν είναι να παρίστανε θέματα σχετικά
με τις πολλές λατρείες του χώρου είτε μύθους που σχετίζονταν με τους
μυθικούς βασιλιάδες της Αθήνας (Κέκροπα, Ερεχθέα, κ.ά.). Άγνωστη
παραμένει και η θεματολογία των τριών αετωμάτων που κοσμούσαν την
ανατολική και δυτική πλευρά του κυρίως κτιρίου και τη βόρεια πρόσταση. Η
σίμη του Ερεχθείου ήταν διακοσμημένη με λεοντοκεφαλές και ανθεμωτά
ακροκέραμα, ενώ στην ανατολική και δυτική πλευρά του κτιρίου τις οροφές
ομόρφαιναν ξύλινα επίχρυσα φατνώματα με φυτικά μοτίβα.</div>
<div class="separator" style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none; clear: both; text-align: center;">
</div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-oQPZ2_ZtEdk/VHfLoQ_HzoI/AAAAAAAAMXk/qrZKsAv09r8/s1600/007_tif.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-oQPZ2_ZtEdk/VHfLoQ_HzoI/AAAAAAAAMXk/qrZKsAv09r8/s1600/007_tif.jpg" height="260" width="400" /></a></div>
Τον
1ο αιώνα μ.Χ. προκλήθηκαν σοβαρές βλάβες στο Ερέχθειο (στο δυτικό τμήμα
και στο βόρειο πρόπυλο) από πυρκαγιά, που ίσως να οφειλόταν στη χρήση
φλογοβόλων από τους Ρωμαίους του Σύλλα (86 π.Χ.). Στην εποχή του
Οκταβιανού Αυγούστου (α' ήμισυ 1ου αιώνα μ.Χ.) το κτίριο επισκευάσθηκε
μερικώς. Την παλαιοχριστιανική περίοδο μετατράπηκε σε <strong>εκκλησία της Παναγίας</strong>,
με αποτέλεσμα να προστεθεί αψίδα στον ανατολικό πρόδομο και να
αλλοιωθεί τελείως η κάτοψή του προκειμένου να διαιρεθεί σε τρία κλίτη.
Στην Φραγκοκρατία χρησιμοποιήθηκε ως τόπος διαμονής (παλάτι) των δουκών
της Αθήνας, ενώ στους χρόνους της Τουρκοκρατίας στέγασε το χαρέμι του
Τούρκου φρούραρχου των Αθηνών και έπεσε θύμα λεηλασίας του λόρδου <strong>Έλγιν</strong>,
ο οποίος αφαίρεσε μία Καρυάτιδα τοποθετώντας στη θέση της ογκώδη πεσσό.
Στη διάρκεια της ελληνικής επανάστασης, μια τουρκική οβίδα γκρέμισε
τμήμα του νοτίου τοίχου, θάβοντας στα ερείπια τον αγωνιστή <strong>Γκούρα</strong>
και την οικογένειά του. Το 1845 άρχισαν οι πρώτες αναστηλωτικές
εργασίες, που συνεχίστηκαν και εξελίχθηκαν σταδιακά μέχρι τις μέρες μας.<br />
<br />
<div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none;">
Στη ΒΑ πλευρά του βράχου της Ακρόπολης υπήρχαν ακόμα δύο ιερά: Το ένα, ήταν το <strong>Ιερό του Πολιέου Διός</strong>, πίσω από το Ερέχθειο. Εδώ γίνονταν θυσίες βοδιών στα Διπόλια. Το άλλο, βρισκόταν πίσω από τον Παρθενώνα και ήταν το <strong>Ιερό του Πανδίονα</strong>,
από το όνομα του μυθικού βασιλιά, γιου του Εριχθόνιου ή του Κέκροπα.
Εδώ έκανε τελετές η Πανδιονίδα φυλή (μια από τις 10 φυλές της Αθήνας).</div>
<br />
<strong>Ο ΠΑΡΘΕΝΩΝΑΣ</strong><br />
<br />
<div class="separator" style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none; clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-O73e6Lmztfw/VHfMLW_jREI/AAAAAAAAMXs/fzAfWMmZR5U/s1600/00.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-O73e6Lmztfw/VHfMLW_jREI/AAAAAAAAMXs/fzAfWMmZR5U/s1600/00.jpg" height="282" width="400" /></a></div>
Από
όλα τα οικοδομήματα της Ακρόπολης, ο Παρθενώνας, ναός αφιερωμένος στην
παρθένο Αθηνά, τη θεά του πολέμου και προστάτιδα της πόλης της Αθήνας,
παραμένει ο πιο επιβλητικός. Είναι το πιο μεγάλο και πιο επίσημο
οικοδόμημα της Ακρόπολης και συγκεντρώνει το θαυμασμό όλου του
πολιτισμένου κόσμου εδώ και αιώνες. Υπήρξε το αποτέλεσμα της συνεργασίας
σημαντικών αρχιτεκτόνων και γλυπτών στα μέσα του 5ου π.Χ. αιώνα. Η
εποχή της κατασκευής του ταυτίζεται με τα φιλόδοξα επεκτατικά σχέδια της
Αθήνας και της πολιτικής κύρους που ακολούθησε απέναντι στους συμμάχους
της κατά την περίοδο της αθηναϊκής ηγεμονίας.<br />
<br />
<strong>Τα προηγούμενα κτίσματα</strong><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-W4opciUnffM/VHfNfJu_EaI/AAAAAAAAMX4/QxiK3JKmu1s/s1600/02.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-W4opciUnffM/VHfNfJu_EaI/AAAAAAAAMX4/QxiK3JKmu1s/s1600/02.jpg" height="201" width="400" /></a></div>
Λίγο-πολύ η ιστορική πορεία του Παρθενώνα ακολουθεί εκείνη της Ακρόπολης
ως σύνολο, αν και οι περισσότερες μαρτυρίες επικεντρώνεται στο
επιβλητικό κεντρικό μνημείο. Ναός της Αθηνάς πάνω στην Ακρόπολη
αναφέρεται ήδη από τον Όμηρο τον 8ο αιώνα π.Χ. Ήταν ένας ναός πλίνθινος
πάνω σε λίθινα θεμέλια. Ο παλιότερος αρχαιολογικά βεβαιωμένος ναός είναι
ένας πώρινος ναός της <strong>Αθηνάς Πολιάδος</strong>, διακοσμημένος
με εναέτια γλυπτά που εκτίθενται στο Μουσείο της Ακρόπολης (λέοντες και ο
Ηρακλής με τον Τρίτωνα), του οποίου τα θεμέλια βρέθηκαν ανάμεσα στο
Ερέχθειο και το μεταγενέστερο Παρθενώνα και είναι σήμερα σκεπασμένα.
Αυτός ο ναός χρονολογείται το αργότερο γύρω στο 525 π.Χ. Υπάρχει όμως
και η άποψη ότι τότε επισκευάστηκε μόνο η ανωδομή του και ότι τα ίδια τα
θεμέλια ανήκουν σε πρωιμότερη φάση, γύρω στο 570 π.Χ. Αυτός ο ναός
καταστράφηκε το 480 π.Χ. από τους Πέρσες.<br />
<br />
Οι πηγές όμως μας πληροφορούν,
ότι το 454 π.Χ. μεταφέρθηκε στο σηκό αυτού του ναού το ταμείο της
Αθηναϊκής Συμμαχίας από τη Δήλο, συνεπώς θα πρέπει να ήταν
επισκευασμένος και να λειτουργούσε. Το οριστικό τέλος αυτού του ναού δεν
είναι γνωστό. Αναφορές στις πηγές ερμηνεύονται ως ενδείξεις ότι ήταν
ακόμα σε χρήση το 406/5 π.Χ. Ο Παυσανίας πάντως δεν τον αναφέρει στην
περιγραφή του της Ακρόπολης το 2ο αιώνα μ.Χ.<br />
Σύμφωνα με μια αμφισβητούμενη θεωρία, ένας ναός της Αθηνάς Παρθένου στη
θέση του κλασικού Παρθενώνα συνυπήρχε με το ναό της Αθηνάς Πολιάδος ήδη
από το 560 π.Χ. περίπου (ο λεγόμενος <em>Εκατόμπεδον</em> ή
Ur-parthenon).<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-pL0Eq0Xb1iY/VHfN2ntc5xI/AAAAAAAAMYA/NzcM4kyTb9w/s1600/03.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-pL0Eq0Xb1iY/VHfN2ntc5xI/AAAAAAAAMYA/NzcM4kyTb9w/s1600/03.jpg" height="291" width="400" /></a></div>
Σε κάθε περίπτωση, αμέσως μετά τη μάχη του Μαραθώνα το
490 π.Χ. αρχίζει να χτίζεται ένας μαρμάρινος ναός (Vor-Parthenon Ι), ο
οποίος όμως έμεινε ημιτελής, μέχρι το ύψος μερικών σπονδύλων των κιόνων
του. Το 480-479 π.Χ. καταστρέφεται από τους Πέρσες μαζί με τα άλλα
μνημεία της Ακρόπολης. Μετά την επιστροφή των Αθηναίων στην πόλη οι
σπόνδυλοι του κατεστραμμένου ναού χρησιμοποιήθηκαν ως οικοδομικό υλικό
στο βόρειο τείχος της Ακρόπολης, όπου είναι μέχρι σήμερα ορατοί για τον
επισκέπτη που κοιτάζει το βράχο από την πλευρά της οδού Αθηνάς και το
Μοναστηράκι.<br />
<br />
Αμέσως μετά ο <strong>Κίμων</strong> ανέθεσε την κατασκευή ενός δεύτερου Παρθενώνα στον αρχιτέκτονα <strong>Καλλικράτη</strong>
(Vor-Parthenon ΙΙ). Και αυτό το εγχείρημα όμως έμεινε ημιτελές με το
θάνατο του Κίμωνα το 450 π.Χ. Το 447/6 π.Χ. αρχίζει σύμφωνα με τις πηγές
η λατόμευση μαρμάρου για ένα νέο, μεγαλύτερο Παρθενώνα, αυτόν που θα
ολοκληρωθεί τελικά στα πλαίσια του οικοδομικού προγράμματος του Περικλή
για την Αθήνα. Η πλευρά του βράχου, όπου θα χτιζόταν ο ναός, επιχώνεται
και επιπεδώνεται για να αντέξει τα θεμέλια του νέου Παρθενώνα.<br />
Οι εργασίες για την ανέγερση του ολομάρμαρου αυτού ναού της Αθηνάς
άρχισαν το 447 π.Χ.<br />
<br />
Σύμφωνα με τις πηγές, αρχιτέκτονες του ναού ήταν ο <strong>Ικτίνος</strong>, ο οποίος έκτισε και το ναό του Απόλλωνα στη Φιγάλεια, και ο <strong>Καλλικράτης</strong>,
αρχιτέκτονας του Ναού της Νίκης και ίσως του Ερεχθείου, ενώ την ευθύνη
για το γλυπτό διάκοσμο και τη γενική επίβλεψη του έργου είχε ο γλύπτης <strong>Φειδίας</strong> («<em>επίσκοπος πάντων</em>»,
όπως αναφέρει ο Πλούταρχος). Οι ιστορικοί πιστεύουν ότι το έργο
τέλειωσε μέσα σε 9 μόλις χρόνια (χρόνος ρεκόρ για την εποχή), δηλαδή το
438 π.Χ., και στη γιορτή των Μεγάλων Παναθήναιων του επόμενου χρόνου
αφιερώθηκε στην πολιούχο θεά. Από το 438 ξεκίνησαν τα έργα διακόσμησης
και ο γλυπτός διάκοσμος τέλειωσε το 432 π.Χ.<br />
<br />
<strong>Το μνημείο</strong><br />
<strong><br /></strong>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-Wi0mQrOwruU/VHfPkVEe50I/AAAAAAAAMYM/KhIZEvkAngk/s1600/04.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-Wi0mQrOwruU/VHfPkVEe50I/AAAAAAAAMYM/KhIZEvkAngk/s1600/04.jpg" height="265" width="400" /></a></div>
Ο Παρθενώνας αποτελεί το λαμπρότερο μνημείο της Αθηναϊκής πολιτείας και
τον κολοφώνα του δωρικού ρυθμού. Είναι ένας από τους λίγους ολομάρμαρους
ελληνικούς ναούς και ο μοναδικός δωρικός με ανάγλυφες όλες του τις
μετόπες, που εμπεριέχει και τον ιωνικό ρυθμό. Πολλά τμήματα του γλυπτού
διακόσμου, του επιστυλίου και των φατνωμάτων της οροφής έφεραν γραπτό
διάκοσμο με κόκκινο, μπλε και χρυσό χρώμα. Χρησιμοποιήθηκε πεντελικό
μάρμαρο, εκτός από το στυλοβάτη που κατασκευάστηκε από ασβεστόλιθο.<br />
<br />
Είναι ναός περίπτερος, με πλάτος 30 μέτρα και μήκος 70 μέτρα. Το πτερό
είχε 8 κίονες δωρικού ρυθμού κατά πλάτος και 17 κατά μήκος. Η τοποθέτηση
των κιόνων είναι ασυνήθιστα πυκνή με αναλογία διαμέτρου κίονα και
μετακιονίου διαστήματος 1:2,25 (σύγκρινε την αναλογία 1:2,32 στο ναό του
Δία στην Ολυμπία και 1:2,65 στο ναό της Αφαίας στην Αίγινα). Στις
στενές πλευρές υπήρχε και δεύτερη σειρά 6 κιόνων που δημιουργούσε την
ψευδαίσθηση δίπτερου ναού. Οι κίονες έχουν ύψος 10,5 μ. και πάνω τους
στηρίζεται ο θριγκός (επιστήλια), οι μετόπες, τα τρίγλυφα, τα γείσα και
τα αετώματα. <br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-AYCNSasTO3k/VHfQJw6PyiI/AAAAAAAAMYU/xKLb8swc-gU/s1600/05.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-AYCNSasTO3k/VHfQJw6PyiI/AAAAAAAAMYU/xKLb8swc-gU/s1600/05.jpg" height="300" width="400" /></a></div>
Μια άλλη ιδιομορφία ήταν η ύπαρξη <strong>ζωφόρου</strong> που
περιέτρεχε το σηκό σε όλο του το μήκος και αποτελεί ίσως την πιο φανερή
από τις ιωνικές επιδράσεις. Η ζωφόρος στους τοίχους του σηκού είχε
παραστάσεις από την πομπή των Παναθηναίων, την πιο μεγάλη θρησκευτική
γιορτή της Αθήνας. Είχε 160 μέτρα μήκος και σχεδόν ένα μέτρο
πλάτος.Υπάρχουν ενδείξεις ότι η ζωφόρος ολοκληρώθηκε αφού οι λίθοι που
την αποτελούσαν είχαν υψωθεί στο κτίριο. Αν και λαξεύθηκε από ένα μεγάλο
αριθμό τεχνιτών, το συνολικό σχέδιο εκπονήθηκε από ένα μόνο καλλιτέχνη.
Δεν γνωρίζουμε το όνομά του, αλλά υποθέτουμε ότι είναι ο Φειδίας ή ένας
από τους μαθητές του. Το θέμα της ζωφόρου είναι πρωτοποριακό, γιατί δεν
διηγείται ένα μυθολογικό αλλά ένα πραγματικό γεγονός. Είναι η στιγμή
της πομπής και της παράδοσης του πέπλου από τον λαό της Αθήνας στη
προστάτιδα θεά Αθηνά.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-i2CFJxSluZ4/VHfRHN8Z-pI/AAAAAAAAMYo/XEKGXwmd1h0/s1600/06.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-i2CFJxSluZ4/VHfRHN8Z-pI/AAAAAAAAMYo/XEKGXwmd1h0/s1600/06.jpg" height="286" width="400" /></a></div>
Στη <strong>δυτική πλευρά</strong> της ζωφόρου,
όπου απεικονίζονται οι σκηνές προετοιμασίας στον Κεραμεικό, υπάρχει μία
πλάκα, στην οποία υπάρχει μόνο ένας άνθρωπος και ένα άλογο. Τα
χαρακτηριστικά τους είναι εξαιρετικά λεπτομερή και πιστεύεται ότι η
πλάκα αυτή είναι έργο του ίδιου του Φειδία. Στην <strong>ανατολική πλευρά</strong>,
όπου ήταν και η είσοδος του ναού παριστάνονταν η Αθηνά, ο Ζευς, η Ήρα
και άλλοι θεοί, που ήρθαν να πάρουν μέρος στην πομπή και ανάμεσά τους
εμφανίζεται παιδί που παραδίνει στον ιερέα τον πέπλο. Την σύνταξη, την
πορεία και το τέρμα εκπροσωπούν 400 μορφές ανθρώπων και θεών, 200 μορφές
ζώων, όπως πρόβατα, βόδια και άλογα. Η μεγάλη ποικιλία όσων
παρίστανται, η θελκτική σεμνότητα των παρθένων, η ελεύθερη και αβίαστη
στάση των ανδρών που συνδιαλέγονται, η ζωηρότητα των αλόγων, η δύναμη
των βοδιών που δυστροπούν και τέλος η χάρη όλων των μορφών και των
κινήσεων, καθιστούν τη ζωφόρο, όχι μόνο αυθεντική ταινία της
θρησκευτικής πομπής των Παναθηναίων και διαρκές μνημείο της δόξας των
Αθηνών, αλλά και αριστουργηματικό έργο του μεγάλου καλλιτέχνη του
Παρθενώνα. Στη <strong>βόρεια πλευρά</strong> παρουσιάζονται μορφές όπως οι αποβάτες, οι μουσικοί, οι σκαφηφόροι, οι θαλλοφόροι, οι κανηφόροι και οι υδριαφόροι.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-1NFYi4r6nsg/VHfRdSwVzDI/AAAAAAAAMYw/LnbCYha_7to/s1600/07.jpeg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-1NFYi4r6nsg/VHfRdSwVzDI/AAAAAAAAMYw/LnbCYha_7to/s1600/07.jpeg" height="257" width="400" /></a></div>
Στο <strong>ανατολικό αέτωμα</strong>, πάνω από την είσοδο, παρουσιάζονταν η γέννηση της Αθηνάς. Στο <strong>δυτικό αέτωμα</strong>,
αυτό που ήταν ορατό από τα Προπύλαια, υπήρχαν σκηνές από τη διαμάχη
μεταξύ της Αθηνάς και του Ποσειδώνα για τη διεκδίκηση της πόλης, που
σύμφωνα με τον μύθο έγινε στο μέρος που είναι το Ερέχθειο. Η Αθηνά
πρόσφερε το δέντρο της ελιάς και ο Ποσειδώνας έκανε να αναβλύσει αλμυρό
νερό από τον βράχο. Άνθρωποι και θεοί αποφάσισαν πως η Αθηνά είχε κάνει
το καλύτερο δώρο και έτσι έγινε αυτή η προστάτιδα θεά της πόλης.<br />
<br />
Ο <strong>σηκός</strong> ήταν χτισμένος ολόκληρος με μαρμάρινες πλάκες
σε οριζόντιες σειρές και στην κάθε στενή πλευρά είχε από έξι δωρικούς
κίονες που τον χώριζαν σε δύο μέρη: τον κυρίως ναό και τον οπισθόδομο.
Στις ανώτερες ζωφόρους των τεσσάρων τοίχων, σε απόσταση δύο πήχεων κάτω
από το πιο ψηλό σημείο των τοίχων, ο καλλιτέχνης διακόσμησε με
εξαιρετική τελειότητα αναπαραστάσεις των αθηναϊκών νικών της εποχής του
Περικλή. Το ύψος τους είναι περίπου αυτό ενός παιδιού δέκα ετών. Όσο
ωραίο και αν ήταν το εξωτερικό του Παρθενώνα, η πραγματική ομορφιά του
βρισκόταν στο εσωτερικό του. Στον <strong>κυρίως ναό</strong> υπήρχε το περίφημο <strong>άγαλμα της Αθηνάς</strong>,
ένα από τα πιο μεγαλοπρεπή έργα του αρχαίου κόσμου. Ήταν στημένο πάνω
σε βάθρο, είχε ύψος 12 μέτρων και φτιαγμένο από ελεφαντόδοντο, με
επένδυση από χρυσάφι, που ο Φειδίας ολοκλήρωσε το 338 π.Χ.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-f16u1VPPYQs/VHfSCUT1MnI/AAAAAAAAMY8/7fXKGP8ej40/s1600/08.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-f16u1VPPYQs/VHfSCUT1MnI/AAAAAAAAMY8/7fXKGP8ej40/s1600/08.jpg" height="361" width="400" /></a></div>
Ο Φειδίας
λέγεται ότι το εμπνεύστηκα από την παρουσία της Αθηνάς μέσα στο
εργαστήριό του, καθώς εργαζόταν. Ήταν τόσο ακριβό, όσο η κατασκευή 300
πολεμικών πλοίων. Όμως, το μεγάλο κόστος προκάλεσε την οργή των
Αθηναίων. Ο Φειδίας κατηγορήθηκε ότι έκλεψε το χρυσάφι που προοριζόταν
για την κατασκευή του αγάλματος και έφυγε από την πόλη. Το άγαλμα
παρέμεινε άθικτο στη θέση του μέχρι το 426 μ.Χ. Τότε, ο στρατός, που
εισέβαλε στην πόλη, το μετέφερε στην Κωνσταντινούπολη, όπου και
καταστράφηκε σε πυρκαγιά που κατέφαγε το μεγαλύτερο μέρος της πόλης. Οι
αρχαιολόγοι γνωρίζουν για την ύπαρξη του αγάλματος, από ένα μικρό
αγαλματίδιο που βρέθηκε στο Βαρβάκειο, που είναι ένα μικρό αντίγραφο από
την Ελληνιστική περίοδο. Υπήρχε διώροφη δωρική κιονοστοιχία σχήματος
«Π», που δημιουργούσε ένα υπερώο, από το οποίο οι επισκέπτες μπορούσαν
να θαυμάσουν από διάφορα σημεία το άγαλμα. Μέσα στον <strong>οπισθόδομο</strong>
φυλάσσονταν ο θησαυρός, δηλαδή τα πολύτιμα αφιερώματα της Αθηνάς και τα
χρήματα της Αθηναϊκής Συμμαχίας. Η οροφή του στηριζόταν σε τέσσερις
ιωνικούς κίονες. Η στέγη ολόκληρου του ναού, μαζί με τους στρωτήρες,
τους καλυπτήρες και τα ακροκέραμα, ήταν μαρμάρινη, αλλά στηριζόταν σε
μεγάλες ξύλινες δοκούς.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-NPXFqAsaGas/VHfS0FTkTHI/AAAAAAAAMZE/w_XvMXNRkeg/s1600/09.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-NPXFqAsaGas/VHfS0FTkTHI/AAAAAAAAMZE/w_XvMXNRkeg/s1600/09.JPG" height="248" width="400" /></a></div>
Οι 92 <strong>μετόπες</strong> εσωτερικά ήταν ανάγλυφες και παρίσταναν διάφορα μυθολογικά θέματα: Οι μετόπες της ανατολικής πλευράς απεικονίζουν τη <strong>Γιγαντομαχία</strong>. Στη δυτική παριστάνεται <strong>Αμαζονομαχία</strong>, στη νότια <strong>Κενταυρομαχία</strong>
(δηλαδή η μάχη μεταξύ Κενταύρων και Λαπήθων, η οποία έλαβε χώρα στη
Θεσσαλία, σκαλισμένη με θαυμαστή δεξιότητα) και στη βόρεια σκηνές από
την <strong>άλωση της Τροίας</strong>. <br />
<br />
Ο Παρθενώνας παρουσιάζει τέλεια αρμονικές αναλογίες μέχρι την παραμικρή
του λεπτομέρεια. Αν και ο ναός αυτός ήταν μεγαλύτερος από τους άλλους
δωρικούς ναούς της εποχής του (με 8 x 17 κίονες, αντί για 6 x 13 που
συνηθίζονταν τον 5ο αιώνα π.Χ.), οι αναλογίες του ήταν τόσο αρμονικές,
ώστε να του προσδίδουν εκπληκτική ομοιογένεια μορφής, μνημειώδη
μεγαλοπρέπεια και πρωτοφανή χάρη σε σύγκριση με τους πιο βαρείς δωρικούς
προκατόχους του.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-Ce6JbnEJJR8/VHfTNyZ92dI/AAAAAAAAMZM/nTQ7WrCjITg/s1600/010.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-Ce6JbnEJJR8/VHfTNyZ92dI/AAAAAAAAMZM/nTQ7WrCjITg/s1600/010.jpg" height="362" width="400" /></a></div>
Στη φήμη του ναού συνέτειναν και οι ασύλληπτες εκλεπτύνσεις, οι
αδιόρατες αποκλίσεις από την κατακόρυφο και την οριζόντια κατεύθυνση και
οι αρμονικές αναλογίες. Ο στυλοβάτης παρουσίαζε ελαφρά τυμπανοειδή
καμπύλωση, οι ραδινοί κίονες απέκλιναν από την κατακόρυφο προς το κέντρο
του ναού και η συνολική σχεδίαση ήταν πυραμιδοειδής. Με αυτόν τον τρόπο
επιτυγχανόταν μία κίνηση προς τα μέσα και προς τα πάνω που μετέτρεπε
τον Παρθενώνα σε ένα παλλόμενο οργανικό σύνολο. Η ένταση των κιόνων (ένα
ανεπαίσθητο «φούσκωμα» στο μεσαίο τμήμα τους) απέδιδε οπτικά το γεγονός
ότι οι κίονες σήκωναν μεγάλο βάρος. Οι αναρίθμητες αυτές λεπτότητες
σχεδιάστηκαν με μεγαλοφυή τρόπο και εκτελέστηκαν με απαράμιλλη
μαθηματική ακρίβεια. Το πεντελικό μάρμαρο, με το οποίο κατασκευάστηκε,
φαίνεται να αλλάζει χρώματα ανάλογα με το φως του ηλίου που λάμπει πάνω
του. Για πολλά χρόνια, η Ακρόπολη ήταν προορισμός πολλών ταξιδιωτών του
αρχαίου κόσμου.<br />
<br />
<strong>ΥΣΤΕΡΗ ΕΠΟΧΗ</strong><br />
<br />
<div class="separator" style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none; clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-Q2Mfj_WDm5o/VHfTw7Xs-HI/AAAAAAAAMZU/AnKJS0OrVR8/s1600/011.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-Q2Mfj_WDm5o/VHfTw7Xs-HI/AAAAAAAAMZU/AnKJS0OrVR8/s1600/011.jpg" height="295" width="400" /></a></div>
Ο Παρθενώνας διατηρήθηκε άθικτος έως και τους <strong>Μακεδονικούς</strong>
χρόνους. Αντίθετα, μάλιστα, μετά τον Γρανικό, στον Παρθενώνα
αναρτήθηκαν ως τρόπαια χρυσές ασπίδες, λάφυρα της νίκης του Αλέξανδρου.
Οι πρώτες καταστροφές έγιναν επί <em>Λάχαρη</em>, τον οποίο όρισε
τύραννο των Αθηνών ο Κάσσανδρος, σύμφωνα με την αφήγηση του Παυσανία.
Αυτός απέσπασε τις ασπίδες από τον Παρθενώνα, το χρυσάφι και τα
κοσμήματα από το χρυσελεφάντινο άγαλμα της Αθηνάς. Καταστροφές υπέστη
και ο οπισθόδομος του ναού, όταν ο <em>Δημήτρης ο Πολιορκητής</em> τον χρησιμοποίησε ως προσωπικό του κατάλυμμα.<br />
Στους <strong>Ρωμαϊκούς</strong> χρόνους δεν καταγράφονται αλλαγές στον
Παρθενώνα, που συνεχίζει να διατηρεί αναλλοίωτη τη φυσιογνωμία και την
αίγλη του ακόμη και στους μεταχριστιανικούς αιώνες, παρόλο που επί
εποχής Ιουστινιανού η πομπή των Παναθηναίων δεν ανέβαινε πια στον
Παρθενώνα και είχε χαθεί πλέον κάθε λατρεία δημόσια ή ιδιωτική σύμφωνα
με το Λατίνο ρήτορα Κλαύδιο Μαμερτίνο του 4ου αιώνα.<br />
<br />
Η πρώτη καταστροφή του ναού έγινε το 267 μ.Χ. από τους <strong>Έρουλους</strong>
(ένα λαό σκανδιναβικής προέλευσης), οι οποίοι κατέλαβαν την Αθήνα και
πυρπόλησαν τον Παρθενώνα. Καταστράφηκε η αρχική στέγη, ολόκληρη η
εσωτερική κιονοστοιχία, ενώ έπαθαν σοβαρές ζημιές οι τοίχοι του σηκού.
Περίπου εκατό χρόνια αργότερα, την περίοδο που ήταν αυτοκράτορας ο
Ιουλιανός ο Παραβάτης, έγιναν κάποιες διορθώσεις, όχι όμως και τόσο
πετυχημένες.<br />
<br />
Στους <strong>Βυζαντινούς</strong> χρόνους (αν και γλύτωσε ο Παρθενώνας
την καταστροφή από τα διατάγματα του Θεοδόσιου Β') έγινε η πρώτη
μετατροπή του Παρθενώνα σε χριστιανική εκκλησία της Αγίας Σοφίας, τα
εγκαίνια της οποίας έγιναν επί αυτοκρατορίας Ιουστινιανού (529 μ.Χ.).
Στον πρόναο προστέθηκε η αψίδα του ιερού. Από τις μετατροπές αυτές το
1877 (σύμφωνα με τον Burnouf) δεν είχαν μείνει παρά λείψανα τοιχογραφιών
και λιγοστά επιγραφικά χαράγματα στους τοίχους και τους κίονες.<br />
<br />
Το 1205 μ.Χ. οι <strong>Φράγκοι</strong> καταλαμβάνουν την Αθήνα και ο χώρος γύρω από τον Παρθενώνα γίνεται τόπος κατοικίας του πρώτου Φράγκου άρχοντα των Αθηνών, <em>Όθωνα Ντελαρός</em>,
ενώ η Ακρόπολη γίνεται η έδρα της φραγκικής βαρωνίας και το κέντρο του
ιστορικού βίου της πόλης, σε σημείο που η Αθήνα είναι γνωστή πλέον ως
Castellum Athenarum. Ο Παρθενώνας αποδίδεται στη Ρωμαϊκή εκκλησία και
γίνεται Καθολικός ναός, που τιμάται στο όνομα της Παρθένου Μαρίας. Στη
ΝΔ γωνία προστέθηκε ένα κωδωνοστάσιο, που επί Τουρκοκρατίας έγινε
μιναρές.<br />
<br />
Από τις αφηγήσεις μεταγενέστερων περιηγητών, όπως ο Ιταλός νοτάριος <em>Νικόλαος Μαρτόνης</em> που επισκέφθηκε την Ακρόπολη το 1395 ή ο <em>Κυριάκος ο Αγκωνίτης</em>
που ταξίδεψε το 1436 στην Αθήνα, έχουμε δύο περιγραφές του χριστιανικού
Παρθενώνα. Ο πρώτος εκφραστής της μεσαιωνικής ιδεολογίας απορεί πως
είναι δυνατόν να έχει χτιστεί ένα τόσο μεγάλο κτήριο ενώ ο δεύτερος,
εκπρόσωπος της Ιταλικής Αναγέννησης, επικεντρώνεται στην ομορφιά των
αρχαίων μνημείων.<br />
<br />
Eπί <strong>Ενετοκρατίας</strong> δεν παρατηρήθηκαν και δεν καταγράφτηκαν αλλαγές στο μνημείο.<br />
<br />
<a href="http://2.bp.blogspot.com/--08ARIiftoY/VHfUja2QIiI/AAAAAAAAMZc/W2zZKWFWz5s/s1600/012.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/--08ARIiftoY/VHfUja2QIiI/AAAAAAAAMZc/W2zZKWFWz5s/s1600/012.jpg" height="176" width="320" /></a>Το 1456 μ.Χ. ο <strong>Τούρκος</strong> <em>Ομάρ Τουραχάν</em>,
στρατηγός του Μωάμεθ Β', κυριεύει την Αθήνα και η Ακρόπολη πέφτει στα
χέρια των Τούρκων. Ο βράχος μένει πλέον γνωστός με το όνομα <em>Ατίνα Καλεσί</em>, δηλαδή <em>φρούριο των Αθηνών</em>.
Κατά τον 17ο αιώνα, ο Παρθενώνας έχει μετατραπεί πλέον σε τζαμί και
έχει μιναρέ. Τζαμί, ωστόσο που δεν πληρούσε τις προδιαγραφές της
ισλαμικής θρησκείας και για αυτό δεν έγινε ποτέ λατρευτικό τέμενος των
Μουσουλμάνων. Την εποχή εκείνη ο τουρκικός στρατός είχε αποθηκεύσει
πυρίτιδα πάνω στην Ακρόπολη, που έγινε η αιτία να καταστραφούν τα
μνημεία της και Παρθενώνας να υποστεί τις μεγαλύτερες ζημιές. Το 1645,
ένας κεραυνός που έπεσε πάνω στην πυρίτιδα ανατίναξε τα Προπύλαια. <br />
Το 1674 ο Charles-Francois Olier μαρκήσιος De Nointel επισκέπτεται την Αθήνα με το ζωγράφο Jacques Carrey στην ακολουθία του. Ο <strong>Carrey</strong>
έκανε λεπτομερή σχέδια του Παρθενώνα και των γλυπτών. Τα σχέδια αυτά
είναι ανεκτίμητα, γιατί απεικονίζουν λεπτομερειακά τον Παρθενώνα λίγο
πριν από την καταστροφή του.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-8VsLtYfJclY/VHfVMUTVD8I/AAAAAAAAMZk/DYRhmWkPLpY/s1600/013.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-8VsLtYfJclY/VHfVMUTVD8I/AAAAAAAAMZk/DYRhmWkPLpY/s1600/013.jpg" height="220" width="400" /></a></div>
Ο Παρθενώνας διατηρήθηκε άθικτος μέχρι το 1687 μ.Χ., οπότε και υπέστη το μεγαλύτερο πλήγμα. Τότε, ο βενετσιάνικος στρατός με το <strong>Φραγκίσκο Μοροζίνι</strong>
πολιορκούσε τους Τούρκους που βρίσκονταν στην Ακρόπολη. Το βράδυ της
16ης Σεπτεμβρίου, μια οβίδα έπεσε στον Παρθενώνα, που τον χρησιμοποιούσε
ως πυριτιδαποθήκη ο Αλή αγάς, διοικητής του φρουρίου, και προκάλεσε
έκρηξη με αποτέλεσμα την ανατίναξη του κτιρίου. Το μεγαλύτερο τμήμα του
ναού προς την ανατολική του πλευρά κατέρρευσε. Ο Μοροζίνι τελικά
κυρίευσε την Ακρόπολη και στην προσπάθειά του να κλέψει κάποια γλυπτά
προκάλεσε κι άλλες ζημιές. Τον επόμενο χρόνο ο Μοροζίνι εγκατέλειψε την
Αθήνα και επέστρεψαν οι Τούρκοι. Οι ζημιές από την έκρηξη πρέπει να ήταν
οι εξής: έπεσαν τρεις τοίχοι του σηκού, η πρόσταση του πρόναου,
έξι κίονες της νότιας και οκτώ της βόρειας πλευράς.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-lo9dHddfe80/VHfVlTm1AQI/AAAAAAAAMZs/lUyphXfvv1Q/s1600/014.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-lo9dHddfe80/VHfVlTm1AQI/AAAAAAAAMZs/lUyphXfvv1Q/s1600/014.jpg" height="223" width="400" /></a></div>
Έκτοτε και μέχρι να παραδοθεί το μνημείο στην αρχαιολογία λεηλατήθηκε συστηματικά κυρίως από τον <strong>Λόρδο Έλγιν</strong>.
Το 1801 μ.Χ., λίγο πριν από την Επανάσταση του 1821, ο Thomas Bruce,
κόμης του Έλγιν, πρεσβευτής της Αγγλίας στην Υψηλή Πύλη, κατάφερε να
αποσπάσει από το Σουλτάνο φιρμάνι με το οποίο του δινόταν η άδεια να
αφαιρέσει από τις χώρες που βρίσκονταν στη δικαιοδοσία του σουλτάνου,
ό,τι αρχαιότητα ήθελε. Έτσι ο Έλγιν απέσπασε από την Ακρόπολη διάφορα
γλυπτά. Στην προσπάθειά του να αρπάξει όσο περισσότερα μπορούσε,
προκάλεσε και εκτεταμένες καταστροφές. Έβαλε να ξηλώσουν τη ζωφόρο του
Παρθενώνα, τις μετόπες, τα αετώματα, μια Καρυάτιδα και έναν κίονα του
Ερεχθείου, τα οποία μετάφερε στην Αγγλία. Για όλα αυτά πλήρωσε 35.000
λίρες στους Τούρκους και στους Αθηναίους δώρισε ένα ρολόι, που στήθηκε
στην αρχαία Αγορά. Συνολικά μετέφερε στο Λονδίνο δεκαοκτώ (18) αγάλματα
από τα αετώματα, δεκαπέντε (15) μετόπες και πενήντα (50) λίθους από τη
ζωφόρο μήκους εβδομήντα πέντε (75) μέτρων. Το 1815 το Βρετανικό Μουσείο
αγόρασε από τον Έλγιν τα γλυπτά του Παρθενώνα.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-hqy0eR0gK7w/VHfWkQbFRfI/AAAAAAAAMZ0/DqaJ6wajbzU/s1600/016.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-hqy0eR0gK7w/VHfWkQbFRfI/AAAAAAAAMZ0/DqaJ6wajbzU/s1600/016.jpg" height="251" width="400" /></a></div>
Κατά την <strong>Ελληνική Επανάσταση</strong> του 1821 η Ακρόπολη
πολιορκήθηκε διαδοχικά από Έλληνες και Τούρκους και υπέστη σημαντικές
καταστροφές. Αρχικά απελευθερώνεται από τους Έλληνες, όμως θα
πολιορκηθεί αργότερα από το στρατό του Κιουταχή πασά. Το 1827 οι Τούρκοι
κυριεύουν την Ακρόπολη και φεύγουν οριστικά το 1833. Αρχίζει η
απομάκρυνση των ερειπίων του οικισμού που είχε σχηματιστεί με τον καιρό
πάνω στον ιερό βράχο. Παρόλο που υπέστη πολλές ζημιές και λεηλασίες, η
επιβλητικότητα του ναού διατηρήθηκε μέχρι τις ημέρες μας. Το 1834
άρχισαν οι αρχαιολογικές εργασίες για την αποκατάσταση των μνημείων της.
Το 1885 ξεκινούν οι ανασκαφές που θα φέρουν στο φως όσα είχαν θάψει οι
Αθηναίοι μετά την περσική καταστροφή του 480 π.Χ. Το 1898 αρχίζει η
προσπάθεια για την αναστήλωση των μνημείων που συνεχίζεται μέχρι τις
μέρες μας.<br />
<br />
<strong>ΚΤΙΡΙΑ ΣΤΗ ΒΑΣΗ ΤΟΥ ΒΡΑΧΟΥ</strong><br />
<br />
<div style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-jaGL9n3V9xo/VHfXJprj5oI/AAAAAAAAMZ8/w9KmARL-FgE/s1600/017.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-jaGL9n3V9xo/VHfXJprj5oI/AAAAAAAAMZ8/w9KmARL-FgE/s1600/017.jpg" height="300" width="400" /></a></div>
Στη νότια πλευρά της Ακρόπολης, αρχίζοντας από το Νότο προς το Βορρά, υπήρχε πάνω στο βράχο το <strong>ιερό του Αιγέα</strong>. Μπροστά του και προς τα δεξιά ήταν ο <strong>ναός της Γης Κουροτρόφου</strong>, παραδίπλα ο <strong>ναός της Αφροδίτης Πανδήμου</strong> και πιο δεξιά ο <strong>ναός της Θέμιδος</strong>. Ακολουθούσε το <strong>Ασκληπιείο</strong>, που αποτελείτο από μια <strong>ιωνική στοά</strong> με τέσσερα δωμάτια, όπου διέμεναν οι διάφοροι επισκέπτες, και μια <strong>δωρική διόροφη στοά</strong> που χρησίμευε ως θεραπευτήριο και λεγόταν <strong>Εγκοιμητήριο</strong>.
Εδώ κοιμόντουσαν οι ασθενείς για να δουν στον ύπνο τους τον θεό, ο
οποίος ή τους θεράπευε ή τους υποδείκνυε τον τρόπο θεραπείας. Αριστερά
της ιωνικής στοάς υπήρχε μια <strong>κρήνη</strong>, και μπροστά της ένας <strong>μικρός ναός</strong>. Επίσης υπήρχαν δυο μαρμάρινοι ναοί: ο <strong>καινούργιος</strong> και ο <strong>παλιός ναός του Διονύσου</strong>, καθώς κι ένας <strong>βωμός</strong>. Τέλος υπήρχε το <strong>θέατρο του Διονύσου</strong>, 16.000 θέσεων, το <strong>Ωδείο του Περικλή</strong>, ένας <strong>ναός του Ασκληπιού</strong> και το χορηγικό <strong>μνημείο του Θρασύλλου</strong> (320 π.Χ.) (η εκκλησία η Παναγιά η Σπηλιώτισσα).</div>
<br />
<strong>ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΖΩΗ</strong><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-nC3g4tLzIwo/VHfYMssA8uI/AAAAAAAAMaI/k23fPhksHW0/s1600/019.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-nC3g4tLzIwo/VHfYMssA8uI/AAAAAAAAMaI/k23fPhksHW0/s1600/019.jpg" height="292" width="400" /></a></div>
Οι Ελληνίδες της εποχής εκείνης θα επισκέπτονταν τους Δελφούς φορώντας
κοσμήματα και άλλα στολίδια. Θα φορούσαν αρώματα με φυτικά εκχυλίσματα
από δυόσμο και κύμινο. Μια κανονική ημέρα για μια οικογένεια αρχίζει με
την αυγή. Το πρωινό για τους ενήλικες και τα παιδιά ήταν συνήθως ψωμί
ποτισμένο με κρασί. Κατά τη διάρκεια της ημέρας, η σύζυγος πρόσεχε τα
απιδιά και ασχολείτο με το σπίτι, ενώ ο σύζυγος ασχολείτο με τα κοινά,
την πολιτική ή το εμπόριο. Οι άντρες των ανώτερων τάξεων διασκέδαζαν με
διάφορους τρόπους. Αν δεν εργάζονταν, επισκέπτονταν φίλους και έπιναν
κρασί, ενώ η γυναίκα έμενε σπίτι. Οι άντρες έκαναν τα ψώνια σε μια
περιοχή που λεγόταν Αγορά, όπου υπήρχε πληθώρα αγαθών: μαγειρικά σκεύη,
λαχανικά, κρασί, κεραμικά είδη, δέρματα, ξύλινα αντικείμενα, βότανα και
γιατρικά. Αναπόφευκτα, τα νομίσματα έπεφταν κάτω και χάνονταν, για να
βρεθούν χρόνια αργότερα. Τα ευρήματα δείχνουν ότι οι συναλλαγές γίνονταν
είτε με τοπικά νομίσματα ή με νομίσματα άλλων πόλεων.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-WMmLNG3h5Ro/VHfYj1LI4VI/AAAAAAAAMaQ/641VN6XJMp0/s1600/020.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-WMmLNG3h5Ro/VHfYj1LI4VI/AAAAAAAAMaQ/641VN6XJMp0/s1600/020.jpg" height="290" width="400" /></a></div>
Σίγουρα το παζάρι
ήταν σε ακμή. Ένας άλλος ζωντανός δεσμός με την αρχαία Αθήνα είναι η
κεντρική αγορά στο Μοναστηράκι. Τότε, όπως και τώρα, υπήρχε ένα τεράστιο
παζάρι γεμάτο κίνηση, όπου μπορούσες να αγοράσεις τα πάντα. 200 χρόνια
π.Χ., ένας συγγραφέας έλεγε τα εξής: «<em>Στην Αθήνα πουλάνε τα πάντα σ’
ένα μέρος, όπως σύκα, σταφύλια, αχλάδια, μήλα, ψάρια από μακρινές
θάλασσες, αρνιά, ρεβίθια, κρέμες από αγελαδινό γάλα και κηρύθρες</em>».
Ακόμα και οικογένειες με μέτριο εισόδημα έτρωγαν φασόλια, ψάρι, σκόρδο
και κρεμμύδια καθημερινά.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-qmNjfzjrxtE/VHfZU24RhkI/AAAAAAAAMac/VDTH9auP0Po/s1600/021.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-qmNjfzjrxtE/VHfZU24RhkI/AAAAAAAAMac/VDTH9auP0Po/s1600/021.jpg" height="300" width="400" /></a></div>
Το κρασί, στην Ελλάδα του 5ου αιώνα, είχε
υψηλή περιεκτικότητα σε οινόπνευμα, και έτσι σερβιριζόταν αραιωμένο με
νερό, σε αναλογία 1 μέρος κρασί με 5 μέρη νερό. Η ανάμειξη γινόταν σε
μεγάλα δοχεία και συχνά το αρωμάτιζαν με θυμάρι, μέντα και κανέλα. Έξω
από το σπίτι, το να πιείς κρασί σου πρόσφερε σημαντικούς κοινωνικούς
δεσμούς, ιδιαίτερα στα συμπόσια. Η λέξη «συμπόσιο» σημαίνει «<em>πίνω μαζί με άλλους</em>»
σε μια συγκέντρωση. Οι σύζυγοι δεν επιτρέπονταν να παραβρεθούν στα
συμπόσια. Αλλά νεαρές και όμορφες κοπέλες υπηρετούσαν όσους συμμετείχαν
στη συνεστίαση. Τους διασκέδαζαν με χορό, μουσική και απαγγελία
ποιημάτων. Η πορνεία ήταν τόσο σημαντική στην Αθήνα, που ο νομοθέτης
Σόλων την εισήγαγε στη νομοθεσία.<br />
<br />
<strong>ΤΟΠΟΘΕΣΙΕΣ ΚΑΙ ΚΤΙΡΙΑ</strong><br />
<br />
<div class="separator" style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none; clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-y-FhrVI53Kw/VHfaG24wJRI/AAAAAAAAMak/HIenLtGTYrc/s1600/022.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-y-FhrVI53Kw/VHfaG24wJRI/AAAAAAAAMak/HIenLtGTYrc/s1600/022.jpg" height="300" width="400" /></a></div>
Οι εμπορικές συναλλαγές γίνονταν στον <strong>Κεραμικό</strong>, μια περιοχή δίπλα στο <strong>Δίπυλο</strong>,
την κυριότερη είσοδος στην Αθήνα. Η περιοχή φημιζόταν επίσης για τους
χιλιάδες τεχνίτες κεραμικών, που ήταν διακοσμημένα με τις
χαρακτηριστικές μορφές σε μαύρο και κόκκινο χρώμα. Αυτό το εμπόριο των
κεραμικών γινόταν σε όλο τον αρχαίο κόσμο. Η κατασκευή κεραμικών, που
γινόταν με ακατάπαυστους ρυθμούς, ήταν βασικό στοιχείο της οικονομικής
ζωής της Αθήνας. Η ανθηρή αυτή δραστηριότητα μαρτυρούσε την ευημερία της
πόλης. Κατά ένα μεγάλο βαθμό, η ζωή της πόλης εξαρτιόταν από όσα
γίνονταν μέσα από το Δίπυλο.<br />
<br />
<div class="separator" style="border-bottom: medium none; border-left: medium none; border-right: medium none; border-top: medium none; clear: both; text-align: center;">
</div>
Σε ένα άλλο μέρος της πόλης, η <strong>Αγορά</strong>, με τη <strong>Στοά</strong>
της, ήταν ένα μεγάλο κέντρο του τοπικού εμπορίου. Χτίστηκε τον 2ο αιώνα
π.Χ. και έγινε ένας άλλος δεσμός με το παρελθόν, όταν ανοικοδομήθηκε το
1953. Σήμερα, εκεί στεγάζεται το Μουσείο της Αγοράς.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-NfJfEXUZtRY/VHfc2K_l1cI/AAAAAAAAMa4/4YmRUzD1D5M/s1600/027.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-NfJfEXUZtRY/VHfc2K_l1cI/AAAAAAAAMa4/4YmRUzD1D5M/s1600/027.jpg" height="400" width="363" /></a></div>
Η <strong>Στοά</strong>, ένα οικοδόμημα με μεγάλες κολώνες, όχι μόνο
στέγαζε πολλά εμπορικά μαγαζιά, αλλά ήταν και ο τόπος, όπου πολλοί
φιλόσοφοι της Αθήνας έδιναν τις διαλέξεις τους. Υπήρχαν μόνο άντρες
φιλόσοφοι και μόνον άντρες επιτρέπονταν να παρακολουθούν τις διαλέξεις.
Οι γυναίκες θεωρείτο ότι δεν είχαν ορθολογική σκέψη. Πολύ λίγα
γνωρίζουμε για τη ζωή των γυναικών εκείνης της εποχής. Τα μόνα λόγια που
μας άφησαν οι ίδιες οι γυναίκες βρίσκονται χαραγμένα στους τάφους τους.<br />
<br />
Στο κέντρο της Αγοράς στεκόταν ο <strong>Θόλος</strong>, όπου στεγαζόταν η <strong>Πρυτανεία</strong>,
και χτίστηκε τον 5ο αιώνα π.Χ. Εδώ συγκεντρωνόταν η Γερουσία για να
συζητήσει τα θέματα της ημέρας, να εγκρίνει νόμους, να αποφασίσει ποιες
πόλεις θα κάνει σύμμαχους και σε ποιες θα επιτεθεί. Εδώ πάρθηκε η
απόφαση της θανατικής καταδίκης του Σωκράτη, που κατηγορήθηκε ότι
κήρυττε υπέρ της ανταρσίας. Οι Γερουσιαστές μπορούσαν να συνεδριάζουν
όλη τη νύχτα, καθώς υπήρχαν κρεβάτια γι’ αυτούς.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-fRXa6gALBp4/VHfbwDc95iI/AAAAAAAAMaw/w824Q49GXww/s1600/026.jpeg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-fRXa6gALBp4/VHfbwDc95iI/AAAAAAAAMaw/w824Q49GXww/s1600/026.jpeg" height="201" width="400" /></a></div>
Το <strong>Θησείο</strong> δέσποζε σε όλη την περιοχή. Χτίστηκε την
εποχή του Περικλή και παραμένει σε αξιοσημείωτη καλή κατάσταση, εν
μέρει, λόγω της μετατροπής του, τον 5ο αιώνα μ.Χ. σε χριστιανικό ναό
αφιερωμένο στον Άγιο Γεώργιο. Έχει 6 κολώνες στην πρόσοψή του και 13 σε
κάθε πλευρά του. Η μετατροπή του κτιρίου σε χριστιανικό ναό, άφησε
ανέπαφες τις παγανιστικές αναπαραστάσεις των ηρώων Θησέα και Ηρακλή.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-k9FQdXKk5dU/VHfepIqhQDI/AAAAAAAAMbE/nwVWQIgFT04/s1600/028.jpeg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-k9FQdXKk5dU/VHfepIqhQDI/AAAAAAAAMbE/nwVWQIgFT04/s1600/028.jpeg" height="251" width="400" /></a></div>
Υπήρχε επίσης μια ιερή τοποθεσία, ένας <strong>βωμός</strong>,
αφιερωμένος στους 12 θεούς των Ελλήνων, που σήμερα αποτελεί υπόγεια
διάβαση του ηλεκτρικού τρένου Αθήνα-Πειραιά. Ο τόπος αυτός θεωρείτο το
γεωμετρικό κέντρο της Αθήνας. Όλες οι αποστάσεις υπολογίζονταν από τον
βωμό που υπήρχε εδώ, όπως σήμερα είναι η πλατεία Συντάγματος. Κατά την
κατασκευή της υπόγειας διάβασης βρέθηκαν πολλά αρχαία θραύσματα, που σε
συνδυασμό με σύγχρονα στοιχεία βοήθησαν τους αρχαιολόγους να
αναπαραστήσουν την τοποθεσία. Ο βωμός, που βρισκόταν στο κέντρο,
περιστοιχιζόταν από ένα χαμηλό τείχος και οι επισκέπτες ξεδιψούσαν
πίνοντας νερό από τα σιντριβάνια.<br />
<br />
Πιο κάτω είναι η στοά του <strong>Ελευθερίου Διός</strong>, ένα άλλο
μέρος όπου ο Πλάτων και ο Σωκράτης ανέπτυξαν τις ιδέες που θα καθόριζαν
τη μορφή της δυτικής φιλοσοφίας. Σήμερα η δημοτική εξουσία κάνει σχέδια
για την ανοικοδόμηση της τοποθεσίας.<br />
<br />
<strong>ΕΠΙΛΟΓΟΣ</strong><br />
Κατά μια έννοια, σε μια πόλη σαν την Αθήνα, το μακρινό παρελθόν συναντά
το παρόν και συνυπάρχουν σαν μια ενότητα. Αθήνα, η πόλη που επέζησε από
την εισβολή των Περσών και κατάφερε να επιβιώσει από λοιμούς κι
επιθέσεις. Αθήνα, η πόλη του αιώνιου ανθρώπινου δράματος, που για
χιλιάδες χρόνια γνώρισε τις ίδιες ανθρώπινες ανησυχίες. Είδε μητέρες να
στέλνουν τα παιδιά τους στην αβεβαιότητα ενός κόσμου που συνεχώς άλλαζε.
Αθήνα, η πόλη των πιο μεγάλων φιλοσόφων και καλλιτεχνών και των
εξαιρετικών ανθρώπων. Αθήνα, η πόλη που είχε την εύνοια των θεών και
διατηρήθηκε από το χρόνο.<br />
<br />
<div style="text-align: right;">
<a href="http://history-pages.blogspot.gr/2011/09/blog-post_18.html" target="_blank">history-pages</a></div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3470092656350257452.post-81822167130505083892014-11-28T04:43:00.005+02:002014-11-28T04:43:57.332+02:00Η λίπανση στην αρχαία Ελλάδα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-MZaJOwZlchU/VHfhOBmoYxI/AAAAAAAAMbY/wvTCoh_PMns/s1600/46.png" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-MZaJOwZlchU/VHfhOBmoYxI/AAAAAAAAMbY/wvTCoh_PMns/s1600/46.png" height="300" width="400" /></a></div>
<b>Η λίπανση στην αρχαία Ελλάδα: </b>Το θέμα της λίπανσης απασχόλησε τον ασχολούμενο με τη γεωργία άνθρωπο από των αρχαιοτάτων χρόνων, οπωσδήποτε πριν ακόμη και από την εποχή του<b> Ομήρου.</b> Ο άνθρωπος έγκαιρα κατάλαβε ότι η συνεχής καλλιέργεια φυτών, εξαντλεί τα εδάφη και τα καθιστά άγονα. Επειδή στην αρχαία Ελλάδα εφαρμοζόταν η μονοκαλλιέργεια, η εξάντληση των εδαφών και ιδίως ορισμένων θρεπτικών στοιχείων από αυτά, ήταν πιο γρήγορη από το αν εφαρμοζόταν η εναλλαγή καλλιεργειών, η γνωστή αμειψισπορά. Η αμειψισπορά εμφανίζεται κατά τη Ρωμαϊκή εποχή και αναφέρεται από τον μεν Βιργίλιο ως <b>‘mutato sidere’ </b> και από τον <b>Πλίνιο </b>ως<b> ‘Ordo’.</b><br />
<br />
Οι αρχαίοι Έλληνες συνέλαβαν πολύ νωρίς τη σημασία της κόπρου των ζώων για την αναβάθμιση των εδαφών και τον εφοδιασμό των φυτών με τα απαραίτητα θρεπτικά στοιχεία. Το κόπρισμα εθεωρείτο από τις σπουδαιότερες εργασίες του γεωργικού επαγγέλματος.<br />
Ο <b>Λάκων</b> με την αγγελία της ειρήνης, σκέπτεται αμέσως να μεταφέρει την κόπρον είς τους αγρούς του (‘εγώ δε κοπραγωγήν γα πρώ ναί τώ σιώ’: εγώ το πρωί μεταφέρω την κοπριά στο χωράφι, μα τους δύο θεούς).<br />
<br />
Ο<b> Ξενοφών</b> για το θέμα αυτό γράφει:<b> (‘ούδ ότι ηγνόησε τις ως αγαθόν έστι τη γή κόπρον μειγνύναι’:</b> <span style="background-color: #fff2cc;">ούτε ότι αγνόησε κάποιος πόσο καλό είναι για τη γη να αναμειγνύεται με κοπριά).</span><br />
<br />
Ο <b>Πλίνιος </b>αναφέρεται στην παράδοση των σταύλων του Αυγείου, οι οποίοι καθαρίστηκαν από τον Ηρακλή και θεωρεί το γεγονός αυτό ως κόπρισμα των αγρών και φυσικά την χρησιμοποίηση για πρώτη φορά της κόπρου ως λιπάσματος.<br />
<br />
Ο <b>Θεόφραστος </b>αναφέρεται στην επενέργεια της κόπρου επί της πρωϊμότητας των φυτών (‘….και η κόπρος δε μεγάλα βοηθεί τω διαθερμαίνειν και συμπέττειν, προτρέχει γαρ τα κοπριζόμενα των ακόπρων και είκοσι ημέρας’: και η κοπριά βοηθά σε μεγάλο βαθμό στο να θερμαίνει και να κάνει το έδαφος ελαφρότερο, γιατί τα εδάφη στα οποία προστίθεται κοπριά πρωιμίζουν την παραγωγή ακόμη και κατά είκοσι ημέρες σε σχέση με αυτά στα οποία δεν χρησιμοποιείται).<br />
<br />
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-8k1X8chcgjY/VHeuNcGGE8I/AAAAAAAAMUU/8dFc2JRLA1s/s1600/50.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-8k1X8chcgjY/VHeuNcGGE8I/AAAAAAAAMUU/8dFc2JRLA1s/s1600/50.jpg" height="266" width="400" /></a>Ο <b>Θεόφραστος</b> ταξινομεί ως εξής τα διάφορα είδη της κόπρου. Από τις ζωϊκές κόπρους πρώτη θεωρεί την υείαν (χοίρων), δεύτερη της αιγός, τρίτη του προβάτου, τέταρτη των βοειδών (το βόλιτον ή ο βόλιτος), πέμπτη των λοφούρων (λόφουρα είναι τα ζώα που έχουν φουντωτή ουρά όπως ο ίππος, ο όνος και ο ημίονος). Τέλος, η συρματίτις (η μεμιγμένη μετά συρμάτων, δηλαδή με σκουπίδια), εθεωρείτο η ασθενέστερη και ως εκ τούτου η χειρότερη.<br />
<br />
Άλλοι δε συγγραφείς, όπως ο Varro και ο Columella δεν ακολουθούν την κατάταξη του Θεοφράστου. Ο<b> Θεόφραστος</b> πιστεύει ότι κάθε είδος κόπρου δεν είναι κατάλληλη για όλα τα είδη της γης και για όλες τις καλλιέργειες. Κόπρος δυνατή, (πλούσια σε άζωτο) δεν εθεωρείτο κατάλληλη για σιτηρά, γιατί προκαλούσε το πλάγιασμά των. Η κόπρος των χοίρων, κατά το Θεόφραστο, πιο δυνατή από όλες, είχε τη δύναμη να μεταβάλει τη φύση των προϊόντων. Έτσι καθιστούσε γλυκά τα ξινά ρόδια. Γενικά δε, η <b>δριμυτάτη κόπρος ‘ουδέ τοις δένδροις αρμόττει’.</b><br />
<br />
<b>Άλλα φυσικά λιπάσματα:</b> Εκτός από την κόπρο οι αρχαίοι Έλληνες χρησιμοποιούσαν και άλλα φυσικά λιπάσματα. Έτσι αναμίγνυαν την ιλύ με τέλματα και άγρια χόρτα που προέρχονταν από τα σκαλίσματα. Τα σκουπίδια και τα απορρίματα των βυρσοδεψείων χρησιμοποιούνταν ιδίως για τα καρποφόρα δένδρα.<br />
<br />
Τα χλωρά λιπάσματα, ήτοι χόρτα των αγρών τα οποία θάβονταν με τα εαρινά κυρίως οργώματα. Πρέπει να σημειωθεί ότι προς διαφύλαξη της γονιμότητας των καλλιεργούμενων εδαφών και εξασφάλιση μιας κάποιας αειφορίας, οι αρχαίοι Έλληνες απαγόρευαν τη βόσκηση ζώων εντός των καλλιεργούμενων εκτάσεων. Η απαγόρευση ίσχυε ακόμη και για τα χωράφια που βρίσκονταν σε αγρανάπαυση.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-oNYVWA5NsCw/VHeuXtqo2fI/AAAAAAAAMUc/45tKCw_NRpg/s1600/51.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-oNYVWA5NsCw/VHeuXtqo2fI/AAAAAAAAMUc/45tKCw_NRpg/s1600/51.jpg" height="242" width="400" /></a></div>
Στη <b>Μακεδονία </b>και στη<b> Θεσσαλία</b>, έσπερναν το φθινόπωρο κουκκιά, ίσως και άλλα ψυχανθή, τα οποία παράχωναν με το όργωμα όταν αυτά βρίσκονταν στην άνθηση (‘…ο δε κύαμος ώσπερ ελέχθη και άλλως ού βαρύ και έτι κοπρίζειν δοκεί την γήν δια μανότητα και ευσηψίαν, διό και οι περί Μακεδονίαν και Θετταλίαν όταν ανθώσιν ανατρέπουσι τας αρούρας’: τα κουκκιά όπως ακριβώς ειπώθηκε και διαφορετικά φαίνεται ότι λιπαίνουν το έδαφος χωρίς να το επιβαρύνουν λόγω του ότι το κάνουν χαλαρότερο και γιατί σαπίζουν εύκολα, γι΄αυτό και αυτοί που κατοικούν γύρω από τη Μακεδονία και τη Θεσσαλία, όταν ανθίζουν τα κουκιά οργώνουν τα χωράφια). Γνωστή είναι εξάλλου η λαϊκή παροιμία κατά την οποία το έδαφος προτρέπει το αφεντικό του να το λιπάνει με τη φράση: ‘ή κούπρισέ με ή κούκκισέ με’. Τέλος, ως χλωρά λίπανση θεωρούνταν και τα πίπτοντα φύλλα των φυλλοβόλων δένδρων.<br />
<br />
<b>Αγρανάπαυση: </b>Η λίπανση δια της αγραναπαύσεως (νεός ή νειός δηλαδή νέα γή). Κατά την αρχαιότητα, ενώ όπως προαναφέρθηκε δεν εφαρμοζόταν η αμειψισπορά (εναλλαγή καλλιεργειών), εφαρμοζόταν με μεγάλη συχνότητα η αγρανάπαυση. Παρατηρήθηκε, ότι ύστερα από μακρά περίοδο καλλιέργειας, η παραγωγή ενός αγρού που σπερνόταν κάθε χρόνο, γινόταν επί μάλλον και μάλλον μικρότερη. Το έδαφος εγήρασκε όπως και οι άνθρωποι και το εγκατέλειπαν για να πάνε λίγο μακρύτερα και να καλλιεργήσουν άλλο έδαφος, το οποίο ήταν ακόμη παρθένο.<br />
<br />
Ύστερα από παρέλευση πολλών ετών, οπότε ο πρώτος εγκαταλειφθείς αγρός ανελάμβανε και έπαιρνε την όψη παρθένου εδάφους, επανήρχοντο σ’ αυτόν και εύρισκαν ότι μπορούσε να παράγει αρκετά καλή σοδειά. Βέβαια στα εδάφη αυτά το γήρας επανερχόταν ταχύτερα. Την μέθοδο της αγρανάπαυσης όπως είναι γνωστό έχει υιοθετήσει σήμερα και η Ευρωπαϊκή Ένωση και την ενθαρρύνει με τη χορήγηση ειδικών επιδοτήσεων.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-VXalhpYtE3A/VHe1aQrhwnI/AAAAAAAAMVI/G0GYBspUPXg/s1600/56.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-VXalhpYtE3A/VHe1aQrhwnI/AAAAAAAAMVI/G0GYBspUPXg/s1600/56.jpg" height="272" width="400" /></a></div>
<b>Η καύση ξύλων και χόρτων. </b>Όταν παρατηρούσαν ότι η γη αδυνάτιζε και δεν μπορούσε να παρέχει τροφή ακόμα και στα αγριόχορτα, τότε μεταχειρίζονταν ένα έσχατο μέσο. Συγκέντρωναν στο άγονο αυτό χωράφι ξηρά ξύλα, κλαδιά και άγρια χόρτα και τα έκαιγαν. Η στάχτη άφηνε στο έδαφος ανόργανα θρεπτικά στοιχεία και κυρίως κάλιο. Η μέθοδος όμως αυτή προκαλούσε καταστροφή της οργανικής ουσίας των εδαφών, η οποία στα περισσότερα των Ελληνικών εδαφών βρίσκεται σε χαμηλά έως πολύ χαμηλά επίπεδα.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<b>Τα ορυκτά λιπάσματα: </b>Οι αρχαίοι Έλληνες, αν και γνώριζαν και τα ορυκτά λιπάσματα, τα χρησιμοποιούσαν πολύ λιγότερο. Πολλές φορές η απλή ανάμιξη γαιών καλυτερεύει το έδαφος. Ένα πολύ ελαφρό χαλαρό έδαφος μπορούσε να καταστεί συνεκτικότερο, ενώ ένα βαρύ αδιαπέρατο να καταστεί ελαφρότερο και περισσότερο διαπερατό<b>. (‘Μίσγειν δε και την γήν την εναντίαν οίον, τη βαρεία την κούφην και την κούφη την βαρείαν και την λεπτήν τη πιείρα ωσαύτως δε και την ερυθράν και την λευκήν και εί τις άλλη εναντιότης’: </b><span style="background-color: #fff2cc;">αναμειγνύουν τους διαφόρους τύπους του εδάφους, όπως το ελαφρύ με το βαρύ και το βαρύ με το ελαφρύ και το άγονο με το γόνιμο, με τον ίδιο τρόπο και το ερυθρό με το λευκό και όποια άλλη διαφορετικότητα υπάρχει).</span><br />
<br />
Ο<b> Πλίνιος</b> αναφέρει τη χρήση της λευκής αργίλλου, η οποία αναμφίβολα ισοδυναμεί με την αργιλλασβέστωση. Πιστεύεται ότι η Αθηναϊκή γιορτή των Σκιροφορείων σχετιζόταν με τη χρησιμοποίηση από τους Έλληνες γεωργούς της γύψου και της ασβέστου. Τα δύο αυτά ορυκτά χρησιμοποιούνται και σήμερα στη σύγχρονη γεωργία. Η γύψος χρησιμοποιείται στην εξυγίανση αλατούχων εδαφών, ενώ η άσβεστος στη διόρθωση της οξύτητας (pH) πολύ όξινων εδαφών. Χρησιμοποιείται επίσης σε ασβεστόφιλα φυτά όπως είναι η μηδική.<br />
<br />
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-GJ0aUf-B8vw/VHex-D7ZYKI/AAAAAAAAMU8/ZlMwBypijN8/s1600/55.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-GJ0aUf-B8vw/VHex-D7ZYKI/AAAAAAAAMU8/ZlMwBypijN8/s1600/55.jpg" height="212" width="400" /></a>Το ασβέστιο δε υπό μορφή διαφόρων ανόργανων και οργανικών σκευασμάτων, χρησιμοποιείται ευρύτατα σήμερα κυρίως στη δενδροκομία, αλλά και στη λαχανοκομία, για την αντιμετώπιση πληθώρας φυσιολογικών ανωμαλιών οι οποίες σχετίζονται με έλλειψη ασβεστίου, ή με μη ισόρροπη σχέση αυτού με άλλα στοιχεία και κυρίως του αζώτου, του καλίου και του μαγνησίου. Η χρησιμοποίηση των σκευασμάτων αυτών γίνεται είτε με ψεκασμούς του φυλλώματος και των καρπών επί των δέντρων, είτε με την εμβάπτιση των καρπών μέσα σε διαλύματα των διαφόρων σκευασμάτων μετά τη συγκομιδή.<br />
<br />
Τα χημικά λιπάσματα: Η χρήση των χημικών λιπασμάτων εμφανίστηκε για πρώτη φορά με τη χρησιμοποίηση νίτρου στην Ερέτρεια και στην Αίγυπτο. Το νίτρο μάλιστα έφερε την ονομασία ‘λίτρον’. Πότιζαν τις κράμβες με νιτρικά ύδατα για να τις κάνουν τρυφερώτερες. Αναφέρεται μάλιστα ότι η κράμβη η οποία καλλιεργείτο στην Ερέτρεια, την Κύμη και τη Ρόδο, έφερε το όνομα ‘αλμυρίς’. Σε ποιά εποχή έγινε η χρήση αυτή του νίτρου, δεν το γνωρίζουμε.<br />
<br />
<b>Αρχή της λίπανσης εδάφους – φυτού: </b>Κατά την εφαρμογή των λιπασμάτων στο έδαφος υπάρχουν δύο βασικές αρχές λίπανσης: Η λίπανση των καλλιεργειών και η λίπανση του εδάφους. Η λίπανση των καλλιεργειών εφαρμόστηκε στα μέσα του 19ου αιώνα από τον Liebig. Κατά τον Liebig θα πρέπει να προσδιοριστούν οι ποσότητες των θρεπτικών που προσλαμβάνονται από τις καλλιέργειες και στη συνέχεια να λιπαίνουμε με τις ποσότητες αυτές. Σήμερα, όταν ο γεωργός εφαρμόζει θρεπτικά στοιχεία είτε σε οργανική είτε σε ανόργανη μορφή, είναι κατά πρώτο λόγο το έδαφος που λιπαίνεται και όχι το φυτό. Μόνο έμμεσα μέσω του εδάφους οι καλλιέργειες επωφελούνται από τις εισροές που έχουν εφαρμοστεί. Το έδαφος λειτουργεί ως ένα σύστημα μετατροπών που αποθηκεύει, μεταβάλλει, εναλλάσσει και μεταφέρει θρεπτικά στοιχεία.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-1o8NIq9LjC4/VHe1zoge-jI/AAAAAAAAMVQ/LzuyBjtnJ6c/s1600/63.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-1o8NIq9LjC4/VHe1zoge-jI/AAAAAAAAMVQ/LzuyBjtnJ6c/s1600/63.jpg" height="370" width="400" /></a></div>
Οι αρχαίοι Έλληνες κατά την εφαρμογή των διαφόρων λιπάνσεων, απέβλεπαν κυρίως στη λίπανση του εδάφους (καύση ξύλων, αγρανάπαυση, χλωρά λίπανση, χρήση κοπριάς, εφαρμογή ορυκτών). Ωστόσο και τα φυτά δεν ήταν έξω από το ενδιαφέρον τους. Η μη εφαρμογή ισχυρής κοπριάς στα σιτηρά για την αποφυγή πλαγιάσματος, η επιλεκτική εφαρμογή των διαφόρου προελεύσεως κόπρων στα διάφορα φυτά, δείχνει τη φροντίδα τους για αναβάθμιση της ποιότητας των παραγόμενων προϊόντων. Π.χ. η πίστη του Θεόφραστου ότι η κόπρος των χοίρων κάνει τα ξινά ρόδια γλυκά και η χρήση νίτρου για να βελτιωθεί η υφή στις κράμβες, δείχνουν την προσπάθειά τους, παράλληλα με τη διατήρηση της γονιμότητας των εδαφών, να αναβαθμίσουν και την ποιότητα των προϊόντων.<br />
<br />
<span style="font-size: x-small;"><b>Βιβλιογραφία</b></span><br />
<span style="font-size: x-small;">Λέτσας Α. 1957. Μυθολογία της γεωργίας .</span><br />
<span style="font-size: x-small;">Παπασωτηρίου Δ. 1952. Η πρακτική Γεωπονία. Έκδοση Σ. Σπύρου.</span><br />
<span style="font-size: x-small;">Στυλιανίδης Δ., Σιμώνης Α., Συργιαννίδης Γ. 2002, Θρέψη-λίπανση φυλλοβόλων οπωροφόρων δένδρων. Εκδόσεις Σταμούλη.Δ. Στυλιανίδης</span><br />
<span style="font-size: x-small;"><br /></span>
<span style="font-size: x-small;">Επ. Δ)ντής Ινστιτούτου Φυλλοβόλων Δένδρων</span><br />
<span style="font-size: x-small;">Θ. Σωτηρόπουλος</span><br />
<span style="font-size: x-small;">Ινστιτούτο Φυλλοβόλων Δένδρων (ΕΘ.Ι.ΑΓ.Ε.)</span><br />
<br />
<div style="text-align: right;">
<a href="http://www.paratiritis-news.com/?p=54587" target="_blank">paratiritis</a></div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3470092656350257452.post-65045718154779237162014-11-24T02:04:00.001+02:002014-11-24T02:04:19.887+02:00Η ψυχανάλυση στην Αρχαία Ελλάδα <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: left;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-eKu1_SQ0mn0/VHJ11OWfclI/AAAAAAAAMT4/WF_mHZMeqCA/s1600/77.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-eKu1_SQ0mn0/VHJ11OWfclI/AAAAAAAAMT4/WF_mHZMeqCA/s1600/77.jpg" height="251" width="400" /></a></div>
Είναι γεγονός ότι ακόμα και η <b>ψυχανάλυση</b> γεννήθηκε στην<b> αρχαία Ελλάδα!</b> Σύμφωνα με αυτήν ο <b>Σωκράτης </b>στον διάλογό του με κάποιο άλλο άτομο, ξεχνούσε και απαρνιόταν κάθε προκατάληψη και στερεότυπο που είχε για το συγκεκριμένο θέμα. Παράλληλα, προσποιήτο ότι δεν γνώριζε τίποτα για το θέμα, κάτι που ονομάστηκε <b>«Σωκρατική ειρωνεία».</b><br />
<br />
<a name='more'></a><br /><br />
Ούτως ή άλλως ο <b>Σωκράτης</b> πραγματικά έλεγε ότι: <b>«εν οίδα ότι ουδέν οίδα»</b><span style="background-color: #fff2cc;"> (= ένα ξέρω ότι δεν ξέρω τίποτα).<b> </b></span>Στη συζήτηση βοηθούσε τον συνομιλητή του να φθάσει στην αλήθεια, σε ένα συμπέρασμα, με κατάλληλες ερωτήσεις. Έτσι, ο συνομιλητής του κατέληγε σε νέα συμπεράσματα που συχνά αναιρούσαν τα προηγούμενα και τελικά έφτανε στην αλήθεια, μόνος του. Δηλαδή, ο συνομιλητής απαντώντας στις ερωτήσεις και στις θέσεις του Σωκράτη, οδηγούσε το μυαλό του σε νέα συμπεράσματα και τελικά κατέληγε στην αλήθεια. Η μέθοδος ονομάστηκε <b>μαιευτική</b> γιατί είναι σαν τις ωδίνες του τοκετού, επίπονη και επίμονη. Άλλωστε η μητέρα του Σωκράτη,<b> Φαιναρέτη,</b> ήταν<b> μαία!</b><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-9dnLoeN5q4Q/VHJJxjFxL3I/AAAAAAAAMQ0/b-zimNoXeEA/s1600/44.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-9dnLoeN5q4Q/VHJJxjFxL3I/AAAAAAAAMQ0/b-zimNoXeEA/s1600/44.jpg" height="400" width="288" /></a></div>
Την<b> σωκρατική ειρωνεία</b> και την <b>μαιευτική μέθοδο</b> χρησιμοποιούν σήμερα οι ψυχολόγοι και ψυχίατροι. Δυστυχώς, όμως, οι περισσότεροι δεν διδάσκονται να την χρησιμοποιούν σωστά. Καταρχάς, δεν ξεκινάνε με το πρώτο βήμα που είναι η απόρριψη των υφισταμένων κοινωνικών προκαταλήψεων και στερεοτύπων. Ακόμα και τα βιβλία με τα οποία οι ψυχοθεραπευτές έχουν διδαχθεί την ψυχανάλυση, προσφέρουν έτοιμες θεωρίες που τις αποδέχονται ως αληθείς. Έτσι, ο ψυχοθεραπευτής είναι προκατειλημμένος με γνώσεις που τις αποδέχεται ως αδιαμφισβήτητες.<br />
<br />
Και όμως, τονίζεται ότι στην επιστήμη δεν υπάρχει η λέξη απόλυτο. Οι ψυχοθεραπευτές είναι επαγγελματίες που έχουν σκοπό να θεραπεύσουν τον ασθενή, έναντι αμοιβής. Ο<b> Σωκράτης</b> δεν ήταν επαγγελματίας, και δεν έπαιρνε χρήματα. Σκοπός του ήταν να δείξει στους άλλους ότι δεν είχαν γνώση της άγνοιά τους. Ο <b>Σωκράτης</b> είπε στους δικαστές του ότι θα συνεχίσει να το κάνει αυτό και στον άλλο κόσμο, στις <b>ψυχές</b> γνωστών <b>αρχαίων Ελλήνων!!!</b><br />
<br />
Στην ψυχανάλυση, ο ασθενής δεν πρέπει να αποδεχτεί καμία άποψη που αναφέρει δογματικά ο ψυχοθεραπευτής του, αν πρώτα δεν βγει από μέσα του – μαιευτικά. Αλλά πώς να γίνει αυτό όταν υπάρχει το φαινόμενο της ψυχολογικής εξάρτησης από τον ψυχοθεραπευτή; Πώς θα γίνει αντικειμενική θεραπεία εξαιτίας αυτού του γεγονότος;<br />
<br />
Πώς οι ψυχοθεραπευτές θα απαλλαγούν από τις υφιστάμενες προκαταλήψεις τους, όταν από την πρώτη στιγμή που βλέπουν τον ασθενή, τον κατηγοριοποιούν σε κάποιο συγκεκριμένο πρότυπο (νεύρωση, ψύχωση, ψυχοπαθολογία και σχιζοειδής κατάσταση) και όταν ουσιαστικά κατευθύνουν εξουσιαστικά την ψυχοθεραπεία, αντί τα συμπεράσματα να εκμαιεύονται από τον ασθενή και μόνο;<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-oROPYsTghNs/VHJP8WulVMI/AAAAAAAAMRE/KSc5-yGUd7M/s1600/45.gif" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-oROPYsTghNs/VHJP8WulVMI/AAAAAAAAMRE/KSc5-yGUd7M/s1600/45.gif" height="400" width="400" /></a></div>
Καταρχάς, κάποιος που επιθυμεί να γίνει ψυχολόγος ή ψυχίατρος δεν ελέγχεται, από κάποιον άλλον καθηγητή ψυχοθεραπευτή ή κάποια επιστημονική επιτροπή, αν είναι κατάλληλος για το επάγγελμα ή αν θέλει να το χρησιμοποιήσει ως διέξοδο σε προσωπικά του ψυχολογικά προβλήματα ή αν είναι ψυχοπαθητικό άτομο. Από την άλλη, πολλοί ψυχοθεραπευτές έχουν αλαζονεία και αποκαλύπτουν διάφορα χαρακτηριστικά της προσωπικής ζωής του ασθενή, με υποσυνείδητο σκοπό να τον εντυπωσιάσουν.<br />
<br />
Έτσι, για παράδειγμα σε κάποιον ασθενή που είχε κακοποιηθεί στην παιδική του ηλικία από τον πατέρα του και αργότερα έγινε βιαστής, του λένε – πριν προλάβει να τους το πει ο ίδιος – ότι στην παιδική του ηλικία κακοποιούσε ή ακόμα και σκότωνε ζωάκια (για να εκδικηθεί υποσυνείδητα τον πατέρα του).<br />
<br />
Συχνά οι ψυχοθεραπευτές λένε διάφορα στοιχεία στον ασθενή για την ιδιωτική του ζωή, χωρίς αυτός να τους τα έχει αναφέρει. Έτσι, ο ασθενής εντυπωσιάζεται. Όμως με αυτόν τον τρόπο ο ψυχαναλυτής αποκτά αλαζονεία και κομπορρημοσύνη, σαν να περιμένει από τον ασθενή του που βρίσκεται γενικά σε μειονεκτική και άβολη θέση να του πει ότι είναι καταπληκτικός επιστήμονας. Και όμως, αν κάποιος διαβάσει κάποιο καλό βιβλίο ψυχιατρικής ή ψυχολογίας, μπορεί να κάνει αυτές τις προβλέψεις.<br />
<br />
Ομοίως και ο γενικός ιατρός, γνωρίζοντας εκ των προτέρων τα συμπτώματα των ασθενειών, θα μπορούσε να κάνει τον έξυπνο στον ασθενή. Αλλά δεν το κάνει. Γιατί κάποιοι ψυχοθεραπευτές το κάνουν, ας το αφήσουμε ασχολίαστο.<br />
<br />
Συμπερασματικά, οι ψυχοθεραπευτές μπορεί να προσποιούνται άγνοια, αλλά στην ουσία με τις ερωτήσεις τους κατευθύνουν τον ασθενή σε κάποια συγκεκριμένα συμπεράσματα. Όμως, τα συμπεράσματα αυτά, που εκ των προτέρων έχουν καταλήξει οι ψυχοθεραπευτές και μετά καθοδηγούν τους ασθενείς τους να τα «διαπιστώσουν», μπορεί να είναι λανθασμένα.<br />
<br />
Εξάλλου, ο ψυχαναλυτής έχει την εξουσία και η γνώμη του παρουσιάζεται ως απόλυτη, ως αλάνθαστη στον ασθενή που είναι επιστημονικά δεδομένο ότι αποκτά με τον ψυχαναλυτή του μια έντονη σχέση εξάρτησης. Επιπρόσθετα, η μαιευτική μέθοδος δεν είναι τόσο μαιευτική, μιας και ο ψυχαναλυτής σε κάθε συνεδρία τονίζει τα συμπεράσματα και δεν αφήνει τον ασθενή να τα αποκαλύψει όλα μόνος του.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-uGusSkbalms/VHJQU-EBikI/AAAAAAAAMRM/4FRio-LKf7M/s1600/341.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-uGusSkbalms/VHJQU-EBikI/AAAAAAAAMRM/4FRio-LKf7M/s1600/341.jpg" height="400" width="355" /></a></div>
Ο μαθητής του<b> Σωκράτη</b>, <span style="color: blue;"><b>Πλάτων</b>,</span> ίδρυσε την επιστήμη της ψυχολογίας και της ψυχιατρικής. Πρώτος χώρισε την ψυχή σε <b>3</b> δυνάμεις,<b> 3 </b>μέρη:<br />
<br />
<b><span style="color: #990000;">α) </span>Το «λογιστικόν» που κυριαρχεί στην ψυχή και είναι η λογική σκέψη.</b><br />
<b><br /></b>
<b><span style="color: #990000;">β)</span> Το «επιθυμητικόν» που είναι οι ορμές του ανθρώπου που τον παρασύρουν στην αναζήτηση των απολαύσεων και της ηδονής.</b><br />
<b><br /></b>
<b><span style="color: #990000;">γ)</span> Το «θυμοειδές» που είναι το μέρος της ψυχής που βοηθάει το ``λογιστικόν΄΄ να ελέγχει και να χαλιναγωγεί το επιθυμητικόν.</b><br />
<br />
Ο μαθητής του<b> Πλάτωνα,</b> <b><span style="color: #990000;">Αριστοτέλης,</span></b> χωρίζει την ψυχή στο <b>``λόγον έχον μέρος΄΄</b> ή αλλιώς<b> ``έλλογον΄</b>΄ και στο<b> ``άλογον΄΄</b> μέρος. Το έλλογον μέρος διακρίνεται στο <b>``κυρίως έλλογον΄΄ </b>ή αλλιώς <b>``καθαρά λόγον έχον μέρος΄΄</b> και στο <b>``ώσπερ τού πατρός΄΄</b>. Το <b>``κυρίως έλλογον μέρος΄</b>΄ είναι το διανοητικό μέρος της ψυχής, είναι αυτό που αποκαλούμε νου. Είναι οι διανοητικές αρετές (σοφία, φρόνηση, σύνεση και άλλα). Το <b>``ώσπερ του πατρός΄΄</b> μέρος είναι το έλλογον μέρος που έχει σχέση με τη λογική όπως αυτή του γονέα προς το τέκνο του.<br />
<br />
Το<b> ``άλογον΄΄</b> μέρος της ψυχής είναι τα πάθη και οι ασυνείδητες παρορμήσεις. Είναι το μη λογικό μέρος. Το άλογο μέρος χωρίζεται στο<b> ``κυρίως άλογον΄΄ </b>ή αλλιώς <b>``καθαρά άλογον </b>μέρος΄΄ και στο <b>``επιθυμητικόν΄</b>΄ ή <b>``ορεκτικόν΄</b>΄ μέρος (ορέγομαι = επιθυμώ). Το <b>``καθαρά άλογον μέρος΄΄</b> δεν έχει σχέση με τις ηθικές αρετές, αλλά με την ομοιόσταση του ανθρώπου. Το μέρος αυτό έχει σχέση με την αύξηση και την ανάπτυξη του ανθρωπίνου οργανισμού.<br />
<br />
Είναι, θα λέγαμε σήμερα, οι λειτουργικές περιοχές (πεδία όχι κέντρα) του εγκεφάλου που ελέγχουν τις ανθρώπινες λειτουργίες. Το ``επιθυμητικόν΄΄ ή ``ορεκτικόν΄΄ μέρος είναι η ηδονή (με την ψυχιατρική έννοια της λέξεως), τα πάθη, τα ένστικτα και τα ορμέμφυτα του ανθρώπου. Το ``επιθυμητικόν΄΄ μέρος της ψυχής μαζί με το ``ωσπερ του πατρός έλλογον μέρος΄΄ συνιστούν το ``άλογον καί έλλογον μέρος΄΄ της ψυχής, δηλαδή το μέρος που συνδέει τις ορμές και τα πάθη, με τις ηθικές αρετές.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-KnU0aE74nKY/VHJRUEsL2qI/AAAAAAAAMRY/VF-d9fjg5nY/s1600/46.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-KnU0aE74nKY/VHJRUEsL2qI/AAAAAAAAMRY/VF-d9fjg5nY/s1600/46.jpg" height="280" width="400" /></a></div>
Ο<b> Επίκουρος </b>από τη Σάμο <b>(341-270 π.Χ.) </b>αναφέρει ότι εκ φύσεως ο άνθρωπος έχει την τάση να αποφεύγει ότι του προκαλεί σωματικό ή ψυχολογικό πόνο και να αναζητεί την ευχαρίστηση που είναι ο αυτοσκοπός της ζωής του. Ο Επίκουρος, πριν τον Φρόιντ, εισάγει την ψυχιατρική έννοια της ηδονής. Έτσι, ηδονή δεν είναι μόνον οι σωματικές και οι υλικές απολαύσεις, αλλά και αυτό που ανέφερε ο Επίκουρος.<br />
<br />
Ο Επίκουρος ανέφερε, επίσης, ότι το λογικό μέρος του ανθρώπου καταπολεμά τον φόβο και τις ψυχικές συγκρούσεις που όπως είπε τις προκαλεί κάθε κατάσταση που αφαιρεί από τον άνθρωπο την ευχαρίστηση, δηλαδή η καταπίεση της ηδονής. Άρα, ο Επίκουρος εισάγει την έννοια των μηχανισμών άμυνας του Εγώ, εναντίον του αλόγου πρωτόγονου μέρους της ψυχής που την καταπιέζει, την ``μαστιγώνει΄΄.<br />
<br />
Ο αναγνώστης σίγουρα συνειδητοποιεί ότι αυτοσκοπός του ανθρώπου είναι η ικανοποίηση της ηδονής, ακόμα και όταν αυτή δεν συνδέεται με την απόλαυση σωματικών ή υλικών αγαθών. Για παράδειγμα ένας βουδιστής ή ένας χριστιανός μοναχός έχουν την ηδονή της ηρεμίας που προσφέρει η ενασχόλησή τους με τον Θεό και ο περιορισμός των απολαύσεων που, όπως έλεγε και ο Επίκουρος, προκαλούν ψυχική ταραχή.<br />
<br />
Άλλο παράδειγμα είναι ο νέος που συμμετέχει σε συμμορίες, κάνει βανδαλισμούς και ξυλοκοπάει ή σκοτώνει άλλα άτομα. Αυτός ίσως να έχει την ηδονή της εκδίκησης των γονιών του που πιθανώς να τον κακοποίησαν ψυχολογικά ή σωματικά ή σεξουαλικά κατά την παιδική του ηλικία. Μπορεί, επίσης, οι γονείς του να έδειξαν αδιαφορία προς αυτόν ή μπορεί να ήταν ορφανός.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-bpcES53kJOk/VHJW5aOat0I/AAAAAAAAMRw/8se8fygXLXs/s1600/441.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-bpcES53kJOk/VHJW5aOat0I/AAAAAAAAMRw/8se8fygXLXs/s1600/441.jpg" height="300" width="400" /></a></div>
Κάποιος ψυχαναλυτής ήδη θα έχει καταλάβει με τα παραπάνω ότι οι <b>αρχαίοι Έλληνες </b>ίδρυσαν την<b> ψυχανάλυση.</b> Για τους μη ειδικούς θα γίνει μια νοηματική σύνδεση. Στην ψυχή, το <b>``λογιστικόν΄΄ </b>μέρος του<b><span style="color: blue;"> Πλάτωνα </span></b>και το <b>``έλλογον΄΄</b> μέρος του <b><span style="color: #990000;">Αριστοτέλη</span></b> είναι το λογικό μέρος της ψυχής.<br />
<br />
Είναι αυτό που ο<b> Φρόιντ</b> αποκάλεσε <b>``Εγώ΄΄</b>, δηλαδή το μέρος της ψυχής που μεσολαβεί ανάμεσα στις άλογες ηδονές και ορμές, καθώς και στις απαιτήσεις του κοινωνικού περιβάλλοντος. Το<b> ``επιθυμητικόν΄΄</b> μέρος της ψυχής του <b><span style="color: blue;">Πλάτωνα</span></b> και το<b> ``άλογον΄΄ </b>μέρος της ψυχής του<b><span style="color: #990000;"> Αριστοτέλη</span></b>, είναι αυτό που ονόμασε ο Φρόιντ ως `<b>`Αυτό΄΄</b>. Είναι η ηδονή για την οποία μίλησε ο<b> Επίκουρος.</b><br />
<br />
Οι ρίζες της ηδονής βρίσκονται στο ασυνείδητο μέρος το εγκεφάλου. Όμως, δίκην δένδρου, επεκτείνουν τα κλαδιά τους στο συνειδητό μέρος του εγκεφάλου στο οποίο η ηδονή γίνεται αντιληπτή, αλλά με αλλοιωμένη μορφή. Είναι η ηδονή των σεξουαλικών απολαύσεων, η ασυνείδητη ηδονή της εκδίκησης των γονιών μας αν μας φέρθηκαν άσχημα στην παιδική μας ηλικία, η ηδονή του θανάτου κ. α.<br />
<br />
Η ηδονή του θανάτου φαίνεται για παράδειγμα όταν κάποιος παθαίνει έμφραγμα και σωριάζεται στο έδαφος. Τότε όλοι μαζευόμαστε από πάνω του να τον δούμε. Επίσης, φαίνεται από τους πολέμους, από την ζαλάδα που οι άνθρωποι αισθάνονται στο μπαλκόνι (συχνά γιατί η ζωή δεν τους ικανοποιεί και υποσυνείδητα θα ήθελαν να αυτοκτονήσουν) και από πολλά άλλα.<br />
<br />
Ακόμα, υπάρχει και η ηδονή της καταστροφής που φαίνεται πολύ χαρακτηριστικά από την τηλεόραση και την ασυνείδητη ηδονή με την οποία βλέπουμε θανάτους και καταστροφές.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-j4_3yjo6XCM/VHJYnHqdkoI/AAAAAAAAMSE/9lrflMvlYsA/s1600/810.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-j4_3yjo6XCM/VHJYnHqdkoI/AAAAAAAAMSE/9lrflMvlYsA/s1600/810.jpg" height="299" width="400" /></a></div>
Το<b> ``Αυτό΄</b>΄ είναι το άλογο, το πρωτόγονο και το αρχέγονο μέρος που σχετίζεται με τις ορμές, τα ένστικτα, τις απωθημένες εμπειρίες, τις επιθυμίες και την ηδονή. Γενικά, υπάρχει μια αλληλοδιαπλοκή μεταξύ στο<b> ``Εγώ΄΄</b> και στο <b>``Αυτό΄΄</b>. Υπάρχει, κατά τον <b><span style="color: purple;">Φρόιντ,</span></b> η <b>``άμυνα του Εγώ΄΄.</b> Το Εγώ, δηλαδή, απωθεί στο <b>``υποσυνείδητο΄΄ </b>(είναι το μέρος που μένει μακριά από την συνείδηση η οποία εκφράζεται με το <b>``συνειδητό΄΄</b>) μια δυσάρεστη εμπειρία όπως είναι για παράδειγμα η κακοποίηση κάποιου στην παιδική του ηλικία από τους γονείς του ή η αδιαφορία τους. Δυστυχώς, η απώθηση καταχώνιασμα όλων των δυσάρεστων εμπειριών ή της ηδονής στην άβυσσο του μυαλού μας, δεν είναι επαρκής και βγαίνει, τελικά, στην επιφάνεια.<br />
<br />
Η απώθηση αυτή μπορεί να σχετίζεται και με αρνητικά συναισθήματα όπως για παράδειγμα είναι το μίσος του παιδιού (και μετέπειτα άνδρα) προς τον πατέρα του που τον κακοποιούσε. Επειδή, όμως, όλα αυτά τα συναισθήματα είναι μη αποδεκτά από την κοινωνία, τότε δημιουργούνται τα ψυχολογικά προβλήματα. Στο προηγούμενο παράδειγμα το παιδί δεν επιτρέπεται, κοινωνικά, να δηλώσει το μίσος του για τον πατέρα του ή να τον χτυπήσει, για να τον εκδικηθεί.<br />
<br />
Άρα, το παιδί αυτό αργότερα αποκτά αντικοινωνική συμπεριφορά, και εκδηλώνει την ανάγκη υποσυνείδητης εκδίκησης με πολλούς τρόπους: μετέχει σε καυγάδες, γίνεται πυγμάχος ή καρατέκα ή στρατιωτικός, εντάσσεται σε αναρχικές ή ακροδεξιές ομάδες ή συμμορίες, γίνεται βιαστής, χτυπά την γυναίκα του, παρακολουθεί θρίλερ στο βίντεο, παίζει βίαια παιχνίδια στους υπολογιστές κ. ο. κ. Στα αγόρια το πρόβλημα εστιάζεται κυρίως στη σχέση τους με την μητέρα και στα κορίτσια στη σχέση τους με τον πατέρα, όπως θα δούμε παρακάτω.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-x9fy7vJaDHg/VHJYWfjpadI/AAAAAAAAMR8/x-APAsYO3jU/s1600/51.jpeg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-x9fy7vJaDHg/VHJYWfjpadI/AAAAAAAAMR8/x-APAsYO3jU/s1600/51.jpeg" height="294" width="400" /></a></div>
Όλα τα παραπάνω αποδεικνύονται με την <b>ύπνωση </b>και εμφανίζονται στα όνειρα, στο χιούμορ, στις παραδρομές του λόγου, στις προτιμήσεις του ανθρώπου: από τον σεξουαλικό του σύντροφο μέχρι τις πολιτικές του προτιμήσεις κτλ. Τα ψυχολογικά προβλήματα εκδηλώνονται με σωματικά συμπτώματα όπως αϋπνία, άγχος, σπαστική κολίτιδα ή αλλιώς σύνδρομο ευερέθιστου εντέρου, ταχυκαρδία, ``κόμπος στον λαιμό΄΄, τραύλισμα, σεξολογικά προβλήματα, υστερία, κλειστοφοβία, αγοραφοβία, κρίσεις πανικού κ. α. Αυτά λέγονται ψυχοσωματικά συμπτώματα.<br />
<br />
Από την άλλη μεριά, πολλές ασθένειες έχουν ψυχολογικά αίτια ως υπόβαθρο της εκδήλωσης τους όπως το έλκος από στρες, ο διαβήτης, η ελκωτική κολίτιδα, ο καρκίνος, οι καρδιοπάθειες, η ψωρίαση, το άσθμα, οι αλλεργίες, η παχυσαρκία (από μη ενδοκρινολογικά αίτια) κ. α.<br />
<br />
Επιστρέφοντας στην ψυχανάλυση, το <b>``θυμοειδές΄΄</b> του <b><span style="color: blue;">Πλάτωνα </span></b>και το <b>``άλογον και έλλογον μέρος΄΄ </b>του <b><span style="color: #990000;">Αριστοτέλη</span></b> είναι αυτό που ονομάζει ο <span style="color: purple;"><b>Φρόιντ</b> </span>ως <b>``Υπερεγώ΄΄</b> και ανήκει στο λογικό μέρος. Το ``Υπερεγώ΄΄ είναι οι αξίες, τα κριτήρια, οι ηθικοί κανόνες, οι φραγμοί και οι επιταγές που επιβάλλει το οικογενειακό και κοινωνικό περιβάλλον οι οποίες ορίζουν τι πρέπει και τι απαγορεύεται να κάνει το άτομο.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-dqiae16zcSs/VHJfAeRS9PI/AAAAAAAAMSU/4_cULfVhqa0/s1600/55.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-dqiae16zcSs/VHJfAeRS9PI/AAAAAAAAMSU/4_cULfVhqa0/s1600/55.jpg" height="266" width="400" /></a></div>
Το<b> ``Υπερεγώ΄΄</b> μαζί με το <b>``Εγώ΄΄</b>, ελέγχουν το<b> ``Αυτό΄΄.</b> Δηλαδή ελέγχουν το άλογο και μη ηθικό μέρος της ψυχής και το χαλιναγωγούν. Αν το ``Αυτό΄΄ αντιτίθεται με τις κοινωνικές και ηθικές επιταγές, τότε το καταπιέζουν και το καταχωνιάζουν στο υποσυνείδητο μέρος του μυαλού. Αλλά, όπως προαναφέρθηκε, αυτή η απώθηση δεν είναι τέλεια και έτσι οι απωθημένες εμπειρίες, σκέψεις και ηδονές βγαίνουν στην επιφάνεια και επηρεάζουν τη ζωή και τη συμπεριφορά του ατόμου.<br />
<br />
Με τον έλεγχο του <b>``Εκείνου΄΄</b> (το ``Αυτό΄΄ λέγεται αλλιώς και ``Εκείνο΄΄), όπως έλεγαν και οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι για το <b>``άλογον μέρος΄΄,</b> υπάρχει φυσιολογικά μια αρμονία ανάμεσα στις δυνάμεις της ψυχής. Αν η ισορροπία αυτή διαταραχθεί και υπερισχύσει το <b>``Αυτό΄΄</b>, δηλαδή οι ηδονές, τα ένστικτα, οι επιθυμίες, τα πάθη και οι απωθημένες εμπειρίες, τότε δημιουργούνται τα ψυχολογικά προβλήματα.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-TnzVl3yCX8k/VHJf4S59o_I/AAAAAAAAMSc/-OwcuwiiwTQ/s1600/56.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-TnzVl3yCX8k/VHJf4S59o_I/AAAAAAAAMSc/-OwcuwiiwTQ/s1600/56.jpg" height="297" width="400" /></a></div>
Με βάση το σκεπτικό αυτό δικαιολογούνται όλα τα σύγχρονα προβλήματα όπως η νεύρωση, τα ψυχολογικά προβλήματα, το υπερβολικό άγχος, τα σεξολογικά προβλήματα (στο 90% των ατόμων οφείλονται σε ψυχολογικά αίτια), η επιθετικότητα των νέων, η βία (στην οικογένεια, στο σχολείο, στον δρόμο και γενικά παντού), η ομοφυλοφιλία, ο βιασμός και πολλά άλλα. Σχετικά με τον βιασμό, μαζί με την πυρομανία, την τοξικομανία, την κλεπτομανία, την επιδειξιμανία, την κοπρολαγνεία, τον φετιχισμό, την κτηνοβασία, την παιδεραστία (παιδοφιλία), την ηδονοβλεψία, την νεκροφιλία και άλλες ``παραφιλίες΄΄ και σεξουαλικές διαστροφές, εντάσσονται όλα στις ψυχοπαθολογίες.<br />
<br />
Σε όλα τα παραπάνω, ένα κακό οικογενειακό περιβάλλον μπορεί να οδηγήσει στην εκδήλωση ή την επιδείνωση της ψυχοπαθολογίας. Σε ό, τι αφορά τον τοξικομανή και γενικά τον χρήστη ψυχοτρόπων ουσιών (από κόλλες μέχρι χασίς, μαριχουάνα και ηρωίνη), γίνεται τελικά ψυχοπαθητικό άτομο και επικίνδυνο για τους άλλους. Το άτομο που λαμβάνει ψυχοτρόπες ουσίες είναι επιρρεπές σε τροχαίο και εργατικό ατύχημα και έχει ισχυρή τάση για ανομία, κυρίως κλοπές, ληστείες και άσκοπη χρήση βίας για να εκδικηθεί υποσυνείδητα τους κακούς ή αδιάφορους ή ανύπαρκτους (εγκαταλελειμμένο ή ορφανό παιδί) γονείς του.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-DODzI0qHxuU/VHJkVhhSqyI/AAAAAAAAMSo/-FY3MG5f6Co/s1600/59.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-DODzI0qHxuU/VHJkVhhSqyI/AAAAAAAAMSo/-FY3MG5f6Co/s1600/59.jpg" height="282" width="400" /></a></div>
Ο αναγνώστης ίσως να μην αντιλαμβάνεται πλήρως την έννοια της <b>ασυνείδητης σκέψης</b> που αναφέρθηκε παραπάνω. Θα γίνει μια μεγαλύτερη ανάλυση στο θέμα αυτό. Στην φράση <b>``ασυνείδητη σκέψη΄΄</b> <span style="background-color: #fff2cc;">το <b>``ασυνείδητη΄΄</b> προσδιορίζει τη σκέψη που δεν εισέρχεται στη συνείδησή μας άμεσα, δηλαδή δεν μας έρχεται στο νου, αλλά παρουσιάζεται με διαφόρους τρόπους, όπως στα όνειρα, στο λόγο, στα αστεία, στις παραδρομές του λόγου κτλ.</span><br />
<br />
Οι υποσυνείδητες σκέψεις εμπεριέχονται στο υποσυνείδητο που είναι το πρωτόγονο μέρος του εγκεφάλου μας που πέρα από τα ένστικτα και τα ορμέμφυτα, εμπεριέχει και σκέψεις για πρόσωπα όπως οι γονείς μας κ. α. Το υποσυνείδητο επηρεάζει τη σκέψη και την αντίληψή μας, τις αποφάσεις μας, τις σχέσεις μας με τους άλλους, το επάγγελμά μας, τα πολιτικά πιστεύω μας και γενικά τη ζωή μας.<br />
<br />
Για παράδειγμα ένα παραμελημένο παιδί, που υποσυνείδητα αισθάνεται άσχημα για τους γονείς του, εξαιτίας της έλλειψης αγάπης από μέρους τους, μπορεί όταν μεγαλώσει να γίνει στρατιωτικός, αστυνομικός ή πυγμάχος ή πολιτικά να ενταχθεί σε ακραίες ομάδες (αναρχικός ή φασίστας) Όσοι τρέφουν αρνητικά συναισθήματα για τους γονείς τους τους, είναι ``ευνουχισμένοι΄΄ από αυτούς από την παιδική τους ηλικία.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-cyDoxZaU3iI/VHJlIYwNd-I/AAAAAAAAMSw/Dtz_bEphXCg/s1600/60.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-cyDoxZaU3iI/VHJlIYwNd-I/AAAAAAAAMSw/Dtz_bEphXCg/s1600/60.jpg" height="280" width="400" /></a></div>
Σχετικά με την έννοια του <b>``ευνουχισμού΄΄</b>, ο<b><span style="color: purple;"> Σίγκμουντ Φρόϋντ</span></b> την συνέλαβε έχοντας υπόψιν του την<b> ελληνική μυθολογία </b>και συγκεκριμένα τον <b>θεό Ουρανό </b>που καταβρόχθιζε τα αρσενικά παιδιά του (όπως οι ευνουχιστικοί πατεράδες μεταφορικά), γιατί φοβόταν ότι κάποιο από αυτά θα του έπαιρνε τον θρόνο. Η γυναίκα του Ουρανού,<b> Γη,</b> μην αντέχοντας τον αφανισμό των παιδιών της, έδωσε στον υιό της <b>Κρόνο</b> ένα δρεπάνι για να ευνουχίσει τον πατέρα του, όπως και έγινε.<br />
<br />
Ο<b> Κρόνος</b> στη συνέχεια παντρεύτηκε την αδελφή του <b>Ρέα</b> (ήταν και οι δύο Τιτάνες), όμως επειδή φοβόταν σαν τον πατέρα του ότι κάποιο από τα αρσενικά παιδιά του θα τον εκθρόνιζε τα κατάπινε και αυτός! Αργότερα, όμως, ευνουχίστηκε και ο ίδιος από τον υιό του <b>Δία </b>που τον είχε σώσει η μάνα του<b> Ρέα</b>!!!<b> </b>Γενικά, έχουμε το πρότυπο του <b>``ευνουχιστικού΄΄</b> πατέρα και το πρότυπο της αιμομιξίας (όπως <b>Κρόνος- Ρέα</b>) στην <b>κοσμογονία </b>και <b>θεογονία</b> της <b>ελληνικής μυθολογίας.</b><br />
<br />
Το πρότυπο του <b>``ευνουχιστικού΄΄ </b>πατέρα ειναι πολύ συνηθισμένο σήμερα, με τη μορφή του πατέρα που είναι αυστηρός και επηρεάζει τη σεξουαλική ζωή των παιδιών του, με το να τα μειώνει και να τους προκαλεί σύνδρομο κατωτερότητας. Το ίδιο μπορεί να συμβεί και με τη μητέρα.<br />
<br />
Όταν ο γονέας είναι καταπιεστικός ή αδιάφορος, τότε τα παιδιά του τον απεχθάνονται ή να τον μισούν (συνήθως υποσυνείδητα) και αργότερα έχουν ψυχολογικά και σεξολογικά προβλήματα όπως για παράδειγμα είναι στις γυναίκες η δυσπαρευνία και η ``ψυχρότητα΄΄ στο σεξ. Παράλληλα, παρουσιάζουν επιθετικότητα που μπορεί να εκδηλωθεί ακόμα και με τη χρήση βίας. Επίσης, ο ``ευνουχισμός΄΄ είναι συνήθως η αιτία που τα τέκνα χτυπάνε ή υβρίζουν ή ακόμα και σκοτώνουν τους γονείς τους ή τους κλείνουν στα γηροκομεία.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-nbrMX2Rn-i0/VHJl1DBwYKI/AAAAAAAAMS4/HtuuRFzPWg4/s1600/62.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-nbrMX2Rn-i0/VHJl1DBwYKI/AAAAAAAAMS4/HtuuRFzPWg4/s1600/62.jpg" height="308" width="400" /></a></div>
Ο <b><span style="color: purple;">Φρόϋντ,</span> </b>πέρα από τον μύθο του <b>Κρόνου</b>, χρησιμοποίησε και τον μύθο του <b>Οιδίποδα</b> για να διατυπώσει την θεωρία του περί<b> ``οιδιποδείου συμπλέγματος΄΄,</b> βασιζόμενος στο πρότυπο της αιμομιξίας. Ο <b>Οιδίποδας, βασιλιάς </b>των<b> Θηβών, </b>είχε παντρευτεί την μητέρα του <b>Ιοκάστη </b>χωρίς να γνωρίζει ότι η γυναίκα που παντρεύτηκε ήταν η μητέρα του και απέκτησε δύο υιούς: τον<b> Πολυνείκη </b>και τον <b>Ετεοκλή,</b> και δύο κόρες: την <b>Αντιγόνη </b>και την <b>Ισμήνη.</b> Όταν συνειδητοποίησε ότι παντρεύτηκε τη μητέρα του, τότε αυτοτυφλώθηκε.<br />
<br />
Μάλιστα, ο<b> Οιδίποδας </b>είχε σκοτώσει τον<b> πατέρα </b>του, τον βασιλιά της Θήβας, <b>Λάιο</b> χωρίς να γνωρίζει ότι ο άνδρας που σκότωσε ήταν ο πατέρας του. Τα δύο αγόρια του Οιδίποδα ενεπλάκησαν σε ένοπλη διαμάχη για την διεκδίκηση του θρόνου της Θήβας και τελικά ο πατέρας τους τα καταράστηκε. Ο <b>Πολυνείκης </b>πήγε στο <b>Άργος </b>και συμμάχησε με τους 6 βασιλείς της Πελοποννήσου πείθοντάς τους να εκστρατεύσουν κατά της Θήβας. Τελικά οι δυο υιοί του Οιδίποδα αλληλοσκοτώθηκαν σε μονομαχία μεταξύ τους.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-dFxUejp-wpM/VHJmy42ZahI/AAAAAAAAMTE/T-5DcvqjiKw/s1600/63.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-dFxUejp-wpM/VHJmy42ZahI/AAAAAAAAMTE/T-5DcvqjiKw/s1600/63.jpg" height="310" width="400" /></a></div>
Στον μύθο αρχαία ελληνική τραγωδία του <b>Οιδίποδα</b> βλέπουμε τα χαρακτηριστικά του <b>``οιδιποδείου συμπλέγματος΄΄,</b> καθώς και τις δυσάρεστες συνέπειές του, όταν παραμένει άλυτο σε όλο τους το μεγαλείο. Επίσης, βλέπουμε τον φθόνο μεταξύ των αδελφών που είναι κάτι πολύ συνηθισμένο έστω και υποσυνείδητα στις οικογένειες. Ο φθόνος αυτός ενισχύεται όταν οι γονείς καλομαθαίνουν το πρωτότοκο υιό ή τον Βενιαμίν της οικογενείας (συνήθως τα αγόρια).<br />
<br />
Παράλληλα, τα κορίτσια πάντα ζηλεύουν υποσυνείδητα τα αγόρια, διότι η οικογένεια και η κοινωνία δίδει μεγαλύτερη σημασία σε αυτά. Ο φθόνος αυτός συνεχίζεται σε όλη τους τη ζωή. Ο <b><span style="color: purple;">Φρόιντ </span></b>το αποκάλεσε αυτό:<b> ``φθόνος του πέους΄΄</b>. Στον μύθο του Οιδίποδα αξίζει να σημειωθεί πως ο<b> Κρέοντας, </b>αδελφός της<b> Ιοκάστης </b>και νέος βασιλιάς της<b> Θήβας</b>, διέταξε να μην ταφεί το σώμα του νεκρού <b>Πολυνείκη</b>. Αυτό, γιατί ο Πολυνείκης επιτέθηκε εναντίον της πατρίδος του. Εντούτοις, η <b>Αντιγόνη </b>παράκουσε την εντολή, γιατί γνώριζε ότι η ψυχή του άταφου νεκρού περιπλανιέται αιωνίως, μην μπορώντας να ησυχάσει (έτσι πίστευαν οι αρχαίοι Έλληνες).<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-z5p1LpmGfjg/VHJnqH3sWyI/AAAAAAAAMTM/eTDqGze5LrA/s1600/64.jpeg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-z5p1LpmGfjg/VHJnqH3sWyI/AAAAAAAAMTM/eTDqGze5LrA/s1600/64.jpeg" height="271" width="400" /></a></div>
Έτσι, η<b> Αντιγόνη </b>``ενταφίασε΄΄ το γυμνό σώμα του νεκρού <b>Πολυνείκη </b>με τον εξής παραδοσιακό, αντί της ταφής τρόπο: πήρε στα χέρια της ξηρή σκόνη και ράντισε γύρω γύρω το νεκρό με τριπλή σπονδή (ρίχνοντας 3 φορές σκόνη) από σφυρηλατημένο κανάτι. Τότε ο θείος της<b> Κρέοντας </b>διέταξε να την κλείσουν σε μια σπηλιά και να σφραγίσουν την πόρτα της, για να πεθάνει από την πείνα. Αυτό το έκανε γιατί η πράξη της <b>Αντιγόνης</b> προς τον <b>Πολυνείκη </b>ήταν απαγορευμένη από τους νόμους.<br />
<br />
Έτσι, η<b> Αντιγόνη</b> προτίμησε να πεθάνει για τους<b> ηθικούς νόμους </b>και να παραβλέψει τους <b>ανθρώπινους.</b> Αιώνια παρέμεινε η προχριστιανική της φράση:<span style="background-color: #d9ead3;"> <b>``εγώ γεννήθηκα για να αγαπώ και όχι για να μισώ΄΄.</b></span><b> </b>Υπάρχει, όμως, και συνέχεια στο δράμα. Ο<b> Αίμωνας</b>, υιός του <b>Κρέοντα</b> και αγαπημένος της <b>Αντιγόνης</b>, μόλις έμαθε για τον θάνατό της, τότε αυτοκτόνησε. Μετά τον ακολούθησε και η μητέρα της Αντιγόνης, <b>Ιοκάστη…</b><br />
<br />
Όλα τα παραπάνω, δηλαδή ο <b>θηβαϊκός κύκλος,</b> αποτέλεσαν το αγαπημένο θέμα των αρχαιοελληνικών τραγωδιών, ιδίως του <b>Σοφοκλή</b>, στα <b>θέατρα</b> των <b>αρχαίων Ελλήνων.</b><br />
<br />
Επιστρέφοντας στην αιμομιξία, είναι γεγονός ότι το έθιμο της αιμομιξίας ακολουθούσαν και πολλοί βασιλείς, όπως οι <b>Φαραώ</b> και η Ελληνίδα βασίλισσα της Αιγύπτου, <b>Κλεοπάτρα</b> (51- 30 π.Χ.) που είχε παντρευτεί τον αδελφό της Πτολεμαίο!!! Η αιμομιξία υπάρχει ως αρχέτυπο στο οιδιπόδειο σύμπλεγμα.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-MdxeFAEQnqA/VHJoHZb6d2I/AAAAAAAAMTU/T_57mVz1WO8/s1600/65.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-MdxeFAEQnqA/VHJoHZb6d2I/AAAAAAAAMTU/T_57mVz1WO8/s1600/65.jpg" height="322" width="400" /></a></div>
Για όσους δεν γνωρίζουν, το <b>οιδιπόδειο σύμπλεγμα,</b> με λίγα λόγια,<span style="background-color: #fff2cc;"> συνίσταται στο γεγονός ότι το παιδί απευθύνει τις σεξουαλικές επιθυμίες του στα συγγενικά του πρόσωπα: κατά κύριο λόγο στους γονείς του και δευτερευόντως στα αδέλφια του. Για το αγόρι το πρώτο σεξουαλικό αντικείμενο είναι η μητέρα του και για το κορίτσι ο πατέρας της.</span><br />
<br />
Όμως, ο γονέας που δεν αποτελεί σεξουαλικό αντικείμενο, θεωρείται ενοχλητικός από το παιδί το οποίο δείχνει εχθρικότητα, έχοντας τον υποσυνείδητο φόβο του ευνουχισμού από αυτόν. Όλη αυτή η υποσυνείδητη αιμομικτική κατάσταση είναι το οιδιπόδειο σύμπλεγμα, το οποίο διαρκεί από το τρίτο ως περίπου τα έβδομο έτος ζωής του παιδιού. Στο κορίτσι το σύμπλεγμα δεν λέγεται οιδιπόδειο αλλά<b> ``σύμπλεγμα της Ηλέκτρας΄΄</b> πάλι από την ελληνική μυθολογία παρμένο.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-_ujBauM9I3A/VHJpW9V_L3I/AAAAAAAAMTo/OkZm32wkTBI/s1600/66.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-_ujBauM9I3A/VHJpW9V_L3I/AAAAAAAAMTo/OkZm32wkTBI/s1600/66.jpg" height="400" width="386" /></a></div>
Η <b>Ηλέκτρα</b> ήταν κόρη του περίφημου βασιλιά των Μυκηνών, <b>Αγαμέμνονα </b>και της <b>Κλυταιμνήστρας</b>. Όταν ο Αγαμέμνων γύρισε από τον τρωικό πόλεμο, η γυναίκα του με τον εραστή της <b>Αίγισθο </b>τον δολοφόνησαν σε ενέδρα, με τη βοήθεια άλλων προδοτών. Τότε η κόρη της <b>Ηλέκτρα </b>φυγάδεψε τον αδερφό της <b>Ορέστη,</b> ώστε να μη τον σκοτώσουν και αυτόν.<br />
<br />
Τελικά, έπειτα από χρόνια ο <b>Ορέστης </b>και η <b>Ηλέκτρα </b>σχεδίασαν και σκότωσαν τους δολοφόνους του πατέρα τους, δηλαδή τη<b> μητέρα</b> τους και τον<b> Αίγισθο.</b><br />
<br />
Και σε αυτή την αρχαία ελληνική τραγωδία φαίνεται το αντίστοιχο με το οιδιπόδειο σύνδρομο, από τη μεριά της γυναίκας, καθώς και οι δυσάρεστες συνέπειές του από τη μη επίλυσή του. Σημειώνεται ότι και ο μύθος της <b>Ηλέκτρας </b>και του <b>Ορέστη </b>ήταν αγαπημένο θέμα των αρχαιοελληνικών τραγωδιών. Γνωστή είναι η τραγωδία <b>``Ηλέκτρα΄΄</b> του<b> Ευριπίδη.</b><br />
<br />
<br />
<div style="text-align: right;">
<a href="http://www.thessalonikiartsandculture.gr/blog/epilegmena-arthra/i-psyxanalysi-stin-arxaia-ellada#.VHIub2feIQg" target="_blank">thessalonikiartsandculture</a></div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3470092656350257452.post-75709246126671795852014-11-24T02:01:00.000+02:002014-11-24T02:01:37.235+02:00Δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-6mIgbVp5qq4/VFaFGdJoN1I/AAAAAAAAL_0/Rlts0mbCFoY/s1600/35.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-6mIgbVp5qq4/VFaFGdJoN1I/AAAAAAAAL_0/Rlts0mbCFoY/s1600/35.jpg" height="280" width="400" /></a></div>
<b>Περί κάρβουνου και ξύλου στην κλασική Αθήνα.
</b>
<b>Οχι, η αιθαλομίχλη</b> δεν είναι φαινόμενο αποκλειστικά των καιρών μας. Ίσως στην αρχαιότητα να μην
ήταν τόσο ανυπόφορη. Μπορεί, πράγματι, οι <b>Αθηναίοι </b>της Κλασικής<br />
Περιόδου να μην έκαιγαν μέχρι και πλαστικές καρέκλες για να ζεσταθούν.<br />
Ένα, όμως, είναι βέβαιο: η ανάγκη για καύσιμη ύλη δεν είναι τελευταία<br />
μόδα. Τα μικρά ή μεγάλα σύννεφα καπνού δεν είναι μόνο δικό μας προνόμιο.<br />
Κάθε άλλο.<br />
<br />
<b>«Οι δ' ίσαν υλοτόμους πελέκεας </b>εν χερσίν έχοντες / σειράς τ' ευπλέκτους»<br />
αναφέρει ήδη ο<b> Όμηρος</b> στην Ιλιάδα (23. 114-115), με άλλα λόγια<span style="background-color: white;"> «πήγαν,</span><br />
<span style="background-color: white;">κρατώντας στα χέρια τσεκούρια που έκοβαν ξύλα και καλοπλεγμένα σχοινιά».</span><br />
Με διαφορά λίγων αιώνων, ο<b> Αριστοφάνης</b> (fr. 610 K-A) αναφέρε<span style="background-color: white;">ι: «αλλ'</span><br />
<span style="background-color: white;">ιμάντα μοι δος και ζμινύην. Εγώ γαρ ειμ' επί ξύλα», δηλαδή «αλλά δώσε</span><br />
<span style="background-color: white;">μου ένα λουρί κι ένα εργαλείο κοπής. Γιατί πάω για ξύλα».</span><br />
<br />
<b>Όπως κι αλλού </b>εκείνη την εποχή, έτσι και στην <b>αρχαία Αθήνα</b> οι<br />
ενεργειακές ανάγκες του πληθυσμού καλύπτονταν κυρίως από άνθρακα και<br />
ξύλο, συνεπώς η παραγωγή, η μεταφορά και το εμπόριό τους αποτελούσε μία<br />
ολοκληρωμένη οικονομική δραστηριότητα. Λόγω της πληθυσμιακής της<br />
συγκέντρωσης, αλλά και της βιοτεχνικής παραγωγής και των λοιπών<br />
οικονομικών δραστηριοτήτων, η Αθήνα της Κλασικής Περιόδου κατανάλωνε<br />
μεγάλες ποσότητες καύσιμης ύλης. Ας το σκεφτούμε λίγο καλύτερα:<br />
αρτοποιεία, μεταλλοτεχνικά και κεραμικά εργαστήρια, λουτρά, οικείες κι<br />
άλλες τόσες και τόσες δραστηριότητες απαιτούσαν για τη λειτουργία τους<br />
σημαντικές ποσότητες ξυλοκάρβουνου, πολλές φορές μάλιστα συγκεκριμένων<br />
ειδών, οι οποίες θα καίγονταν σε ειδικούς, κατά περίπτωση, κλιβάνους.<br />
Στην Περί Φυτών Ιστορία ο Λέσβιος φιλόσοφος του 4ου αι. π.Χ. <b>Θεόφραστος</b><br />
αναφέρει πώς κορμοί δέντρων σχίζονταν στα δύο, στοιβάζονταν μαζί και<br />
καλύπτονταν με λάσπη πριν καούν εντός ειδικών κατασκευών.<br />
<br />
<b>Η εργασία αυτή ήταν</b>, βέβαια, όσο βαριά ακούγεται, κι ακόμα παραπάνω.<br />
Τόσο ο<b> Αριστοφάνης </b>όσο και ο<b> Μένανδρος</b> έχουν δημιουργήσει αξιολύπητους<br />
ήρωες στους οποίους έλαχε να συλλέγουν και να κουβαλούν καυσόξυλα. Ο<br />
Κνήμων στον Δύσκολο του Μενάνδρου παραπονιέται ότι «ζη μόνος [...]<br />
ξυλοφορών σκάπτων τ' αεί πονών», ενώ ο <b>Δικαιόπολις </b>στους αριστοφανικούς<br />
Αχαρνής φαντασιώνεται ηδονικά μια νεαρή «υλοφόρον» σκλάβα. Η υλοτομία<br />
και η μεταφορά της καύσιμης ύλης ήταν, καταπώς φαίνεται, δραστηριότητες<br />
πιο ταιριαστές στους σκλάβους, στους φτωχούς και στους επαγγελματίες<br />
εμπόρους κάρβουνου και ξύλου, παρά στους ευυπόληπτους Αθηναίους πολίτες.<br />
Οι ελεύθεροι Αθηναίοι πολίτες που απασχολούνταν με το επαγγελματικό<br />
εμπόριο καύσιμης ύλης αποτελούσαν μία σχεδόν περιθωριακή, κατώτατη<br />
οικονομική τάξη. Μάλιστα, κατά τον Αθηναίο ρήτορα και πολιτικό του 5ου<br />
αι. π.Χ. <b>Ανδοκίδη</b>, μια πόλη σε κατάσταση πολέμου μπορεί να εκπέσει τόσο,<br />
ώστε οι ασχολούμενοι με το κάρβουνο να κατέλθουν από τα βουνά στην<br />
πόλη: «Ίδοιμεν [...] εκ των ορών τους ανθρακευτάς εις το άστυ ήκοντας».<br />
<br />
<b>Όλα δείχνουν πως </b>το πρόβλημα της εύρεσης καύσιμης ύλης δεν άγγιζε τόσο<br />
τις πιο εύπορες οικογένειες της πόλης. Πώς θα μπορούσε, άλλωστε; Σύμφωνα<br />
με ενεπίγραφες αττικές στήλες του 5ου αι. π.Χ., οι πλούσιοι Αθηναίοι<br />
συνήθως προμηθεύονταν καύσιμη ύλη από τα εξοχικά κτήματά τους και τις<br />
εκτάσεις που κατείχαν εκτός των τειχών της πόλης. Ο <b>Αλκιβιάδης</b>, μέλος<br />
της αριστοκρατικής οικογένειας των Αλκμεωνίδων, είχε στην κατοχή του<br />
εκτάσεις με «ξύλα καύσιμα», «φρύγανα» και «ρυμούς» (κούτσουρα). Η<br />
πρόσβαση και απόκτηση καυσόξυλων ήταν τόσο σημαντική για πλούσιους και<br />
φτωχούς, που, σύμφωνα με τον Μένανδρο, μόλις έπεφτε μια οξιά, όλοι<br />
έσπευδαν να μαζέψουν τα ξύλα της: «Δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται».<br />
<br />
<b>Στην ακμή της ηγεμονίας της, </b>η Αθήνα της πολύκροτης Κλασικής Περιόδου<br />
αντιμετώπιζε τις τεράστιες ενεργειακές ανάγκες της με κάθε δυνατό τρόπο:<br />
σκλάβοι, κάθιδροι καρβουνιάρηδες, φορτωμένα γαϊδουράκια,<br />
πηγαινοέρχονταν φορτωμένοι με καυσόξυλα από δημόσιες και ιδιωτικές<br />
εκτάσεις, προμηθεύοντας φούρνους, κλιβάνους και εστίες με την πολύτιμη<br />
ύλη, μέλη μιας κοινωνίας περισσότερο ταξικής απ' όσο φανταζόμαστε<br />
σήμερα, κάτω από καπνό και αιθαλομίχλη σχεδόν παρόμοια με τη δική μας –<br />
εκτός από τις πλαστικές καρέκλες.<br />
<br />
<div>
<div style="text-align: right;">
<a href="http://www.lifo.gr/mag/features/4459" target="_blank">lifo</a></div>
</div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3470092656350257452.post-88597885593527046542014-11-21T21:51:00.003+02:002014-11-21T21:53:57.653+02:00Τα επτά ''εγχειρίδια'' ευτυχίας τριών Ελλήνων φιλοσόφων<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-C03cIbuZysc/VG-Xhbl7oBI/AAAAAAAAMQY/gFSrQVuyVW4/s1600/0004.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-C03cIbuZysc/VG-Xhbl7oBI/AAAAAAAAMQY/gFSrQVuyVW4/s1600/0004.jpg" height="424" width="640" /></a></div>
Κάθε λογικός άνθρωπος, θα μας συμβούλευε πως για να φτάσουμε στον
επιθυμητό προορισμό- εφόσον δεν είμαστε βέβαιοι για τη διαδρομή- θα
πρέπει να χρησιμοποιήσουμε, πυξίδα ή…ένα GPS ή έστω τις αναλυτικές
οδηγίες κάποιου γνώστη. Σε διαφορετική περίπτωση κινδυνεύουμε να
περιφερόμαστε άσκοπα και επί μακρόν, με αμφίβολο αποτέλεσμα.<br />
<br />
Ποια
όμως θα μπορούσαν να είναι τα εργαλεία για να ικανοποιήσουμε την κοινή
για όλους τους ανθρώπους επιθυμία που δεν είναι άλλη από το να
οδηγηθούμε στην ευτυχία; Οι μεγάλοι Έλληνες φιλόσοφοι προσέφεραν, μια
ευρεία γκάμα απαντήσεων και παρείχαν όλα τα εργαλεία, ανάλογα με τη
προσέγγισή του καθενός εξ αυτών, στο μείζον ερώτημα «τι συνιστά την
ευτυχία και πως επιτυγχάνεται». <br />
<br />
Έννοιες όπως γνώση και
αυτογνωσία, αυτοβελτίωση, ηθική αρετή, καλοσύνη και καλή συμπεριφορά,
αρμονία, αποδοχή της φυσικής τάξης πραγμάτων, ελευθερία αλλά και
αυτοέλεγχος, αποτέλεσαν μέρος των δικών τους απαντήσεων στο μεγάλο
ερώτημα που θέτουμε όλοι στους εαυτούς μας. <br />
<br />
Φιλόσοφοι όπως ο
Επίκτητος, ο Επίκουρος και ο Αριστοτέλης μας έχουν παράσχει όλα τα
εργαλεία για την πραγμάτωση του σκοπού μας και η φύση μας έχει προίκισε
με τη Λογική. Στα σωζόμενα έργα των μεγάλων αυτών φιλοσόφων, ο καθένας
από εμάς μπορεί να βρει έναν οδικό χάρτη για την ευτυχία.<br />
<br />
<strong>Ο οδηγός επιβίωσης του Επίκτητου (Εγχειρίδιο)</strong><br />
<strong><br /></strong>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-1mxp0F2hX3w/VG-VcqTejBI/AAAAAAAAMQA/Sx30p1lc8f4/s1600/0001.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-1mxp0F2hX3w/VG-VcqTejBI/AAAAAAAAMQA/Sx30p1lc8f4/s1600/0001.jpg" height="468" width="640" /></a></div>
<br />
Ο
Επίκτητος (55μΧ-135μΧ) θα μπορούσε να μπορούσε να είναι ο “πατέρας” της
ρήσης που χρησιμοποιείται ευρέως στα προγράμματα των 12 βημάτων: “Θεέ
μου δώσε μου τη δύναμη να αλλάξω αυτά που μπορώ, την υπομονή να αντέξω
αυτά που δεν μπορώ, και την σοφία για να γνωρίζω την διαφορά μεταξύ
τους”. <br />
<span style="float: left; font-size: 20px; margin: 20px; width: 200px;"> «Όρισε στον εαυτό σου ένα χαρακτήρα και έναν τρόπο ζωής που θα τον κρατάς είτε είσαι μόνος σου είτε με άλλους». </span>Ο
φιλόσοφος προτρέπει τον άνθρωπο να κατανοήσει τη διαφορά ανάμεσα στα
πράγματα που μπορεί να εξουσιάσει και σε όσα αδυνατεί. Μόλις
συνειδητοποιήσει ότι μια σειρά καταστάσεων είναι πέρα από τον έλεγχό
του, θα πρέπει να εκπαιδεύσει και το μυαλό του να μην αναλώνεται σε
αυτά, αλλά να αποδεχθεί τη φυσική τάξη πραγμάτων.<br />
Εξάλλου ο
Επίκτητος πίστευε με πάθος πως οι σκέψεις μας εξαρτώνται απόλυτα από
εμάς και οι στοχασμοί του αποτελούν ένας είδος πρακτικών συμβουλών για
το πως θα πρέπει να αντιμετωπίζει κανείς την οδύνη. Ένας από τους πιο
γνωστούς μάλιστα «μαθητές» του, φαίνεται πως ήταν ο παρασημοφορημένος με
μετάλλιο Ανδρείας, Αμερικανός πιλότος, Τζέιμς Στόκντέιλ. Όπως έχει
αποκαλύψει, κατάφερε να επιβιώσει σωματικά και πνευματικά της τετραετούς
αιχμαλωσίας του στο Β.Βιετνάμ εφαρμόζοντας τη διδασκαλία του Επίκτητου.<br />
<blockquote>
<em style="background-color: #eeeeee;">«Κανείς δεν μπορεί να είναι ελεύθερος, αν δεν είναι κύριος του εαυτού του».</em><br />
<em style="background-color: #eeeeee;">«Φρόντιζε να τιμωρείς τα ελαττώματα σου, για να μην τιμωρείσαι από αυτά».</em><br />
<em style="background-color: #eeeeee;">«Οι άνθρωποι ταράζονται όχι από αυτά που συμβαίνουν αλλά από την άποψή τους για αυτά που συμβαίνουν». </em><br />
<div class="ql">
</div>
<div class="qr">
</div>
</blockquote>
Ουσιαστικά,
ο όψιμος στωικός “επιβάλλει” τη φιλοσοφία στην ψυχολογία,
συμβουλεύοντας όσους δοκιμάζονται από αρνητικά συναισθήματα σε δύσκολες
καταστάσεις: “Φιλοσόφησέ το!”. Μια συμβουλή που κατάφερε να επιβιώσει
στην Ελλάδα χιλιάδες χρόνια… <br />
<br />
Σε αυτό το πλαίσιο επιτυγχάνεται
κατά τον Επίκτητο η γαλήνη και η αταραξία της ψυχής που για τον ίδιο
αποτελούσε προϋπόθεση αρετής και ευτυχίας ενώ η αυτοβελτίωση και η
αυτογνωσία αποτελούν σημαντικό μέρος της της φιλοσοφίας του.<br />
<br />
<strong>Ο
Κήπος του Επίκουρου (Άπαντα- συλλογή σωζόμενων αποσπασμάτων των
συγγραμμάτων του και Για τη Φύση των Πραγμάτων του Ρωμαίου φιλοσόφου και
ποιητή Λουκρήτιου)</strong><br />
<strong><br /></strong>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-99_QIDjPbUo/VG-VdLCICrI/AAAAAAAAMQE/hksTldBBQt4/s1600/0002.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-99_QIDjPbUo/VG-VdLCICrI/AAAAAAAAMQE/hksTldBBQt4/s1600/0002.jpg" height="468" width="640" /></a></div>
<br />
<br />
Ο Επίκουρος (341π.Χ.-270π.Χ.) έχει χαρακτηριστεί ως ο «φιλόσοφος της
ηδονής» κυρίως εξαιτίας της διάδοσης φημών από σύγχρονούς του περί
οργίων στον περίφημο Κήπο, όπου στέγαζε τη σχολή του. Εξ ου και η
σημερινή αλλοιωμένη χρήση του χαρακτηρισμού «επικούρειος».<br />
<span style="float: right; font-size: 20px; margin: 20px; width: 200px;">"Είναι
αδύνατον να ζεις ευχάριστα χωρίς να ζεις σοφά, έντιμα και δίκαια και
είναι αδύνατον να ζεις σοφά έντιμα και δίκαια χωρίς να ζεις ευχάριστα".</span><br />
Στην πραγματικότητα όμως ο φιλόσοφος εστίαζε στην ψυχική-πνευματική
ηδονή η οποία οδηγεί στον απώτερο στόχο: την ευτυχία. Απλά σε αντίθεση
με άλλους φιλοσόφους δεν απέρριπτε πλήρως τα υλικά αγαθά. Την ευτυχία
την αντιλαμβανόταν ως ένα ανεξάντλητο “κεφάλαιο” που ξοδεύεται μόνο σε
στιγμές ευτυχίες, αφού η αναπόληση αυτών συνιστά θεραπεία για τις
δύσκολες ή επώδυνες στιγμές που θα έρθουν. Από τους πλέον μάλιστα
επιφανείς «οπαδούς» του ήταν ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Τόμας Τζέφερσον ο
οποίος σε προσωπική του επιστολή χαρακτηρίζει εαυτόν «επικούρειο», με
την πραγματική έννοια όμως του όρου. <br />
Προς επίτευξη της ευτυχίας
πρότεινε έναν απλό τρόπο ζωής, που διακρίνεται για την καλοσύνη στον
συνάνθρωπο ενώ απαραίτητα συστατικά στοιχεία είναι η φιλία, η ελευθερία
και η σκέψη.<br />
<blockquote>
<em style="background-color: #eeeeee;">«Θα πρέπει να βρούμε με ποιον θα φάμε και θα πιούμε, πριν βρούμε τι θα φάμε και θα πιούμε».</em> </blockquote>
<blockquote>
<em style="background-color: #eeeeee;">«Μια
φορά υπάρχουμε, δεν υπάρχει τρόπος να υπάρξουμε δυο φορές και μάλλον
δεν θα υπάρξουμε ξανά ποτέ. Κι εσύ που δεν εξουσιάζεις το αύριο,
αναβάλλεις τη χαρά. Και η ζωή πάει χαμένη με τις αναβολές και ο καθένας
πεθαίνει απασχολημένος».</em> </blockquote>
<blockquote>
<em style="background-color: #eeeeee;">«Αν θέλεις να κάνεις κάποιον πλούσιο, μην του προσθέτεις χρήματα, να του αφαιρείς επιθυμίες».</em><br />
<div class="ql">
</div>
<div class="qr">
</div>
</blockquote>
Για
τους φίλους υποστήριζε πως από όσα προσφέρει η σοφία, για την ευτυχία
της ζωής συνολικά, το σημαντικότερο είναι η απόκτηση φίλων και χωρίς
αυτούς ακόμη και ο πιο πλούσιος άνθρωπος δεν θα μπορούσε να ευτυχήσει.
Επέμενε στο ιδανικό της ατομικής ελευθερίας και ο Κήπος του δεν ήταν
παρά ένα κοινόβιο της εποχής στο οποίο ζούσε με τους μαθητές του, με ένα
λιτό τρόπο, χωρίς πολλά αγαθά αλλά απελευθερωμένοι από τα «δεσμά»
μορφών εργασίας που δεν τους ικανοποιούσαν. <br />
<br />
Τέλος η σκέψη
αποτελούσε γι’ αυτόν την υπέρτατη θεραπεία για μια σειρά επιβαρυντικών
συναισθημάτων ενώ ο στοχασμός, κατά μόνας ή σε μορφή διαλόγου με φίλους
ήταν κατά τον Επίκουρο, η ενδεδειγμένη μέθοδος για την κατανόηση του
κάθε προβλήματος και την απελευθέρωση από τα “δεσμά” του.<br />
<br />
<strong>Η «ευδαιμονία» του Αριστοτ</strong><strong>έλη (Ηθικά Νικομάχεια, Ηθικά Ευδήμεια, Μεγάλα Ηθικά, Πολιτικά)</strong><br />
<strong><br /></strong>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-NdM4IzYrcaI/VG-VcWHJIhI/AAAAAAAAMP8/-5Ag9DfDk9E/s1600/0003.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-NdM4IzYrcaI/VG-VcWHJIhI/AAAAAAAAMP8/-5Ag9DfDk9E/s1600/0003.jpg" height="468" width="640" /></a></div>
<br />
Ο
Αριστοτέλης (384π.Χ.-322π.Χ.) προέτρεπε στην αναζήτηση τη ευτυχίας αν
και η λέξη που χρησιμοποιούσε ήταν “ευδαιμονία” και υπερβαίνει τα
συγκεκριμένα συναισθήματα ή αισθήματα που βιώνει ο άνθρωπος σε
συγκεκριμένες στιγμές. Γι’ αυτό και η λέξη μεταφράζεται συχνά ως
«ευδοκίμηση» ή «ευημερία». <br />
<span style="float: left; font-size: 20px; margin: 20px; width: 200px;">"Η
ευδαιμονία είναι μια ευχάριστη ψυχική κατάσταση που προκύπτει από τη
δραστηριότητα της ψυχής, εφόσον αυτή η δραστηριότητα είναι σύμφωνη με
την τέλεια αρετή"</span><br />
Όπως και στη θεώρησή του για τη φύση, εκτιμούσε ότι κάθε άνθρωπος έχει
μια συγκεκριμένη λειτουργία αλλά και έναν σκοπό ενώ για όλους υπάρχει
ένα συγκεκριμένο μοντέλο ζωής που ταιριάζει καλύτερα στη φύση του. <br />
Όπως
υπερθεμάτιζε, οφείλουμε να υποβάλλουμε τον εαυτό μας σε μια διαδικασία
αυτοβελτίωσης αλλά δεν θα πρέπει να εστιάζουμε μόνο σε ατομικό επίπεδο
καθώς η ευτυχία επιτυγχάνεται μέσα από την αλληλεπίδραση στο πλαίσιο
ενός καλά οργανωμένου πολιτεύματος. Γι' αυτό και οι στοχασμοί του περί
ευδαιμονίας δεν θα πρέπει να ερμηνευθούν αποκομμένοι από τις θέσεις του
για την κοινωνία, το κράτος και τη δημόσια ζωή. <br />
Η σωστή
συμπεριφορά, απασχολεί επίσης τον Αριστοτέλη και προτρέπει στην ανάπτυξη
καλών προτύπων συμπεριφοράς αλλά και στην καλλιέργεια των σωστών
συναισθημάτων την κατάλληλη στιγμή. Η ηθική αρετή έχει κεντρικό ρόλο στη
φιλοσοφία του ενώ και ο ίδιος ήταν οπαδός της ρήσης του Κλεόβουλου
«μέτρον άριστον». <br />
<blockquote>
<span style="background-color: #eeeeee;"><em> «Η ευτυχία είναι το νόημα και ο σκοπός της ζωής»</em> </span></blockquote>
<blockquote>
<span style="background-color: #eeeeee;"><em>«Kαμιά
ηθική αρετή δεν την έχουμε έμφυτη, δοσμένη από τη φύση, αλλά
διαμορφώνεται στον άνθρωπο με τη συνήθεια, με την επανάληψη τέτοιας
συμπεριφοράς».</em> </span></blockquote>
<blockquote>
<span style="background-color: #eeeeee;"><em>«Αρετή του ανθρώπου μπορεί να είναι η επαναλαμβανόμενη καλή συνήθεια με την οποία ο άνθρωπος γίνεται αγαθός, ενάρετος».</em> </span></blockquote>
<blockquote>
<em style="background-color: #eeeeee;"> </em><br />
<em style="background-color: #eeeeee;">«Ουκ εν τω πολλώ το ευ, αλλ’ εν τω ευ το πολύ». </em><br />
<div class="ql">
</div>
<div class="qr">
</div>
</blockquote>
Εστιάζει
όμως ιδιαίτερα και στη χρήση της λογικής, ως ένα επιπλέον εργαλείο που
οδηγεί στην ευτυχία η οποία εν τέλει για τον ίδιο δεν αποτελεί παρά το
σύνολο των επιτευγμάτων μας, αποδίδοντας όμως πάντα σημαντικό ρόλο στον
παράγοντα τύχη.<br />
<br />
<div style="text-align: right;">
<a href="http://www.huffingtonpost.gr/2014/11/21/ellhniki-filossofia-eytyxia_n_6160850.html?utm_hp_ref=greece" target="_blank">huffingtonpost</a></div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3470092656350257452.post-81955105099625999442014-11-21T21:49:00.000+02:002014-11-21T21:49:00.027+02:00Η Έννοια του χρόνου στην Μυθολογία και την Φιλοσοφία <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-jXbhKrNsz9o/VG0psZSnH_I/AAAAAAAAMO8/K3hQMZj6Yfw/s1600/1.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-jXbhKrNsz9o/VG0psZSnH_I/AAAAAAAAMO8/K3hQMZj6Yfw/s1600/1.jpg" height="317" width="400" /></a></div>
Οι αρχαίοι σοφοί, προσπαθώντας να διεισδύσουν στο μυστήριο της ύπαρξης, προκάλεσαν τη γέννηση του μύθου. Ο μυθικός λόγος έδινε μια απάντηση στα θεμελιώδη ερωτήματα του ανθρώπου για την προέλευση του κόσμου, την αιτία του, τη ζωή και το νόημά της, το θάνατο και το μυστήριό του κλπ. Μέσα από αλληγορίες και μεταφορικές περιγραφές, ο μύθος έκρυβε αλήθειες που είχαν σχέση με την εξέλιξη της ψυχής και την πνευματική πρόοδο του ανθρώπου επί της γης, αλλά και αλήθειες για τον κόσμο και την πορεία του στο χρόνο.<br />
<br />
Κάθε μύθος, όπως και κάθε σύμβολο, μπορεί να ερμηνευτεί με πολλούς τρόπους και συχνά συναντάμε απόψεις και ερμηνείες που δεν συμβιβάζονται απόλυτα με την κοινή λογική ή την επιστημονική εξήγηση των φαινομένων. Πολλές φορές μάλιστα, οι ερμηνείες που δίδονται για ορισμένους μύθους ή σύμβολα, αγγίζουν τον τομέα που χαρακτηρίζεται ως «φαντασία». Ας προσπαθήσουμε όμως να κατανοήσουμε τους μύθους όχι με το νου αλλά με την καρδιά, όχι με τη σκέψη αλλά με το «νιώσιμο» της καρδιάς, όπως προστάζει η Φωνή της Σιγής.<br />
<br />
Τι είναι ο χρόνος; Όταν ρώτησαν τον Αυγουστίνο τι έκανε ο θεός προτού δημιουργήσει το σύμπαν, εκείνος υποστήριζε ότι:<br />
<span style="background-color: white;"><br /></span>
<span style="background-color: white;"> «Η έννοια του χρόνου δεν έχει νόημα πριν την αρχή του σύμπαντος. Ο χρόνος είναι μια ιδιότητα του σύμπαντος και συνεπώς, δεν υφίσταται χρόνος πριν από το σύμπαν».</span><br />
<br />
Ο Αριστοτέλης θεωρούσε τον χρόνο σαν μια συστατική έξη της κίνησης και τον τοποθετούσε μέσα στο σώμα του ουρανού, δηλαδή του ορατού σύμπαντος. Έλεγε ότι:<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-FzLM2Z-tgIs/VG0ps_RBMPI/AAAAAAAAMPA/Yuf2lwHsZ_I/s1600/2.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-FzLM2Z-tgIs/VG0ps_RBMPI/AAAAAAAAMPA/Yuf2lwHsZ_I/s1600/2.jpg" height="400" width="283" /></a></div>
«Σώμα δίχως κίνηση δεν υπάρχει, και επειδή έξω από τον ουρανό δεν υπάρχει σώμα, άρα δεν υπάρχει χρόνος έξω από αυτόν» (Περί Ουρανού). Αναφερόμενος στον Δημόκριτο (Α71) έγραφε: «Υποστηρίζουν ότι ο χρόνος είναι αδημιούργητος και με αυτό ο Δημόκριτος αποδεικνύει ότι τίποτε δεν μπορεί να δημιουργηθεί αφού ο χρόνος δεν έχει δημιουργηθεί. Είχε πειστεί όμως ότι ο χρόνος είναι αιώνιος».<br />
<br />
<br />
Αν το σύμπαν άρχισε να υπάρχει από τη στιγμή της μεγάλης έκρηξης και μετά, μπορούμε ενδεχομένως να πούμε ότι ο χρόνος της μέτρησης των γεγονότων είχε μια αρχή, τουλάχιστον στο δικό μας ουρανό ή σύμπαν. Και ότι η εξάπλωση του σύμπαντος αποτελεί, κατά κάποιο τρόπο, το ξεδίπλωμα του χρόνου στον κόσμο μας. Αισθανόμαστε την ύπαρξή του μέσα από την ροή των γεγονότων και την κίνηση των ουρανίων σωμάτων, τα οποία σύμφωνα με τον Πλάτωνα (Τίμαιος) «φανερώνουν σε εμάς την κίνηση και το μέτρο του χρόνου».<br />
<br />
Οι πλανήτες έγιναν όργανα που διατηρούν τους αριθμούς (με τις αστρικές περιόδους) και έτσι, με τη βοήθειά τους, ο χρόνος που είναι το αντίτυπο της αιωνιότητας, ή ένα είδος κινητής εικόνας της αιώνιας ύπαρξης (Τίμαιος) ενσαρκώνεται στον αισθητό και ορατό κόσμο και γίνεται ο χρόνος της μέτρησης.<br />
<br />
Στις μυθικές παραδόσεις η ιστορία της πρώτης γέννησης του χρόνου παίρνει τη μορφή ενός προσωπικού μύθου, του μύθου του θεού <b>Κρόνου</b> – του Kranan των Ινδών. Οι λέξεις Κρόνος, Kranan ή Κράντωρ, δηλαδή κυρίαρχος, ηγεμών και δημιουργός έχουν ως κοινή ρίζα το καρ. Εξηγώντας το όνομα του Κρόνου ο Πλάτων (Κρατύλος) αναφέρεται στη ροή και την κίνηση: «Θαρρείς ότι τυχαία έδωσαν στον Κρόνο και τη Ρέα ονόματα ρευμάτων;» Παραπάνω στο ίδιο κείμενο όμως, θεωρεί ότι το όνομα Κρόνος προέρχεται από τη λέξη Κούρος, δηλαδή νέος αλλά και καθαρός και αμόλυντος. Παρουσιάζει έτσι, δύο όψεις του θεού Κρόνου.<br />
<br />
Ο Πρόκλος (Πλατωνική Θεολογία) ενισχύει αυτή την άποψη περί του αμόλυντου θεού, θεωρώντας ότι η ένωση του πατρός Κρόνου και των άσπιλων θεών είναι αμόλυντη και ανυπέρβλητη. Γι’ αυτό, οι λόγιοι της εποχής των Νεοπλατωνικών λέγουν ότι ο Χρόνος είναι «εκείνος για τον οποίο τηρείται σιγή. Ο Κύριος που γίνεται γνωστός στις ψυχές μόνο μέσω του Νου. Τον εγκατέστησαν εντός της πατρικής σιγής και τον ανυμνούν σαν πατέρα των πατέρων. Χρόνος και κόσμος άρχισαν μαζί, σαν το ατελές αντιφέγγισμα της αιώνιας ταυτότητας».(Πρόκλος στον Αλκιβιάδη, Κρατύλο, Παρμενίδη)<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-FQp5qOZWFCA/VG0prpj4_WI/AAAAAAAAMO0/yqMdWQ4W-fU/s1600/3.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-FQp5qOZWFCA/VG0prpj4_WI/AAAAAAAAMO0/yqMdWQ4W-fU/s1600/3.jpg" height="296" width="400" /></a></div>
Η εικόνα αυτή του θεού Κρόνου έρχεται σε αντίθεση με τον Ησιόδειο θεό, ο οποίος παρουσιάζεται ως δόλιος και αγκυλομύτης. Ο θεός Κρόνος του Ησίοδου, ως γιος του θεού Ουρανού, ανήκει στη δεύτερη θεοκρατική τάξη και εμφανίζεται ως προσωποποίηση της ροής του χρόνου, που καταβροχθίζει αυτά που προκάλεσε. Υπό αυτή την έννοια, είναι το «ρεύμα» της πρώτης ερμηνείας του Κρατύλου που αναφέρθηκε παραπάνω. Αρπάζοντας την εξουσία από τον πατέρα του, κυριαρχεί στην μορφή και στην ύλη και συνεπώς, γίνεται ο πατέρας κάθε περαιτέρω εξέλιξής της. Παρά την κατοπινή κυριαρχία του Διός – όταν αναπτύσσεται η συνείδηση στον κόσμο – ο θεός Κρόνος παραμένει πατέρας, κριτής και πανδαμάτωρ χρόνος.<br />
<br />
Αναφέρεται ως κριτής στα νησιά των Μακάρων από τον Ησίοδο και τον Πίνδαρο, και οι αρχαίοι Έλληνες αφιέρωναν πολλές γιορτές σ’ αυτόν, όχι μόνο για να τον τιμήσουν ως δημιουργό αλλά και για να τον εξευμενίσουν ως κριτή τους. Διότι μέσα στο χρόνο τον οποίο προσωποποιεί, όλα τα άδικα διορθώνονται και η σωτηρία εξασφαλίζεται γιατί εκείνος κρίνει και κυριαρχεί επί πάντων. Τίποτε δεν του ξεφεύγει και γι’ αυτό είναι πανούργος και αγκυλομύτης.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-SKVWDUxc-Ho/VG0ptXUO3pI/AAAAAAAAMPI/vhuWHZOhCYQ/s1600/4.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-SKVWDUxc-Ho/VG0ptXUO3pI/AAAAAAAAMPI/vhuWHZOhCYQ/s1600/4.jpg" height="400" width="261" /></a></div>
Η κυριαρχία του επάνω στη μορφική ύλη αρχίζει με τον ακρωτηριασμό της γονιμοποιού δύναμης του Ουρανού με ένα δρεπάνι. Το δρεπάνι όμως, εκτός από σύμβολο θανάτου, είναι και εργαλείο θερισμού, δηλαδή σύμβολο της καινούργιας συγκομιδής. Αφαιρώντας τα γεννητικά όργανα του πατέρα του, δηλαδή τη δημιουργική του δύναμη, ο θεός Κρόνος γίνεται το πνεύμα-γιος, που θα δημιουργήσει ζωή και θα εγκαινιάσει τη νέα εποχή, η οποία χαρακτηρίζεται από τη διχόνοια, που φαίνεται ότι αποτελεί μια εξελικτική αναγκαιότητα σε αυτό το στάδιο της πορείας της ζωής.<br />
<br />
<br />
Ας δούμε όμως και την άλλη όψη του, εκείνη που αφορά τον αγνό και αμόλυντο Κύριο, όπως τον αποκαλεί ο Πρόκλος, ή τον Κούρο, όπως περιγράφεται στον Κρατύλο.<br />
<br />
Για το σκοπό μας αυτό ας στραφούμε στον Ορφέα, ο οποίος δίδασκε ότι από το νερό και τη λάσπη – τη συνεχή και τη μεριστή ουσία – γεννήθηκε ένας δράκοντας με κεφάλι λιονταριού και ταύρου, ενώ ανάμεσά τους υπήρχε το πρόσωπο ενός θεού που ονομάζεται Κρόνος και Ηρακλής. Το πλάσμα αυτό είχε φτερούγες στους ώμους του, και ο Ορφέας το θεωρούσε ως συμβολική παράσταση της πρώτης Αρχής, που δεν είχε καμία σχέση με τον Ησιόδειο Κρόνο, ή τον ομώνυμο πλανήτη.<br />
<br />
Για τον Ορφέα ήταν Πρωτόγονος και Παν, δισώματος – δηλαδή ανδρόγυνος – και γέννησε το απεριόριστο Χάος και το ομιχλώδες Έρεβος. Αποτελούσε μια από τις δύο αρχές-ουσίες της φύσης και τον τοποθετούσε στο υψηλότερο σημείο της δημιουργικής πνευματικής ιεραρχίας, όπως ήταν και ο Μιθραϊκός θεός Κρόνος-Αιώνας που κρατούσε το κλειδί της ύπαρξης.<br />
<br />
Παρά τα πολλά ονόματα που του έδινε στους ύμνους του, ο Ορφικός Κρόνος-Ηρακλής θεωρούταν άρρητος, ακατονόμαστος θεός, άφυλλος και δίχως επιθυμίες. Οι τέσσερις μορφές – λιοντάρι, ταύρος, θεός και φτερούγες – είναι παρόμοιες με τις τέσσερις μορφές σύμβολα που παρατηρούμε στη χριστιανική εικονογραφία (όπου θεός = άνθρωπος και φτερούγες = αητός).<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-0o40GyVkbuU/VG0puby2vdI/AAAAAAAAMPY/-pRmS_7jSPY/s1600/5.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-0o40GyVkbuU/VG0puby2vdI/AAAAAAAAMPY/-pRmS_7jSPY/s1600/5.jpg" height="400" width="227" /></a></div>
Τοποθετώντας τις μορφές αυτές στο ζωδιακό κύκλο, έχουμε τα τέσσερα ζώδια – λέοντα, ταύρο, υδροχόο (άνθρωπο ή θεό) και σκορπιό (ή αητό ή φτερούγες), καθώς και τα τέσσερα στοιχεία που αντιπροσωπεύονται από αυτά, δηλαδή πυρ, γη, αέρα και νερό, που είναι τα τέσσερα ριζώματα του Εμπεδοκλή. Γι’ αυτό ο Ορφικός θεός Κρόνος είναι Παν, όπως επίσης και εκείνος που γεννά το αργυρό αυγό του σύμπαντος. Βλέπουμε δηλαδή εδώ το νοούμενο του παντός της εκδηλωμένης ζωής στο σύμπαν.<br />
<br />
Σε άλλες παραδόσεις (Ινδική) χρησιμοποιείται ένα πτηνό αντί των πτερύγων του Ορφικού ή Μιθραϊκού Κρόνου. Το πτηνό, από τη θετική του πλευρά, συμβολίζει τόσο την πτητικότητα όσο και το ιδανικό πέταγμα του πνεύματος ως ένα είδος «οντότητας» ανεξάρτητης και σταλμένης από το μυστήριο του όντος. Είναι επίσης, σύμβολο του οργανωτικού πνεύματος της πρωταρχικής αγνής, αιθερικής ύλης που ενεργοποιείται σε κάθε νέα εκδήλωση των κόσμων. Ο μυθικός λευκός κύκνος Hamsa γεννά το κοσμικό αυγό, όπως και η ιερή Ίβις της αρχαίας Αιγύπτου.<br />
<br />
Οι Πυθαγόρειοι πίστευαν ότι ο Χρόνος ταυτίζεται με τη δεύτερη όψη της Παγκόσμιας Ψυχής, και τη δράση της στα πεδία της εκδήλωσης ως δημιουργικό πνεύμα. Όπως λέγουν, όταν η Παγκόσμια Ψυχή θέλησε να αποκτήσει κάποια δραστηριότητα, στράφηκε προς την κίνηση και τότε ξεπήδησε ο χρόνος που πρωτύτερα δεν ήταν φανερός. Η δραστηριότητα του χρόνου είναι εμφανής όσο διαρκεί η εκδήλωση των κόσμων, και σαν εξελικτικό πνεύμα που οργανώνει την ύλη, γίνεται έκδηλος σε καθετί υπαρκτό στη φύση.<br />
<br />
Ο Κρόνος θεωρείται κυρίαρχος της ημέρας του Σαββάτου, αλλά δεν θα πρέπει να το εκλάβουμε ως την τελευταία ημέρα της εβδομάδας, αλλά ως το Sabbath, δηλαδή την ημέρα του πνεύματος και της πνευματικής τελείωσης. Την ημέρα αυτή – το συμβολικό Σάββατο – ο άνθρωπος καλείται να σταματήσει κάθε φυσική δραστηριότητα και να στραφεί προς την πνευματική εργασία. Διότι αυτή η ημέρα είναι η έβδομη, η ημέρα της ανάπαυσης του δημιουργού, η ημέρα κατά την οποία το Atman στρέφεται στον εαυτό του.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-P0ipko2E_3Q/VG0ptxxIFfI/AAAAAAAAMPQ/ehXLxGe_wKE/s1600/6.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-P0ipko2E_3Q/VG0ptxxIFfI/AAAAAAAAMPQ/ehXLxGe_wKE/s1600/6.jpg" height="400" width="282" /></a></div>
Ας μην ξεχνάμε ότι κι ο Εβραίος Χριστός «θεράπευε» πάντοτε κατά την ημέρα του Σαββάτου, διότι ως εκπρόσωπος και προϊόν της τελικής πνευματικής πραγμάτωσης του ανθρώπου, ενεργούσε επάνω στις ψυχές των πνευματικά ασθενών και νεκρών, εκείνη την ημέρα κατά την οποία τελείωνε συμβολικά ο χρόνος της σωματικής φύσης και άρχιζε η περίοδος της πνευματικής αναγέννησης του ανθρώπου, που είναι η περίοδος του αιώνιου.<br />
<br />
Τι είναι το αιώνιο; Κατά τον Πλωτίνο (Περί Αιώνος και Χρόνου): «Η ψυχική ενέργεια του Αιώνιου Όντος που δίνει ζωή, κίνηση και ύπαρξη στο έγχρονο σύμπαν. Η αισθητή ενσάρκωση που εξελίσσεται σε χρόνο εμπεριέχει το ακατάληπτο αιώνιο και ο χρόνος, η όψη του αιώνιου, γίνεται για τους ανθρώπους αόρατος και αόριστος μέσα στο άβατο της ψυχής τους».<br />
<br />
Και ο Πλάτων (Τίμαιος) λέει ότι:<br />
<br />
«Η ψυχή του Όντος δίνει γέννηση στο χρόνο και η επέκταση της ζωής της είναι η διάρκειά του». Με τα λόγια αυτά ορίζει ότι, όταν σταματήσει η δραστηριότητα της ψυχής, τότε μένει μόνο το αιώνιο, η αιωνιότητα. Αιώνιο, Αιώνας και Αιωνιότητα είναι έννοιες που απασχόλησαν πολύ την αρχαία σκέψη, τόσο ως προς τη φύση τους όσο και ως προς τη σχέση τους με το χρόνο ή τον θεό Κρόνο. «Αιώνα, το άπαντα», αποκαλούσε ο Αριστοτέλης την πέρα από την εξώτατη κίνηση κατάσταση ή ύπαρξη. Θεωρούσε δε ότι ο χαρακτηρισμός Αιώνας, δόθηκε με θεϊκή έμπνευση από τους αρχαίους. «Εκείνο που περιέχει το χρόνο ολόκληρο και την απειρία, το απεριόριστο, είναι ο Αιώνας που πήρε το όνομά του από το ‘αεί είναι’, και είναι αθάνατος και θείος».<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-gdUSg8Iqovw/VG0puvLClWI/AAAAAAAAMPc/xgI-vnRdmbA/s1600/7.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-gdUSg8Iqovw/VG0puvLClWI/AAAAAAAAMPc/xgI-vnRdmbA/s1600/7.jpg" height="248" width="400" /></a></div>
Οι Γνωστικοί χρησιμοποιούσαν τον όρο «Αιώνας» ή «Αιών» για να υποδηλώσουν τις ιεραρχίες των πνευματικών όντων. Αιώνες δεν είναι οι εκατονταετηρίδες ετών, όπως οι yuga των Ινδών ή αλλιώς εποχές που αποτελούν τμήμα του χρόνου της μέτρησης. Οι Γνωστικοί Αιώνες είναι θείες υποστάσεις, αιώνια Όντα, Ιδέες. Κάθε Αιώνας είναι πλήρης άλλων πνευματικών όντων, και έχει μέσα του εν δυνάμει την τελείωση και την κίνηση όπως και ο Πλατωνικός Χρόνος-Ιδέα, «η κίνηση του οποίου δεν μετράται με αριθμούς, παρά είναι και παραμένει ένα διαρκές παρόν, μια πνευματική ολότητα» (Τίμαιος).<br />
<br />
Οι Αιώνες της Δοξασίας, όπως τους αποκαλεί ο Βαλεντίνος (Αιωνολογία) βρίσκονται στη Σιγή, άγνωστοι και άρρητοι, όπως ο αμόλυντος θεός Κρόνος ή Κύριος των Νεοπλατωνικών. Υπάρχει ένας Αιώνας, ο Αρχαιότατος και Ύψιστος από τον οποίο ξεπήδησε ο Λόγος σαν μια ακτίνα, και μέσω αυτής της θείας εκπόρευσης, καθετί δημιουργείται «εν χρόνω». Αυτός είναι εκείνος που ο Πλάτων ονομάζει ακίνητη και σταθερή αιωνιότητα, όντως ον, και είναι το πρότυπο βάσει του οποίου ο Πλατωνικός Δημιουργός έφτιαξε τον κόσμο, σαν μια κινητή εικόνα του, τη δε κίνησή του την ονόμασε χρόνο.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-baXWsUxEwZQ/VG0pu5sv8gI/AAAAAAAAMPg/ssFuFr6pfK0/s1600/8.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-baXWsUxEwZQ/VG0pu5sv8gI/AAAAAAAAMPg/ssFuFr6pfK0/s1600/8.jpg" height="400" width="332" /></a></div>
Αιώνας και Αιωνιότητα λοιπόν, ανήκουν στη σφαίρα της «αϊδίου φύσεως», ενώ ο χρόνος όπως τον αντιλαμβανόμαστε με τη μέτρηση, ανήκει στη σφαίρα του γίγνεσθαι. Ο Πλωτίνος θεωρούσε ότι η Αιωνιότητα αποτελεί αμετάβλητη αρχή ζωής που κατέχει συγχρόνως τα πάντα στο παρόν. «Τα νοητά όντα κείτονται μέσα στην Αιωνιότητα, που είναι Αιώνας και Ον, και παραμένει αμετάβλητη στον εαυτό της και αναλλοίωτη στο αεί παρόν. Είναι το εκκλάμπον μέσα στο υπόστρωμα, είναι ζωή, ομού πάσα, πλήρως αδιάσπαστη, πανταχού παρούσα, χωρίς έκταση και μεταβολή κι εξέλιξη».<br />
<br />
Η ίδια ιδέα εκφράζεται και μέσα στο σύμβολο του μυθικού κύκνου kalahamsa, που είναι ένα σύμβολο του Χρόνου στην Ανατολική παράδοση. Το όνομα αυτό μπορεί να διαβαστεί και ως kal – aham –sa, που σημαίνει ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΕΙΝΑΙ στην αιωνιότητα του Χρόνου.<br />
<br />
Ο σανσκριτικός όρος Hamsa, είτε ως «Είναι», «Εκείνο», Χήνα ή Κύκνος αποτελεί επίσης ένα σημαντικό σύμβολο της Σοφίας που βρίσκεται στο σκοτάδι για τον άνθρωπο, διότι κείται πέρα από κάθε δυνατότητα προσέγγισής της από τον ανθρώπινο νου.<br />
<br />
Είναι η Σοφία που ταυτίζεται με την Αιώνια –Σοφία, έναν από τους Αιώνες του Κρυμμένου Πληρώματος της Δόξας των Γνωστικών.<br />
<br />
<div style="text-align: right;">
<a href="http://mythagogia.blogspot.gr/2014/06/blog-post_18.html" target="_blank">mythagogia</a></div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3470092656350257452.post-43428291277478851702014-11-17T03:47:00.001+02:002014-11-17T03:47:08.508+02:00Γνωμικά Πλάτωνας, Ηράκλειτος, Σωκράτης, Διογένης<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div style="text-align: center;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-D0HHGsel38M/VGlS6YakLjI/AAAAAAAAMOk/QDlArHI51Is/s1600/%CE%93%CE%BD%CF%89%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CE%AC%2B%CE%A0%CE%BB%CE%AC%CF%84%CF%89%CE%BD%CE%B1%CF%82%2C%2B%CE%97%CF%81%CE%AC%CE%BA%CE%BB%CE%B5%CE%B9%CF%84%CE%BF%CF%82%2C%2B%CE%A3%CF%89%CE%BA%CF%81%CE%AC%CF%84%CE%B7%CF%82%2C%2B%CE%94%CE%B9%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CE%BD%CE%B7%CF%82.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-D0HHGsel38M/VGlS6YakLjI/AAAAAAAAMOk/QDlArHI51Is/s1600/%CE%93%CE%BD%CF%89%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CE%AC%2B%CE%A0%CE%BB%CE%AC%CF%84%CF%89%CE%BD%CE%B1%CF%82%2C%2B%CE%97%CF%81%CE%AC%CE%BA%CE%BB%CE%B5%CE%B9%CF%84%CE%BF%CF%82%2C%2B%CE%A3%CF%89%CE%BA%CF%81%CE%AC%CF%84%CE%B7%CF%82%2C%2B%CE%94%CE%B9%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CE%BD%CE%B7%CF%82.jpg" height="480" width="640" /></a></div>
<b><br /></b></div>
<div style="text-align: center;">
<b>Πλάτωνας</b></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div style="text-align: center;">
<span style="color: #990000;">(427-347 π. Χ)</span></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-Wkkht8U-xBg/VGkxfmuK9RI/AAAAAAAAMM8/ic656NvwzBI/s1600/341.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-Wkkht8U-xBg/VGkxfmuK9RI/AAAAAAAAMM8/ic656NvwzBI/s1600/341.jpg" height="400" width="355" /></a></div>
● Θεός για τους συνετούς ανθρώπους είναι η συνείδηση, ενώ για τους μη συνετούς η ηδονή.<br />
<br />
● Η συζήτηση που γίνεται μέσα στην ψυχή με τον εαυτό της ονομάστηκε διάνοια.<br />
<br />
● Το θεμέλιο της σοφίας είναι η υπομονή.<br />
<br />
● Όλο το χρυσάφι που βρίσκεται κάτω από τη γη και πάνω σ' αυτή, δεν αξίζει όσο η αρετή.<br />
<br />
● Ο δίκαιος άνθρωπος διδάσκει το παιδί του να λέει την αλήθεια σ' όλη τη ζωή του.<br />
<br />
● Πρέπει κανείς ν' αφήνει στα παιδιά του σαν κληρονομιά, πολλή ντροπή κι όχι χρυσάφι.<br />
<br />
● Από τη δημοκρατία γεννιέται η τυραννία.<br />
<br />
●
Στην τάξη των Θεών δεν επιτρέπεται να φθάνει κάποιος, εάν δεν έχει
φιλοσοφήσει και δεν έχει φύγει από τη ζωή, τελείως αμόλυντος, παρά μόνον
ο φίλος της γνώσης.<br />
<br />
● Οι φαύλοι άνθρωποι νιώθουν, στις περισσότερες περιπτώσεις χαρά με τις ψεύτικες απολαύσεις, ενώ οι ενάρετοι με τις αληθινές.<br />
<br />
● Ακόμα κι οι ληστές κι οι κλέφτες συμπεριφέρονται δίκαια μεταξύ τους, γιατί αλλιώς, δεν μπορούν να κάνουν τίποτε.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-j-hHGHd1H_Q/VGkyGD1xo4I/AAAAAAAAMNI/BK-CdBit4fo/s1600/37.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-j-hHGHd1H_Q/VGkyGD1xo4I/AAAAAAAAMNI/BK-CdBit4fo/s1600/37.jpg" height="212" width="400" /></a></div>
● Η υπερβολική ελευθερία φαίνεται πως μεταβάλλεται σε υπερβολική δουλεία.<br />
<br />
●
Εκείνος που είναι ήρεμος κι ευτυχής από τη φύση του δεν θα νιώσει
καθόλου την πίεση της ηλικίας, αλλά γι' αυτόν που έχει την αντίθετη
διάθεση και η νεότητα και τα γηρατειά είναι το ίδιο βάρος.<br />
<br />
● Αν αφαιρέσει κανείς από την ποίηση τη μελωδία, τον ρυθμό και το μέτρο, αυτό που μένει γίνεται κάτι άλλο ή πεζός λόγος.<br />
<br />
●
Η αγάπη για το χρήμα σπρώχνει τον άνθρωπο να αφιερώνει όλο τον καιρό
του στη συσσώρευση περιούσίας, και να μη διαθέτει ώρα για οτιδήποτε
άλλο. Η ψυχή του αφοσιώνεται αποκλειστικά σ' αυτή τη δουλειά και δεν τον
απασχολεί καμιά άλλη σκέψη, εκτός από το καθημερινό κέρδος.<br />
<br />
● Κανένας μας να μη γίνεται φιλοχρήματος, για χάρη των παιδιών του, για να τα καταστήσει μετά θανάτου πολύ πλούσια.<br />
<br />
● Η ψυχή του ανθρώπου είναι αθάνατη κι άφθαρτη.<br />
<br />
●
Είναι τρία αυτά για τα οποία κάθε άνθρωπος ενδιαφέρεται. Τρίτο και
τελευταίο είναι η φροντίδα για το σώμα και πρώτο η φροντίδα για την
ψυχή.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-TcGSrLln0hI/VGlJHyq0FtI/AAAAAAAAMNo/3o6wKMXuJJQ/s1600/%CF%80%CE%BB%CE%AC%CF%84%CF%89%CE%BD.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-TcGSrLln0hI/VGlJHyq0FtI/AAAAAAAAMNo/3o6wKMXuJJQ/s1600/%CF%80%CE%BB%CE%AC%CF%84%CF%89%CE%BD.jpg" height="400" width="400" /></a></div>
● Απ' όλα τα αγαθά, που κατέχει ο άνθρωπος, το πιο ιερό, μετά τον Θεό, το πιο οικείο είναι η ψυχή.<br />
<br />
● Η ποίηση: ένα πράγμα ανάλαφρο, ιερό και φτερωτό.<br />
<br />
● Η τιμωρία τον σοφών, που αρνιούνται να συμμετάσχουν στην κυβέρνηση, είναι να ζουν υπό τη διακυβέρνηση χειρότερων ανθρώπων.<br />
<br />
● Κάθε επιστήμη που χωρίζεται από την αρετή φαίνεται πανουργία κι όχι σοφία.<br />
<br />
● Τα βιβλία είναι αθάνατα παιδιά που θεοποιούν τους πατεράδες τους.<br />
<br />
● Η σοφία είναι το πιο καλό απ' όλα τα αποκτήματα, η αμορφωσιά όμως το χειρότερο απ' όλα.<br />
<br />
● Τα μάτια του νου αρχίζουν να γίνονται οξυδερκέστερα, όταν η σωματική δύναμη αρχίζει να παρακμάζει.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-BlOrhAR2AJY/VGlKXdRDgfI/AAAAAAAAMN0/JJa6J8c3HsE/s1600/%CF%80%CE%BB%CE%AC%CF%84%CF%89%CE%BD2.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-BlOrhAR2AJY/VGlKXdRDgfI/AAAAAAAAMN0/JJa6J8c3HsE/s1600/%CF%80%CE%BB%CE%AC%CF%84%CF%89%CE%BD2.jpg" height="299" width="400" /></a></div>
● Παιδεία είναι η δύναμη που καλλιεργεί την ψυχή.<br />
<br />
● Γνώση χωρίς δικαιοσύνη πρέπει να ονομάζεται πανουργία κι όχι εξυπνάδα.<br />
<br />
● Δεν υπάρχει αρχή άλλη για τη φιλοσοφία από το θαυμάζειν.<br />
<br />
● Στον ακόλαστο οι λύπες ξεπερνούν τις ηδονές στο μέγεθος, στον αριθμό και στην πυκνότητα.<br />
<br />
● Εντιμότητα: ειλικρινής χαρακτήρας συνδεδεμένος με σωστό τρόπο σκέψεων.<br />
<br />
● Σύνεση; η αρμονία της ψυχής σε θέματα καθοδήγησης και υποταγής.<br />
<br />
● Φόβος: ψυχική αναταραχή που προκλήθηκε από την αναμονή του κακού.<br />
<br />
●
Δεν πρέπει να νοιαζόμαστε τόσο πολύ, για το τι θα πουν για μας οι
πολλοί, αλλά τι θα πει όποιος ξέρει καλά για τα δίκαια και τα άδικα, ο
ένας δηλαδή και αυτή θα είναι η αλήθεια.<br />
<br />
● Αναίδεια: ανεκτικότητα της ψυχής στην ατιμία για χάρη του κέρδους.<br />
<br />
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<b>Ηράκλειτος</b></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="color: #990000;">(544-483 π.Χ)</span></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-yvTCLjCytXs/VGkwb_ZLwMI/AAAAAAAAMMs/rEDDmbF3sNE/s1600/1022.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-yvTCLjCytXs/VGkwb_ZLwMI/AAAAAAAAMMs/rEDDmbF3sNE/s1600/1022.jpg" height="278" width="320" /></a></div>
● Τα πάντα ρει.<br />
<br />
● Εάν δεν ειπώθηκαν οι αντίθετες γνώμες τότε πως θα διαλέξετε την καλύτερη.<br />
<br />
● Από τις διαφορές γεννιέται η πιο όμορφη αρμονία.<br />
<br />
● Η πολυγνωσία δεν φέρνει την εξυπνάδα.<br />
<br />
● Πρέπει οι πολίτες να μάχονται για τους νόμους, όπως για τα τείχη της πόλης τους.<br />
<br />
● Για μένα ένας ισοδυναμεί με δέκα χιλιάδες αν είναι άριστος.<br />
<br />
● Η κούραση κάνει να νιώθουμε τη χαρά που δίνει η ανάπαυση.<br />
<br />
<br />
<div style="text-align: center;">
<b>Σωκράτης</b></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="color: #990000;">(470-399 π. Χ.)</span></div>
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-CTu8zWQhrYc/VGkpSwy15TI/AAAAAAAAMLg/AfD08Jl734E/s1600/44.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-CTu8zWQhrYc/VGkpSwy15TI/AAAAAAAAMLg/AfD08Jl734E/s1600/44.jpg" height="276" width="400" /></a></div>
● Εν οίδα ότι ουδέν οίδα.<br />
<br />
● Δεν είμαι αθηναίος, ούτε Έλληνας πολίτης, αλλά πολίτης του κόσμου.<br />
<br />
● Καλύτερα ν' αδικείσαι παρά ν' αδικείς.<br />
<br />
● Αυτός που αρκείται στα ελάχιστα είναι πλουσιότατος.<br />
<br />
● Η παιδεία σαν την πλούσια χώρα, παράγει όλα τα αγαθά.<br />
<br />
● Είναι ανώτερη σοφία να μπορείς να ξεχωρίζεις το καλό απ' το κακό.<br />
<br />
● Πήγαινε να δεις ένα ακρωτήρι, ένα βουνό, μια θάλασσα κι ένα ποτάμι και τα είδες όλα!<br />
<br />
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-R1vD0VWrdN0/VGkpsxvTn9I/AAAAAAAAMLo/T1C1ctBWhbs/s1600/19.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-R1vD0VWrdN0/VGkpsxvTn9I/AAAAAAAAMLo/T1C1ctBWhbs/s1600/19.jpg" height="320" width="311" /></a><br />
●
Όπως όσοι βαδίζουν στον ήλιο, παρακολουθούνται από τη σκιά τους, έτσι
κι όσοι έχουν μεγάλη δόξα, παρακολουθούνται από το φθόνο.<br />
<br />
● Οι ξένοι χάνονται στους (άγνωστους) δρόμους, κι οι αγράμματοι πελαγοδρομούν στα προβλήματα της ζωής.<br />
<br />
● Ούτε τη φωτιά μπορείς να σβήσεις με το ρούχο σου, ούτε τις αισχρές πράξεις με το πέρασμα του καιρού.<br />
<br />
● Ο καλύτερος γάμος: όταν η γυναίκα είναι τυφλή και ο άνδρας κουφός.<br />
<br />
●
Έλεγε ότι αν κάποιος ζητήσει από τον κήρυκα να καλέσει τους τσαγκάρηδες
να σηκωθούν, θα σηκωθούν μόνον αυτοί. Εάν όμως καλέσει τους συνετούς η
τους δίκαιους, τότε όλοι θα σηκωθούν.<br />
<br />
● Και στη ζωή προξενεί πολύ μεγάλο κακό το ότι ενώ οι περισσότεροι είναι ανόητοι, νομίζουν ότι είναι μυαλωμένοι.<br />
<br />
● Θαρρώ ότι είναι καλύτερα να κάνω μπάνιο, προτού πιω το κώνειο, για να μη βάλω τις γυναίκες σε μπελά να με πλύνουν.<br />
<br />
● Όταν ρωτήθηκε τι είναι ευτυχία, απάντησε:<br />
"Η ηδονή που δε σε κάνει μετά να μετανιώσεις".<br />
<br />
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-ceDqska_LiA/VGkukDmQ8BI/AAAAAAAAMMQ/FLpp6eo-Enk/s1600/76.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-ceDqska_LiA/VGkukDmQ8BI/AAAAAAAAMMQ/FLpp6eo-Enk/s1600/76.jpg" height="322" width="400" /></a>●
Ο φθόνος είναι παιδί της αλαζονείας, εργάτης της εκδίκησης, αρχηγός
μυστικής επανάστασης και διαρκές βάσανο της αρετής. Ο φθόνος είναι
βόρβορος της ψυχής, δηλητήριο κι υδράργυρος που φθείρει τη σάρκα κι
αποξεραίνει το μυελό των οστών.<br />
<br />
● Πες κάτι για να σε βλέπω.<br />
<br />
● Έλεγε στους συμπολίτες του που έβγαζαν βουλευτές και άλλους αξιωματούχους με κλήρο:<br />
"Γιατί δεν βγάζετε με κλήρο και πλοίαρχους, αρχιτέκτονες και άλλους τεχνίτες;"<br />
<br />
● Η ομορφιά είναι μια βασίλισσα που κυριαρχεί όχι και πολύ καιρό.<br />
<br />
● Εκείνος που θέλει να ταρακουνήσει τον κόσμο ας ταρακουνήσει τον εαυτό του.<br />
<br />
Aπό
την <b>"Απολογία Σωκράτους"</b> του <b>Πλάτωνα</b><br />
<b><br /></b>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-cvJULOZTIRc/VGktB8S1pGI/AAAAAAAAMMA/8P7STh5znPo/s1600/717.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-cvJULOZTIRc/VGktB8S1pGI/AAAAAAAAMMA/8P7STh5znPo/s1600/717.jpg" height="320" width="232" /></a></div>
“…προσπαθώ να πείθω τους νεότερους και τους πιο ηλικιωμένους ανάμεσά σας να μη…φροντίζουν ούτε για τα σώματά τους ούτε για τα χρήματά τους με τόσο πάθος, παρά μόνο για την ψυχή τους, πώς θα γίνει καλύτερη”.<br />
<br />
“Αν εγώ από παλιά είχα επιχειρήσει να ασχοληθώ με την πολιτική, από παλιά θα είχα αφανιστεί και ούτε εσάς θα είχα ωφελήσει σε τίποτα ούτε τον εαυτό μου”.<br />
<br />
“…ποια ποινή πρέπει να μου επιβληθεί, επειδή έκρινα ότι πρέπει να παραιτηθώ από την ήσυχη ζωή και να παραμελήσω όλα εκείνα για τα οποία φροντίζουν οι περισσότεροι άνθρωποι, χρήματά οικονομικά συμφέροντα, στρατηγίες, δημόσιες αγορεύσεις κα φατρίες;”<br />
<br />
“…θα σας πω ότι είναι πολύ μεγάλο αγαθό για τον άνθρωπο το να μιλάει κάθε μέρα για την αρετή και για τα άλλα για τα οποία με ακούτε να συζητάω εξετάζοντας τον εαυτό μου και τους άλλους, και ότι η ζωή χωρίς να τα εξετάζει κανείς αυτά είναι ζωή που δεν αξίζει να τη ζει ο άνθρωπος”.<br />
<br />
“…αν νομίζετε ότι σκοτώνοντας ανθρώπους θα γλιτώσετε από τις επικρίσεις του τρόπου ζωής σας, δεν σκέφτεστε σωστά. Η μέθοδος αυτή απαλλαγής δεν είναι ούτε πολύ αποτελεσματική, ούτε καλή”.<br />
<br />
<div style="text-align: center;">
<b>Διογένης</b></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="color: #990000;">(412-323 π. Χ.)</span></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-9wwKN1pLQiI/VGkvJ47QN9I/AAAAAAAAMMc/hU56MyfzFck/s1600/32.jpeg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-9wwKN1pLQiI/VGkvJ47QN9I/AAAAAAAAMMc/hU56MyfzFck/s1600/32.jpeg" height="293" width="400" /></a></div>
●
Οι θεοί έχουν το προνόμιο να μη χρειάζονται τίποτα, αλλά οι άνδρες που
κατάφεραν να μοιάζουν στους θεούς έχουν το προνόμιο να χρειάζονται πολύ
λίγα.<br />
<br />
● Ο θρίαμβος της νίκης του εαυτού μας είναι το στέμμα της φιλοσοφίας.<br />
<br />
● Η φιλοσοφία μου έδωσε την ετοιμότητα να αντιμετωπίσω την οποιαδήποτε στροφή της μοίρας.<br />
<br />
● Όταν ρωτήθηκε, ποιο είναι το κάλλιστο απόκτημα του ανθρώπου απάντησε: το θάρρος της γνώμης του.<br />
<br />
● Στο θέατρο έμπαινε, ενώ οι άλλοι έβγαιναν. Όταν ρωτήθηκε για τον λόγο, απάντησε: "Σε όλη μου τη ζωή αυτό φροντίζω να κάνω".<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-fAlis4CEFuQ/VGkwI0kizFI/AAAAAAAAMMk/Z-YEXahq1a0/s1600/61.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-fAlis4CEFuQ/VGkwI0kizFI/AAAAAAAAMMk/Z-YEXahq1a0/s1600/61.jpg" height="265" width="320" /></a></div>
● "Πότε ο κόσμος ευημερεί;" ρωτήσανε τον Διογένη. "Όταν οι βασιλιάδες φιλοσοφούν και οι φιλόσοφοι βασιλεύουν".<br />
<br />
●
Μια φορά πρόσεξε ένα μικρό παιδί να πίνει νερό από μια πηγή με τα χέρια
του. Πέταξε τότε το κύπελλο λέγοντας: "Αυτό το μικρό παιδί με νίκησε
στο θέμα της απλότητας".<br />
<br />
● Ο καλύτερος τρόπος να βασανίζεις τους εχθρούς σου είναι να έχεις πάντα καλή διάθεση.<br />
<br />
● Και ο ήλιος ρίχνει μια ματιά στους βόθρους, αλλά δε μολύνεται.<br />
<br />
●
Οι έντιμοι άντρες είναι εικόνες των θεών<br />
<br />
<div style="text-align: right;">
<a href="http://www.filoumenos.com/forum/viewtopic.php?f=102&t=744" target="_blank">filoumenos</a></div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3470092656350257452.post-47097803109622061232014-11-17T03:41:00.003+02:002014-11-17T03:41:59.414+02:00Η ΑΚΡΟΠΟΛΗ – Πότε κι από ποιους καταστράφηκε.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-aQnBtVkAugQ/VGlR6DqFwTI/AAAAAAAAMOc/BTpjIoRS14Q/s1600/70.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-aQnBtVkAugQ/VGlR6DqFwTI/AAAAAAAAMOc/BTpjIoRS14Q/s1600/70.jpg" height="212" width="400" /></a></div>
Δεν χρειαζόταν ο <b>Έλγιν</b>.Είχαν προλάβει κατ” αρχήν οι «φίλοι» μας οι Γερμανοί (Έρουλοι )Σύμφωνα με άλλη θεωρία, ο Ρωμαίος αυτοκράτορας έδωσε την άδεια, (πάλι στους «φίλους» μας τους Γερμανούς) (Βησιγότθους), που ήταν χριστιανοί, (όχι ορθόδοξοι. Αρειανοί). Με αρχηγό τον <b>Αλάριχο</b>, να την λεηλατήσουν. (Όχι μόνο την Ακρόπολη βέβαια, όλους τους ναούς της Ελλάδας. Κι όπως ήταν φυσικό, πέρασαν κι απ την Ακρόπολη.<br />
<br />
Κι αυτοί έβαλαν φωτιά.<br />
<br />
Κατόπιν σειρά είχε ο πολύς και <b>μέγας Κωνσταντίνος.</b> (Έλληνας) Που μεταφέρωντας την πρωτεύουσα στην Κωνσταντινούπολη, μετέφερε κι ένα σωρό αγάλματα. (Όπως το άγαλμα της <b>Αθηνας προμάχου.</b><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-vlIenkaoc-I/VGlQzAH8vAI/AAAAAAAAMOU/cJN_M5Am1fo/s1600/69.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-vlIenkaoc-I/VGlQzAH8vAI/AAAAAAAAMOU/cJN_M5Am1fo/s1600/69.jpg" height="287" width="400" /></a></div>
Το έργο του συνέχισε ο<b> Ιουστινιανός,</b> (Έλληνας) που την μετατρέπει σε φρούριο με χριστιανικές εκκλησίες.<br />
<br />
Το έργο των προηγούμενων ανέλαβαν να συνεχίσουν οι «φίλοι» μας οι <b>Γερμανοί </b>(της Βαλτικής αυτή την φορά). (Φράγκοι)<br />
<br />
Ύστερα ήρθαν οι οι <b>Ισπανοί</b> (καταλανοί). Χωρίς αλλαγές και λεηλασίες. Δείχνουν σεβασμό κι εκφράζουν τον θαυμασμό τους.<br />
<br />
Ακολούθησαν οι οι <b>Ιταλοί </b>(οι οποίοι επίσης έδειξαν σεβασμό. Δεν προκάλεσαν καταστροφές). (Ενετοί)<br />
<br />
Μετά ήρθαν οι <b>Τούρκοι,</b> (με ότι αυτό συνεπάγεται. Τζαμιά, κατοικίες, χαρέμια)… Όλα τα καλά… Προκειμένου μάλιστα να οχυρωθούν κατεδαφίζουν τον ναό της Αθηνάς Νίκης και τα υλικά χρησιμοποιούν για να ενισχύσουν την δυτική οχύρωση.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-hEBe-eZgvZ4/VGlPxYcRI4I/AAAAAAAAMOE/fkDhV9FG-90/s1600/67.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-hEBe-eZgvZ4/VGlPxYcRI4I/AAAAAAAAMOE/fkDhV9FG-90/s1600/67.jpg" height="220" width="400" /></a></div>
Ώσπου ο «φίλος» μας ο Βενετός <b>Φραγκίσκο Μοροζίνι,</b> (Ενετός), την βομβαρδίζει επί 4 μέρες, από τον λόφο του Φιλοπάππου, πολιορκώντας τους οχυρωμένους σ αυτήνΤούρκους. Τελικά, μια οβίδα που εκτοξεύτηκε (από «φίλο» μας Γερμανό, όπως λέγετε), έπεσε στην πυριτιδαποθήκη που ήταν αποθηκευμένα 500 βαρέλια πυρίτιδας….<br />
<br />
Το μνημείο που για περισότερα από 2000 χρόνια ήταν λειτουργικό, φιλοξένησε όλα τα θρησκευτικά δόγματα και που άντεξε κάθε ειδους κακοποίηση στο πέρασμα των αιώνων, πλέον ήταν ανοικτό ερείπιο…<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-nfMHmIlZT5c/VGlQJUaaZvI/AAAAAAAAMOM/vXlMJDTyU40/s1600/68.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-nfMHmIlZT5c/VGlQJUaaZvI/AAAAAAAAMOM/vXlMJDTyU40/s1600/68.jpg" height="258" width="400" /></a></div>
Αφού την κατέλαβε ακολούθησε καταστροφή με σκοπό την λεηλασία…. Τόσο απ τον ίδιο, όσο κι απ τους στρατιώτες του για… Αναμνηστικά….<br />
<br />
Αργότερα ξαναήρθαν οι<b> Τούρκοι,</b> μάζεψαν ότι ήταν πεσμένο και το έκαναν οικοδομικά υλικά….<br />
<br />
Ε! Μετά, ήρθε ο<b> Έλγιν</b> και μάζεψε ότι μπορούσε απ όσα είχαν απομείνει… Έκανε όμως μεγαλύτερη ζημιά και καταστροφές απ όσο όλοι οι προηγούμενοι μαζί!!<br />
<br />
<br />
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="415" src="//www.youtube.com/embed/pyzTAG9V-_o" width="600"></iframe>
<br />
<br />
<br />
<a href="https://www.facebook.com/kokomilko.Nikolaos.Kokotsakis" sl-processed="1" target="_blank">Nikolaos Kokotsakis</a><br />
<br />
<div style="text-align: right;">
<a href="http://diktyoellinwn.wordpress.com/2014/06/17/%CE%B7-%CE%B1%CE%BA%CF%81%CE%BF%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B7-%CF%80%CF%8C%CF%84%CE%B5-%CE%BA%CE%B9-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%BF%CF%85%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%B1%CF%83%CF%84/" target="_blank">diktyoellinwn</a></div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3470092656350257452.post-70272470832824049422014-11-14T00:50:00.003+02:002014-11-14T00:50:23.294+02:00Τα χρυσά έπη του Πυθαγόρα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-p_ohytq0GHQ/VGU1iHcxI7I/AAAAAAAAMLQ/VREavpBTyTk/s1600/11.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="230" src="https://1.bp.blogspot.com/-p_ohytq0GHQ/VGU1iHcxI7I/AAAAAAAAMLQ/VREavpBTyTk/s400/11.jpg" width="400" /></a></div>
<span style="background-color: white;"><b>Τα χρυσά έπη του Πυθαγόρα,</b> είναι εβδομήντα ένας στίχοι, γραμμένοι σε δακτυλικό εξάμετρο – δηλαδή το ποιητικό μέτρο του Ομήρου, καθώς και άλλων φιλοσόφων, όπως ο <b>Εμπεδοκλής</b> και ο<b> Παρμενίδης</b>. Συνιστούν μία σύντομη εισαγωγή στον τρόπο ζωής των Πυθαγορείων. Είναι άγνωστο ποίος έγραψε τα<b> Χρυσά Έπη.</b></span><br />
<span style="background-color: white;"></span><br />
<a name='more'></a><br />
<span style="background-color: white;">Σίγουρα είναι Πυθαγόρεια, αλλά δεν μπορούμε να δεχθούμε πως τα έγραψε ο ίδιος ο <b>Πυθαγόρας, </b>καθότι γνωρίζομε πως δεν άφησε κανένα γραπτό κείμενο. Απλά εντάσσονται στην παράδοση των Πυθαγορείων.</span><br />
<span style="background-color: white;"><br /></span>
<span style="background-color: white;">Αυτή τη θέση έχει κρατήσει ο <b>Ιάμβλιχος,</b> ο<b> Γρηγόριος ο Ναζιανζηνός</b>, ο <b>Ιεροκλής,</b> ο <b>Πρόκλος </b>και ο <b>Σιμπλίκιος.</b></span><br />
<span style="background-color: white;"><br /></span>
<span style="background-color: white;">Σύμφωνα με τον σχολιασμό του<b> Ιεροκλέους, </b>τα εν λόγω Έπη λέγονται <b>“Χρυσά”</b> για να επισημανθεί ότι “περιέχουν την τελειότατη στοιχείωση της φιλοσοφίας των Πυθαγορείων“. Ο χρυσός, σύμφωνα πάντα με τον Ιεροκλή, είναι μέταλλο καθαρότατο, και ανώτερο από τα υπόλοιπα, διότι δεν οξειδώνεται, ενώ τα υπόλοιπα αλλοιώνονται, καθώς προσμειγνύονται με ξένα και γήινα συστατικά.</span><br />
<span style="background-color: white;"><br /></span>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-_Ll-2xr5cAE/VGUtH8wOxiI/AAAAAAAAMKI/lcBPNXYPJlU/s1600/17.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="225" src="https://1.bp.blogspot.com/-_Ll-2xr5cAE/VGUtH8wOxiI/AAAAAAAAMKI/lcBPNXYPJlU/s400/17.jpg" width="400" /></a></div>
<span style="background-color: white;">Το ποίημα μπορεί να χωριστεί σε δύο ενότητες. Η πρώτη, 1 στίχος ως 49α στίχος, περιέχει απλές γνώμες και έχει χαρακτήρα προστακτικό. Η δεύτερη, 49β στίχος ως 71στίχος, περιέχει υποσχέσεις και υποδεικνύει τους έσχατους σκοπούς. Συνεπώς, σύμφωνα με τη δομή του ποιήματος, μπορούμε να πούμε ότι μας λέει πως, αν κάνουμε αυτό που μας προτρέπει στο πρώτο μέρος, τότε θα έχουμε τα πλεονεκτήματα που μας υπόσχεται στο δεύτερο.</span><br />
<span style="background-color: white;"><br /></span>
<span style="background-color: white;">Το βασικό θέμα των<b> Χρυσών Επών,</b> είναι η βαθιά γνώση. Στην πρώτη ενότητα τίθεται σε επίπεδο ηθικό, ενώ στη δεύτερη σε επίπεδο μεταφυσικό. Όταν κάποιος κατορθώσει να αποκτήσει τη βαθιά γνώση, η ηθική και η μεταφυσική συνάπτονται μαζί και γίνονται ένα. Αυτός είναι ο καρπός της φιλοσοφίας. Κατά τη φάση αυτή, σύμφωνα με τους δύο τελευταίους στίχους, στίχος 70 και 71, των Χρυσών Επών, ο άνθρωπος, αφού εγκαταλείψει το σώμα του, μετέρχεται στον ελεύθερο αιθέρα, γίνεται αθάνατος, Θεός άμβροτος και δεν είναι πια θνητός.</span><br />
<span style="background-color: white;"><br /></span>
<br />
<blockquote class="tr_bq" style="text-align: center;">
<span style="background-color: white;"><i>Αθανάτους μεν πρώτα θεούς, νόμω ως διάκεινται τίμα και σέβου όρκον· έπειθ’ ήρωας αγαυούς, τους τε καταχθονίους σέβε δαίμονας έννομα ρέζων τους τε γονείς τίμα τους τ’ άγχιστ’ εκγεγαώτας, των δ’ άλλων αρετή ποιού φίλον όστις άριστος. Πραέσι δ’ είκε λόγοις έργοισί τ’ επωφελίμοισι, μήδ’ έχθαιρε φίλον τον αμαρτάδος είνεκα μικρής όφρα δύνη· δύναμις γαρ ανάγκης εγγύθι ναίει.</i></span></blockquote>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-fbiQ_nHlopA/VGUsO2_0h7I/AAAAAAAAMKA/ZauNn_8pJjI/s1600/16.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://3.bp.blogspot.com/-fbiQ_nHlopA/VGUsO2_0h7I/AAAAAAAAMKA/ZauNn_8pJjI/s400/16.jpg" width="400" /></a></div>
<span style="background-color: white;"><br /></span>Τους αθανάτους <b>πρώτα θεούς να τιμάς,</b> καθώς το διατάζει ο νόμος και <b>τον όρκο να σέβεσαι.</b> Έπειτα <b>να τιμάς τους δοξασμένους ήρωες</b> και του `Αδη τις θεότητες, ακολουθώντας τα νόμιμα <b>και τους γονείς και τους πλησιέστερους συγγενείς.</b> Από τους άλλους ανθρώπους, <b>φίλο σου να κάνεις εκείνον που κατά την αρετή είναι άριστος. </b>Λόγια
γλυκά να μεταχειρίζεσαι και να κάνεις έργα ωφέλιμα. Να μην εχθρεύεσαι
τον φίλο σου για ένα μικρό σφάλμα του. Προσπάθει όσο μπορείς, γιατί<b> η δύναμη βρίσκεται πάντοτε κοντά στην προσπάθεια (την ανάγκη).</b><br />
<span style="background-color: white;"><br /></span>
<br />
<blockquote class="tr_bq" style="text-align: center;">
<span style="background-color: white;"><i>Ταύτα μεν ούτω ίσθι, κρατείν δ’ ειθίζεο τώνδε· γαστρός μεν πρώτιστα και ύπνου, λαγνείης τε και θυμού· πρήξης δ’ εισχρόν ποτέ μήτε μετ’ άλλου μήτ’ ιδίη· πάντων δε μάλιστ’ αισχύνεο σαυτόν.</i></span></blockquote>
<div style="text-align: center;">
<span style="background-color: white;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
Αυτά μεν, μάθε τα έτσι. Συνήθιζε δε <b>να κυριαρχείς</b> επάνω στα ακόλουθα. <b>Στην κοιλιά και στον ύπνο, στη λαγνεία και στο θυμό.</b><br />
<br />
Ποτέ να <b>μη κάνεις κάτι αισχρό</b>, ούτε μαζί με άλλους, ούτε μοναχός. Απ' όλους πιο πολύ, <b>τον εαυτό σου να ντρέπεσαι.</b><br />
<span style="background-color: white;"><br /></span>
<br />
<blockquote class="tr_bq" style="text-align: center;">
<span style="background-color: white;"><i>Είτα δικαιοσύνην ασκείν έργω τε λόγω τε, μήδ’ αλογίστως σαυτόν έχειν περί μηδέν έθιζε, αλλά γνώθι μεν ως θανέειν πέπρωται άπασιν, χρήματα δ’ άλλοτε μεν κτάσθαι φιλεί, άλλοτ’ ολέσθαι. Όσα δε δαιμονίαισι τύχαις βροτοί άλγε’ έχουσιν ήν αν μοίραν έχης, ταύτην φέρε μηδ’ αγανάκτει, ιάσθαι δε πρέπει καθ’ όσον δύνη· ώδε δε φράζευ· ου πάνυ τοις αγαθοίς τούτων πολύ μοίρα δίδωσιν.</i></span></blockquote>
<span style="background-color: white;"><br /></span>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-BorMtoVHsHY/VGUt4Vh10_I/AAAAAAAAMKQ/mi_QgwA-k_c/s1600/pythagoras.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://2.bp.blogspot.com/-BorMtoVHsHY/VGUt4Vh10_I/AAAAAAAAMKQ/mi_QgwA-k_c/s400/pythagoras.jpg" width="318" /></a></div>
<b>Τη δικαιοσύνη να ασκείς </b>με έργα και με λόγια και συνήθιζε, σε καμιά περίσταση, να <b>μη φέρεσαι ασυλλόγιστα.</b> Γνώριζε ότι όλοι <b>οι άνθρωποι είναι πεπρωμένο να πεθάνουν </b>και τα <b>χρήματα </b>άλλοτε τ' αποκτούν κι άλλοτε τα χάνουν. Από<b> τα κακά </b>που συμβαίνουν στους ανθρώπους, προερχόμενα από τους θεούς, όσα στη μοίρα σου πέφτουν, <b>να τα υποφέρεις χωρίς ν' αγανακτείς.</b> Και <b>όσο μπορείς να τα γιατρεύεις.</b> Και να λες: Η μοίρα δε δίνει βέβαια το μεγαλύτερο μέρος απ' αυτά στους αγαθούς.<br />
<blockquote class="tr_bq" style="text-align: center;">
<span style="background-color: white;"><i>Πολλοί δι’ ανθρώποισι λόγοι δειλοί τε και εσθλοί προσπίπτουσ’, ων μήτ’ εκπλήσσεο μήτ’ άρ’ εάσης είργεσθαι σαυτόν, ψεύδος δ’ ήν περ τι λέγηται πράως έχ’, ο δε τοι ερέω επί παντί τελείσθω· μηδείς μήτε λόγω σε παρείπη μήτε τι έργω πρήξαι μηδ’ ειπείν, ο τι τοι μη βέλτερον εστι.</i></span></blockquote>
<div style="text-align: center;">
<span style="background-color: white;"><br /></span></div>
Πολλοί ανάμεσα στους ανθρώπους προφέρονται λόγοι, άλλοι καλοί και άλλοι
κακοί. Ούτε να τους δέχεσαι με θαυμασμό, ούτε να τους απορρίπτεις. Αν
λέγεται κάτι ψευδές, εσύ να το ακούς με πραότητα. Τούτο σου λέγω και να
το εφαρμόζεις σε κάθε περίσταση: <b>Κανείς ποτέ να μη σε παρασύρει, ούτε με λόγια, ούτε με έργα, κάτι να πράξεις ή κάτι να πεις, που δεν είναι το βέλτιστο.</b><span style="background-color: white;"> </span><br />
<br />
<blockquote class="tr_bq" style="text-align: center;">
<i>Βουλεύου δε πρό έργου, όπως μη μωρά πέληται· δειλού τι πράσσειν τε λέγειν τ' ανόητα προς ανδρός· αλά ταδ' εκτελέειν, α σε μη μετέπειτ' ανιήσει. Πράσσε δε μηδέν των μη επίστασαι, αλλά διδάσκευ όσσα χρεών και τερπνότατον βίον ώδε διάξεις.</i></blockquote>
<span style="background-color: white;"><br /></span>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-yCFubR--lPc/VGUuKLw8YOI/AAAAAAAAMKY/y5yBSB9DMZM/s1600/20.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://2.bp.blogspot.com/-yCFubR--lPc/VGUuKLw8YOI/AAAAAAAAMKY/y5yBSB9DMZM/s400/20.jpg" width="257" /></a></div>
<b>Να σκέπτεσαι πριν κάνεις κάτι, για να μην ενεργείς ανόητα.</b> Είναι δυστυχής εκείνος που ενεργεί και λέγει ανόητα. Αλλά να κάνεις εκείνα, που δε θα σου φέρουν αργότερα λύπη. Να <b>μη κάνεις τίποτε από εκείνα που αγνοείς, αλλά να διδάσκεσαι όσα έχεις καθήκον να γνωρίζεις.</b> Και έτσι θα ζήσεις βίο ευτυχισμένο<br />
<span style="background-color: white;"><br /></span>
<br />
<blockquote class="tr_bq" style="text-align: center;">
<span style="background-color: white;"><i>Ουδ’ υγιείης της περί σώμα αμέλειαν έχειν χρή, αλλά ποτού τε μέτρον και σίτου γυμνασίων τε ποιείσθαι· μέτρον δε λέγω τοδ’, ο μη σ’ ανιήσει. Ειθίζου δε δίαιταν έχειν καθάρειον, άθρυπτον και πεφύλαξο τοιαύτα ποιείν, οπόσα φθόνου ίσχει· μη δαπανών παρά καιρόν οποία καλών αδαήμων μηδ’ ανελεύθερος ίσθι, μέτρον δ’ επί πάσιν άριστον· πράσσε δε ταύθ’, α σε μη βλέψει, λόγισαι δε προ έργου.</i></span></blockquote>
<span style="background-color: white;"><br /></span>
<b>Δεν πρέπει να παραμελείς την υγεία του σώματος.</b> Αλλά <b>να πίνεις και να τρως και να γυμνάζεσαι, με μέτρο.</b> Μέτρο εννοώ εκείνο που δε θα σου φέρει ενόχληση. Συνήθιζε σε<b> δίαιτα καθαρή και απλή</b> και πρόσεξε <b>ν' αποφεύγεις εκείνα που προκαλούν φθόνο. </b>Μη σπαταλάς άσκοπα, όπως κάνουν όσοι δεν ξέρουν τα καλά,<b> ούτε να είσαι φιλάργυρος. Το μέτρο σε όλα είναι το καλύτερο</b>. Να κάνεις εκείνα που δε θα σε βλάψουν και σκέψου καλά πριν ενεργήσεις.<br />
<span style="background-color: white;"><br /></span>
<br />
<blockquote class="tr_bq" style="text-align: center;">
<span style="background-color: white;"><i>Μηδ’ ύπνον μαλακοίσιν επ’ όμμασι προσδέξασθαι πριν των ημερινών έργων τρις έκαστον επελθείν ”πη παρέβην; τι δ’ έρεξα; τι μοι δέον ουκ ετελέσθη;” αρξάμενος δ’ από πρώτου επέξιθι και μετέπειτα δειλά μεν εκπρήξας επιπλήσσεο, χρηστά δε τέρπευ. Ταύτα πόνει, ταύτ’ εμελέτα, τούτων χρη εράν σε· ταύτα σε της θείας αρετής εις ίχνια θήσει ναι μα τον αμετέρα ψυχή παραδόντα τετρακτύν παγάν αενάου φύσεως.</i></span></blockquote>
<span style="background-color: white;"><br /></span>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/--XeoU_l0wfo/VGUvRL5MW3I/AAAAAAAAMKo/Yi0Oy6NPbs4/s1600/27.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://3.bp.blogspot.com/--XeoU_l0wfo/VGUvRL5MW3I/AAAAAAAAMKo/Yi0Oy6NPbs4/s400/27.jpg" width="383" /></a></div>
Να μη δέχεσαι στα μαλακά σου βλέφαρα τον γλυκό ύπνο, <b>πριν εξετάσεις
τρεις φορές κάθε σου έργο της ημέρας: ''Τι έκανα που δεν έπρεπε; Τι
έκανα που έπρεπε; Τι έπρεπε να κάνω που δεν το έκανα;'' </b>(Πη παρέβην;
τι δ' έρεξα; τι μοι δέον ούκ ετελέσθη;). Αφού αρχίσεις από το πρώτο, να
εξετάζεις όλα κατά σειρά. Έπειτα, για όσα μεν κακά έπραξες, να
επιπλήττεις τον εαυτό σου και για τις καλές σου πράξεις να χαίρεσαι. <b>Εργάσου γι αυτά. Μελέτησέ τα να τα μάθεις.</b> Πρέπει να τ' αγαπήσεις. <b>Αυτά
θα σε φέρουν στα ίχνη της θείας αρετής. Ναι, μα το όνομα εκείνου που
παρέδωσε στη ψυχή μας την ''ιεράν τετρακτύν'', που είναι η πηγή της
αιώνιας φύσης.</b><br />
<div style="background-color: white; border: medium none; overflow: hidden;">
<br /></div>
<blockquote class="tr_bq" style="text-align: center;">
<span style="background-color: white;"><i>Αλλ’ έρχευ επ’ έργον, θεοίσιν επευξάμενος τελέσαι· τούτων δε κρατήσας γνώσειαι αθανάτων τε θεών θνητών τ’ ανθρώπων σύστασιν, η τε έκαστα διέρχεται, η τε κρατείται γνώση δ’ η θέμις εστί, φύσιν περί παντός ομοίην ώστε σε μήτ’ άελπτ’ ελπίζειν μήτε τι λήθειν· γνώση δ’ ανθρώπους αυθαίρετα πήματ’ έχοντας τλήμονας, οι τ’ αγαθών πέλας όντων ούτ’ εσορώσιν ούτε κλύουσι, λύσιν δε κακών ταύροι συνιάσιν· τοίη μοίρ’ αυτών βλάπτει φρένας, ως δε κύλινδροι άλλοτ’ επ’ άλλα φέρονται απείρονα μήματ’ έχοντες· λυγρά γαρ συνοπαδός Έρις βλάπτουσα λέληθεν σύμφυτος, ην ου δει προσάγειν, είκοντα δε φεύγειν.</i></span></blockquote>
<span style="background-color: white;"><br /></span>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-QFiItilibyc/VGUpmHtXT3I/AAAAAAAAMJ0/bNKt74WZPtk/s1600/12.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="212" src="https://1.bp.blogspot.com/-QFiItilibyc/VGUpmHtXT3I/AAAAAAAAMJ0/bNKt74WZPtk/s400/12.jpg" width="400" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
Αρχιζε, λοιπόν, το έργο σου, αφού για την επιτυχία του προσευχηθείς στους θεούς. <b>Όταν γίνεις κάτοχος όλων αυτών, τότε θα γνωρίσεις και των αθάνατων θεών και των θνητών ανθρώπων τη σύσταση. </b>Μέχρι πού παρέρχονται έκαστα και μέχρι πού διατηρούνται. Θα γνωρίσεις επίσης, αν αυτό είναι δίκαιο, ότι <b>η φύση είναι όμοια για όλους</b>, ώστε ούτε τ' ανέλπιστα να ελπίζεις, ούτε τίποτε να σου ξεφύγει. Και θα μάθεις ότι <b>οι άνθρωποι παρασκευάζουν οι ίδιοι για τον εαυτό τους τη δυστυχία τους, </b>οι
ταλαίπωροι, που ενώ τ' αγαθά είναι κοντά τους, ούτε τα βλέπουν, ούτε τ'
ακούνε και λίγοι γνωρίζουν ν' απαλλάσσονται από τα κακά. Τέτοια μοίρα
ταράσσει τις φρένες τους. Μοιάζουν με κυλίνδρους, που κυλιούνται άλλοτε
εδώ, άλλοτε εκεί, φορτωμένοι με κακά ατελεύτητα, γιατί τους συνοδεύει η
προσκολλημένη σ' αυτούς ολέθρια Έρις και τους καταθλίβει, χωρίς να το
εννοούν. Δεν πρέπει να την προκαλούν, αλλά να την αποφεύγουν
υποχωρώντας.</div>
<span style="background-color: white;"><br /></span>
<br />
<blockquote class="tr_bq" style="text-align: center;">
<i><span style="background-color: white;">Ζευ Πάτερ, η πολλών τε κακών λύσειας άπαντας, ει πάσιν δείξας οι τω δαίμονι χρώνται</span><b style="background-color: white;">.</b></i></blockquote>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<b>Πατέρα Δία, θα μπορούσες ν' απαλλάξεις από πολλά δεινά όλους τους
ανθρώπους, αν έδειχνες σ' αυτούς πώς να μεταχειριστούν τη ψυχή τους.</b><br />
<span style="background-color: white;"><br /></span>
<br />
<blockquote class="tr_bq" style="text-align: center;">
<span style="background-color: white;"><i>Αλλά συ θάρσει, επεί θείον γένος εστί βροτοίσιν, οις ιερά προσφέρουσα φύσις δείκνυσιν έκαστα, ων ει σοι τι μέτεστι, κρατήσεις ων σε κελεύω εξακέσας ψυχήν δε πόνων από τώνδε σαώσεις.</i></span></blockquote>
<span style="background-color: white;"><br /></span>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-TKzrPNwaBEQ/VGUyTOx856I/AAAAAAAAMK0/pm2Gv-6Do_E/s1600/30.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://4.bp.blogspot.com/-TKzrPNwaBEQ/VGUyTOx856I/AAAAAAAAMK0/pm2Gv-6Do_E/s400/30.jpg" width="312" /></a></div>
Αλλά συ νάχεις θάρρος, επειδή <b>θείον είναι το γένος των θνητών, στους
οποίους η ιερή φύση αποκαλύπτει και δείχνει τα καθέκαστα. Αν μάθεις τα
μυστικά της, θα νιώσεις τις εντολές μου. Και γιατρεύοντας τη ψυχή σου,
θα τη σώσεις από τους πόνους.</b><br />
<blockquote class="tr_bq" style="text-align: center;">
<span style="background-color: white;"><i>Αλλ’ είργου βρωτών, ων είπομεν, εν τε καθαρμοίς εν τε λύσει ψυχής κρίνων και φράζευ έκαστα ηνίοχον γνώμην στήσας καθύπερθεν αρίστην. Ήν δ’ απολείψας σώμα ες αιθέρ΄ελεύθερον έλθης, έσεαι αθάνατος, θεός άμβροτος, ουκέτι θνητός.</i></span></blockquote>
<span style="background-color: white;"><br /></span>
Αλλά ν' απέχεις από τις τροφές, για τις οποίες μιλήσαμε, <b>κρίνοντας
και εκτελώντας όσα συντελούν στον καθαρμό και στην απελευθέρωση της
ψυχής, έχοντας για άριστο οδηγό τη θεία έμπνευση που έρχεται από ψηλά</b>. <b>Και
όταν εγκαταλείψεις το σώμα σου και έλθεις στον ελεύθερο αιθέρα, τότε
πια θα είσαι αθάνατος, θεός άφθαρτος και όχι πλέον θνητός.</b><br />
<div style="background-color: white; border: medium none; overflow: hidden;">
<br />
<div style="text-align: right;">
<a href="http://vickytoxotis.blogspot.com/2012/01/blog-post_18.html" target="_blank">vickytoxotis</a></div>
</div>
<div style="text-align: right;">
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
</div>
<br /></div>
Unknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3470092656350257452.post-91562412803077565372014-11-14T00:47:00.002+02:002014-11-14T00:47:42.967+02:00 Το ντοπάρισμα στην αρχαιότητα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-YqL6PA0C9j8/VGU08DNfSjI/AAAAAAAAMLI/tTOnV-YO4-U/s1600/77.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="186" src="https://4.bp.blogspot.com/-YqL6PA0C9j8/VGU08DNfSjI/AAAAAAAAMLI/tTOnV-YO4-U/s400/77.jpg" width="400" /></a></div>
Το<b> ντοπάρισμα </b>των αθλητών και η δωροδοκία με σκοπό τη νίκη εμφανίστηκαν στους στίβους της αρχαιότητας μετά τον Πελοποννησιακό πόλεμο, την «αυτοκτονία της Ελλάδας», όπως τον χαρακτήρισε διάσημος ιστορικός (έληξε το 404 π.Χ.). Ως τότε κι από τα βάθη των αιώνων, από κανενός το μυαλό δεν μπορούσε να περάσει η σκέψη να παραπλανήσει τους κριτές (Ελλανοδίκες). Όμως, μετά το τέλος του σχεδόν 30χρονου αιματηρού εμφύλιου πολέμου, δεν ήταν λίγοι εκείνοι που αναζητούσαν την κοινωνική καταξίωση με μια νίκη σε κάποιον από τους πανελλήνιους αγώνες, τους Ολυμπιακούς κατά προτίμηση. Περίπου τον ίδιο καιρό εμφανίστηκαν και οι επαγγελματίες αθλητές.<br />
<br />
Ήταν η εποχή που ο πιο αναγνωρισμένος γιατρός της αρχαιότητας, ο <b>Ιπποκράτης</b> (πέθανε το 377 π.Χ.), αμφισβητούσε τη ρήση <b>«νους υγιής εν σώματι υγιεί» </b>και δίδασκε ότι δεν είναι η άθληση που εξασφαλίζει την υγεία αλλά το μέτρο στην εργασία, στο φαγητό, στον ύπνο και στον έρωτα.<br />
<br />
Μισόν αιώνα αργότερα, ο <b>Αριστοτέλης</b> (384 – 322 π.Χ.) περιέγραφε τα ορατά αποτελέσματα από την ειδική δίαιτα, στην οποία υποβάλλονταν οι αθλητές: Παραμορφωμένα πρόσωπα που έμοιαζαν με ζώων. Και, έπειτα από αρκετούς αιώνες, ο επίσης αναγνωρισμένος γιατρός της αρχαιότητας, Γαληνός (128 – 200), δίδασκε ότι η πολύωρη καθημερινή άθληση δε βοηθά τη φυσική ομορφιά, καθώς οι απαιτήσεις πολλών αγωνισμάτων συχνά παραμορφώνουν το πρόσωπο και το σώμα των αθλητών.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-nWvD830hfIA/VGT1TUPhCaI/AAAAAAAAMIs/GJeq3n2ve_o/s1600/76.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="257" src="https://4.bp.blogspot.com/-nWvD830hfIA/VGT1TUPhCaI/AAAAAAAAMIs/GJeq3n2ve_o/s400/76.jpg" width="400" /></a></div>
Στην <b>Ολυμπία,</b> ο έλεγχος των αθλητών ήταν ασφυκτικός. Τα «διατροφικά συμπληρώματα» ξεκινούσαν από ένα κοκτέιλ «μέλι με σύκα» κι έφταναν στο κρέας ταύρου, ενώ οι πιο ριψοκίνδυνοι έπιναν ούρα από γνωστά για τη δύναμή τους ζώα, θεωρώντας ότι περιείχαν τις ουσίες εκείνες που τα έκαναν δυνατά (σήμερα γνωρίζουμε ότι η τεστοστερόνη παράγεται από τον διάμεσο ορχικό ιστό του ανθρώπου, αυτόν που ονομάζουμε κύτταρα του Λάιντιχ).<br />
<br />
Στην Ολυμπία άλλωστε, οι αθλητές έπρεπε να φτάσουν ένα μήνα πριν από την έναρξη των αγώνων. Τους συνόδευαν οι γυμναστές ή, των παίδων, οι πατέρες ή μεγαλύτερα αδέλφια. Στον μήνα αυτό, διδάσκονταν τους κανονισμούς των αθλημάτων, παρακολουθούσαν αγώνες κι έμεναν απομονωμένοι σε ιδιαίτερο κτίριο της Ήλιδας. Η δήλωση συμμετοχής γινόταν ένα χρόνο πριν και καταγραφόταν σε ειδικές λίστες.<br />
<br />
Υπεύθυνη για την οργάνωση των αγώνων ήταν η <b>Ολυμπιακή Βουλή,</b> ενώ κριτές ήταν οι <b>Ελλανοδίκες, </b>μέλη της αρμόδιας επιτροπής (δυο αρχικά, δέκα στη συνέχεια, δώδεκα έπειτα και, από το 348 π.Χ., πάλι δέκα). Εκλέγονταν με κλήρο ανάμεσα στους Ηλείους και είχαν απόλυτη εξουσία.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-43BVQFZ_XtI/VGUBWr8CYQI/AAAAAAAAMJY/4hykqBKJ8c4/s1600/19.jpeg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="367" src="https://1.bp.blogspot.com/-43BVQFZ_XtI/VGUBWr8CYQI/AAAAAAAAMJY/4hykqBKJ8c4/s400/19.jpeg" width="400" /></a></div>
Απέρριπταν αθλητές που δεν είχαν τα κατάλληλα να αγωνιστούν προσόντα, απέκλειαν όσους υπέπιπταν σε παραπτώματα και τιμωρούσαν με πρόστιμα ή και με δημόσια μαστίγωση τους παραβάτες των κανονισμών.<br />
<br />
Παραβάσεις ήταν η αργοπορημένη προσέλευση, η μη υπακοή στις εντολές, η μη τήρηση των κανονισμών διεξαγωγής των αθλημάτων και η δωροδοκία είτε για να αφεθεί αθλητής να νικηθεί είτε για ευνοϊκή μεταχείριση.<br />
<br />
Σε περίπτωση δωροδοκίας, έπεφτε τόσο βαρύ πρόστιμο στον αθλητή και στην πόλη του, ώστε με τα χρήματα που εισπράττονταν, ανεγείρονταν αγάλματα του<b> Δία, </b>οι Ζάνες (από τον πληθυντικό της λέξης Ζευς) πάνω σε ειδικά βάθρα. Βρέθηκαν 17 βάθρα Ζανών που σημαίνει ότι τόσες δωροδοκίες τιμωρήθηκαν στα 1169 χρόνια που κράτησαν οι Ολυμπιάδες.<br />
<br />
Πρώτο κρούσμα δωροδοκίας αποκαλύφθηκε το 388 π.Χ. (16 χρόνια μετά το τέλος του Πελοποννησιακού πολέμου). Δεύτερο, είκοσι χρόνια αργότερα (368 π.X.), όταν κατασκευάστηκαν δύο Ζάνες από πρόστιμα που επέβαλαν οι Ελλανοδίκες σε δύο Ρόδιους παλαιστές που, κατά τον <b>Παυσανία, </b>πιάστηκαν επ’ αυτοφώρω (ο <b>Φιλόστρατος</b> να δωροδοκεί τον <b>Εύδηλο</b>). Το επόμενο κρούσμα συνέβη μετά από 36 χρόνια (332 π.Χ.). Η δυσφήμιση του αθλητή αλλά και της πόλης την οποία εκπροσωπούσε και το στίγμα της «πλαστής νίκης» απέτρεπαν την απόπειρα δωροδοκίας παρ’ όλο που ο δεκασμός για τους αρχαίους Έλληνες ήταν σε πολλές περιπτώσεις τρόπος ζωής.<br />
<br />
Έφεση κατά μιας απόφασης των Ελλανοδικών (των οποίων το σκεπτικό απαγορευόταν να γνωστοποιηθεί) επιτρεπόταν μόνο στην Βουλή της Ήλιδας. Στη συντριπτική πλειοψηφία τους όμως, οι αποφάσεις γίνονταν αποδεκτές. Οι Ελλανοδίκες ήταν αναγνωρισμένα αμερόληπτοι και αδέκαστοι.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-TNvw6owgst0/VGT67cGjJbI/AAAAAAAAMJI/wTKY1oL_LiQ/s1600/61.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://2.bp.blogspot.com/-TNvw6owgst0/VGT67cGjJbI/AAAAAAAAMJI/wTKY1oL_LiQ/s400/61.jpg" width="400" /></a></div>
Στην <b>Αρχαία Ρώμη</b>, το ντοπάρισμα ήταν περίπου νόμιμο. Στα άλογα των ιπποδρομιών χορηγούσαν «υδρομέλας» (ένα οινοπνευματώδες ποτό που παράγεται από την αλκοολική ζύμωση διαλύματος μελιού σε νερό).<br />
<br />
Το πόσο αποτελεσματικό ήταν φαίνεται και από το γεγονός ότι το έπιναν και οι στρατιώτες, πριν από τη μάχη. Τον Α’ μ.Χ. αιώνα, για να αυξήσουν τη μυϊκή τους μάζα, οι Έλληνες αθλητές προτιμούσαν να πίνουν εκχύλισμα από το φυτό «υπουρίς», είδος φτέρης, βασικού συστατικού από την οποία σήμερα παράγεται το οργανικό καύσιμο τύρφη. Ένα μείγμα κρασιού και στρυχvίvnς (δηλητηρίου που σε μικρές δόσεις λειτουργεί ως διεγερτικό) δινόταν σε νεαρούς αθλητές στις αρχαίες Ολυμπιάδες.<br />
<br />
Εκεί όμως που το ντοπάρισμα έδινε και έπαιρνε, ήταν στο αγώνισμα της πάλης. Νικητής αναδεικνυόταν όποιος έριχνε τον αντίπαλό του στο έδαφος τρεις φορές καθώς οι αθλητές έπρεπε να παλεύουν όρθιοι.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-24Y-MD5IKdE/VGT2QIDnRHI/AAAAAAAAMI0/HBoYMGMBQnY/s1600/75.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="213" src="https://4.bp.blogspot.com/-24Y-MD5IKdE/VGT2QIDnRHI/AAAAAAAAMI0/HBoYMGMBQnY/s400/75.jpg" width="400" /></a></div>
Αναπτύχθηκαν δυο τεχνικές: Του συνδυασμού ταχύτητας, ευκινησίας και ευστοχίας που χαρακτήριζε κυρίως τους αθλητές του πένταθλου (όπου ένα από τα αθλήματα ήταν και η πάλη) και της δύναμης που κυρίως χρησιμοποιούσαν οι μόνο παλαιστές. Η πρώτη τεχνική ήταν δημοφιλής στους Αθηναίους, η δεύτερη στους Σπαρτιάτες. Με τον <b>Μίλωνα</b> τον <b>Κροτωνιάτη</b> ονομαστό για τη δύναμή του Ολυμπιονίκη, κυρίαρχο του αγωνίσματος για 24 συναπτά χρόνια (540 – 516 π.Χ.).<br />
<br />
Κάποια φορά σήκωσε και περιέφερε στα χέρια του ένα ταύρο ζωντανό, μετά τον έσφαξε, τον έψησε και τον έφαγε μόνος του. Κάποια άλλη, σήκωσε τον ανδριάντα του και τον μετέφερε μόνος του στην Άλτη. Και κάποια τρίτη, στήθηκε όρθιος πάνω σε ένα δίσκο αλειμμένο με λάδι χωρίς κανένας από όσους προσπάθησαν να μπορέσει να τον μετακινήσει από εκεί. Το αγώνισμα της πάλης ήταν τόσο δημοφιλές ώστε συντηρούσε στρατιές επαγγελματιών παλαιστών, σωστών θηρίων σε όγκο και δύναμη.<br />
<br />
<br />
<div style="text-align: right;">
<a href="http://historyreport.gr/index.php/%CE%91%CF%80%CF%8C-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%B8%CF%81%CF%8D%CE%BB%CE%BF/%CE%A0%CF%81%CE%BF%CF%8A%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1-%CE%91%CF%81%CF%87%CE%B1%CE%B9%CF%8C%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B1/738-%CE%A4%CE%BF-%CE%BD%CF%84%CE%BF%CF%80%CE%AC%CF%81%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%B1%CE%B9%CF%8C%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%B1" target="_blank">historyreport</a></div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3470092656350257452.post-11634216191543965222014-11-09T21:49:00.000+02:002014-11-28T04:54:33.857+02:00Η πολιτική στην αρχαία Ελλάδα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-a82exF8epb0/VF_FEOdy2tI/AAAAAAAAMIU/rFuhTl6X7SM/s1600/44.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-a82exF8epb0/VF_FEOdy2tI/AAAAAAAAMIU/rFuhTl6X7SM/s1600/44.jpg" height="317" width="400" /></a></div>
Η πολιτική για τους αρχαίους Έλληνες αποτέλεσε ένα νέο τρόπο σκέψης, έναν τρόπο να σχετίζεται κανείς με τους συνανθρώπους του. Οι πολίτες διέφεραν ως προς τον πλούτο, την ομορφιά ή την ευφυΐα, όμως ως πολίτες ήταν ίσοι. Αυτό συνέβαινε γιατί οι αρχαίοι Έλληνες εκλάμβαναν εαυτούς ως ορθολογικά όντα και η μόνη κατάλληλη σχέση μεταξύ ορθολογικών όντων είναι αυτή της πειθούς. Η πειθώ διαφέρει από την εντολή επειδή προϋποθέτει την ισότητα μεταξύ αυτού που μιλάει και αυτού που ακούει.<br />
<br />
<a name='more'></a><br />
Ο <b>Πλάτων</b> μας προσφέρει ένα φημισμένο παράδειγμα αυτού του τύπου του πολιτικού βίου στο διάλογο του <u>Κρίτων</u>. Ο <b>Σωκράτης,</b> έχοντας καταδικαστεί σε θάνατο για διαφθορά των νέων, αρνήθηκε να δραπετεύσει από την Αθήνα με το επιχείρημα ότι η φυγή του θα ήταν λογικά ασυνεπής με την αφοσίωση του στις αξίες της πόλης, αίσθημα το οποίο αντανακλούσε τον τρόπο που είχε ζήσει όλη του τη ζωή. Ακόμη και ο τρόπος της θανάτωσης του αντικατόπτριζε τη βασική πεποίθηση ότι η βία δεν ήταν πρέπουσα μεταξύ πολιτών: του δόθηκε να πιει το κώνειο.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-JKF4acRcsdw/VF-_lRVdm9I/AAAAAAAAMHY/5_KRd6gVPKI/s1600/49.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-JKF4acRcsdw/VF-_lRVdm9I/AAAAAAAAMHY/5_KRd6gVPKI/s1600/49.jpg" height="254" width="400" /></a></div>
Ο αρχαίος Έλληνας υπάκουε με τη θέλησή του το νόμο της πόλης και ήταν περήφανος γι’ αυτό. […] Η χειρότερη μοίρα για κάποιον ήταν η εξορία, μια μορφή πολιτικού θανάτου που ορισμένες φορές επιβαλλόταν με τον εξοστρακισμό σε Αθηναίους πολιτικούς των οποίων η ισχύς θεωρείτο ότι απειλούσε το πολίτευμα.<br />
<br />
Στους Αρχαίους Έλληνες οφείλουμε τη θεμελίωση των θεωρητικών προϋποθέσεων της ελευθερίας: μια ζωή μεταξύ ίσων πολιτών, υποκείμενη στο νόμο με εναλλαγή κυβερνώντων και κυβερνωμένων. Οι αρχαίοι Έλληνες ήταν ο πρώτος λαός ιστορικά που δημιούργησε κοινωνίες τέτοιου τύπου και, επίσης, ο πρώτος που δημιούργησε μια θεωρητική παραγωγή που τις μελετούσε.<br />
<br />
Η πολιτική ήταν η δραστηριότητα που ασκείτο συγκεκριμένα γι’ αυτή την καινοφανή ιδιότητα που αποκαλείτο «πολίτης». Η πολιτική μπορούσε να έχει πολλές μορφές, ακόμη και τις υποβαθμισμένες μορφές της τυραννίας και του σφετερισμού, όμως οι Έλληνες της ύστερης κλασικής περιόδου ήταν ανένδοτοι: ο ανατολικός δεσποτισμός δεν ανήκε στην πολιτική.<br />
<br />
[…] Η πραγματικότητα, χωρίς αμφιβολία, ήταν πολύ πιο σύνθετη. Δημοκρατικές και ολιγαρχικές φατρίες πολεμούσαν σκληρά μέσα στις πόλεις. […]<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-5h_T-UY1-E4/VF_CmTEqZqI/AAAAAAAAMH4/mwoV7tjaDzA/s1600/17.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-5h_T-UY1-E4/VF_CmTEqZqI/AAAAAAAAMH4/mwoV7tjaDzA/s1600/17.jpg" height="267" width="400" /></a></div>
Οι αρχαίοι Έλληνες ήταν ουμανιστές, όμως ο ουμανισμός τους διαφέρει ριζικά από τον ουμανισμό (όπως αυτός διαμορφώθηκε από το Χριστιανισμό) που απαντάται στο σύγχρονο κόσμο. Η βασική τους πρόταση ήταν ότι ο άνθρωπος είναι ορθολογικό ον και ότι το νόημα της ανθρώπινης ζωής βρίσκεται στον ορθολογισμό. Όταν οι άνθρωποι υπέκυπταν στα πάθη τους, τότε με μεγάλη ντροπή υποβιβάζονταν σε μια κατώτερη μορφή όντος. Όταν η υπερηφάνεια, δηλαδή η ύβρις, τους έσπρωχνε να σκεφθούν ότι είναι θεοί, τότε ξεχνούσαν τους ανθρώπινους περιορισμούς και προκαλούσαν τη νέμεση, τη καταστροφική οργή των θεών. […] Ο άνθρωπος έβρισκε την υψηλότερη και καθοριστικότερη μορφή αυτοέκφρασης στο στοχασμό πάνω στο νόμο και τη δημόσια πολιτική. Αυτό όμως μπορούμε να επιτευχθεί μόνο με τον πολιτικό βίο μέσα σε μια πόλη.<br />
<br />
Οι σύγχρονοι ουμανιστές θεωρούν συχνά ότι οι Έλληνες είναι οι θεωρητικοί τους πρόγονοι, όμως οι απόψεις των τελευταίων για τον κόσμο παρουσιάζουν σημαντική, και σε ένα βαθμό ενοχλητική, διάσταση από τις σύγχρονες απόψεις. Από τη στιγμή που κάποιοι άνθρωποι είναι λιγότερο λογικοί από άλλους, είναι, σε τελική ανάλυση, λιγότερο άνθρωποι. Οι δούλοι […] οι γυναίκες, επίσης, θεωρούνταν ότι υστερούσαν σε λογική ικανότητα σε σχέση με τους άντρες […] Έτσι, η ιδιότητα του πολίτη περιοριζόταν στους ελεύθερους ενήλικες άρρενες, και στην περίπτωση ορισμένων πόλεων ούτε καν σε όλους.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-LUtdw6wn_qw/VF_DEBilGCI/AAAAAAAAMIA/kDcfWssmCG0/s1600/19.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-LUtdw6wn_qw/VF_DEBilGCI/AAAAAAAAMIA/kDcfWssmCG0/s1600/19.jpg" height="281" width="400" /></a></div>
Η άσκηση της πολιτικής και η διεξαγωγή του πολέμου ήταν αλληλένδετες[…] υιοθετώντας αυτή την άποψη, οι αρχαίοι Έλληνες εμφανίζονται δέσμιοι των προκαταλήψεων της εποχής τους. Ήταν όμως ιδιαιτέρως ευφάνταστοι στη διερεύνηση του κόσμου κι έτσι δεν δυσκολεύονταν να φανταστούν τις γυναίκες πίσω από μια πληθώρα άλλων πραγμάτων: να είναι πολεμίστριες με τη μορφή των Αμαζόνων, να προβαίνουν σε γενική απεργία προκειμένου να επιβάλουν την ειρήνη στη Λυσιστράτητου Αριστοφάνη, να παίρνουν το ρόλο του φιλοσόφου – βασιλέα μέσα από τους φύλακες της Πολιτείας του Πλάτωνα –οι εικόνες όμως αυτές δεν αποτελούν την πραγματικότητα της καθημερινής ζωής.<br />
<br />
Συνεπώς οι νόμοι και οι πολιτικές μιας αρχαίας ελληνικής πόλης εκπορευόταν όχι από το ανάκτορο του δεσπότη αλλά από το διάλογο μεταξύ οιονεί ίσων πολιτών στην αγορά […] Όμως σε μια μεγάλη πόλη όπως η Αθήνα στην οποία χιλιάδες άνθρωποι παρακολουθούσαν τέτοιες συνελεύσεις, οι ομιλητές ήταν κυρίως αριστοκράτες που είχαν σπουδάσει την τέχνη της ρητορικής […] Στις δημοκρατίες πολλά αξιώματα καταλαμβάνονταν διά του κλήρου, όμως τα σημαντικότερα από αυτά καταλαμβανόταν κατόπιν ψηφοφορίας κυρίως από μέλη ισχυρών οικογενειών. […]<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-gAVFnT-XEsg/VF_Ab_o--oI/AAAAAAAAMHg/hfOb74BkwKI/s1600/61.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-gAVFnT-XEsg/VF_Ab_o--oI/AAAAAAAAMHg/hfOb74BkwKI/s1600/61.jpg" height="362" width="400" /></a></div>
Οι πολίτες οι οποίοι εμπλέκονταν σε συζητήσεις στη δημόσια ζωή της πόλης ήταν μέλη οικογενειών στην ιδιωτική τους ζωή οι οποίες, άλλωστε, ήταν οι βασικές παραγωγικές μονάδες του αρχαίου κόσμου. Ο οίκος (από την οποία προέρχεται η λέξη «οικονομικά») στηριζόταν σε ένα σύστημα κλιμακωτής υποταγής το οποίο περιγράφεται από τον Αριστοτέλη: υποταγή του θηλυκού στο αρσενικό, των παιδιών στους γονείς, και των δούλων στους κυρίους τους. Η οικογένεια ήταν η σφαίρα στην οποία οι αρχαίοι Έλληνες ζούσαν τον ιδιωτικό βίο, σφαίρα που, εν πολλοίς, κάλυπτε τις άμεσες υλικές τους ανάγκες […]<br />
<br />
Με την ενηλικίωση, ο νεαρός άρρεν Έλληνας έβγαινε από τη σφαίρα της οικογένειας και εισερχόταν στην αγορά, όπου ήταν πλέον σε θέση να υπερβεί τη φυσική αναγκαιότητα και να αναλάβει τις ευθύνες του πολίτη, εκφέροντας αξιομνημόνευτους λόγους και κάνοντας πράξεις που θα του εξασφάλιζαν ενός είδους αθανασία.<br />
<br />
Οι Έλληνες της κλασικής περιόδου είχαν τέτοιο βαθμό αυτογνωσίας ώστε θεωρούσαν τον πολιτισμό τους διακριτό από άλλους πολιτισμούς […] Το γεγονός της ιστορικής κατανόησης του εαυτού τους και του κόσμου, τους άνοιξε νέες δυνατότητες στην ανθρώπινη εμπειρία. Η πολιτική και η ιστορία γεννήθηκαν μαζί, έχοντας κοινή αντίληψη περί του τι είναι ένα ανθρώπινο και ποια πράξη είναι αξιομνημόνευτη. […]<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-KBM8DgHDMWU/VF-_ZgBmSEI/AAAAAAAAMHQ/RT3uDEhIDsk/s1600/65.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-KBM8DgHDMWU/VF-_ZgBmSEI/AAAAAAAAMHQ/RT3uDEhIDsk/s1600/65.jpg" height="257" width="400" /></a></div>
Οι αρχαίοι Έλληνες θεωρούσαν ότι οι πόλεις τους είχαν ιδρυθεί από ημίθεους όπως ο Λυκούργος στην περίπτωση της Σπάρτης και ο Θησέας στην περίπτωση της Αθήνας. Κι αν τα σχέδια των θεών έχρηζαν, καμιά φορά αναθεωρήσεων, οι άνθρωποι καλούσαν σοφούς και τους ανάθεταν την αποστολή αυτή. Στο επίπεδο της πολιτικής το πιο φημισμένο παράδειγμα ήταν αυτό του Σόλωνα στην Αθήνακατά το πρώτο μισό του 6ου αιώνα π. Χ.. Δύο στοιχεία των μεταρρυθμίσεων του Σόλωνα αντιπροσωπεύουν ουσιώδη χαρακτηριστικά της αρχαίας ελληνικής πολιτικής.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
Το πρώτο χαρακτηριστικό είναι ότι ο Σόλων βάσιζε τη πολιτική σε ανθρώπινες ομάδες που προσδιορίζονταν από την εντοπιότητα και χαρακτηριζόταν από δεσμούς αφοσίωσης στην οικογένεια και στη φυλή. […]<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-MiKtNMVb3hc/VF_CGq3F-JI/AAAAAAAAMHw/PCaXaedsyiw/s1600/20.jpeg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-MiKtNMVb3hc/VF_CGq3F-JI/AAAAAAAAMHw/PCaXaedsyiw/s1600/20.jpeg" height="234" width="400" /></a></div>
Το δεύτερο χαρακτηριστικό είναι ότι, μετά τη μεταρρύθμιση του ο Σόλων έφυγε για δέκα χρόνια από την Αθήνα, εγκαταλείποντας σκόπιμα το πολιτικό σύστημα που θέσπισε στον έλεγχο και τη διαχείριση άλλων – μια αρχέγονη ίσως μορφή της διάκρισης των εξουσιών. […]<br />
<br />
Το σύνολο των αξιωμάτων δια του οποίου κυβερνάται μια πόλις και οι νόμοι που ρύθμιζαν τις σχέσεις μεταξύ των αξιωμάτων αυτών αποτελούν ένα πολίτευμα. Διακυβέρνηση χωρίς πολίτευμα σημαίνει απουσία όλων εκείνων των ηθικών περιορισμών που χαρακτήριζαν την πολιτική εμπειρία. Τα πολιτεύματα λειτουργούν με δύο ουσιώδεις τρόπους: περιορίζουν την εξουσία των διάφορων αξιωμάτων και δημιουργούν, ως αποτέλεσμα, ένα προβλέψιμο (όχι όμως άκαμπτο και αμετάβλητο) κόσμο στον οποίο οι πολίτες ζουν. Τα πολιτεύματα είναι οι παράγοντες εκείνοι που δίνουν σάρκα και οστά σε ότι ονομάζουμε πολιτική· η ανάγκη μελέτης τους είναι ο παράγοντας εκείνος που οδήγησε στην εμφάνιση της πολιτικής επιστήμης.<br />
<br />
<span style="font-size: x-small;">KENNETH MINOGUE, ΠΟΛΙΤΙΚΗ</span><br />
<span style="font-size: x-small;"><br /></span>
<span style="font-size: x-small;">(ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ, 2006, σελ. 13-20)</span><br />
<span style="font-size: x-small;">axia-logou</span><br />
<div style="text-align: right;">
<a href="http://www.hellasforce.com/blog/politiki-stin-archea-ellada/" target="_blank">hellasforce</a></div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3470092656350257452.post-76599644020221125442014-11-09T21:44:00.001+02:002014-11-28T04:56:14.711+02:007 γυναίκες φιλόσοφοι από την αρχαία Ελλάδα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-y4dkJS6klsI/VF_D0jK02yI/AAAAAAAAMII/7fkKu5pzj7k/s1600/11.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-y4dkJS6klsI/VF_D0jK02yI/AAAAAAAAMII/7fkKu5pzj7k/s1600/11.jpg" height="400" width="371" /></a></div>
Αν εξαιρέσουμε την, σχετικά γνωστή, μεγάλη Ελληνίδα φιλόσοφο <b>Υπατία </b>,
δύσκολα οι πιο πολλοί θα μπορούσαμε να ονοματίσουμε κάποια άλλη. Όμως
υπήρχαν σημαντικές και πολυγραφότατες γυναίκες φιλόσοφοι, που συνέβαλαν
τα μέγιστα στο θαύμα της αρχαίας Ελλάδας. </div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
<b><span style="color: #660000;">Μερικές από αυτές ήταν οι
εξής:</span></b><span id="more-81551"></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
<strong>Αρήτη της Κυρήνειας</strong> - 5ος αιώνας π.Χ.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Η Αρήτη ήταν σύγχρονη του Σωκράτη.
∆ίδασκε φιλοσοφία στη σχολή της Αττικής. Ήτανε κόρη του Αριστίππου, του
ιδρυτή της Κυρηναϊκής Σχολής της φιλοσοφίας. Ακόµη και την εποχή του
Βοκάκιου (1313-1375 µ.Χ.) χίλια χρόνια αργότερα µνηµονευόταν ως πολύτιµη
πηγή γνώσεων, συγγραφέας 40 βιβλίων, και δασκάλα περισσοτέρων από 110
φιλοσόφων. Ο γιος της Αρίστιππος επίσης φιλόσοφος, συνέχισε την
οικογενειακή παράδοση ως διευθυντής της Κυρηναϊκής Σχολής. Ονοµάστηκε
«Μητροδίδακτος», επειδή διδάχτηκε τη φιλοσοφία από τη µητέρα του, πράγµα
σπάνιο για την εποχή εκείνη.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-V9NDA5JyJrw/VF-1FsS7rlI/AAAAAAAAMGo/jc5rUh14V6A/s1600/12.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-V9NDA5JyJrw/VF-1FsS7rlI/AAAAAAAAMGo/jc5rUh14V6A/s1600/12.jpg" height="237" width="400" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<strong>Διοτίμα από τη Μαντινεία</strong> - φιλόσοφος</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ο Πλάτωνας έγραψε ότι τιµήθηκε από τον
Σωκράτη (469-399 π.Χ.) ως δασκάλα του. Ο Πλάτωνας δίδαξε δύο γυναίκες
στο σχολείο του: τη Λασθένια και Αξιόθεα του Φύλου (350 π.Χ). Υπήρξε
επίσης ιέρεια στην Μαντινεία της Αρκαδίας. Σήµερα, κέντρα µελετών και
ιδρύµατα φέρουν το όνοµά της.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<strong>Θυµίστα</strong> - φυσική φιλόσοφος</div>
<div style="text-align: justify;">
Ήταν σύζυγος του Λέοντος, και
επιστολογράφος του Επίκουρου (371 – 271 π.Χ.). Ονοµαζόταν "η θηλυκή
Σόλων" και ήταν γνωστή ως φιλόσοφος. (Ο Σόλων ήταν ο µεγάλος νοµοθέτης
της Αρχαίας Αθήνας) .</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-u8Wsd-DPJLY/VF-1uHmSpzI/AAAAAAAAMGw/tuQqvsdDuh0/s1600/13.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-u8Wsd-DPJLY/VF-1uHmSpzI/AAAAAAAAMGw/tuQqvsdDuh0/s1600/13.jpg" height="226" width="400" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<strong>Περικτιώνη</strong><span style="color: purple;"> </span>- Φυσική φιλόσοφος</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Υπήρξε µαθήτρια του Πυθαγόρα (569 – 475 π.Χ.) και πιθανόν δίδασκε στη σχολή του. ∆ύο από τα έργα της που έχουν διασωθεί µέχρι σήµερα και αποδίδονται σ’ αυτήν είναι η «Σοφία» και «Αρµονία της Γυναίκας».</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<strong>Υππαρχία του Κυνικών</strong> - 360 – 280 π.Χ.</div>
<div style="text-align: justify;">
Υπήρξε µέλος της µη δηµοφιλούς σχολής
των κυνικών. H Υππαρχία παντρεύτηκε έναν άλλο κυνικό φιλόσοφο που
λεγόταν Κράτης και επέλεξαν τον τρόπο ζωής των κυνικών. Έτσι διάλεξε µια
ζωή χωρίς ανέσεις, ιδιοκτησία και τεχνητούς συµβατικούς κανόνες,
συµπεριλαµβανοµένου και του γάµου. Οι κυνικοί πίστευαν ότι για να γίνουν
πολίτες του σύµπαντος πρέπει να απορρίψουν την ισχύουσα κοινωνική και
πολιτική τάξη πραγµάτων.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<strong>Λασθινία</strong> - Φυσική φιλόσοφος</div>
<div style="text-align: justify;">
Ο Πλάτωνας αναφέρει αρκετές γυναίκες οι
οποίες ήτανε αναγνωρισµένες φιλόσοφοι στην αρχαία Ελλάδα. Η Λασθινία
ήτανε µία από αυτές.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-s3L_7qQcPPo/VF-18IPVMHI/AAAAAAAAMG4/j69UUpHN5Nw/s1600/14.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-s3L_7qQcPPo/VF-18IPVMHI/AAAAAAAAMG4/j69UUpHN5Nw/s1600/14.jpg" height="366" width="400" /></a></div>
<div class="firstHeading" id="firstHeading" lang="el">
<b>Θεανώ η Θουρία</b></div>
<div class="firstHeading" lang="el" style="text-align: justify;">
Ήταν αρχαία Ελληνίδα μαθηματικός και αστρονόμος. Καταγόταν από τους Θούριους της Κάτω Ιταλίας και άκμασε περί τον 6ο αιώνα π.Χ..</div>
<div class="mw-body-content" id="bodyContent">
<div class="mw-content-ltr" dir="ltr" id="mw-content-text" lang="el">
<div style="text-align: justify;">
Η Θεανώ ήταν κόρη του ιατρού Βροντίνου.
Υπήρξε αρχικά μαθήτρια και στη συνέχεια σύζυγός του κατά 30 χρόνια
μεγαλύτερού της Πυθαγόρα. Δίδαξε αστρονομία και μαθηματικά στις Σχολές
του Πυθαγόρα στον Κρότωνα και μετά το θάνατο του συζύγου στη Σάμο.
Επιμελήθηκε τη διάδοση της διδασκαλίας και του έργο του, τόσο στον
κυρίως Ελλαδικό χώρο, όσο και στην Αίγυπτο, σε συνεργασία με τα παιδιά
της την Δαμώ, την Μύια, την Αριγνώτη τον Μνήσαρχο και τον Τηλαύγη που
ανέλαβαν με τη σειρά τους και τη διοίκηση των Πυθαγορείων σχολών.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
</div>
</div>
</div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: x-small;"><strong>Πηγές</strong> : pi.ac.cy (αρχείο pdf Έρευνα-επιλογή: Μ. ΛΟΟΣ , Μετάφραση: Μ. ΣΚΟΜΠΑ , Επιµέλεια: Β. ΚΑΝΤΖΑΡΑ) , astr.ua.edu, wikipedia, φωτογραφίες από το διαδίκτυο</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: right;">
<a href="http://antikleidi.com/2014/11/02/ginekes-filosofi/" target="_blank">antikleidi</a></div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3470092656350257452.post-74810477361444795722014-11-07T22:59:00.001+02:002014-11-28T04:56:54.138+02:00Απελλής - ο διασημότερος ζωγράφος της αρχαιότητας<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: left;">
</div>
<div style="text-align: left;">
</div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="http://2.bp.blogspot.com/-DKAEAium1FE/VF0yFDjdxRI/AAAAAAAAMGQ/4vMrqjWCiho/s1600/70.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-DKAEAium1FE/VF0yFDjdxRI/AAAAAAAAMGQ/4vMrqjWCiho/s1600/70.jpg" height="497" width="640" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><b style="background-color: #d9ead3;">Η Σχολή του Απελλή</b></td></tr>
</tbody></table>
Σύμφωνα με τον Πλίνιο, ο<b> Απελλής</b> άκμασε κατά την περίοδο της 112ης Ολυμπιάδος δηλαδή μεταξύ του 332 και του 329. Η συνεργασία του με τον Πτολεμαίο Α’ της Αιγύπτου υποδηλώνει πως υπήρξε ενεργός τουλάχιστον μέχρι το -305, όταν ο Πτολεμαίος ανακηρύχθηκε βασιλιάς. Εκτιμάται ότι έζησε από το -352 έως το -300 περίπου. Καταγόταν από την ιωνική πόλη Κολοφώνα βόρεια της Εφέσου.<br />
<br />
<a name='more'></a><br /><br />
Ο Απελλής υπήρξε αρχικά μαθητής του Εφόρου του Εφέσιου. Καθιερωμένος ήδη ζωγράφος έρχεται στη Σικυώνα. Σπουδάζει για 12 έτη στη Σικυώνια Σχολή Ζωγραφικής με δάσκαλο τον Πάμφιλο στον οποίο έδινε ένα τάλαντο το χρόνο. Λέγεται ότι μαθήτευσε και πλησίον του ζωγράφου Αμφιπολίτη. Στη διάρκεια της παραμονής του στη Σικυώνα, συνεργάζεται με τον ζωγράφο Μελάνθιο για την κατασκευή της εικόνας του τύραννου Αρίστρατου. Την πληροφορία αυτή μας τη δίνει ο περιηγητής Πολέμων (αποσπάσματα: Πλούταρχος, Βίος Αράτου, παρ. 13 και Πλίνιος, Φυσική Ιστορία, βιβλίο 35, παρ. 123). Στη Σικυώνα τον βρήκε ο Μέγας Αλέξανδρος και μαζί με τον Λύσιππο τους πήρε στη μακεδονική αυλή.<br />
<br />
Ο Απελλής εργάστηκε σαν ζωγράφος στο περιβάλλον του Φιλίππου Β’ και του Μεγάλου Αλεξάνδρου, φιλοτεχνώντας αρκετές προσωπογραφίες τους. Όπως αναφέρει ο Πλίνιος, ο Μέγας Αλέξανδρος εκτιμούσε ιδιαίτερα τις ικανότητές του. Για το λόγο αυτό, ο Μέγας Αλέξανδρος είχε απαγορεύσει να τον ζωγραφίζει άλλος εκτός από τον Απελλή (Πλίνιος, Φυσική Ιστορία, βιβλίο 35, παρ. 85). Σημειώνεται ότι ο Απελλής ακολούθησε τον Μέγα Αλέξανδρο στην εκστρατεία του στην Ασία μέχρι την Έφεσο.<br />
<br />
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="http://2.bp.blogspot.com/-FovpQWaVxKA/VFsXYRokBgI/AAAAAAAAMEs/qrSJApRoYkw/s1600/111.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-FovpQWaVxKA/VFsXYRokBgI/AAAAAAAAMEs/qrSJApRoYkw/s1600/111.jpg" height="499" width="640" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><b style="background-color: #d9ead3;">"Ο Μ. Αλέξανδρος και η Καμπάσπη</b><br />
<b style="background-color: #d9ead3;">στο εργαστήριο του Απελλή"</b><br />
<b style="background-color: #d9ead3;"><span style="color: #990000;">Τζιοβάνι Μπατίστα Τιέπολο (1740)</span></b></td></tr>
</tbody></table>
<b> Η Καμπάσπη.</b> Όταν ήταν στη μακεδονική αυλή ζωγράφισε την ερωμένη του Αλεξάνδρου Καμπάσπη την οποία ο Απελλής ερωτεύθηκε. Ο πίνακας εντυπωσίασε τόσο τον Μέγα Αλέξανδρο ώστε αργότερα παραχώρησε την Καμπάσπη στον Απελλή.<br />
<br />
Σύμφωνα με τον Πλίνιο, ο Μέγας Αλέξανδρος ζήτησε από τον Απελλή να φιλοτεχνήσει ένα πορτρέτο της παλλακίδας Καμπάσπης και εκείνος την ερωτεύτηκε. Ο πίνακας εντυπωσίασε τόσο τον Αλέξανδρο ώστε αργότερα την παραχώρησε ως δώρο στο ζωγράφο.<br />
<br />
<br />
<b>Άλλα σπουδαία έργα του Απελλή είναι:</b><br />
<br />
«Αλέξανδρος Κεραυνοφόρος» στον ναό της Αρτέμιδος στην Έφεσο για τον οποίο αμείφθηκε με το υπέρογκο ποσό των 20 χρυσών ταλάντων (Πλίνιος, βιβλίο 35, παρ. 92). Ο Πλούταρχος στο “Περί Αλεξάνδρου Τύχης ή Αρετής”, λέγει πως “εκ των Αλεξάνδρων ο μεν του Φιλίππου υπήρξεν ανίκητος, ο δε του Απελλού αμίμητος”. Ο ίδιος συγγραφέας λέγει, επίσης, για τον ίδιο πίνακα, ότι έδωσε το χρώμα του δέρματος του Αλεξάνδρου φαιότερο, ενώ το πρόσωπο και το στήθος είχαν μια καταπληκτική ερυθρωπή λευκότητα.<br />
<br />
Για την «Αναδυόμενη Αφροδίτη» ο Απελλής να χρησιμοποίησε σαν μοντέλο την πανέμορφη εταίρα της Αθήνας και ερωμένη του Πραξιτέλη Φρύνη. Ο Στράβων γράφει ότι ο Απελλής εμπνεύσθηκε το θέμα του πίνακα όταν είδε την περίφημη εταίρα Φρύνη να λούζεται στην Ελευσίνα. Ο πίνακας αφιερώθηκε στο Ναό του Ασκληπιού στην Κω.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="http://4.bp.blogspot.com/-v9OPosCnWwM/VFsXdzLw4YI/AAAAAAAAMFE/xtLr8qmQves/s1600/112.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-v9OPosCnWwM/VFsXdzLw4YI/AAAAAAAAMFE/xtLr8qmQves/s1600/112.jpg" height="444" width="640" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><b style="background-color: #d9ead3;">Η Συκοφαντία του Απελλή</b><br />
<b style="background-color: #d9ead3;"><span style="color: #990000;">Σάντρο Μποτιτσέλι (1495)</span></b></td></tr>
</tbody></table>
<b>«Η Συκοφαντία». </b>Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει για τον πίνακα του Απελλή «Η Συκοφαντία» που σώζεται σε αντίγραφο από τον Σάντρο Μποτιτσέλι ο οποίος το ζωγράφισε βασισμένος σε περιγραφή του Λουκιανού για τον πίνακα του Απελλή στην πραγματεία του «Περὶ τοῦ μὴ ῥᾳδίως πιστεύειν διαβολῆ» δηλαδή πως δεν θα πιστεύετε εύκολα τη συκοφαντία. Η ιστορία αναφέρεται στον ζωγράφο Αντίφιλο που ενοχλείτο γιατί ο Μακεδόνας βασιλιάς της Αιγύπτου Πτολεμαίος Α’ ο Λάγου έδειχνε ιδιαίτερη εκτίμηση στον Απελλή παρά σε αυτόν. Για το λόγο αυτό, ο Αντίφιλος συκοφάντησε τον Απελλή στον Πτολεμαίο ότι δήθεν συμμετείχε στη συνωμοσία του έπαρχου της Τύρου Θεοδότα εναντίον του Πτολεμαίου. Ο Πτολεμαίος εξοργίσθηκε κατά του Απελλή αλλά όταν αργότερα έμαθε την αλήθεια ντράπηκε και α) δώρισε στον Απελλή 100 τάλαντα και β) του έδωσε τον Αντίφιλο σαν δούλο. Αντιδρώντας ο Απελλής στη συκοφαντία, εξ αιτίας της οποίας κινδύνευσε, ζωγράφισε τον περίφημο πίνακα «Διαβολή» δηλαδή συκοφαντία.<br />
<br />
<b>Να πως περιγράφει τον πίνακα ο Λουκιανός:</b><br />
<br />
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="http://2.bp.blogspot.com/-NWRS16MXx98/VFsXgGSVLdI/AAAAAAAAMFM/AVqf9ELCF68/s1600/116.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-NWRS16MXx98/VFsXgGSVLdI/AAAAAAAAMFM/AVqf9ELCF68/s1600/116.jpg" height="640" width="552" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><b style="background-color: #d9ead3;">Η Συκοφαντία του Απελλή, (λεπτ)</b><br />
<b style="background-color: #d9ead3;"><span style="color: #990000;">Σάντρο Μποτιτσέλι,</span> </b></td></tr>
</tbody></table>
«Στα δεξιά κάθεται κάποιος άνδρας με πολύ μεγάλα αυτιά, σχεδόν όμοια με αυτά του Μίδα, προτείνοντας το χέρι στη Συκοφαντία ενώ ακόμα στέκεται μακριά της. Γύρω του στέκονται δύο γυναίκες, η Άγνοια, νομίζω, και η Δοξασία. Από την άλλη μεριά πλησιάζει η Συκοφαντία, γυναίκα υπερβολικά όμορφη, γεμάτη θέρμη και ερεθισμό, σαν να δείχνει τη λύσσα και την οργή, κρατώντας στο αριστερό χέρι αναμμένη δάδα και με το άλλο χέρι σέρνοντας από τα μαλλιά ένα νεαρό που τεντώνει τα χέρια στον ουρανό και καλεί για μάρτυρες τους θεούς. Προηγείται άνδρας κάτωχρος και άσχημος, με διαπεραστική ματιά, που μοιάζει να έχει γίνει σκελετός από μακρόχρονη ασθένεια. Θα μπορούσε κάποιος να νομίσει ότι αυτός είναι ο Φθόνος (ζήλια). Επιπρόσθετα, τη Συκοφαντία ακολουθούν και άλλες δύο γυναίκες που την ενθαρρύνουν τη ντύνουν και τη στολίζουν. Όπως μου είπε ο ξεναγός, η μία είναι η Επιβουλή και η άλλη η Απάτη. Μετά ακολουθούσε κάποια γυναίκα με εμφάνιση εντελώς πένθιμη, ντυμένη στα μαύρα αληθινά ράκος. Αυτή λεγόταν, νομίζω, Μετάνοια. Αυτή, λοιπόν, στρεφόταν προς τα πίσω με δάκρυα και γεμάτη ντροπή έριχνε λοξές ματιές στην Αλήθεια που πλησίαζε».<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-onrFBDbSomQ/VFsXcAkWeeI/AAAAAAAAME0/_m_5Fh_ElC0/s1600/113.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-onrFBDbSomQ/VFsXcAkWeeI/AAAAAAAAME0/_m_5Fh_ElC0/s1600/113.JPG" height="400" width="300" /></a></div>
Ο Απελλής έγινε διάσημος για τον πλούτο των χρωμάτων του. Είχε ανακαλύψει μεθόδους παρασκευής χρωμάτων από ποικιλία διαφόρων ουσιών που ακόμα και σήμερα μας είναι άγνωστες. Χρησιμοποιούσε ένα τρόπο βαφής που κανείς άλλος δεν μπόρεσε να τον μιμηθεί. Επαινείται δε από όλους η ειλικρίνεια του καλλιτέχνη, ο οποίος έλεγε ότι υπολείπεται του Μελανθίου κατά τη διάταξη, του δε Ασκληπιόδωρου κατά τη συμμετρία και το μέτρο, για το οποίο τον θαύμαζε. Αναφέρεται επίσης σαν καινοτόμος στον τομέα της τεχνικής, έχοντας επινοήσει μία ειδική μέθοδο προετοιμασίας της μίξης των ουσιών των χρωμάτων από ελεφαντόδοντο (Πλίνιος, βιβλίο 35, παρ. 25). Η χρήση του βοηθούσε στη διατήρηση και προστασία των έργων ενώ παράλληλα επιδρούσε πιθανά και στην άμβλυνση των χρωμάτων.<br />
<br />
Το κύριο χαρακτηριστικό της τέχνης του Απελλή ήταν η λεπτότητα των χαρακτηριστικών γραμμών του, η αληθοφάνεια των χρωμάτων του, η άμετρη χάρη, καλλονή, εκφραστικότητα των μορφών του και η αποφυγή κάθε υπερβολής και στο σχέδιο και στα χρώματα. Εκτιμάται ότι πρώτος ο Απελλής ζωγράφισε αλληγορικές εικόνες και προσωποποιήσεις ιδεών όπως η βροντή, η άγνοια, η υπόληψη, ο φθόνος, η διαβολή, η αλήθεια. Ο Πίνδαρος έγραφε πως ο Απελλής «μείλιχα» εργάζεται για τους θνητούς και αυτό το απέδιδε στην παιδική αριστοκρατική του αγωγή, τη βαθιά μουσική του παιδεία, την έμφυτη ευγένεια και τη χάρη που είναι δώρο των θεών. Ο Πλίνιος (Φυσική Ιστορία, βιβλίο 35, παρ. 88) υποστήριξε πως ο Απελλής υπήρξε ανώτερος από τους ζωγράφους που διαδέχτηκε και από εκείνους που υπήρξαν συνεχιστές του. Ανέφερε χαρακτηριστικά πως οι προσωπογραφίες του ήταν τόσο αληθοφανείς, ώστε ένας μετωποσκόπος μπορούσε να προβλέψει την ηλικία του εικονιζόμενου προσώπου, καθώς και να πραγματοποιήσει προβλέψεις για το μέλλον του.<br />
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div style="text-align: right;">
<a href="http://enneaetifotos.blogspot.gr/2012/10/blog-post_20.html" target="_blank">enneaetifotos</a></div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3470092656350257452.post-82850173029375683512014-11-07T22:54:00.001+02:002014-11-07T22:54:41.110+02:00Η Θεά Ειρήνη στην Αρχαία Ελλάδα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: inherit;"> </span></span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: inherit;"><a href="http://1.bp.blogspot.com/-zo8--hW7pes/VF0vi4NzlbI/AAAAAAAAMGE/OK5wgOm3b7g/s1600/111.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-zo8--hW7pes/VF0vi4NzlbI/AAAAAAAAMGE/OK5wgOm3b7g/s1600/111.jpg" height="271" width="400" /></a></span></span></div>
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: inherit;">Στο κέντρο της Αγοράς της <b>Αρχαίας Αθήνας</b> δέσποζε το
άγαλμα της <b>θεάς Ειρήνης</b><span class="null">, προσωποποίηση της <b>ειρηνικής κατάστασης των πραγμάτων</b>,
</span> να κρατάει ένα μικρό αγοράκι τον <b>Πλούτο</b>, με το
δεξί του χέρι απλωμένο προς το πρόσωπο της θεάς, ενώ με το αριστερό του
χέρι να κρατάει το <b>κέρας της Αμαλθείας</b> που είναι σύμβολο της αφθονίας.</span></span>
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: inherit;"> </span></span><br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: inherit;"><br /></span></span>
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: inherit;">Η <b>θεά Ειρήνη</b>, μία από τις <b>τρεις Ώρες</b>, ήταν κόρη του <b>Δία</b> και της
<b>Θέμιδας</b>, και ήταν αδελφή της <b>Δίκης </b>και της <b>Ευνομίας </b>που αποτελούν τα υπέρτατα αγαθά μιας κοινωνίας...</span></span><br />
<a href="https://www.blogger.com/null" name="more"></a><br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: inherit;"> Μαζί φύλαγαν την είσοδο του <b>Ολύμπου</b>, και επιτηρούσαν την εύνομη ζωή των ανθρώπων. </span></span><br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: inherit;">Έργο τους ήταν να παρακολουθούν τα έργα των ανθρώπων...</span></span><br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: inherit;"><br /></span></span>
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: inherit;">
</span></span><span style="font-size: small;"><span style="font-family: inherit;"> Οι <b>θεές Ώρες</b> ήταν οι πρώτες που υποδέχτηκαν την <b>Αφροδίτη</b> και, αφού την έντυσαν, την συνόδεψαν στον<b> Όλυμπο.</b> Αναφέρεται πως ήταν βοηθοί του <b>θεού Ήλιου</b> και επιπλέον βοηθούσαν την <b>θεά Χλωρίδα</b> στο έργο της, στην βλάστηση της γης, ρυθμίζοντας τις <b>εποχές του Χρόνου</b>.</span></span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-pbB5En5Jnsg/VF0mVbNi1uI/AAAAAAAAMFo/ZKvTtf98xYQ/s1600/112.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-pbB5En5Jnsg/VF0mVbNi1uI/AAAAAAAAMFo/ZKvTtf98xYQ/s1600/112.jpg" height="400" width="196" /></a></div>
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: inherit;"><br /></span></span>
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: inherit;">Στην Αθήνα αναφέρονταν ως <b>Θαλλώ</b>, <b>Αυξώ</b> και <b>Καρπώ</b>,όπου συμβολικά και κυριολεκτικά συμβόλιζαν την βλάστηση της φύσεως αλλά και του πνεύματος και των τεχνών σε περίοδο Ειρήνης,την δίκαιη διάταξη των βοσκότοπων όπως και την δίκαιη μεταχείριση των πολιτών,την Δικαιοσύνη. </span></span><br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: inherit;"><br /></span></span>
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: inherit;">Από τον <b>Όμηρο</b> μαθαίνουμε πως άνοιγαν και έκλειναν τις πύλες του <b>Ολύμπου</b>, με σύννεφα, και φρόντιζαν τα άλογα της <b>Ήρας</b> και<b> </b><span class="" id="result_box" lang="el"><span class="hps">βοηθούσαν τους</span> <span class="hps">Ολυμπιονίκες</span> <span class="hps">οργανώνοντας</span> <span class="hps">τις εποχές</span> <span class="hps">και προσθέτοντας</span> <span class="hps">την ισορροπία</span> <span class="hps">στη φύση</span>.</span> </span></span><br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: inherit;"><span class="" lang="el"><br /></span></span></span>
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: inherit;">Στην τέχνη απεικονίζονταν σαν μια νεαρή όμορφη γυναίκα που κρατούσε το <b>Κέρας της Αμάλθειας</b>, <b>σκήπτρο</b> και ένα <b>πυρσό</b>,ή ένα <b>κλαδί ελιάς</b>,ως προστάτης και πολιούχος του <b>Πλούτου.</b></span></span><br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: inherit;"><span class="null"> Ο
<b>Ευριπίδης</b> και ο <b>Αριστοφάνης</b> την παρουσιάζουν στα έργα τους ως <b>φορέα της
ευφορίας και του πλούτου</b></span><span class="null"><b><span class="null">.</span></b><span class="null"> Πολύ γνωστό
γλυπτό είναι αυτό του <b>Κηφισόδοτου</b>, πατέρα του <b>Πραξιτέλη</b> των αρχών του
4ου αιώνα π.χ. που αναπαριστά την <b>Ειρήνη</b> να κρατά στην αγκαλιά της τον
<b>Πλούτο</b>.</span></span></span></span><br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: inherit;">Βοηθούσε να κυβερνηθεί η κοινωνία με <b>εξισορρόπηση</b> και <b>σταθερότητα.</b><span class="null"> </span><span class="null"> </span></span></span><br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: inherit;"><span class="null"><br /></span></span></span>
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: inherit;"><span class="null">Οι Αρχαίοι Έλληνες πολύ συχνά ίδρυαν βωμούς προς
αυτήν μετά το πέρας των εχθροπραξιών. Γνωστά της επίθετα ήταν τα
<b>«Γλυκεία»</b>, <b>«Βαθύπλουτος»</b>, <b>«Πλουτοδότειρα»</b>, κ. α. </span></span></span><br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: inherit;">Ο συμβολισμός της
<b>Ειρήνης</b> και του γενεολογικού της δέντρου, μαζί με την αφθονία των αγαθών
που την προσφέρει με αθωότητα ο μικρός <b>Πλούτος</b>, ήταν η ευχή των
Αθηναίων για μια διαρκεί ειρήνη με βάση την δικαιοσύνη, της <b>Θέμιδας,</b> την
<b>Δίκη </b>και την <b>Ευνομία</b>, μετά τους πολέμους και την δυστυχία που έφερναν
μαζί τους....</span></span><br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: inherit;"><br /></span></span>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-JRJtSCio7O4/VF0ngfMqNPI/AAAAAAAAMFw/9qhPd5n5Nds/s1600/113.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-JRJtSCio7O4/VF0ngfMqNPI/AAAAAAAAMFw/9qhPd5n5Nds/s1600/113.jpg" height="400" width="266" /></a></div>
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: inherit;">Μας γράφει ο <b>Ηρόδοτος</b>:</span></span><br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: inherit;"><br /></span></span>
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: inherit;"><b>«Κανένας δεν είναι τόσο ανόητος που να προτιμάει τον πόλεμο απ' την
ειρήνη· γιατί στον καιρό της ειρήνης τα παιδιά θάβουν τους γονείς τους,
ενώ, αντίθετα, στον καιρό του πολέμου οι γονείς θάβουνε τα παιδιά τους.» </b></span></span><br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: inherit;"><b><br /></b></span></span>
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: inherit;">Παρ' όλον ότι η <b>θεά Ειρήνη</b> δεν λατρεύτηκε όσο ο <b>Άρης</b>, εν τούτοις η
Ειρήνη έχει και τις δικές της νίκες, όχι λιγότερο δοξασμένες απ' αυτές
του πολέμου.</span></span><br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: inherit;"><br /></span></span>
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: inherit;">Τη σοφία των αρχαίων Ελλήνων να θέλουν την <b>Ειρήνη </b>και την <b>Δικαιοσύνη</b>
να συμβαδίζουν, την έχει επιβεβαιώσει και η σύγχρονη ιστορία.</span></span><br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: inherit;"><br /></span></span>
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: inherit;"><b>«Η ειρήνη είναι η μεγαλύτερη ευλογία όταν μας εγγυάται την τιμή μας
και τα νόμιμα δικαιώματα μας. Αλλά όταν έχει σαν επακόλουθο το χάσιμο
της εθνικής μας ανεξαρτησίας και το λέρωμα της δοξασμένης μας ιστορίας,
τότε δεν υπάρχει τίποτε το πιο ατιμωτικό και το πιο καταστροφικό για τα
πραγματικά μας συμφέροντα.»</b> ΠΟΛΥΒΙΟΣ<b></b></span></span><br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: inherit;"><br /></span></span>
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: inherit;"><b>"Να αγαπάς την Ειρήνη</b>"<span style="color: blue;"> </span><b><span style="color: purple;">ΘΑΛΗΣ Ο ΜΙΛΗΣΙΟΣ</span><span style="color: #990000;"> </span></b>(Δελφικό παράγγελμα<b>) </b></span></span><br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: inherit;"><b><br /></b></span></span>
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: inherit;"><b> "Ειρήνη είναι η στοργική μάνα της Γης"</b> <span style="color: purple;"><b>ΗΣΙΟΔΟΣ</b></span></span></span><br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: inherit;"><br /></span></span>
<br />
<div align="justify">
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: inherit;">Το ουσιαστικό <b>Ειρήνη </b>εικάζεται ότι προέρχεται από το ρήμα<b> είρω (λέγω-συνδέω)</b>.Ειρήνη => <b>είρω=ενώνω, λέγω</b>+<b>συνδέω</b> <b>+ νους</b><span class="null">. </span></span></span><br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: inherit;"><span class="null"><br /></span></span></span>
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: inherit;"><span class="null">Το τέλος της άνοιξης
ήταν η συνηθισμένη εποχή εκστρατείας στην Ελλάδα, όταν η ειρήνη ήταν
πλέον σε <b>αυξημένο κίνδυνο.</b></span></span></span><br />
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: inherit;"><span class="null"><b><br /></b></span></span></span>
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: inherit;"><span class="null"><b><br /></b></span></span></span></div>
<div style="text-align: right;">
<a href="http://mythiki-anazitisi.blogspot.gr/2013/11/blog-post_8479.html#" target="_blank">mythiki-anazitisi</a></div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3470092656350257452.post-28918456042392931022014-11-06T01:57:00.002+02:002014-11-06T01:57:51.246+02:00Ικτίνος και Καλλικράτης <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div align="justify">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-P_zaW8xR0wM/VFq5VMSVNLI/AAAAAAAAMEc/NE0IQu0zRXU/s1600/41.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-P_zaW8xR0wM/VFq5VMSVNLI/AAAAAAAAMEc/NE0IQu0zRXU/s1600/41.JPG" height="265" width="400" /></a></div>
Ο <strong>Ικτίνος</strong> και ο <strong>Καλλικράτης</strong> ήταν οι δύο περίφημοι <u>αρχιτέκτονες του δεύτερου μισού του 5ου π.Χ. αιώνα στην αρχαία Ελλάδα</u>.
Παρόλο που η φήμη τους ήταν μεγάλη, δεν έχουμε ιδιαίτερες αναφορές για
τη γέννηση, τη ζωή και το θάνατο τους. Ωστόσο τα έργα τους, αιώνιες
αποδείξεις της ζωής και της δράσης τους, μας μιλούν για αυτούς με τον
τρόπο που τα χνάρια στην άμμο μιλούν για το μέγεθος του ανθρώπου που τα
σχημάτισε. Οι ναοί και τα έργα που κατασκεύασαν ήταν μεγάλα, σε σημασία
και τελειότητα.<br />
<a name='more'></a></div>
<div align="justify">
Ο <strong>Καλλικράτης</strong> εργάστηκε σε τέσσερα μεγάλα έργα της αρχαίας Αθήνας, σύμφωνα με αναφορές του Πλούταρχου: Στα <strong>Μακρά Τείχη της πόλης</strong> (460 – 450 π.Χ.), στην επιδιόρθωση τμήματος των περιφερειακών τειχών των Αθηνών, στην ανοικοδόμηση ναού, αφιερωμένου στην <strong>Άπτερο Νίκη</strong> στην Ακρόπολη, το 448 π.Χ. και τέλος, σύμφωνα με τον Πλούταρχο πάλι, <strong>συνεργάστηκε με τον Ικτίνο για την ανέγερση του Παρθε</strong><b>νώνα.</b><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-Eat6rszgXZM/VFqQCsOmg1I/AAAAAAAAMCs/XyyczCkB9do/s1600/43.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-Eat6rszgXZM/VFqQCsOmg1I/AAAAAAAAMCs/XyyczCkB9do/s1600/43.jpg" height="296" width="400" /></a></div>
<strong>Ο Ικτίνος υπήρξε σύγχρονος και στενός φίλος του μεγάλου γλύπτη Φειδία</strong>.
Και οι δύο εργάστηκαν την εποχή του Περικλή. Σύμφωνα με το Βιτρούβιο, ο
Ικτίνος συνέγραψε μαζί με τον Κάρπιο την τεχνική μελέτη «για τον Δωρικό
ναό της Αθηνάς στην Αθήνα». Ο Ικτίνος αναφέρεται από τρεις έλληνες
συγγραφείς: το Στράβωνα, τον Παυσανία και τον Πλούταρχο.<br />
<br />
Ο Παυσανίας
αναφέρει ότι έχτισε τον ναό του Επικούρειου Απόλλωνα στην Αρκαδία.
Επίσης, στον Ικτίνο ανατέθηκε η κατασκευή του Τελεστηρίου της Δήμητρας
στην Ελευσίνα και η κατασκευή του Παρθενώνα στην Ακρόπολη (μαζί με τον
Καλλικράτη). Απ’ ότι φαίνεται ο Ικτίνος εγκατέλειψε την Αττική μετά την
κατασκευή του Παρθενώνα. Πήγε στην Πελοπόννησο όπου έχτισε τον ναό του
Επικούρειου Απόλλωνα.<br />
<br />
Στη συνέχεια θα εξετάσουμε την αρχιτεκτονική των δύο σημαντικών ναών που προαναφέρθηκαν, επειδή <strong>στην
κατασκευή τους συναντάμε πολλά στοιχεία τελειότητας, που φανερώνουν ότι
οι δύο αρχιτέκτονες -και ειδικά ο Ικτίνος- κατείχαν πολύ ειδικές
γνώσεις</strong>, που την εποχή εκείνη διδάσκονταν μόνο στις Σχολές
Μυστηρίων. Είναι πολύ πιθανόν ο Ικτίνος και ο Καλλικράτης να είχαν
μυηθεί στα Μυστήρια της Αιγύπτου, της Ελλάδας ή σε άλλα και μετά να
εφάρμοσαν αυτές τις μυστικές, μυητικές, αρχαίες γνώσεις -όπως της
σφαιρικότητας της γης- στην κατασκευή των ναών τους. <br />
<br />
Το σίγουρο πάντως είναι ότι <u>οι ναοί που κατασκεύασαν είναι φτιαγμένοι σαν μια μικροκοσμική εικόνα του τέλειου σύμπαντος</u>.
Με τον ίδιο τρόπο ο πολιτισμός της Αιγύπτου ήταν η γήινη εικόνα της
ουράνιας Αιγύπτου, ενώνοντας έτσι ορατό και αόρατο με την κατασκευή των
Πυραμίδων και τόσων άλλων ναών, που φαίνεται να φέρουν παρόμοια σημάδια
τελειότητας με αυτά του Παρθενώνα. <br />
<br />
<b>Αλλά ας δούμε αναλυτικότερα τα στοιχεία:</b><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-RoIYDN_oyqc/VFqQsZ3oQAI/AAAAAAAAMC0/tPYwlXI3gKE/s1600/44.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-RoIYDN_oyqc/VFqQsZ3oQAI/AAAAAAAAMC0/tPYwlXI3gKE/s1600/44.jpg" height="246" width="400" /></a></div>
Α) <strong>Ο ναός του Επικούρειου Απόλλωνα στις Βάσσες Αρκαδίας</strong>
χτίστηκε από τον Ικτίνο με καθοδήγηση των Ιερέων των Δελφών μετά το 438
π.Χ. και έχει διαστάσεις 39,8x16,1 μέτρα. Στο ναό αυτό εφαρμόζονται για
πρώτη φορά μαζί και οι τρεις αρχιτεκτονικοί ρυθμοί της αρχαίας Ελλάδας:
<strong>Ιωνικός, Δωρικός, Κορινθιακός</strong>.<br />
<br />
<span style="color: navy;">Το
περίεργο είναι ότι ο προσανατολισμός του δεν ακολουθεί την αρχαία
συνήθεια Ανατολής - Δύσης αλλά Βορρά - Νότου. Η είσοδος βρίσκεται στη
βόρεια πλευρά, σαν να βλέπει στους Δελφούς ή καλύτερα σαν να βλέπει το
Βορρά από όπου, σύμφωνα με τη μυθολογία, κατάγεται ο θεός Απόλλωνας και η
ακολουθία του, οι υπερβόρειοι. </span></div>
<div align="justify">
<span style="color: navy;"><strong>Το παράδοξο</strong>
σ’ αυτό το ναό, όπως ανακάλυψε ο Στέλιος Πετράκης, είναι ότι είναι
χτισμένος με τρόπο ώστε κάθε χρόνο να γλιστράει πάνω στην ειδική βάση
του με γωνία 50.2 δευτερολέπτων της μοίρας (λόγω της κίνησης του άξονα
της γης), στοχεύοντας πάντα στο ίδιο αστρικό σημείο (κατά πάσα
πιθανότητα το Σείριο). Αυτό είναι ένα πολύ <strong>ειδικό επίτευγμα αρχιτεκτονικής και κατασκευής και απαιτούσε <u>ειδικές γνώσεις</u></strong> αστρονομίας, που επίσης διδάσκονταν στα Μυστήρια.</span> <br />
<br />
Ο Ικτίνος επίσης έχτισε τον ναό αυτό με τρόπο ώστε οι κίονές του να
περιστρέφονται, να ολισθαίνουν, αλλά να μην καταρρέουν. Οι τοίχοι του
ναού αντιστέκονται στο σεισμό, σαν να είχαν πάχος 2,15 μ., ενώ είναι
πολύ πιο λεπτές. <br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-0rDmd2qTxwA/VFqRRMv9rGI/AAAAAAAAMC8/h8YHbeSLfbs/s1600/45.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-0rDmd2qTxwA/VFqRRMv9rGI/AAAAAAAAMC8/h8YHbeSLfbs/s1600/45.jpg" height="362" width="400" /></a></div>
Β) Όσον αφορά τον <strong>Ιερό Βράχο της Ακρόπο</strong>λης, το έτος 447 π.Χ. <u>ο
Ικτίνος και ο Καλλικράτης, με τη γενική επίβλεψη του Φειδία και του
Περικλή, έκτισαν το νέο ναό της Αθηνάς Παρθένου, τον Παρθενώνα</u>. Ο ρυθμός ήταν καθαρά <strong>Δωρικός</strong>,
με ορθογώνιο σχήμα. Σύμφωνα με τις περισσότερες αναφορές, ο Ικτίνος
έκανε τα σχέδια της Ακρόπολης και ο Καλλικράτης είχε την επίβλεψη των
έργων. Ο ναός χτίστηκε πάνω στα θεμέλια του προηγούμενου που είχε
κτιστεί επί Πεισιστράτου και τον είχαν καταστρέψει οι Πέρσες. Εννέα
χρόνια χρειάστηκαν για την ανέγερση του ναού. <br />
<br />
Όλα όσα έχουν ανακαλυφθεί για τον ναό αυτό, ίσως όμως και άλλα κρυμμένα από το πέπλο του χρόνου, μαρτυρούν ότι <strong>οι δημιουργοί του Παρθενώνα κατείχαν ξεχασμένες γνώσεις που τις εφάρμοσαν στην κατασκευή του</strong>.
Ο Ικτίνος και ο Καλλικράτης κατασκεύασαν το ναό με ασύλληπτες
λεπτομέρειες και με αυτό τον τρόπο τον μετέτρεψαν σε έναν οργανισμό
παλλόμενο από εσωτερική ζωή. <br />
<br />
Συγκεκριμένα, σε κάθε μέρος του ναού επικρατούσε ένα <u>σύστημα αναλογίας σύμφωνα με τον κανόνα του Πολυγνώτου</u>
και όλες οι διαστάσεις είχαν μια δεδομένη σχέση με τη διάμετρο του
κίονα. Κάθε κίονας είχε ελάχιστα μεγαλύτερη διάμετρο από τη βάση μέχρι
τη μέση, λέπταινε προς την κορυφή και έκλινε προς το κέντρο της
κιονοστοιχίας στην οποία ανήκε. Έτσι <u>οι κίονες του Παρθενώνα δεν είναι κάθετοι</u>,
αλλά αν προεκταθούν νοητά προς τα επάνω, συναντιούνται στα 1852 μέτρα,
σχηματίζοντας μια νοητή πυραμίδα, η κορυφή της οποίας βρίσκεται ακριβώς
πάνω από το σημείο που ήταν τοποθετημένο το κεφάλι του αγάλματος της
Αθηνάς. Κατά περίεργο επίσης τρόπο, ο όγκος της πυραμίδας αυτής είναι ο
μισός της μεγάλης πυραμίδας της Αιγύπτου, 45.000.000 ελληνικά κυβικά
πόδια. <br />
<br />
Για να πετύχουν οι αρχιτέκτονες τις καμπυλώσεις αυτές,
δεν μπορούσε κανένας λίθος του ναού να έχει κανονικό ορθογώνιο σχήμα.
Αντιθέτως, σχεδόν κάθε λίθος έχει εντελώς δικό του σχήμα και μοναδική
θέση μέσα στο σύνολο, γιατί οι καμπυλώσεις και οι κλίσεις δημιουργούσαν
διαφορετικές γωνίες και επιφάνειες σε κάθε σημείο του κτιρίου. Για να
επιτευχθεί λοιπόν μία τέτοια κατασκευή ήταν απαραίτητος ο τέλειος
υπολογισμός του κάθε μέλους, αλλά και η μαθηματικά ακριβέστατη εκτέλεση.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-mTKIPF2AQCg/VFqR1uTZk3I/AAAAAAAAMDE/avER58k6W-s/s1600/48.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-mTKIPF2AQCg/VFqR1uTZk3I/AAAAAAAAMDE/avER58k6W-s/s1600/48.jpg" height="333" width="400" /></a></div>
Επίσης, οι γωνιακοί κίονες είχαν ελάχιστα μεγαλύτερη διάμετρο από τους
άλλους. Οι μετόπες έδιδαν την εντύπωση του τετραγώνου, κι όμως είχαν
κάποιες καμπύλες που εξουδετέρωναν τις οπτικές απάτες, γιατί διαφορετικά
δεν θα υπήρχε η οπτική αρμονία. Αυτές οι προσαρμογές απαιτούσαν πολύ
υψηλές γνώσεις μαθηματικών και οπτικής, σε μια τέλεια ένωση με την
Τέχνη. <br />
<br />
Επίσης, στο σχέδιο του Παρθενώνα δεν υπάρχει καμία
ευθεία γραμμή. Παντού συναντάμε απαλές καμπύλες. Επίσης στην πρόσθια
(μπροστινή) όψη ισχύει: πλάτος = φ χ ύψος (όπου φ είναι ο αριθμός της
χρυσής τομής), ενώ στις αναλογίες του ναού συναντάμε και τη σχέση
α/2α+1. Το οπτικό αποτέλεσμα είναι εκτός από αρμονικό πολλές φορές και
απροσδόκητο, μιας και ο Παρθενώνας καταφέρνει να δείχνει εντυπωσιακά
μεγαλύτερος από το πραγματικό του μέγεθος, χωρίς όμως να βαραίνει το
χώρο. <br />
<br />
Αξιοσημείωτο είναι ότι υπάρχουν πλήθος ενδείξεων μη
συμπαγούς θεμελίωσης του ναού σε βάθος 11 μέτρων με σημαντικό ίσως
υπόγειο τμήμα ή και θάλαμο. <br />
<br />
Επίσης, <u>ο Παρθενώνας είναι χτισμένος με έναν ιδιαίτερο, αντισεισμικό τρόπο</u>,
με τα τμήματά του να είναι ενωμένα με λιωμένο μολύβι στις κατάλληλες
διαμορφωμένες ενώσεις των μαρμάρων του. Ειδικότερα για τον Παρθενώνα ο
Ν. Τογαρίδης αναφέρει: «η αρθρωτή – σπονδυλική κατασκευή των κιόνων και η
τέλεια κατεργασία των σπονδύλων με διάφορο σχήμα / συχνότητα συντελεί
στην αρίστη σεισμική συμπεριφορά του Παρθενώνα». <br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-UdJLD7jFQ18/VFqbo2XfIVI/AAAAAAAAMDU/1QR_2Qwtiek/s1600/51.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-UdJLD7jFQ18/VFqbo2XfIVI/AAAAAAAAMDU/1QR_2Qwtiek/s1600/51.jpg" height="311" width="400" /></a></div>
Όσον αφορά την τοποθεσία που είναι χτισμένος ο ναός σε σχέση με κάποια άλλα κτίσματα της αρχαίας Αθήνας, <span style="color: navy;">το
κέντρο του Παρθενώνα (η τομή των διαγωνίων του) απέχει εξίσου από το
κέντρο του Ηφαιστείου, από το κέντρο του βήματος των ρητόρων της Πνύκας,
από το κέντρο της βάσεως του μνημείου του Φιλοπάππου και από το κέντρο
του σηκού του Ναού του Ολυμπίου Διός</span>. Όλα τα παραπάνω με μέγιστη προσέγγιση. <br />
<br />
Επίσης, δεν μπορούμε να παραβλέψουμε ότι η κατασκευή αλλά και η θέση
που είναι χτισμένος ο Παρθενώνας φανερώνουν μια ιδιαίτερη γεωδαιτική
αρμονία (γεωδαιτική είναι η σχέση των μέτρων του ναού με τα μέτρα της
γης). </div>
<div align="justify">
Αν εξετάσουμε μερικά ακόμα στοιχεία θα διαπιστώσουμε ότι <strong>ο ναός του Παρθενώνα</strong>, σύμφωνα με τον Ν. Λίτσα, είναι δομημένος σε τέτοια θέση και με τέτοιο τρόπο, ώστε να <strong>αντλεί το μέγιστο της συμπαντικής ενέργε</strong>ιας
και να τη διαχέει αποκλειστικά στο εγγύς περιβάλλον του. Είναι
οικοδομημένος στον ιερό βράχο της Ακρόπολης, από όπου περνά πλήθος
διασταυρώσεων γραμμών L. Εξαιτίας τους ο βράχος έχει πολύ έντονο
ηλεκτρομαγνητικό πεδίο. </div>
<br />
<div align="justify">
Λέγεται επίσης ότι ο
Παρθενώνας λειτουργεί σαν σημείο εκπομπής των ενεργειών αυτών στο χώρο.
Λόγω του πυραμιδοειδούς του όμως σχήματος οι ενέργειες αυτές εκπέμπονται
αρκετά ψηλότερα από το έδαφος. Κάποιοι μελετητές υποστηρίζουν ότι η
κατασκευή έχει και ενδιαφέρουσες ηλεκτρικές ιδιότητες, σαν να είναι
τεράστιος πυκνωτής αλλά και κεραία. Αυτό θα εξηγούσε τις παράξενες
αποκλίσεις στα όργανα μετρήσεων γύρω από τον Παρθενώνα (τα ίδια
αναφέρονται και για τη Μεγάλη Πυραμίδα στην Αίγυπτο).<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-7f4ehsvTWaQ/VFqb_UBoLBI/AAAAAAAAMDc/IOafIMNyWzI/s1600/52.gif" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-7f4ehsvTWaQ/VFqb_UBoLBI/AAAAAAAAMDc/IOafIMNyWzI/s1600/52.gif" height="280" width="400" /></a></div>
Όσον
αφορά τη γεωδαιτική κατασκευή του ναού, η διάσταση του κοντού στυλοβάτη
του Παρθενώνα είναι ίση με ένα δευτερόλεπτο (1΄΄) ενός τόξου γεωγραφικού
πλάτους της Γης. Αυτό δηλώνει ότι τα μέτρα του Παρθενώνα δεν είναι
τυχαία, αλλά οι κατασκευαστές του γνώριζαν τις διαστάσεις τη Γης και
φυσικά το σφαιρικό της σχήμα. Επιπλέον, οι αρχαίοι Έλληνες φαίνεται ότι
χρησιμοποίησαν σαν μονάδα μέτρησης για το χτίσιμο του Παρθενώνα όχι το
σημερινό «μέτρο» αλλά το «πόδι» (1 πόδι = 0,3188 μέτρα) (το ίδιο λέγεται
και για τις αιγυπτιακές πυραμίδες). Η πλατφόρμα πάνω στην οποία
στέκονται οι κολώνες του ναού έχουν μια ελαφριά καμπύλη και στις
τέσσερις γωνίες, σαν να ήταν ένα μικρό κομμάτι μιας γιγαντιαίας σφαίρας,
της σφαίρας της γης. <br />
<br />
Ο Ερατοσθένης, που έζησε στην
Αλεξάνδρεια μεταξύ 276 και 196 π.Χ., αναφέρεται ως ο πρώτος άνθρωπος που
υπολόγισε με μεγάλη προσέγγιση την ακτίνα της Γης. Από τα παραπάνω όμως
φαίνεται ότι και οι κατασκευαστές του Παρθενώνα γνώριζαν τις διαστάσεις
τη Γης, πολύ πριν τον Ερατοσθένη.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-udxireuCdic/VFqdCzFCAnI/AAAAAAAAMDo/Ur0EAn7eWgw/s1600/065.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-udxireuCdic/VFqdCzFCAnI/AAAAAAAAMDo/Ur0EAn7eWgw/s1600/065.jpg" height="400" width="372" /></a></div>
Επίσης, όπως είναι γνωστό
σήμερα, το μήκος της μίας πλευράς της βάσης της Μεγάλης Πυραμίδας είναι
ίσο με το 1/8 του λεπτού της μοίρας της επιφάνειας της γης. Αυτό
φανερώνει ότι οι Αιγύπτιοι γνώριζαν (τουλάχιστον 2.000 χρόνια πριν την
κατασκευή του Παρθενώνα) ότι η γη ήταν σφαιρική. <br />
<br />
Πολλοί <strong>αρχαίοι πίστευαν ότι η γνώση των Αρχαίων Ελλήνων γύρω από τα μαθηματικά προερχόταν από τη γνώση των Αιγυπτίων</strong> στον τομέα αυτό. Συγκεκριμένα ο Αριστοτέλης στα «Μεταφυσικά» του αναφέρει: «<span style="color: navy;">Έτσι η επιστήμη των μαθηματικών προήλθε από την γειτονική Αίγυπτο, επειδή εκεί η τάξη των ιερέων είχε αυτή την ασχολία».</span>
Τι άλλο μπορεί να δηλώνει εδώ ο Αριστοτέλης εκτός από το ότι οι ιερείς
της Αιγύπτου κατείχαν την επιστήμη των μαθηματικών, η οποία σύμφωνα με
την Ε.Π. Μπλαβάτσκυ διδασκόταν μαζί με την αστρονομία στις Σχολές
Μυστηρίων; <br />
<br />
Από πού μπορεί να έλαβαν ο <b>Ικτίνος</b> και ο
<b>Καλλικράτης</b> αυτές τις ιδιαίτερες γνώσεις μαθηματικών, αστρονομίας και
της σφαιρικότητας της γης εκτός από το θεσμό των Μυστηρίων, στον οποίο
πρέπει να είχαν μαθητεύσει; Για ποιο λόγο άλλωστε ανέθεσαν στον Ικτίνο
την κατασκευή του Τελεστηρίου της Ελευσίνας, στο οποίο οι μύστες
τελούσαν τα Ελευσίνια Μυστήρια;</div>
<div align="justify">
<br /></div>
<div style="text-align: right;">
<a href="http://biographies.nea-acropoli.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=124:2008-06-12-19-11-34&catid=18:arxitektoniki&Itemid=23" target="_blank">nea-acropoli</a></div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3470092656350257452.post-47991033604973842482014-11-06T01:55:00.001+02:002014-11-06T01:55:04.464+02:00Η Πειθώ στην Ελληνική Μυθολογία<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-RVHE-zOH6Dk/VFq4v4Z39gI/AAAAAAAAMEU/tmiuachUFhQ/s1600/77.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-RVHE-zOH6Dk/VFq4v4Z39gI/AAAAAAAAMEU/tmiuachUFhQ/s1600/77.jpg" height="340" width="400" /></a></div>
Στην μεγάλη συντροφιά από φίλες και βοηθούς της <b>Αφροδίτης</b>, ανάμεσα στην <b>Τύχη</b>, την <b>Υγεία,</b> την <b>Αρμονία, </b>την <b>Ευδαιμονία</b> και τις<b> Χάριτες,</b> μάλιστα για μερικούς και η ίδια ήταν μια από αυτές, πίστευαν ότι βρισκόταν πάντα και η <b>Πειθώ</b>.<br />
<br />
Οι υπηρεσίες που η <b>Πειθώ</b> συνήθως προσέφερε στην <b>Αφροδίτη, </b>ήταν κυρίως να πείθει τα κορίτσια με τα θελκτικά λόγια της να κατανικήσουν τους δισταγμούς τους και να αφεθούν στην ερωτική ένωση.<br />
<br />
Η <b>Πειθώ </b>ήταν ολότελα διαφορετική από την<b> Βία </b>και την<b> Ανάγκη</b> και πίστευαν πως ήταν αδελφή της <b>Τύχης </b>και της <b>Ευνομίας </b>και μητέρα της<b> Υγείας </b>από την ένωσή της με τον <b>Ερωτα.</b><br />
<br />
Επειδή όμως καμιά φορά με τα πειστικά της λόγια γινόταν και αιτία συμφοράς για τους ανθρώπους, όπως στην περίπτωση του <b>Ιάσονα </b>και της <b>Μηδειας,</b> ή του <b>Πάρι </b>και της <b>Ελένης, </b>ο <b>Αισχύλος </b>την ονόμαζε κόρη της<b> Ατης</b>, δηλαδή της<b> Συμφοράς.</b><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-KsZmrmORi_A/VFq4ILowQ0I/AAAAAAAAMEI/w2L-9wD4dug/s1600/06.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-KsZmrmORi_A/VFq4ILowQ0I/AAAAAAAAMEI/w2L-9wD4dug/s1600/06.jpg" height="395" width="400" /></a></div>
Ωστόσο τα πειστικά λόγια της <b>Πειθούς </b>έφερναν αποτέλεσμα όχι μόνον στον έρωτα, αλλά και στον γάμο και στην απονομή της δικαιοσύνης και στις δημόσιες και στις ιδιωτικές σχέσεις των ανθρώπων και βοηθούσαν πολύ στο να διατηρείται στον κόσμο η ηθική τάξη γενικά.<br />
<br />
Γι' αυτό και οι προϊστορικές λατρείες και οι μύθοι που παρουσιάζουν την <b>Πειθώ</b> ως κόρη του <b>Ωκεανού</b> και γυναίκα του <b>Φόρωνα,</b> κάνουν πιο καλά γνωστή την αρχική φυσιογνωμία της θεάς, με έργο της να πείθει γενικά και όχι μόνον στον έρωτα.<br />
<br />
Ως κόρη του <b>Ωκεανού</b>, που σύμφωνα με ορισμένους κοσμογονικούς μύθους, είναι ο πρώτος θεός και πατέρας όλων των όντων του κόσμου, η<b> Πειθώ </b>ανήκε σ' εκείνες τις <b>Ωκεανίδες</b> που επέβλεπαν την τάξη του κόσμου.<br />
<br />
Ως γυναίκα του <b>Φορωνέα</b> πάλι, που κατά τον ανθρωπογονικό μύθο του Αργούς ήταν ο πρώτος άνθρωπος και ο πρώτος θνητός βασιλιάς, η <b>Πειθώ </b>βοήθησε τον άντρα της να χτίσει τις πρώτες πολιτείες και να κάνει νόμους και δικαστήρια για να λύνουν τις διαφορές των οι άνθρωποι και να ζουν ειρηνικά.<br />
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div style="text-align: right;">
<a href="http://mythagogia.blogspot.gr/search?updated-max=2014-10-28T06:22:00-07:00&max-results=7&start=3&by-date=false" target="_blank">mythagogia</a></div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3470092656350257452.post-70921761263499615342014-11-03T01:16:00.003+02:002014-11-03T01:17:56.059+02:00Ασπασία: H εταίρα που δίδασκε φιλοσοφία και σημάδεψε τη ζωή του Περικλή<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: left;">
</div>
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="http://3.bp.blogspot.com/-zEfI9urtJl8/VFa62GuhFQI/AAAAAAAAMCE/zg28oW0LHGU/s1600/55.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-zEfI9urtJl8/VFa62GuhFQI/AAAAAAAAMCE/zg28oW0LHGU/s1600/55.jpg" height="276" width="640" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="background-color: #d9ead3;">Η <b>Ασπασία</b> Περιτριγυρισμένη από Έλληνες φιλοσόφους</span><br />
<a name='more'></a></td></tr>
</tbody></table>
Η<b> Ασπασία </b>γεννήθηκε στη <b>Μίλητο</b> γύρω στο 470 π.Χ.<br />
<br />
Ο πατέρας της ήταν ο <b>Αξίοχος, </b>ο οποίος είχε φροντίσει η κόρη του να έχει επιμελημένη μόρφωση και κατά συνέπεια να γίνει ένα σπάνιο κορίτσι για εκείνη την εποχή, που η μόρφωση ήταν ανδρικό προνόμιο.<br />
<br />
Την έπαιρνε μαζί του στη φιλοσοφική σχολή όπου φοιτούσαν μόνο άνδρες, με αποτέλεσμα εκείνη να θεωρεί τη συναναστροφή μαζί τους κάτι το απόλυτα φυσιολογικό.<br />
Διδάχθηκε μουσική, χορό, τραγούδι, ρητορική, ιστορία κλπ.<br />
<br />
Ήταν άριστη μαθήτρια και εξαιρετικά εντυπωσιακή κοπέλα και πολλοί πλούσιοι νέοι της Μιλήτου της προσέφεραν μεγάλα ποσά για να την αποκτήσουν.
<br />
<br />
<br />
<br />
<strong>Η Ασπασία στην Αθήνα</strong><br />
<strong><br /></strong>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-Ucg7Ved6S9I/VFaq4aqEoAI/AAAAAAAAMAo/l56xAazuL8E/s1600/5.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-Ucg7Ved6S9I/VFaq4aqEoAI/AAAAAAAAMAo/l56xAazuL8E/s1600/5.jpg" height="400" width="303" /></a></div>
Στη <b>Μίλητο</b> πήγε ο γνωστός αρχιτέκτονας και πολεοδόμος, <b>Ιππόδαμος. </b>Η Ασπασία λέγεται ότι του ζήτησε να την πάρει μαζί του στην Αθήνα όπου ανθούσε η φιλοσοφία.<br />
Έτσι έφθασε στο λίκνο της φιλοσοφίας άρκετά έτοιμη για να αντιμετωπίσει όλες τις πνευματικές προκλήσεις.<br />
<br />
Έμεινε για κάποιο διάστημα μαζί του και σύντομα ξεκίνησε τις συναναστροφές με τους πνευματικούς κύκλους της Αθήνας.<br />
<br />
Η Ασπασία ήταν 20 χρονών όταν νοίκιασε ένα σπίτι και δίδασκε φιλοσοφία, μια πράξη πολύ προχωρημένη για τα δεδομένα της κλασικής Αθήνας.<br />
<br />
Στη δημοκρατική Αθήνα ξεσηκώθηκε θύελλα αντιδράσεων και κατηγορίες παντός είδος για το ήθος και την προσωπική της ζωή, αλλά η Ασπασία δεν πτοήθηκε.<br />
<br />
Ο Περικλής τότε ήταν παντρεμένος και είχε δυο γιους τον <b>Ξάνθιππο </b>και τον<b> Πάραλο</b>.<br />
Ήταν η περίοδος που είχε ξεκινήσει το οικοδομικό πρόγραμμα του Περικλή και συνεχίζονταν τα έργα για την αποπεράτωση του Παρθενώνα.<br />
<br />
<strong>Η γνωριμία της με τον Περικλή</strong><br />
<strong><br /></strong>
<br />
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="http://4.bp.blogspot.com/-mu3-emkrl4A/VFanzW80ZYI/AAAAAAAAMAE/w8mO-pDQ0io/s1600/66.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-mu3-emkrl4A/VFanzW80ZYI/AAAAAAAAMAE/w8mO-pDQ0io/s1600/66.jpg" height="210" width="400" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="background-color: #d0e0e3;"><b>Ο Περικλής </b>και η<b> Ασπασία </b>επισκέπτονται το εργαστήριο του <b>Φειδία <br />(πίνακας του Hector Le Roux, 1829-1900)</b></span></td></tr>
</tbody></table>
Έτσι, η<b> Ασπασία</b> θέλησε να επισκεφθεί το εργαστήριο του <b>Φειδία</b> και να δει από κοντά τα έργα. Και οι δυο άνδρες έμειναν άφωνοι με την ομορφιά της. Λέγεται ότι την ερωτεύτηκαν και οι δύο γι αυτό και ο Φειδίας θέλησε αργότερα να δώσει τη μορφή της στο γλυπτό της Αθηνάς. Η ίδια όμως προτίμησε τον Περικλή. Εκείνος αμέσως άφησε τη σύζυγό του με την οποία είχαν ήδη προβλήματα και έμεινε με την Ασπασία. Τα κουτσομπολιά έδιναν κι έπαιρναν στη μικρή κοινωνία της Αθήνας.<br />
<br />
Η Ασπασία όμως «είχε την αρετή να αντιλαμβάνεται τα πολιτικά πράγματα», έτσι ο Περικλής στο πρόσωπό της βρήκε κι ένα πολύτιμο σύμβουλο. Ήταν η πρώτη που αγωνίστηκε για τη χειραφέτηση των γυναικών και υπέστη τις συνέπειες.<br />
<br />
<strong>Η Ασπασία κερδίσει το θαυμασμό αλλά…και τη μήνη</strong><br />
<strong><br /></strong>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-0Q7ey1-khZk/VFaojsA5MvI/AAAAAAAAMAM/b-fsqMdAraE/s1600/07.gif" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-0Q7ey1-khZk/VFaojsA5MvI/AAAAAAAAMAM/b-fsqMdAraE/s1600/07.gif" height="270" width="400" /></a></div>
Διατηρούσε ένα σχολείο για τα κορίτσια των πλούσιων οικογενειών, όπου σύχναζαν μεγάλοι πολιτικοί και φιλόσοφοι. Έκδηλος ήταν ο θαυμασμός του<b> Σωκράτη</b> στο πρόσωπό της, αλλά και του<b> Πλάτωνα.</b><br />
<br />
Το βέβαιο είναι ότι ο ρόλος της Ασπασίας στην πολιτική και κοινωνική ζωή της Αθήνας υπερέβαινε το καθιερωμένο ρόλο μιας «πρώτης κυρίας», σε τέτοιο βαθμό που εισέπραξε τη μήνη όλων σχεδόν των κωμικών και σατιρικών συγγραφέων της εποχής.<br />
<br />
<strong>Οι παρεμβάσεις της εκθέτουν τον Περικλή</strong><br />
<strong><br /></strong>
<br />
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="http://1.bp.blogspot.com/-Ki_LH28A7oo/VFao4Q_kcMI/AAAAAAAAMAU/AY2Q_89aXVE/s1600/103.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-Ki_LH28A7oo/VFao4Q_kcMI/AAAAAAAAMAU/AY2Q_89aXVE/s1600/103.jpg" height="320" width="400" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><b style="background-color: #d9ead3;">Σωκράτης και Ασπασία</b></td></tr>
</tbody></table>
Η εμπλοκή της στην πολιτική ζωή του τόπου κάποιες φορές είχε σοβαρές επιπτώσεις για τον Περικλή. Η ίδια ήταν πίσω από την απόφαση του Περικλή για αποστολή εκστρατευτικής δύναμης κατά της Σάμου. Η απόφαση αυτή είχε καταστροφικά αποτελέσματα για τους Αθηναίους. Ο Πλούταρχος αναφέρει ότι ο Περικλής έστειλε το εκστρατευτικό σώμα μεροληπτώντας υπέρ της Μιλήτου, επειδή ήταν η γενέτειρα της Ασπασίας. Οι Αθηναίοι κατέλαβαν το νησί αλλά έχασαν σημαντικές δυνάμεις. Ακόμα και το εμπάργκο των Αθηναίων στους Μεγαρείς θεωρείται εκδίκηση της Ασπασίας για την απαγωγή εταίρων, από τον οίκο ανοχής που διατηρούσε στην Αθήνα. Όλα αυτά προκάλεσαν πολλά κακόβουλα σχόλια για την εταίρα που έκανε ότι ήθελε τον Περικλή.<br />
<br />
Το 432 π.Χ. την παρέπεμψαν σε δίκη για ασέβεια και αθεΐα, αφού δεν μπορούσαν να την οδηγήσουν σε δίκη για όλα όσα της καταλόγιζαν. Όμως, οι δικαστές της Ηλιαίας την αθώωσαν χάρη στη συγκινητική υπεράσπιση του Περικλή.<br />
<br />
<strong>Την αγάπησε αλλά δεν την παντρεύτηκε</strong><br />
<strong><br /></strong>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-qMCc9Ol-bZs/VFaqIvDeDsI/AAAAAAAAMAg/jT8vB0-n924/s1600/3.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-qMCc9Ol-bZs/VFaqIvDeDsI/AAAAAAAAMAg/jT8vB0-n924/s1600/3.jpg" height="271" width="400" /></a></div>
Ο <b>Περικλής</b> την αγάπησε πολύ αλλά ποτέ δεν την παντρεύτηκε, γιατί πολύ απλά δεν μπορούσε. Ο νόμος περί υπηκοότητας που είχε περάσει ο ίδιος το 451, στην προσπάθειά του να αποτρέψει τις αριστοκρατικές οικογένειες από το να συμμαχούν με άλλες πόλεις, σήμαινε ότι θα διακινδύνευε ολόκληρη την πολιτική του σταδιοδρομία, εάν παντρευόταν την Ασπασία. Απέκτησαν ωστόσο ένα γιο, τον Περικλή το νεότερο, έναν από τους νικητές στρατηγούς στη ναυμαχία των Αργινουσών το 406 π.Χ.<br />
<br />
Οι δύο νόμιμοι γιοι του Περικλή είχαν πεθάνει, κι έτσι ο γιος της Ασπασίας έγινε ο νόμιμος κληρονόμος του.<br />
<br />
Κατά συνέπεια, η Μιλήσια εταίρα που είχε φανατικούς εχθρούς αλλά και φανατικούς υποστηριχτές, απόλαυσε σχεδόν όλα τα προνόμια μιας Αθηναίας.<br />
<br />
<strong>Ο Περικλής πεθαίνει</strong><br />
<strong><br /></strong>
<br />
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="http://2.bp.blogspot.com/-0nM33SUa4nA/VFavTcg7mII/AAAAAAAAMA8/fVUwBVkijPM/s1600/6.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-0nM33SUa4nA/VFavTcg7mII/AAAAAAAAMA8/fVUwBVkijPM/s1600/6.jpg" height="280" width="400" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="background-color: #d9ead3;"><b>Ο θάνατος του Περικλή</b></span></td></tr>
</tbody></table>
Το 429 π.Χ. η Αθήνα δοκιμαζόταν από το λοιμό. Ο Περικλής έζησε το θάνατος της αδερφής του και των δυο του παιδιών. Με πεσμένο το ηθικό του έπεσε σε κατάθλιψη. Λίγο πριν πεθάνει, οι Αθηναίοι για χάρη του αγαπημένου τους ηγέτη, άλλαξαν το νόμο για την ιδιότητα του Αθηναίου Πολίτη. Πλέον ο γιος του από την Ασπασία μπορούσε να αποκτήσει πλήρη πολιτικά δικαιώματα και να γίνει κληρονόμος του πατέρα του.<br />
<br />
Ο Περικλής πεθαίνει και η Ασπασία μόνη πια έχει ν” αντιμετωπίσει όλα όσα της χρέωναν οι Αθηναίοι. Τότε άρχισε να ζει με τον Λυσικλή, Αθηναίο στρατηγό, αρχηγό της δημοκρατικής παράταξης και πιθανότατα φίλο του Περικλή. Ο Αισχίνης αναφέρει ότι οι δυο τους απέκτησαν ακόμα ένα γιο. Ωστόσο, τονίζει ότι η πολιτική επιτυχία του Λυσκικλή οφείλεται κατά κύριο λόγο στην Ασπασία. Για την Ασπασία δεν ξέρουμε πότε και πως πέθανε. Γνωρίζουμε μόνο πως είχε πεθάνει, όταν ήπιε το κώνιο ο Σωκράτης.<br />
<br />
Παρά τις αντιδράσεις στο προσωπό της δεν μπορεί κανείς να αμφισβητήσει πως ήταν μια αξιόλογη και δυναμική γυναίκα που στάθηκε επάξια δίπλα στον Περικλή.<br />
Είναι γεγονός ότι ο καλλωπισμός της Αθήνας και του Πειραιά όπως και η κάποιας μορφής χειραφέτηση των γυναικών, οφειλόταν σε κείνη γι΄ αυτό και υπάρχει μερίδα ιστορικών που ίσως υπερβολικά, τον 5ο αιώνα τον ονομάζουν «Αιώνα της Ασπασίας»!<br />
<br />
<br />
<div style="text-align: right;">
<a href="http://www.mixanitouxronou.gr/aspasia-h-etera-pou-didaske-filosofia-ke-simadepse-ti-zoi-tou-perikli/" target="_blank">mixanitouxronou</a></div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3470092656350257452.post-12080299933551462872014-11-03T01:12:00.000+02:002014-11-03T01:12:10.409+02:00Ο μύθος της Αρετής και της Κακίας <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-N_gTVmvJdfM/VFa5oADRi1I/AAAAAAAAMB4/adNUi5zwJgE/s1600/61.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-N_gTVmvJdfM/VFa5oADRi1I/AAAAAAAAMB4/adNUi5zwJgE/s1600/61.jpg" height="270" width="400" /></a></div>
Ο παραστατικότατος <b>μύθος </b>του<b> Προδίκου,</b> όπως διέσωσε στα απομνημονεύματά του ο <b>Ξενοφών.</b><br />
<br />
<a name='more'></a><br /><br />
Όταν ο <b>Ηρακλής </b>βρισκόταν ακόμα στην νεαρότατη ηλικία των μόλις 18 ετών, ζούσε στον <b>Κιθαιρώνα,</b> έχοντας δάσκαλό του τον<b> Λίνο.</b><br />
Εκεί λοιπόν κατά την διάρκεια μίας δύσκολης στιγμής της ζωής του, είχε λάβει την απόφαση να ακολουθήσει αντί της «Ηδίστης και ράστης οδού της κακίας» την «χαλεπήν και μακράν οδό της αρετής».<br />
Ας παρακολουθήσουμε λοιπόν τον σχετικό και παραστατικότατο μύθο του Προδίκου, τον οποίο μας διέσωσε στα απομνημονεύματά του ο Ξενοφών. (Β1,21)<br />
<br />
Κάποια ημέρα που ο <b>Ηρακλής</b> είχε απομακρυνθεί από το ποίμνιο και τους ποιμένες του πατέρα του, κάθισε σε ένα ερημικό μέρος και άρχισε να σκέφτεται και να αναρωτιέται για το ποια θα είναι η οδός που θα πρέπει να ακολουθήσει στην ζωή του.<br />
Τότε είδε να εμφανίζονται και να κατευθύνονται προς το μέρος του δύο πολύ ψηλές γυναίκες, με τελείως διαφορετική εμφάνιση κινήσεις και συμπεριφορά.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<b>Η μία γυναίκα</b> φερόταν πολύ σεμνά, ήταν πολύ καθαρή και ντυμένη με λιτά και όμορφα ρούχα. Είχε κίνηση και στάση απλή και το βλέμμα της ήταν σοβαρό και μετριόφρον.<br />
<br />
<b>Η άλλη γυναίκα</b> ήταν παχύσαρκη και επιδεικτική. Φορούσε πολυτελή και πανάκριβα ρούχα τα οποία όμως ήταν άκομψα και διαλεγμένα χωρίς καθόλου γούστο. Το βλέμμα της ήταν προκλητικό. Παρατηρούσε γύρω της τα πάντα με αυθάδη τρόπο, ενώ το πρόσωπό της ήταν πολύ έντονα μακιγιαρισμένο.<br />
<br />
Επιπλέον, επιτάχυνε το βήμα της, ώστε να είναι αυτή η πρώτη που θα βρεθεί μπροστά στον έφηβο Ηρακλή και μόλις τον πλησίασε του είπε τα εξής λόγια: <span style="background-color: #fff2cc;">«Βλέπω Ηρακλή, ότι αυτό που σκέφτεσαι είναι το ποιος θα μπορούσε να είναι για σένα ο καλύτερος τρόπος ζωής.</span><br />
<span style="background-color: #fff2cc;">Έχω να σου πω λοιπόν, ότι να αποφασίσεις να με ακολουθήσεις, θα περάσεις μία πολύ όμορφη ζωή χωρίς να καταβάλεις καμμία ιδιαίτερη προσπάθεια.</span><br />
<span style="background-color: #fff2cc;">Ό,τι και αν είναι αυτό που επιθυμείς, θα μπορούσες πολύ εύκολα να το αρπάξεις από τους άλλους και όχι να προσπαθήσεις να το αποκτήσεις με την δική σου προσωπική εργασία.</span><br />
<span style="background-color: #fff2cc;">Αυτό που μπορώ να σου προσφέρω είναι την εύκολη απόλαυση όλων σου των αισθήσεων και θα ζεις μόνο για να απολαμβάνεις.»</span><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-szW4NAqLwBU/VFa1Bd_Li5I/AAAAAAAAMBU/thsrn_chy90/s1600/28.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-szW4NAqLwBU/VFa1Bd_Li5I/AAAAAAAAMBU/thsrn_chy90/s1600/28.jpg" height="304" width="640" /></a></div>
Ο <b>Ηρακλής</b> όταν άκουσε όλες τις δελεαστικές προτάσεις αυτής της γυναίκας, την ρώτησε: «Και ποιο είναι το όνομά σου;»<br />
<br />
Εκείνη του απάντησε: «Οι φίλοι μου με ονομάζουν <b>ΕΥΔΑΙΜΟΝΙΑ,</b> οι εχθροί μου όμως με ονομάζουν<b> ΚΑΚΙΑ.»</b><br />
<br />
Εντωμεταξύ έφτασε και η δεύτερη ψηλή γυναίκα, η οποία είπε με την σειρά της στον έφηβο Ηρακλή:<br />
<br />
<span style="background-color: #fff2cc;">«Και εγώ έρχομαι να σου μιλήσω, διότι γνωρίζω τους γονείς σου και τους προγόνους σου και έμαθα τον τρόπο που ανατράφηκες.</span><br />
<span style="background-color: #fff2cc;">Όλα αυτά μου δίνουν την ελπίδα ότι θα με ακολουθήσεις.</span><br />
<span style="background-color: #fff2cc;">Δεν θα προσπαθήσω όμως να σε εξαπατήσω, ούτε και θα σου υποσχεθώ απολαύσεις χωρίς κόπους και χωρίς την προσωπική σου προσπάθεια.</span><br />
<span style="background-color: #fff2cc;">Αυτό που μπορώ να κάνω είναι να σου παρουσιάσω την ζωή, έτσι όπως την έφτιαξαν οι Θεοί.</span><br />
<span style="background-color: #fff2cc;">Δηλαδή, θα πρέπει να περιποιείσαι και να ευεργετείς τους φίλους σου, εάν θέλεις να σε αγαπούν και εκείνοι.</span><br />
<span style="background-color: #fff2cc;">Πρέπει να εργάζεσαι και να κοπιάζεις για τον τόπο σου, αν θέλεις οι άνθρωποι του τόπου σου να προοδεύσουν.»</span><br />
<br />
Επίσης, αποστόμωσε αμέσως την Κακία που εξακολουθούσε να είναι παρούσα, όταν επιχείρησε να την διακόψει με την ανόητη παρατήρηση: «Βλέπεις πόσο δύσκολα και κοπιαστικά έργα σου προτείνει αυτή η γυναίκα, αγαπητέ μου Ηρακλή»<br />
<br />
Αυτή η δεύτερη γυναίκα όμως, μίλησε τόσο μεστά και πειστικά ώστε ο Ηρακλής αναγνώρισε στο πρόσωπό της την <b>ΑΡΕΤΗ</b> και μολονότι ο δρόμος που του πρότεινε ήταν ιδιαιτέρως δύσκολος, αποφάσισε να τον ακολουθήσει.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-gvmN_rzwAuE/VFa3CBel_aI/AAAAAAAAMBk/k3CEklQBvIc/s1600/32.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-gvmN_rzwAuE/VFa3CBel_aI/AAAAAAAAMBk/k3CEklQBvIc/s1600/32.jpg" height="300" width="400" /></a></div>
Άρχισε λοιπόν να μάχεται κατά των ανθρώπινων κακών και κατά των τεράτων και των θηρίων που εμφωλεύουν στην ψυχή κάθε ανεξαιρέτως ανθρώπου, για να δείξει στους όμοιούς του την απόφαση που θα πρέπει να λάβουν και αυτή, αν θέλουν να ζήσουν μία ζωή με αρχές και ιδανικά και να γίνουν τελικά άνθρωποι αντάξιοι του ονόματός τους.<br />
<br />
<b>ΗΘΙΚΟ ΔΙΔΑΓΜΑ</b> λοιπόν αυτού του καταπληκτικού μύθου, το οποίο δια μέσου του Ηρακλή, φτάνει μέχρι και τις μέρες μας, είναι ότι σε κάθε στιγμή της ζωής μας, όσο μεγάλες και αν είναι οι πάσης φύσεως δυσκολίες που πιθανόν να μας καταδυναστεύουν, εμείς αυτό που θα πρέπει να κάνουμε, είναι να μιμηθούμε το παράδειγμα του Ηρακλή.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-TDwLM1TQcHo/VFa3RuwVcyI/AAAAAAAAMBs/bYtLS2BEyBw/s1600/11.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-TDwLM1TQcHo/VFa3RuwVcyI/AAAAAAAAMBs/bYtLS2BEyBw/s1600/11.jpg" height="302" width="400" /></a></div>
Ο <b>Ηρακλής</b> αποτελεί το αιώνιο πρότυπο του ανθρώπου εκείνου που έχει μάθει να δίνει και να κερδίζει στην ζωή του μάχες και αγώνες, διότι έχει ως θεμελιώδες κίνητρό του, το να ξεπερνά κάθε μέρα τον εαυτό του ως προς το θέμα της Αρετής, ακόμα και όταν όλοι δίπλα του τον πολεμούν ανελέητα και δεν μπορούν να καταλάβουν τα πραγματικά του κίνητρα.<br />
<br />
Στην πραγματικότητα σε αυτό το<b> ΣΤΑΥΡΟΔΡΟΜΙ ΤΗΣ<span style="color: blue;"> ΑΡΕΤΗΣ</span> ΚΑΙ ΤΗΣ<span style="color: #990000;"> ΚΑΚΙΑΣ,</span> </b>βρισκόμαστε κάθε μέρα, σε κάθε σημαντική απόφαση που καλούμαστε να πάρουμε στην ζωή μας.<br />
<br />
Ας σκεφτούμε λοιπόν όλοι μας, ας απομονωθούμε για λίγο από την πολύβουη καθημερινότητα και ας αναλογιστούμε και εμείς, όπως ακριβώς και ο Ηρακλής:<br />
<br />
Ποιος είναι ο δρόμος που θα επιλέξουμε για να λύσουμε το επόμενο πρόβλημά μας;<br />
Ο δύσκολος και κακοτράχαλος δρόμος που οδηγεί όμως στην <b>Αρετή</b> ή ο εύκολος και ευχάριτος δρόμος που αναπόφευκτα οδηγεί στην <b>Κακία;</b><br />
<br />
<div style="text-align: right;">
<a href="http://www.astrology.gr/ENALLAKTIKI-GONIA/item/64666-o-mythos-tis-aretis-kai-tis-kakias" target="_blank">astrology</a></div>
<div>
<br /></div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3470092656350257452.post-7084215600993993862014-10-29T22:53:00.000+02:002014-10-29T22:53:04.848+02:00Το χάος - χώρος στην παράδοση<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-heh6u48TZ9I/VFFTWCcBfQI/AAAAAAAAL_k/1RLbXIzasFs/s1600/134.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-heh6u48TZ9I/VFFTWCcBfQI/AAAAAAAAL_k/1RLbXIzasFs/s1600/134.jpg" height="293" width="400" /></a></div>
<b>«Πρώτα-πρώτα το Χάος έγινε και ύστερα η πλατύστηθη Γη, το αιώνια στέρεο βάθρο όλων….. Και από το Χάος, το Έρεβος γεννήθηκε και η μαύρη η Νύκτα, κι από τη Νύκτα πάλι ο Αιθέρας και η Ημέρα…… Και η Γη γέννησε πρώτα ίσο με τον εαυτό της, τον Ουρανό τον αστερόπληθο</b>…»<br />
<div style="text-align: right;">
<b>(<span style="color: blue;">Ησίοδος,</span><span style="color: #990000;"> «Θεογονία»</span>)</b></div>
<div style="text-align: right;">
<br /></div>
<br />
<a name='more'></a><br /><br />
Σε κάθε <b>κοσμογονία,</b> υπεράνω και πίσω από τον <b>Δημιουργό</b>, γύρω εντός και εκτός, βρίσκεται το<b> Άγνωστο,</b> το<b> Ακατανόητο,</b> η <b>Πηγή </b>και η<b> Αιτία όλων</b>. Το σύμπαν προβάλλει από αυτό το Μεγάλο Άγνωστο που κανένας ανθρώπινος νους δεν μπορεί να συλλάβει. Πολλά ονόματα έχουν δοθεί σε αυτό το μυστήριο που περιέχει εντός του το παν. Αποκαλείται <b>«απύθμενη άβυσσος», «κενότητα», «χάσμα», «άβυσσος των υδάτων», «άγνωστο σκότος», «βυθός».</b> Ο<span style="color: #990000;"> <b>Δημόκριτος</b></span> το ονόμαζε <b>«Κενό» </b>αλλά επίσης και βυθό. Ο<span style="color: #990000;"><b> Πλάτων</b> </span><b>«Άπειρο»</b> και ο<b><span style="color: #990000;"> Αναξαγόρας</span></b> <b>«Απειρία»</b>. Τα<b> Ορφικά μυστήρια</b> μιλούσαν για το τρεις φορές <b>Άγνωστο Σκότος</b> από όπου ξεπήδησε ο Κρόνος-Ηρακλής, και ο<b> Ησίοδος </b>μάς μιλά για το Χάος με την έννοια του κενού αρχικά, διότι αργότερα η λέξη αυτή απέκτησε διαφορετική σημασία στη σκέψη των ανθρώπων. Το Χάος του Ησίοδου δεν είναι όμοιο με εκείνο του Αναξαγόρα που διακοσμήθηκε από το Νου. Κατά την ετυμολογία της λέξης από τη ρίζα ΧΑΥ ή ΧΑF, σημαίνει το χάσμα αλλά όχι κάτι που είναι εντελώς κενό.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-RxWD34QpR2I/VFE_jvJqwZI/AAAAAAAAL9k/yK-5ktobem4/s1600/43.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-RxWD34QpR2I/VFE_jvJqwZI/AAAAAAAAL9k/yK-5ktobem4/s1600/43.jpg" height="206" width="400" /></a></div>
Το <b>Ησιόδειο Χάος </b>είναι ο γενάρχης και η «οντότητα» από την οποία πρόβαλλαν όλα. Το ίδιο δεν ενώνεται ποτέ με τη Γαία, που είναι κατά κάποιο τρόπο μια διαφοροποίηση του Χάους, ένας εν δυνάμει χώρος που προβάλλει από τον αφηρημένο χώρο. Με το όνομα Γαία δεν εννοείται ο πλανήτης Γη διότι οι αρχαίοι Έλληνες την ονόμαζαν <b>Χθόνα</b>. Ο <span style="color: #990000;"><b>Ορφέας</b> </span>δίδασκε ότι το Ησιόδειο Χάος δεν είναι τόπος αλλά η άπειρη και γεμάτη αιτία των θεών και το κόσμου, και το ονόμαζε χάσμα πελώριο χωρίς τέλος ούτε πυθμένα ούτε βάση, αλλά <b>«αζητές σκότος», </b>διότι το ίδιο δεν έχει μορφοποιημένη φύση αλλά από αυτό προβάλλει το νοούμενο της ύλης ως Γαία. Αποτελεί κενό χώρο, αχανές σκοτεινό και μυστηριώδες διάστημα, έρεβος και νύκτα. Στο πεδίο της αφαίρεσης, ο αφηρημένος ή υπερβατικός χώρος αποτελεί την άγνωστη θεότητα που φαίνεται κενή μόνο στον πεπερασμένο νου. Είναι μια καθαρή υποκειμενικότητα που η ανθρώπινη διάνοια δεν μπορεί να συλλάβει, δίχως αυτό να σημαίνει ότι είναι κάτι μη υπάρχον.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-i_UEFFuGaEs/VFFB2tnk5UI/AAAAAAAAL9w/jiMMZiY43Y8/s1600/47.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-i_UEFFuGaEs/VFFB2tnk5UI/AAAAAAAAL9w/jiMMZiY43Y8/s1600/47.jpg" height="282" width="400" /></a></div>
Όταν ο <b><span style="color: #990000;">Δημόκριτος</span></b> μιλούσε για τα άτομα και το κενό, εννοούσε μεν το χώρο αλλά όχι έναν εντελώς κενό χώρο, δεδομένου ότι «η φύση αποστρέφεται το κενό» όπως έλεγαν οι Περιπατητικοί. Ο Δημόκριτος όριζε δύο αρχές: το ον που θεωρούσε πλήρες και το μη ον που θεωρούσε κενό, εντός του οποίου το πλήρες δημιουργούσε τα πάντα με τροπή και ρυθμό. Στο απόσπασμα Β117, ομολογεί ότι «στην πραγματικότητα δεν γνωρίζουμε απολύτως τίποτε γιατί η αλήθεια βρίσκεται στο Βυθό». Ο όρος αυτός αποτελεί σημαντικό στοιχείο στην Ορφική παράδοση για το Χάος, και εδώ χρησιμοποιείται από τον Δημόκριτο με την έννοια τού αφηρημένου ή υπερβατικού χώρου. Ο<b> Δαμάσκιος </b>περιγράφει το <b>Βυθό </b>ως<u><b> «κρυφό κόσμο που συγκεντρώνει μέσα του όλους τους κόσμους, ως κόσμο των κόσμων που εγκυμονεί την Κοσμική Ιδέα». </b></u>Η Κοσμική Ιδέα μπορούμε να πούμε ότι γίνεται η Κοσμική «Άτομος» του Δημόκριτου (απόσπ. Α 47), δηλαδή όχι απλώς ένα άτομο με διαστάσεις ενός κόσμου αλλά η αρχική συμπύκνωση όλων των κόσμων, όλων των αρχετυπικών ατόμων-ιδεών εντός του Βυθού πριν από την έναρξη κάθε δημιουργίας.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-KKS2KjojCiA/VFFDCY_XCWI/AAAAAAAAL98/AUSdbV5fbTs/s1600/49.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-KKS2KjojCiA/VFFDCY_XCWI/AAAAAAAAL98/AUSdbV5fbTs/s1600/49.jpg" height="300" width="400" /></a></div>
Η έννοια του αφηρημένου ή υπερβατικού χώρου μπορεί να εξεταστεί με δύο, φαινομενικά, διαφορετικούς τρόπους. Από τη μια πλευρά, ως το απεριόριστο διάστημα στην πλέον αφηρημένη όψη του δίχως όρια ή χαρακτηριστικά, δηλαδή ως κενότητα. Αλλά από την άλλη, ως η άπειρη πληρότητα του παντός.<br />
<br />
Στην πρώτη περίπτωση είναι το σύμπαν με όλα όσα υπάρχουν σε αυτό από την άποψη του πνευματικού κόσμου ή των υπερβατικών για εμάς καταστάσεων, παρόλο που στη δική μας περιορισμένη αντίληψη φαίνεται ως το Μεγάλο Κενό δίχως καμία πνευματική υπόσταση. Ως κενότητα, είναι το εσωτερικό μυστηριώδες διάστημα που αναφέρεται και ως Βυθός.<br />
<br />
Στη δεύτερη περίπτωση ταυτίζεται με το Πλήρωμα των Γνωστικών και είναι μια πληρότητα. Είναι το εκδηλωμένο ψυχικό διάστημα που προβάλλει από το Βυθό ή Προπάτορα, και σ’ αυτόν επιστρέφει όταν ολοκληρωθεί ο κύκλος της δημιουργίας. Κανένας από τους μεγάλους Διδασκάλους δεν απέδωσε ποτέ ιδιότητες στον υπερβατικό χώρο, παρότι όλες οι ιδιότητες και όλες οι δυνάμεις εμπεριέχονται σε αυτόν και προβάλλουν από αυτόν. Ούτε μίλησαν για φυσικές διαστάσεις του αφηρημένου χώρου, διότι για τη φιλοσοφία οι φυσικές διαστάσεις αφορούν μόνο το συγκεκριμένο χώρο ή το φυσικό σύμπαν. Το μόνο που ειπώθηκε ή μάλλον υπαινίχθηκε είναι η υπόθεση της αιωνιότητάς του και η ακατάπαυστη κίνησή του, που δεν σταματά ποτέ ούτε και στα μεσοδιαστήματα «δημιουργίας – ανάπαυσης». Γι’ αυτό και θεωρήθηκε ως θείος και αιώνιος.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-mZivtnbf4dI/VFFHjGWBSRI/AAAAAAAAL-I/sQ-mxUwRgVQ/s1600/51.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-mZivtnbf4dI/VFFHjGWBSRI/AAAAAAAAL-I/sQ-mxUwRgVQ/s1600/51.jpg" height="230" width="400" /></a></div>
Ο<b><span style="color: #990000;"> Τίμαιος</span></b> έλεγε ότι καθετί που υπάρχει είναι απαραίτητο να υπάρχει κάπου και να κατέχει κάποιο χώρο. Αυτό το «κάπου» ή αυτός ο «χώρος» στη αντίληψή μας λαμβάνει την έννοια του «εκεί έξω», δηλαδή κάτι που βρίσκεται πολύ μακριά από εμάς. Αυτό όμως συμβαίνει διότι είμαστε παρατηρητές τού έξω κόσμου ή του διαστημικού χώρου που αντιλαμβάνονται οι αισθήσεις μας. Στην αρχαιότητα ωστόσο, ο χώρος ή το διάστημα δεν ήταν απαραιτήτως κάτι αποκλειστικά εξωτερικό και απτό, αλλά συχνά θεωρούταν πως περιείχε βαθμίδες εσωτερικών διαστάσεων. Ο όρος «εσωτερική διάσταση» είναι μεταφορικός και όλα όσα ανήκουν στη διάσταση αυτή δεν είναι ορατά από τις αισθήσεις μας. Περιέχει όλα τα μη ορατά, για εμάς, πράγματα και τις μη ορατές ενέργειες και δυνάμεις του σύμπαντος, τις οποίες συχνά αντιλαμβανόμαστε από τη δράση τους στο φυσικό περιβάλλον.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-xjqOP-lrSxU/VFFH6HSKReI/AAAAAAAAL-Q/aL9Z2yyvRuw/s1600/30.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-xjqOP-lrSxU/VFFH6HSKReI/AAAAAAAAL-Q/aL9Z2yyvRuw/s1600/30.jpg" height="265" width="400" /></a></div>
Η επιστήμη δέχεται ότι το φυσικό σύμπαν περιέχει δέκα διαστάσεις, από τις οποίες μόνο τέσσερις έχουν έως τώρα εκδηλωθεί, ενώ οι υπόλοιπες βρίσκονται «διπλωμένες εντός του» – ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Ωστόσο, ο όρος «εσωτερική διάσταση» έχει και μια άλλη έννοια που πρέπει να λάβουμε υπόψη. Θεωρούμε ότι η διάσταση αυτή υπάρχει μέσα στον άνθρωπο ή μάλλον στην υποκειμενικότητά μας ή τον ψυχισμό μας και μόνο. Οι αρχαίο λαοί όμως θεωρούσαν ότι το «εσωτερικό διάστημα» είναι κάτι ή μάλλον, είναι χώρος αντικειμενικός αν και ανεξάρτητος από τον ανθρώπινο ψυχισμό. Ότι είναι ένα πεδίο ή μια κατάσταση μέσα στην οποία κινούμαστε μάλλον και η οποία μας περιβάλλει, ακριβώς όπως και το ορατό διάστημα, και δεν βρίσκεται περιορισμένο μέσα στον ψυχισμό τους. Επιπλέον, οι Ιδέες οι οποίες είναι πνευματικές εικόνες έχουν εσωτερικές διαστάσεις. Δηλαδή έχουν «έκταση» ή χώρο. Ο χώρος αυτός είναι καθαρά μορφή πνεύματος και δεν είναι ούτε μπορεί να γίνει ποτέ αισθητό στοιχείο αλλά παραμένει καθαρά νοητό στοιχείο.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-z5K5YuEJ6rA/VFFJqnnREzI/AAAAAAAAL-c/lsEKxVyZ8eo/s1600/53.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-z5K5YuEJ6rA/VFFJqnnREzI/AAAAAAAAL-c/lsEKxVyZ8eo/s1600/53.jpg" height="400" width="298" /></a></div>
Ο <b><span style="color: #990000;">Πλάτων</span></b> έλεγε ότι αυτό που είναι ακίνητο δεν μπορεί να είναι θείο και αιώνιο. Δεν υπάρχει τίποτε ακίνητο μέσα στον Υπερβατικό Απόλυτο χώρο, που είναι η Παγκόσμια Ψυχή, διότι η Ψυχή είναι η ίδια η κίνηση και το αυτοκινούμενο, η μια πανταχούσα ουσία και ενέργεια, η απεριόριστη έκταση, η πρωταρχική ενσωμάτωση της Μονάδας, το άγνωστο δοχείο των πάντων.<br />
<br />
Κατά το Χαλδαϊκό λόγιο, το χάος-χώρος είναι μήτρα «συνέχουσα τα πάντα», άπειρος κατάσταση κατά τον Δαμάσκιο, ενώ στην Ινδική παράδοση είναι το πρωταρχικό χάος που κρύβει μέσα του το θάνατο και την αθανασία που παρέχεται στους θεούς με τη μορφή της amrita, του ινδικού νέκταρος της αθανασίας.<br />
<br />
Στη διαφοροποιημένη φύση του ως ψυχικός χώρος, αποτελεί την πηγή των λεπτοφυών ιδιοτήτων και τη ριζική φύση της ορατής ύλης. Στο πεδίο της αντίληψης ερμηνεύεται ως το δοχείο όσων υπάρχουν, ή αλλιώς η «υποδοχή» ή το «δεχόμενο» του Πλάτωνα.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-3A_qCF4XhQg/VFFKKl6WhBI/AAAAAAAAL-k/vQ4fT7bEs5M/s1600/89.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-3A_qCF4XhQg/VFFKKl6WhBI/AAAAAAAAL-k/vQ4fT7bEs5M/s1600/89.jpg" height="400" width="382" /></a></div>
Το<b> Ησιόδειο Χάο</b>ς διαφοροποιημένο ως Γαία γεννά τον Ουρανό που κατόπιν την γονιμοποιεί. Ο Χώρος γίνεται τώρα χώρα και σώμα της Ψυχής, φορέας των νοητών υποστάσεων, των θεών που μετέχουν στο «είναι» της. Συνεχής και άμορφος, απέραντος και απεριόριστος ο χώρος – Γαία, γεννά ύστερα τον Χρόνο (Κρόνο), αλλά κατόπιν γίνεται σύζυγός του και παράγοντας ροής με τη μορφή της Ρέας.<br />
<br />
Ακόμη, γίνεται ο μεγάλος τάπητας, ο ψυχικός ιστός των άπειρων ιεραρχιών των δυνάμεων ή αρχών ή θεών, αν βέβαια οι δυνάμεις αυτές προσωποποιηθούν όπως στη Θεογονία του Ησίοδου.<br />
<br />
Γίνεται το δοχείο που ο Πλάτων αποκαλεί «υποδοχή ή δεχόμενο» και το περιγράφει ως την έκταση που περιέχεται στο πνεύμα, και ως χώρο τον οποίο οι πνευματικές εικόνες ή ιδέες αποκαλύπτουν τόσο ως νοητό αλλά και ως γνωστικό στοιχείο. Εκτός από «υποδοχή» ή δοχείο των ιδεατών, αρχετυπικών μορφών, ο ψυχικός χώρος αποτελεί τη βάση, την ύπαρξη, και το πεδίο της απεριόριστης Ζωής και του άπειρου Νου, του Δημιουργού.<br />
<br />
<br />
Ιφιγένεια Κασταμονίτη<br />
<br />
<div style="text-align: right;">
<a href="http://www.ekivolos.gr/To%20Xaos-xwros.htm" target="_blank">ekivolos</a></div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3470092656350257452.post-71461351527804796392014-10-29T22:48:00.000+02:002014-10-29T22:48:45.398+02:00Ποια ήταν η Περσεφόνη και ποιος ο μύθος της αρπαγής της <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-OhoHjRmZmMc/VFFQrrTI7iI/AAAAAAAAL_Y/JAdYwOVIbv4/s1600/60.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-OhoHjRmZmMc/VFFQrrTI7iI/AAAAAAAAL_Y/JAdYwOVIbv4/s1600/60.jpg" height="241" width="400" /></a></div>
Νεαρή και κοκκινομάλλα. Φοράει έναν λευκό χιτώνα και έχει μία τραγική μορφή.Αυτή είναι η <b>Περσεφόνη</b> όπως απεικονίζεται στο εντυπωσιακό ψηφιδωτό με τον γενειοφόρο αρματηλάτη και τον ψυχοπομπό <b>Ερμή</b> που αποκαλύφθηκε στον <b>τύμβο Καστά</b> της <b>Αμφίπολης.</b> Ποια ήταν η Περσεφόνη στη μυθολογία;<br />
<a name='more'></a><br />
<br />
Η Περσεφόνη ήταν κόρη της θεάς Δήμητρας. <strong>Πατέρας της ήταν ο Ζεύς και συζυγός της ο Άδης. Μαζί του γέννησε τον Ζαγρέα, τον Ευβουλέα και τον Σαβάζιο</strong>.<br />
<br />
<div style="text-align: left;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-A-Q15DjvGOo/VElgKGWSRUI/AAAAAAAAL2g/x-3LHWMBkuc/s1600/10.jpeg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-A-Q15DjvGOo/VElgKGWSRUI/AAAAAAAAL2g/x-3LHWMBkuc/s1600/10.jpeg" height="340" width="400" /></a></div>
Ο Άδης την πήρε στον κάτω κόσμο για την ομορφιά της. Η Θεά Δήμητρα όμως
τη ζήτησε πίσω. Ο Άδης συμφώνησε να ανεβαίνει η Περσεφόνη έξι μήνες
στον πάνω κόσμο και να κατεβαίνει τους επόμενους έξι στον κάτω. Έτσι
τους μήνες που η Περσεφόνη είναι στον πάνω κόσμο η Θεά Δήμητρα χαιρόταν
και υπήρχε καλοκαιρία, ενώ τους άλλους κακοκαιρία<strong>. Ο μύθος της αρπαγής πρωτοεμφανίζεται στην ΄΄Θεογονία΄΄ του Ησιόδου.</strong>
Ο Ομηρικός Ύμνος στη Δήμητρα είναι η σημαντικότερη πηγή μας: περιγράφει
πως συνέβη η αρπαγή στο Νύσιον πεδίον, όταν η Κόρη μάζευε άνθη σε ένα
λιβάδι με συντροφιά ΄΄παρθένων΄΄, των Ωκεανιδών νυμφών , της Αθηνάς και
της Άρτεμης. Και ενώ μάζευε ένα νάρκισσο, άνοιξε η γη, ξεπήδησε ο Άδης
με το άρμα του και την άρπαξε. Οι κραυγές για βοήθεια δεν ακούστηκαν από
κανένα, εκτός από την Εκάτη και τον Ήλιο. Ο Δίας ήταν μακριά.<br />
<br />
<span style="text-decoration: underline;"><strong>Ερμηνείες του μύθου της αρπαγής της Περσεφόνης</strong></span><br />
<span style="text-decoration: underline;"><strong><br /></strong></span>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-oZx_RPCXx1o/VFFNSoEHPQI/AAAAAAAAL-8/eiVdswMTm30/s1600/55.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-oZx_RPCXx1o/VFFNSoEHPQI/AAAAAAAAL-8/eiVdswMTm30/s1600/55.jpg" height="250" width="400" /></a></div>
<strong>Η φυσική θεωρία της βλάστησης και του αγροτικού κύκλου.</strong>
Πρωτοδιατυπώνεται στην αρχαιότητα από τους Στωϊκούς . Η Κόρη ταυτίζεται
με τα δημητριακά και η απουσία της με τη φύλαξή τους στο υπέδαφος.<br />
<br />
Η
απαγωγή της είναι η αλληγορία του κύκλου της ευφορίας της φύσης: η
κάθοδος της Κόρης στον Κάτω κόσμο κάθε φθινόπωρο ταυτίζεται με την
απουσία των καρπών, οι οποίοι αναφύονται την άνοιξη με την άνοδό της.<br />
<br />
Μια τέτοια άποψη κρίνεται όμως ως απορριπτέα διότι, όπως μας αναφέρει η
κυριότερη πηγή μας ο Ομηρικός Ύμνος, η Κόρη έμενε τέσσερις μήνες στον
Κάτω Κόσμο και οκτώ μήνες στον Πάνω Κόσμο. Όμως τα δημητριακά
βλασταίνουν μόλις λίγες εβδομάδες μετά τη σπορά.[1] Επίσης η συλλογή των
λουλουδιών από την Κόρη η οι περιπλανήσεις της Δήμητρας σε αναζήτηση
της κόρης της δεν μπορούν να συσχετισθούν με γεωργικές πράξεις[2]<br />
α)<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-2PWouJxPKiE/VElW-f4p4yI/AAAAAAAAL2I/fGsM1vAnxpw/s1600/7.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-2PWouJxPKiE/VElW-f4p4yI/AAAAAAAAL2I/fGsM1vAnxpw/s1600/7.jpg" height="400" width="285" /></a></div>
β)<strong> Η θεωρία της αναγέννησης και της αιωνιότητας της ζωής,</strong>
που πηγάζει από τις γενεές που ξεπηδάν η μία από την άλλη. Αυτή ήταν η
ουσία του εορτασμού της "ανόδου" της Περσεφόνης στα Ελευσίνια Μυστήρια.<br />
<br />
Η
επιστροφή (άνοδος) της Περσεφόνης γιορταζόταν με τη σπορά του
φθινοπώρου. Ο Πλούτος συμβολίζει τον πλούτο του σιταριού που
αποθηκευόταν σε υπόγεια σιλό η πίθους κατά τη διάρκεια των καλοκαιρινών
μηνών. Παρόμοιοι πίθοι χρησιμοποιούνταν παλαιότερα για ταφές , και ο
Πλούτος, ταυτίζεται με τον Άδη, τον άρχοντα του κάτω κόσμου.<br />
<br />
Τους
καλοκαιρινούς μήνες η "Κόρη" βρίσκεται μέσα στο σιτάρι των υπόγειων
σιλό, στο βασίλειο του 'Αδη, και ταυτίζεται με την "Περσεφόνη", την
βασίλισσα του κάτω κόσμου. Την αρχή του φθινοπώρου , όταν οι σπόροι της
παλιάς συγκομιδής σπέρνονται στους αγρούς, η "Κόρη" ανεβαίνει (άνοδος),
και ενώνεται πάλι με την μητέρα της Δήμητρα, γιατί ο παλιός σπόρος
ενώνεται με το νέο βλαστό. Για τους μυημένους , αυτή η ένωση ήταν το
σύμβολο της αιωνιότητας της ανθρώπινης ζωής, που πηγάζει από τις γενεές
που ξεπηδάν η μία απ΄την άλλη.<br />
<br />
γ)<strong> Η ανθρωπολογική διάσταση του μύθου.</strong> Αυτή
επικεντρώνεται κυρίως στις ανθρώπινες διαστάσεις του μύθου: γάμος και
θάνατος- που είναι κυρίαρχος μέσα στον μύθο- ο τραυματικός χωρισμός της
μητέρας από τη νεαρή κόρη, λύπη και θυμός και τελικά συμφιλίωση. Δεν
λέιπει και η άποψη που λέει πως ο Άδης πρέπει να θεωρηθεί «στείρος,
σεξουαλικά αδύναμος, ενώ η Περσεφόνη αντιπροσωπεύει τις ερωτικές
περιπέτειες της εφηβείας»<br />
<span style="text-decoration: underline;"></span><br />
<br />
<span style="text-decoration: underline;"><strong> Η περιπέτεια της</strong></span><br />
<span style="text-decoration: underline;"><strong><br /></strong></span>
<br />
<div style="text-align: justify;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-6dlXII7OOFk/VFFQQ94I_EI/AAAAAAAAL_Q/najaJC4Cesk/s1600/59.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-6dlXII7OOFk/VFFQQ94I_EI/AAAAAAAAL_Q/najaJC4Cesk/s1600/59.jpg" height="400" width="388" /></a></div>
Από πότε αρχίζει για την μητέρα της
<b>Δήμητρα</b> η αναζήτηση της κόρης της <b>Περσεφόνης</b>, που θα την κάμει να
διασχίσει όλο το γνωστό κόσμο; Τη στιγμή που χανόταν στην άβυσσο, η
Περσεφόνη έβαλε μια φωνή. Η Δήμητρα την άκουσε και η αγωνία έσφιξε την
καρδιά της. Τρέχει, αλλά δε βρίσκει την Περσεφόνη!.. Λένε πως εννιά
μέρες και εννιά νύχτες, χωρίς να φάει, χωρίς να πιει, χωρίς να πλυθεί
και να στολιστεί, η θεά πλανιέται στον κόσμο, κρατώντας δάδες στα χέρια
της! Και τη δέκατη μέρα; </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Η Περσεφόνη, σύμφωνα με όλα τα κείμενα
της αρχαίας ελληνικής γραμματείας είναι η θεά του Κάτω Κόσμου και η
σύντροφος του Άδη. Είναι κόρη του Δία ) και της Δήμητρας, τουλάχιστο
σύμφωνα με την εκδοχή την πιο διαδομένη. Μια παράδοση όμως τη θέλει
κόρη του Δία και της Στύγας, της Νύμφης του ποταμού του Κάτω Κόσμου.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br />
<strong>Ο
σπουδαιότερος μύθος της Περσεφόνης είναι η ιστορία της απαγωγής της
από τον Άδη, το θείο της (αφού ο Άδης ήταν αδελφός του Δία).</strong><br />
<strong><br /></strong></div>
<div style="text-align: justify;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-Bqg10M3yMMU/VElVsG5NimI/AAAAAAAAL18/xouFs1MBfLc/s1600/6.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-Bqg10M3yMMU/VElVsG5NimI/AAAAAAAAL18/xouFs1MBfLc/s1600/6.jpg" height="269" width="400" /></a></div>
Ο
<b>Άδης</b> ερωτεύτηκε τη νέα και την απήγαγε, την ώρα που αυτή μάζευε
λουλούδια μαζί με τις Νύμφες στην πεδιάδα της Έννας στη Σικελία (αυτή
είναι η τοποθεσία η γενικά πιο αποδεκτή).<strong> Η απαγωγή αυτή έγινε με τη συνενοχή του Δία και όσο απουσίαζε η Δήμητρα.</strong></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><br /></b>Σ'
αυτή την εποχή τοποθετούνται τα ταξίδια της Δήμητρας σε ολόκληρη την
Ελλάδα, για να βρει την κόρη της, την οποίαν θρηνούσε όπου κι αν
στεκόταν!</div>
<div style="text-align: justify;">
<br />
<strong>Στο τέλος ο Δίας διέταξε τον Άδη να δώσει πίσω την Περσεφόνη στη μητέρα της. Αυτό όμως δέν ήταν πια δυνατό</strong>.
Πραγματικά η νέα είχε διακόψει την ασιτία, όταν ήταν στον Κάτω Κόσμο.
Από απερισκεψία (ή ακόμη υποκινούμενη από τον Άδη) είχε φάει ένα σπόρο
από ρόδι. Αυτό ήταν αρκετό, για να συνδεθεί μια για πάντα με τον Κάτω
Κόσμο</div>
<div style="text-align: justify;">
<br />
Γ<strong>ια να μετριαστούν τα πράγματα, ο Δίας αποφάσισε η Περσεφόνη να μοιράζει το χρόνο της ανάμεσα στον Επάνω και τον Κάτω Κόσμο.</strong> Οι αναλογίες ποικίλλουν ανάλογα με τους συγγραφείς· άλλοτε μένει μόνο το ένα τρίτο του χρόνου στη γη και άλλοτε το μισό.<br />
Η Περσεφόνη ως σύζυγος του Άδη παίζει κάποιο ρόλο στους μύθους του Ηρακλή, του Ορφέα, του Θησέα και του Πειρίθοου </div>
<div style="text-align: justify;">
<br />
Έλεγαν
επίσης πως είχε ερωτευτεί τον ωραίο Άδωνη, ο οποίος με τη σειρά του
χρειάστηκε να μοιράσει το χρόνο του ανάμεσα στη Γη και τον Κάτω Κόσμο</div>
<div style="text-align: justify;">
<br />
Η<strong> Περσεφόνη εμφανίζεται κοντά στη Δήμητρα στα Ελευσίνια Μυστήρια. Στη Ρώμη την ταύτιζαν με την Προσερπίνα</strong> <br />
<br />
<strong><span style="color: #990000;">ΠΩΣ ΕΓΙΝΕ Η ΑΠΑΓΩΓΗ ΤΗΣ ΠΕΡΣΕΦΟΝΗΣ;</span></strong><br />
<br />
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: left; margin-right: 1em; text-align: left;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="http://2.bp.blogspot.com/-Uhkq2XD1Ncc/VElUvLfaQPI/AAAAAAAAL10/32ZbGtPdc3o/s1600/5.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-Uhkq2XD1Ncc/VElUvLfaQPI/AAAAAAAAL10/32ZbGtPdc3o/s1600/5.jpg" height="308" width="400" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><b style="background-color: #d9ead3;">Η απαγωγή της Περσεφόνης απο τον Άδη</b></td></tr>
</tbody></table>
Η Περσεφόνη, όπως είπαμε, ήταν κόρη του <b>Δία</b> και της <b>Δήμητρας</b> και,
τουλάχιστο στην παραδοσιακή μορφή του μύθου, ήταν η μοναχοκόρη της θεάς
Μεγάλωνε ευτυχισμένη ανάμεσα στις <b>Νύμφες, </b>συντροφιά με τις αδελφές της,
τις άλλες κόρες του Δία, την <b>Αθηνά </b>και την <b>Άρτεμη</b>, και λίγο
ενδιαφερόταν για το γάμο, όταν ο θείος της, ο <b>Άδης,</b> την ερωτεύτηκε και
με τη βοήθεια του Δία την απήγαγε.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br />
<strong>Ως τόπος της απαγωγής θεωρείται συνήθως το λιβάδι της Έννας στη Σικελία</strong>,
αλλά ο ομηρικός Ύμνος στη Δήμητρα κάμνει λόγο, πολύ ακαθόριστα, για την
πεδιάδα της Μύσας, που είναι όνομα μυθικό, αναμφίβολα χωρίς γεωγραφική
υπόσταση.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br />
Άλλες παραδόσεις τοποθετούν την απαγωγή της Περσεφόνης
πότε στην Ελευσίνα, στις όχθες του Κηφισού, πότε στην Αρκαδία, στους
πρόποδες της Κυλλήνης, όπου και έδειχναν κάποια σπηλιά, που τη
θεωρούσαν ως μία από τις εισόδους του Κάτω Κόσμου, πότε στην Κρήτη,
κοντά στην Κνωσσό κτλ.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br />
Λένε πως τη στιγμή που η νέα έκοβε ένα
νάρκισσο (ή έναν κρίνο), άνοιξε η γη, πετάχτηκε ο Άδης και παρέσυρε τη
μνηστή του στον Κάτω Κόσμο!..</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<strong>Η ΚΡΑΥΓΗ ΤΗΣ ΠΕΡΣΕΦΟΝΗΣ!..</strong></div>
<div style="text-align: justify;">
<strong><br /></strong></div>
<div style="text-align: justify;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-D_hZ7-3fKfY/VElh4dDB1XI/AAAAAAAAL2o/YudeDkuD9zM/s1600/11.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-D_hZ7-3fKfY/VElh4dDB1XI/AAAAAAAAL2o/YudeDkuD9zM/s1600/11.jpg" height="400" width="285" /></a></div>
Από τότε αρχίζει για την μητέρα της
Δήμητρα η αναζήτηση της κόρης της, που θα την κάμει να διασχίσει όλο το
γνωστό κόσμο. Τη στιγμή που χανόταν στην άβυσσο, η Περσεφόνη έβαλε μια
φωνή. Η Δήμητρα την άκουσε και η αγωνία έσφιξε την καρδιά της. Τρέχει,
αλλά δε βρίσκει την Περσεφόνη!</div>
<div style="text-align: justify;">
<br />
Λένε πως εννιά μέρες και εννιά
νύχτες, χωρίς να φάει, χωρίς να πιει, χωρίς να πλυθεί και να στολιστεί,
η θεά πλανιέται στον κόσμο, κρατώντας δάδες στα χέρια της! </div>
<div style="text-align: justify;">
<br />
<strong>Τη
δέκατη μέρα η Δήμητρα συναντά την Εκάτη που και εκείνη είχε ακούσει τη
φωνή, αλλά δεν είχε αναγνωρίσει τον απαγωγέα, γιατί το κεφάλι του
περιβαλλόταν από σκιές της νύχτας. Μόνο ο Ήλιος, που τα βλέπει όλα,
μπορεί να της αποκαλύψει αυτό που έγινε.</strong></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><br /></b>Σύμφωνα όμως με μια τοπική παράδοση, οι κάτοικοι της Ερμιόνης, στην Αργολίδα, αποκάλυψαν στη θεά Δήμητρα τον ένοχο.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br />
<strong>Οργισμένη
τότε η θεά αποφάσισε να μην ξανανέβει στον ουρανό και να μείνει στη γη,
παραιτούμενη από τα θεϊκά της καθήκοντα, ωσότου να της ξαναδώσουν την
κόρη της</strong>!...<br />
Και τι έκανε;</div>
<div style="text-align: justify;">
<br />
Πήρε την μορφή γερόντισσας
και πήγε στην Ελευσίνα! Πρώτα κάθισε σε μια πέτρα, που από τότε πήρε το
όνομα «Αγέλαστος πέτρα»· έπειτα πήγε στο βασιλιά Κελεό, που βασίλευε
τότε στη χώρα. Εκεί κάθονταν γερόντισσες, που την κάλεσαν να καθίσει
ανάμεσα τους και μία, η Ιάμβη, την έκαμε με τα αστεία της να
χαμογελάσει.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br />
Κατόπιν η θεά Δήμητρα μπήκε στην υπηρεσία της
Μετάνειρας, της γυναίκας του Κελεού, ως τροφός. Το παιδί που της
εμπιστεύτηκαν ήταν ο μικρός Δημοφώντας ή, σε άλλες παραλλαγές, ο μικρός
Τριπτόλεμος. <strong>Η θεά προσπάθησε να τον κάμει αθάνατο, αλλά δεν το
κατόρθωσε εξαιτίας της άκαιρης επέμβασης της Μετάνειρας και,
αποκαλύπτοντας την αληθινή της ταυτότητα, ανέθεσε στον Τριπτόλεμο να
διαδώσει στον κόσμο την καλλιέργεια του σιταριού.</strong></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><br /></b>Άλλες παραδόσεις θέλουν τη θεά να εκτελεί χρέη τροφού κοντά στο βασιλιά της Σικυώνας Πλημναίο</div>
<div style="text-align: justify;">
<br />
Στο μεταξύ η εκούσια εξορία της Δήμητρας έκαμε τη γη άγονη και η τάξη του κόσμου διαταράχτηκε!</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<strong>Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟΣ!</strong><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-Q6Xugabmrlw/VFFL7eMwRZI/AAAAAAAAL-w/A83OsxwSx8I/s1600/54.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-Q6Xugabmrlw/VFFL7eMwRZI/AAAAAAAAL-w/A83OsxwSx8I/s1600/54.jpg" height="375" width="400" /></a></div>
Κατόπιν όλων αυτών, ο
<b>Δίας </b>διέταξε τον <b>Άδη</b> να δώσει πίσω την <b>Περσεφόνη,</b> αλλά αυτό όμως ήταν
αδύνατο διότι η Περσεφόνη είχε σπάσει τη νηστεία της και είχε φάει ένα
σπυρί ροδιού στη διάρκεια της παραμονής της στον Κάτω Κόσμο, πράγμα που
τη δέσμευε για πάντα!<br />
<br />
<br />
Χρειάστηκε λοιπόν να καταλήξουν σε ένα συμβιβασμό: η Δήμητρα θα ξανάπαιρνε τη θέση της στον <strong>Όλυμπο και η Περσεφόνη θα μοίραζε τη χρονιά ανάμεσα στον Κάτω Κόσμο και τη μητέρα της!</strong><br />
<b><br /></b>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
Κάθε άνοιξη λοιπόν η Περσεφόνη φεύγει από την υπόγεια διαμονή της και
ανεβαίνει στον ουρανό με τα πρώτα φυτά που φυτρώνουν στα αυλάκια των
χωραφιών, για να χαθεί πάλι κοντά στις σκιές την εποχή της συγκομιδής.
Αλλά όσο καιρό είναι μακριά από τη Δήμητρα, το χώμα μένει άγονο και
είναι η μελαγχολική εποχή του χειμώνα!<br />
<br />
Με την αναζήτηση της Δήμητρας συνδέθηκαν διάφορα επεισόδια, ανάλογα με τις τοπικές παραδόσεις. <strong>Στη
Σικυώνα απέδιδαν στη θεά την εφεύρεση του μύλου, που η ίδια δίδαξε
στους κατοίκους· αλλού της απέδιδαν την καλλιέργεια των λαχανικών,
ιδιαίτερα της φάβας, ή των οπωρικών, όπως τα σύκα.</strong><br />
<b><br /></b> Σε όλα
σχεδόν τα μέρη της Ελλάδας έδειχναν ιερά της θεάς και βεβαίωναν πως
είχαν χτιστεί από αυτούς που παλιότερα την είχαν φιλοξενήσει· στο Άργος
κάποιος Μύσιος και η γυναίκα του Χρυσανθία· στον Φενεό, στην Αρκαδία, ο
Τρισαύλης και ο Δαμιθάλης κτλ.<br />
<br />
<strong>ΚΙ ΑΛΛΟΙ ΜΥΘΟΙ;</strong><br />
<br />
Με
την αναζήτηση της Περσεφόνης συνέδεαν ακόμη τους έρωτες της Δήμητρας
και του Ποσειδώνα. Για να του ξεφύγει η θεά μεταμορφώθηκε σε φοράδα,
αλλά μάταια και έτσι έφερε στον κόσμο, εκτός από ένα άλογο, τον Αρείονα,
και μια κόρη, που τη γνώριζαν με το όνομα «η Κυρία».<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-cDMX5rXCDfI/VFFPYcC5jtI/AAAAAAAAL_I/sfdD2u3jxTM/s1600/58.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-cDMX5rXCDfI/VFFPYcC5jtI/AAAAAAAAL_I/sfdD2u3jxTM/s1600/58.jpg" height="302" width="400" /></a></div>
<strong>Μια
άλλη παράδοση, γνωστή ήδη από την ομηρική Οδύσσεια, είναι αυτή που
αναφέρεται στον έρωτα της Δήμητρας και του Ιασίονα, που έδωσε στη θεά
ένα γιο, τον Πλούτο</strong>.<br />
<br />
Λένε πως η Δήμητρα αγωνίστηκε εναντίον
του 'Ηφαίστου για την κυριαρχία στη Σικελία, εναντίον του Διόνυσου
για την κυριαρχία στην Καμπανιά.<br />
<br />
Αυτός ο μύθος, πιθανόν μεταγενέστερος, συμβολίζει αναμφίβολα τον πλούτο της Καμπανιάς σε αμπέλια και σιτάρι!.<br />
<br />
Tα
σύμβολα της Δήμητρας είναι ο στάχυς, ο νάρκισσος, η παπαρούνα· πουλί
της ο γερανός· αγαπητό θύμα της η γουρούνα, ενώ συχνά παρασταίνουν τη
θεά καθιστή με πυρσούς ή με ένα φίδι.<br />
<br />
<div style="background-color: white; border: medium none; overflow: hidden;">
<br />
<div style="text-align: right;">
<a href="http://www.newsbomb.gr/politismos/story/507654/poia-itan-i-thea-persefoni#ixzz3GzaBRu7Z" style="color: #003399;">newsbomb</a></div>
</div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3470092656350257452.post-67891494599730903172014-10-28T02:37:00.000+02:002014-10-28T02:37:02.591+02:00Αμφίπολη: Η μεγαλύτερη πλεκτάνη της Ιστορίας που έστησε η Ολυμπιάδα;<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-i2rzPP2pbG8/VE7lBYslfsI/AAAAAAAAL9M/ScrOv8s926A/s1600/44.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-i2rzPP2pbG8/VE7lBYslfsI/AAAAAAAAL9M/ScrOv8s926A/s1600/44.jpg" height="300" width="400" /></a></div>
του <a href="http://www.parapolitika.gr/parapolitikablog/%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%BF%CF%82/%CE%B1%CE%BC%CF%86%CE%B9%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B7-%CE%B7-%CE%BC%CE%B5%CE%B3%CE%B1%CE%BB%CF%85%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%B7-%CF%80%CE%BB%CE%B5%CE%BA%CF%84%CE%B1%CE%BD%CE%B7-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%B1%CF%82-%CF%80%CE%BF%CF%85-%CE%B5%CF%83%CF%84%CE%B7%CF%83%CE%B5-%CE%B7-%CE%BF%CE%BB%CF%85%CE%BC%CF%80%CE%B9%CE%B1%CE%B4%CE%B1" target="_blank">Σταύρου Παπαντωνίου</a><br />
<br />
<br />
<b>Το άγνωστο πρόσωπο- κλειδί που εκτέλεσε το σχέδιο της μητέρας του Αλεξάνδρου</b><br />
<br />
Η Ιστορία δεν μνημονεύει πάντα αυτούς που κινούν τα νήματα. Πολλές
φορές λησμονεί , ξεχνάει και αφήνει για πάντα στην λήθη λεπτομέρειες,
που όμως στην εποχή τους ήταν αυτές <strong>που μπορεί να άλλαξαν τον ρου ολόκληρης της Ιστορίας.</strong><br />
<br />
<a name='more'></a><br /><br />
Ενώ το εντυπωσιακό μνημείο της Αμφίπολης αρχίζει σιγά – σιγά και σπάει την σιωπή του φανερώνοντας τα καλά κρυμμένα μυστικά του, <strong>δεν συμβαίνει το ίδιο και με την Ιστορία της εποχής.</strong><br />
<br />
Oι σχεδόν ανύπαρκτες πηγές μας αφήνουν στο σκοτάδι για το <strong>τι
μπορεί να ακολούθησε του θανάτου του Μεγάλου Αλεξάνδρου, μία περίοδο
που ταυτίζεται χρονολογικά με το μνημείο, καθώς είμαστε γύρω στο 320 π.
Χ.</strong> Οι διαμάχες και οι κόντρες μεταξύ των διαδόχων πήραν
ανεξέλεγκτες διαστάσεις, μετά τον θάνατο του στρατηλάτη, που η παρουσία
του αποτελούσε εγγύηση ενότητας στο αχανές βασίλειο του.<br />
<br />
Στο σημείο αυτό αξίζει μία επισήμανση: O Μέγας Αλέξανδρος για τους περισσότερους διαδόχους <strong>δεν ήταν παρά το «λάφυρο» για την δική τους εξουσία</strong>. <strong>Ο νεκρός όσο σημαντικός και αν είναι δεν παύει να είναι νεκρός.</strong> Πάνω στα δικά του κατορθώματα, άλλοι ήθελαν να χτίσουν την δική τους μικρή δόξα και άλλοι απλά επεδίωκαν <strong>να περάσει όσο το δυνατόν πιο γρήγορα στην λήθη</strong>,
καθώς τα όσα είχε καταφέρει θα επισκίαζαν κάθε νέα προσπάθεια που θα
γινόταν στο εξής, αφού οι κατακτήσεις του είχαν ήδη αρχίσει να ντύνονται
με το πέπλο του μύθου.<br />
<br />
<em>Η μόνη που πενθούσε πραγματικά τον θάνατο του Αλεξάνδρου και το
μόνο που την ενδιέφερε είναι να επιστρέψει στην Μακεδονία ο γιος της,
ήταν η Ολυμπιάδα. Και προφανώς θα έκανε τα πάντα για να επιστρέψει.</em><br />
<br />
<span style="color: maroon;"><strong>ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ: </strong></span><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-YVQ1l9DthzU/VE7KnzZok0I/AAAAAAAAL6M/RxMhfq9L6qY/s1600/31.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-YVQ1l9DthzU/VE7KnzZok0I/AAAAAAAAL6M/RxMhfq9L6qY/s1600/31.jpg" height="198" width="400" /></a></div>
Εκείνη την περίοδο λαμβάνουν χώρα πολλά <strong>πολιτικά γεγονότα με την μορφή καταιγίδας</strong>. Για έναν περίεργο λόγο οι πηγές της εποχής, κόβονται, χάνονται και είναι συγκεχυμένες και αλληλοαντικρουόμενες μεταξύ τους. Σ<strong>αν κάποιος να ήθελε να «ελέγξει την πληροφορία» της εποχής και οι μεταγενέστεροι να ψάχνουν να βρουν την σειρά των γεγονότων.</strong>
Δεν είναι τυχαίο ότι το θέμα της ταφής του Μεγάλου Αλεξάνδρου,
αποτελεί μέχρι σήμερα ένα από τα μεγαλύτερα μυστήρια παγκοσμίως, αφού
πρόκειται για τον πρώτο «κοσμοκράτορα». <br />
Ας κάνουμε μια βουτιά στον χρόνο προσπαθώντας να συνθέσουμε κάποια κομμάτια του παζλ με τα όσα λιγοστά μας λένε οι πηγές.<br />
<br />
Ο Πτολεμαίος ο επονομαζόμενος Σωτήρ, κλέβει την σορό του Μεγάλου Αλεξάνδρου, <strong>προφανώς
θέλοντας να κερδίσει χρόνο εναντίον του Περδίκκα, ο οποίος είχε την
«επίσημη» εξουσία. Ο λόγος που το έκανε αυτό ήταν ίσως για να προλάβει
να γεννήσει η Ρωξάννη και να γίνει διάδοχος του θρόνου ο Αλέξανδρος ο
Δ’, γιος του Μεγάλου Αλεξάνδρου.</strong><br />
<br />
Ο Περδίκκας αξίζει να σημειωθεί ότι ήταν ο <strong>επίσημος επιμελητής</strong> της αυτοκρατορίας και είχε αναδειχτεί <strong>σε πρωταγωνιστή της πρώτης φάσης του ανταγωνισμού των διαδόχων</strong>.
Κάτι το οποίο δεν άρεσε καθόλου στον Αντίπατρο (πατέρα του Κασσάνδρου)
που έβλεπε να χάνει το «τρένο» της διαδοχής. Για αυτό και συντάσσεται με
τον «αντάρτη» Πτολεμαίο τον Σωτήρα, ο οποίος κατείχε την σορό. Αξίζει
ακόμα να σημειώσουμε πως ο Αντίπατρος ήταν έμπιστος του Φιλίππου του Β’ ,
ο οποίος συνήθιζε να λέει ότι «κοιμάμαι ήσυχα, γιατί είναι ξάγρυπνος ο
Αντίπατρος», ενώ ο Αλέξανδρος όταν ξεκίνησε την εκστρατεία , του ανέθεσε
την αντιβασιλεία του Βασιλείου της Μακεδονίας και καθήκοντα επιμελητή
του κράτους «τά κατά Μακεδονίαν τε καί τούς Έλληνας Αντιπάτρω
επιτρέψας». Σε αυτή τη θέση, ο Αντίπατρος παρέμεινε σε όλη τη διάρκεια
της μεγάλης εκστρατείας του Αλεξάνδρου στην Ασία. Αυτά για να
καταλάβουμε τις συμμαχίες της εποχής, οι οποίες ωστόσο δεν είχαν τίποτα
άλλο ως κίνητρο, παρά μόνο την εξουσία που άφησε πίσω του ο Μέγας
Αλέξανδρος.<br />
<br />
<span style="color: maroon;"><strong>ΑΡΙΣΤΟΝΟΥΣ: ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ - ΚΛΕΙΔΙ ΤΗΣ ΑΜΦΙΠΟΛΗΣ</strong></span><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-EalWw2SeZGE/VE7Pw0qAK_I/AAAAAAAAL7A/QfMfxzE3h9E/s1600/49.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-EalWw2SeZGE/VE7Pw0qAK_I/AAAAAAAAL7A/QfMfxzE3h9E/s1600/49.jpg" height="271" width="400" /></a></div>
Η εκστρατεία του Περδίκκα εναντίον του Πτολεμαίου με σκοπό να ανακτήσει την σορό του Μεγάλου Αλεξάνδρου, <strong>αποτυγχάνει παταγωδώς</strong>. Ο ίδιος ο Περδίκκας δολοφονείται από τους αξιωματικούς του , <strong>οι οποίοι αυτομολούν στο πλευρό του Πτολεμαίου</strong>. Και οι αξιωματικοί όμως του Περδίκκα δεν έχουν καλύτερη τύχη και θανατώνονται.<br />
<br />
<strong>Διασώζεται όμως ένας. Το όνομα του άγνωστο στην Ιστορία.
Πρόκειται για τον Αριστόνοα τον Πελλαίο . Ελάχιστες πληροφορίες έχουμε
για αυτόν, αλλά γνωρίζουμε ίσως το πιο σημαντικό. Ότι ο Αριστόνους ο
Πελλαίος ΔΙΟΡΙΣΤΗΚΕ ΔΙΟΙΚΗΤΗΣ ΤΗΣ ΑΜΦΙΠΟΛΗΣ το 321 π. Χ. , ενώ
διατηρούσε άριστες σχέσεις με την μητέρα του Μεγάλου Αλεξάνδρου , την
Ολυμπιάδα, η οποία του είχε αναθέσει όλες τις πολεμικές επιχειρήσεις
εναντίον του Κασσάνδρου.</strong><br />
<strong><br /></strong>
Από τις ελάχιστες αναφορές που φτάνουν μέχρι εμάς για τον Αριστόνοα
είναι από τον Αρριανό (6 βιβλίο, 28 κεφάλαιο, 4 παράγραφος) και από τον
Διόδωρο τον Σικελιώτη (19 βιβλίο, 50 κεφάλαιο) . Σχετικά μας ενημερώνει
πως ο "ο <strong>Αριστόνους, ένας από τους σωματοφύλακες του Έλληνα
στρατηλάτη, πήρε υπό τον έλεγχο του την Αμφίπολη. Η μητέρα του Μεγάλου
Αλεξάνδρου, Ολυμπιάδα, του είχε αναθέσει τις πολεμικές επιχειρήσεις
εναντίον του Κασσάνδρου</strong>. Ο τελευταίος έστειλε τον στρατό του
εναντίον της Αμφίπολης υπό την ηγεσία του στρατηγού Κρατεύα. Ο Μακεδόνας
στρατηγός εισέβαλε στην Βισαλτία. Ο Αριστόνους, έμπειρος στρατηγός,
αρχικά απώθησε τα στρατεύματα του Κασσάνδρου και στην τελική μάχη που
δόθηκε στην Βεδυνδία της Βισαλτίας, ο στρατός του Κρατεύα διαλύθηκε. Ο
ίδιος ο Κρατεύας έπεσε στην μάχη»<br />
<br />
Η πληροφορία είναι πολύ σημαντική: <strong>Μαθαίνουμε πως σε μία
περίοδο που είναι πολύ πιθανόν, σύμφωνα με τους ανασκαφείς να έχει
φτιαχτεί ο τύμβος της Αμφίπολης, δηλαδή το 321 π. Χ , παίρνει τα ηνία
της πόλης ένας πρώην σωματοφύλακας του Μεγάλου Αλεξάνδρου και άνθρωπος
εμπιστοσύνης της μητέρας του Ολυμπιάδας, ο οποίος ήταν σε ανοιχτή κόντρα
με τον Κάσσανδρο</strong>. Οι πηγές αναφέρουν μάλιστα τον Αριστόνοα, ως
αριστοκρατικής καταγωγής και πιστό στα Μακεδονικά ήθη και έθιμα. Αυτός
ήταν πιθανότατα και ο λόγος που είχε πάει με τον πλευρό του Περδίκκα και
όχι του Πτολεμαίου, καθώς ο τελευταίος ήταν ο «αντάρτης» με σημερινούς
όρους.<br />
<br />
<span style="color: maroon;"><strong>Η ΠΛΕΚΤΑΝΗ ΤΗΣ ΟΛΥΜΠΙΑΔΑΣ</strong></span><br />
<span style="color: maroon;"><strong><br /></strong></span>
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-Vz3nBVak3Bk/VE7L19nYP8I/AAAAAAAAL6Y/7hIW4Luu49Q/s1600/65.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-Vz3nBVak3Bk/VE7L19nYP8I/AAAAAAAAL6Y/7hIW4Luu49Q/s1600/65.jpg" height="400" width="266" /></a></div>
<strong>Η τοποθέτηση του Αριστόνοα ως διοικητή της Αμφίπολης δεν
πρέπει να είναι καθόλου τυχαία και είναι πιθανόν να έχει την σφραγίδα
της Ολυμπιάδας.</strong><strong>Πότε όμως μπορεί να πάρθηκε αυτή η απόφαση και για ποιο λόγο; </strong><br />
<strong><br /></strong>
Μετά την λήξη των «εχροπραξιών» μεταξύ Περδίκκα – Πτολεμαίου, <strong>γίνεται
η σύσκεψη στον Τριπαράδεισο, εκείνη την εποχή, για την οποία δεν
γνωρίζουμε καθόλου τι αποφασίστηκε, αφού λείπουν οι αρχαίες πηγές.</strong> Εκεί προφανώς έγινε κάποια συμφωνία για να «πέσουν οι τόνοι» , μοιράστηκε σε κομμάτια η αυτοκρατορία και <strong>στα
ελάχιστα που μας έχουν σωθεί από τον Διόδωρο τον Σικελιώτη, ξέρουμε ότι
αποφασίστηκε η επιστροφή των βασιλιάδων στην Μακεδονία.</strong><br />
<br />
Τα γεγονότα πάντως έχουν μία αλληλουχία και μία χρονική σύνδεση μεταξύ τους που μας επιτρέπει να κάνουμε την εξής <b>εικασία:</b><br />
<br />
<strong>Στην σύσκεψη τέθηκε και το βασικό αίτημα της Ολυμπιάδας για
επιστροφή του νεκρού Αλέξανδρου στην Μακεδονία. Για την εκτέλεση του
συγκεκριμένου σχεδίου ορίστηκε διοικητής ο Αριστόνοας, ο οποίος είχε
στενή σχέση με την μητέρα του Αλεξάνδρου. Στην ίδια σύσκεψη αποφασίστηκε
η κατασκευή του τύμβου της Αμφίπολης με «εκτελεστή» τον Πτολεμαίο και
σχεδιαστή τον Δεινοκράτη. Αν μεταφέρθηκε τελικά ο Αλεξανδρος στην
Αμφίπολη δεν το ξέρουμε. Είναι πάντως πολύ πιθανόν η δημιουργία του
τύμβου να έγινε για αυτόν. </strong><br />
<strong><br /></strong>
<br />
<span style="color: maroon;"><strong>ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ Ο ΤΥΜΒΟΣ ΣΤΗΝ ΑΜΦΙΠΟΛΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΤΙΣ ΑΙΓΕΣ; </strong></span><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-8FUo9zA2esk/VE7H7jNXvbI/AAAAAAAAL54/p2KZLmzxxrg/s1600/16.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-8FUo9zA2esk/VE7H7jNXvbI/AAAAAAAAL54/p2KZLmzxxrg/s1600/16.jpg" height="300" width="400" /></a></div>
Η υπόθεση μπορεί να έχει μεγάλη βάση αν σκεφτεί κανείς την τοποθέτηση
του Αριστόνοα , ως διοικητή της Αμφίπολης και την επιθυμία της
Ολυμπιάδας να επιστρέψει ο Αλέξανδρος στην Μακεδονία, κάτι που το είχε
ως αυτοσκοπό μέχρι να πεθάνει.<br />
<br />
<em>Το ερώτημα που προκύπτει όμως είναι γιατί στην Αμφίπολη και όχι στις Αιγες;</em><br />
<em><br /></em>
Και εδώ μπορούμε <strong>εύκολα να απαντήσουμε αν λάβουμε υπ’ οψιν μας τις ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ εξελίξεις της εποχής.</strong><br />
<strong><br /></strong>
Η Μακεδονία εκείνη την περίοδο <strong>δεν ήταν ενιαία και ταλανιζόταν από μεγάλες έχθρες.</strong>
Το βασίλειο των Αιγών το ήλεγχε ο Φίλιππος ο Αριδαίος ο οποίος είχε
έρθει σε συμφωνία με τον Κάσσανδρο (η συμφωνία έγινε με την σύζυγο του
Ευριδίκη, καθώς ο Φίλιππος ο Αριδαίος ήταν τύποις βασιλιάς καθότι
πνευματικά καθυστερημένος) και έγινε αντιβασιλιάς.<br />
<br />
<strong>Για να καταλάβουμε ακόμα καλύτερα τις πολιτικές ισορροπίες
της εποχής, τόσο ο Φίλιππος ο Αριδαίος όσο και η σύζυγος του φονεύτηκαν
με εντολή της Ολυμπιάδας το 317 π.Χ</strong>, η οποία είχε καταφύγει
μέχρι εκείνη την περίοδο στο βασίλειο των Μολοσσών της Ηπείρου και είχε
πάρει υπό την προστασία της τόσο την Ρωξάννη όσο και τον εγγονό της
Αλέξανδρο τον Δ’.<br />
<br />
Άρα οι Αιγές ήταν εντελώς ξένες πλέον για την Ολυμπιάδα, που εάν
τυχόν ο Αλέξανδρος επέστρεφε στην Μακεδονία θα έπρεπε να βρεθεί ένα άλλο
μέρος για να γίνει η ταφή του. <strong>Για αυτό εκείνη όρισε διοικητή
έναν έμπιστο δικό της άνθρωπο , τον Αριστόνοα, που είχε τιμηθεί και από
τον γιο της με το υψηλό αξίωμα του σωματοφύλακα, ώστε να εκτελέσει το
μυστικό σχέδιο της ταφής του Αλεξάνδρου.</strong><br />
<b><br /></b><a href="http://4.bp.blogspot.com/-Lc8N5spk0JU/VE7IqJcYu5I/AAAAAAAAL6A/nBIpaD_s-_0/s1600/46.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-Lc8N5spk0JU/VE7IqJcYu5I/AAAAAAAAL6A/nBIpaD_s-_0/s1600/46.jpg" height="233" width="400" /></a><strong>Ήταν λιμάνι και
δεν θα γινόταν αντιληπτή η μεταφορά του υψηλού νεκρού και δεν θα
προκαλούσε νέα πάθη, καθώς δεν θα περνούσε καθόλου κάποια νεκρική πομπή
από στεριά.</strong><br />
Η Αμφίπολη εξυπηρετούσε και έναν ακόμη σκοπό: <br />
<strong><br /></strong>
<em>Όποιος έχει επισκεφτεί την Αμφίπολη σήμερα, θα έχει διαπιστώσει
πως το λιμάνι της δεν απέχει παρά ελάχιστα από το σημείο που έχει
φτιαχτεί ο τύμβος.</em><br />
<em><br /></em>
Σε όλα αυτά θα πρέπει να συνυπολογίσουμε ένα ακόμα στοιχείο: <strong>H
Ολυμπιάδα, ήταν μία γυναίκα που πετύχαινε πάντα αυτό που ήθελε. Έτσι
περιγράφεται από τις ιστορικές πηγές και έχει συνδεθεί με ουκ ολίγες
δολοπλοκίες, όπως η δολοφονία του συζύγου της, η δηλητηρίαση του
Φίλιππου του Αριδαίου, που του άφησε και την πνευματική αναπηρία, ενώ
ήταν ιέρεια στα Καβείρια μυστήρια για τα οποία ελάχιστα πράγματα
γνωρίζουμε , καθώς καλύπτονται από έντονο μυστήριο. Προφανώς για να
επιστρέψει ο Αλέξανδρος στην Μακεδονία θα έκανε τα πάντα , ακόμα και μια
τόσο υψηλού επιπέδου συνωμοσία.</strong><br />
<br />
<span style="color: maroon;"><strong>ΓΙΑΤΙ ΜΥΣΤΙΚΑ Η ΤΑΦΗ; </strong></span><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-85fKQob2cc8/VE7NiGSIOMI/AAAAAAAAL6k/wUPKjUSJMkE/s1600/45.jpeg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-85fKQob2cc8/VE7NiGSIOMI/AAAAAAAAL6k/wUPKjUSJMkE/s1600/45.jpeg" height="200" width="400" /></a></div>
Η Ολυμπιάδα γνώριζε ότι ο γιος της είχε πάρει ήδη τεράστια φήμη σε
όλο τον τότε γνωστό κόσμο. Προφανώς την ενδιέφερε περισσότερο να
επιστρέψει στην Μακεδονία και να ταφεί όπως εκείνη ήθελε, παρά ο τάφος
του να γίνει προσκύνημα ανά τους αιώνες. Εξάλλου το αντάλλαγμα για να
γίνει η μεταφορά στην Αμφίπολη, πιθανόν να ήταν να κρατηθεί μυστικό,
καθώς αυτό βόλευε <strong>και τους διαδόχους τόσο στην Μακεδονία όσο και στην Αίγυπτο.</strong> Μην ξεχνάμε ότι ο Πτολεμαίος ο Σωτήρ είχε τον γιο του Πτολεμαίο τον Φιλάδελφο, <strong>ο
οποίος ισχυριζόταν ότι κυβερνούσε την Αίγυπτο με την δύναμη που του
έδινε η σορός του Μεγάλου Αλεξάνδρου , που ήταν θαμμένη στην
Αλεξάνδρεια, σύμφωνα με τα θρυλούμενα</strong>. Άρα μιλάμε για μία
τέλεια συνωμοσία , τέλεια εκτελεσμένη από την Ολυμπιάδα με έναν μόνο
στόχο: Να επιστρέψει ο Αλέξανδρος στην Μακεδονία.<br />
<br />
Μια επισήμανση που αξίζει: Όταν λέμε μυστική ταφή εννοούμε, να μην
αποτυπωθεί στις πηγές, οι οποίες προφανώς έπεσαν σε "λογοκρισία" . Δεν
εξηγείται αλλιώς ότι καμία πηγή δεν αναφέρεται στην κατασκευή του
τύμβου. Η μυστική ταφή δεν περιλαμβάνει την επιχωμάτωση καθώς προφανώς
σε πρώτη φάση η Ολυμπιάδα θα ήθελε να μπορεί το μνημείο να είναι
επισκέψιμο, τουλάχιστον από την ίδια. Άλλο ένα στοιχείο που δένει
απόλυτα με τις εικασίες της ανασκαφικής ομάδας. Ότι το μνημείο δεν
επιχωματώθηκε εξ αρχής και η άμμος είναι μεταγενέστερη. Οι ημερομηνίες
πάντως συμπίπτουν για μία ακόμη φορά. Καθώς η Ολυμπιάδα <strong>χωρίς κανένα προφανή λόγο επιστρέφει ξαφνικά το 317 π. Χ στην Μακεδονία</strong>. Πάμε να δούμε τα γεγονότα της επιστροφής της<br />
<br />
<span style="color: maroon;"><strong>Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΟΛΥΜΠΙΑΔΑΣ ΣΤΗΝ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ</strong></span><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-DR4Vjt8JIoQ/VE7O2mwMWWI/AAAAAAAAL6w/Uu9xYnee12M/s1600/47.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-DR4Vjt8JIoQ/VE7O2mwMWWI/AAAAAAAAL6w/Uu9xYnee12M/s1600/47.jpg" height="300" width="400" /></a></div>
Το συγκεκριμένο σενάριο, ενισχύεται από ένα ακόμα γεγονός. <strong>Η
Ολυμπιάδα είχε επιστρέψει στην Μακεδονία, το 317 π. Χ μετά από 13 χρόνια
στο "δικό της" βασίλειο των Μολοσσών της Ηπείρου, το οποίο μάλιστα είχε
αναδιοργανώσει πλήρως</strong>.<br />
Γιατί επέστρεψε στην Μακεδονία το 317 π.Χ και σε ποια πόλη πήγε , αφού οι Αιγές ήταν αδύνατο να την «φιλοξενήσουν»; <strong>Προφανώς
επέστρεψε γιατί είχε ολοκληρωθεί η κατασκευή του τύμβου της Αμφίπολης ,
που θα υποδεχόταν τον νεκρό γιο της και εκείνη φυσικά πήγε στην
Αμφίπολη, η οποία ήταν φιλική προς αυτήν, αφού είχε διοικητή τον
Αριστόνοα.</strong><br />
<br />
Η άφιξη της Ολυμπιάδας στην Μακεδονία εξάπτει <strong>ξανά τα πολιτικά πάθη</strong>
και αναλαμβάνει ενεργό δράση ο Κάσσανδρος, ο οποίος φοβάται ότι θα
χάσει οριστικά το τρένο της εξουσίας (μην ξεχνάμε ότι ήταν γιος του
Αντίπατρου, του "απόλυτου αντιβασιλιά" της Μακεδονίας κατά την διάρκεια
της εκστρατείας του Μεγάλου Αλεξάνδρου), άρα εθισμένος στην εξουσία. Οι
ιστορικές πηγές μας διαφωτίζουν ευτυχώς σε αυτό το σημείο,
επιβεβαιώνοντας την θεωρία.<br />
<strong>Ο Κάσσανδρος επιστρέφει δυναμικά στο προσκήνιο. Κάνει
συμφωνία με τον Αριστόνοα να του παραδόσει την Αμφίπολη και παρά το
γεγονός ότι είχε έρθει σε συμφωνία μαζί του και του είχε εγγυηθεί την
ασφάλεια του με αντάλλαγμα</strong> (Διοδ. 19.50.8), τον ξεγέλασε. Ο
Αριστόνους παρέδωσε την πόλη, αλλά τελικά ο Κάσσανδρος αθέτησε την
συμφωνία και τον σκότωσε το 315 π.Χ, μειώνοντας τους κινδύνους για την
εξουσία του. Το σχετικό απόσπασμα αναφέρει:<br />
<br />
Το 315 π.Χ. και με την συνδρομή μελών της οικογένειας του Κρατεύα,
δολοφονείται και ο Αριστόνους και η Αμφίπολη περνάει επιτέλους κάτω από
τον έλεγχο του Κασσάνδρου.<br />
<strong>Eίχε προηγηθεί η δολοφονία της Ολυμπιάδας που ήταν και ο
μεγαλύτερος κίνδυνος η άφιξη της στην Μακεδονία για κάποια συνωμοσία.Ο
Κάσσανδρος την κυνηγάει (προφανώς από την Αμφίπολη ) και αυτή καταφεύγει
στην Πύδνα. Εκεί πεθαίνει δια λιθοβολισμού το 316 π.Χ. </strong><br />
<strong><br /></strong>
Μένει η Ρωξάννη με τον Αλέξανδρο τον Δ’. Ο Κάσσανδρος τους φυλάκισε
στην Αμφίπολη (Διοδ. 19.52.4) όπου παρέμειναν, μέχρι και την δολοφονία
τους από τον Γλαυκία (Διοδ. 19.105.1-2, Παυσ. 9.7.2) το 313 π.Χ.<br />
<br />
Αποκλείεται με βάση τις ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ εξελίξεις και το μίσος μεταξύ
Κάσσανδρου και Ολυμπιάδας, Ρωξάννης και Αλέξανδρου του Δ’ ο τύμβος να
φτιάχτηκε προς τιμήν τους επί βασιλείας Κάσσανδρου.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-82tIGAVrtXA/VE7PHaepbHI/AAAAAAAAL64/GyKcI20zLH0/s1600/48.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-82tIGAVrtXA/VE7PHaepbHI/AAAAAAAAL64/GyKcI20zLH0/s1600/48.jpg" height="175" width="400" /></a></div>
<strong>Ο τυμβος της Αμφίπολης είχε ΗΔΗ ΦΤΙΑΧΤΕΙ ΜΕΤΑΞΥ 321 π. Χ και
317 π.Χ , επί Αριστόνοα, μέχρι να αναλάβει δράση ο Κάσσανδρος, ο οποίος
αφού τελείωσε διαδοχικά με ολόκληρη την οικογένεια του Μεγάλου
Αλεξάνδρου, πήρε οριστικά την εξουσία στα χέρια του. </strong><br />
<strong><br /></strong>
Δεν αποκλείεται ωστόσο ο Κάσσανδρος να έθαψε μέσα στον τύμβο που
προοριζόταν για τον Μέγα Αλέξανδρο και την Ολυμπιάδα και την Ρωξάννη και
τον γιο του ή κάποια από αυτά τα μέλη της βασιλικής οικογένειας. <strong>Αφού
τοποθετήθηκαν μέσα όλοι οι νεκροί, ο τύμβος επιχωματώθηκε περίπου 10
χρόνια μετά την κατασκευή του για να περάσει οριστικά στην λήθη και ο
Κάσσανδρος να εξουσιάσει την Μακεδονία ,μακρυά από τον ενοχλητικό μύθο
του Μεγάλου Αλεξάνδρου και της οικογένειας του.</strong><br />
<br />
<span style="color: maroon;"><strong>ΣΥΝΔΕΣΗ ΙΣΤΟΡΙΑΣ - ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΑΣ: </strong></span><br />
<br />
Η συγκεκριμένη θεωρία που βασίζεται σε έναν συνδυασμό λίγων ιστορικών
πηγών και λογικής αλληλουχίας γεγονότων , φαίνεται να συμπίπτει και με
τις αρχαιολογικές ανακοινώσεις του υπουργείου. Η μεγάλη μαρμάρινη πόρτα
φαίνεται να έχει ανοίξει πολλές φορές. Αυτό μπορεί να έγινε είτε για να
τοποθετηθούν παραπάνω νεκροί, είτε για να εισέλθει στο εσωτερικό του
τάφου η Ολυμπιάδα για να δει τον νεκρό γιο της. Επίσης η επιχωμάτωση
φαίνεται να είναι μεταγενέστερη, κάτι που μπορεί να δικαιολογηθεί από
την επιθυμία του Κάσσανδρου να απαλλαγεί άπαξ δια παντός από το
"ενοχλητικό" μνημείο και μαζί του και από τον βασιλιά για τον οποίο
φτιάχτηκε: τον Αλέξανδρο τον Γ' του Φιλίππου.<br />
<br /></div>
Unknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3470092656350257452.post-70379064365046904622014-10-25T02:02:00.003+03:002014-10-25T02:02:46.876+03:00Tα θαύματα στα αρχαία Ασκληπιεία<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-Ecdvcii_L2o/VEraTZx9EYI/AAAAAAAAL5c/00MkJ7tc8fw/s1600/54.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-Ecdvcii_L2o/VEraTZx9EYI/AAAAAAAAL5c/00MkJ7tc8fw/s1600/54.jpg" height="190" width="400" /></a></div>
Τα <b>Ασκληπιεία </b>ήταν ιερά και τόποι λατρείας του ήρωα, ιερού ιατρού και θεραπευτή θεού Ασκληπιού. Ηταν στην πραγματικότητα τα πρώτα νοσοκομεία ή μάλλον συγκροτήματα κτιρίων υγείας, όχι μόνο του ελληνικού χώρου αλλά και όλου του δυτικού πολιτισμού και πρόσφεραν τις υπηρεσίες τους στην ελληνική ευρύτερη περιφέρεια για πολλούς αιώνες, από την εποχή περίπου του Τρωικού πολέμου ως τον 6ο αιώνα μ.Χ., εποχή της πλήρους επικράτησης του χριστιανισμού. Θα πρέπει να τονίσουμε ιδιαίτερα ίσως εδώ ότι, παρ' όλο το διωγμό που υπέστη ο αρχαίος ελληνικός πολιτισμός ως ειδωλολατρική πρακτική, κύρια από τον αυτοκράτορα Θεοδόσιο το 392 μ.Χ., η λατρεία του Ασκληπιού και ιδιαίτερα η φροντίδα υγείας στα Ασκληπιεία δεν έγινε κατορθωτό να εξαλειφθεί τελείως για περίπου δύο ακόμη αιώνες.<br />
<br />
<a name='more'></a><br /><br />
Στα Ασκληπιεία, εκτός από τον ίδιο τον Ασκληπιό, λατρεύονταν παράλληλα και περιπτωσιακά τόσο οι μυθολογικοί πρόγονοί του, ο Απόλλωνας και η Αρτεμις, όσο και τα μυθολογικά παιδιά του, η Υγεία, η Πανάκεια, ο Τελεσφόρος, η Ιασώ, η Αίγλη, η Ακεσώ, η Αύρα, η Νίκη, ο Ευμαρίων, ο Αλεξίνωρ κ.ά., που παρουσίαζαν τις προσωποποιημένες ιδιότητες της θεραπευτικής του τέχνης. Λατρεύονταν συγχρόνως και τα θεωρούμενα φυσικά παιδιά του, ο Μαχάων και ο Ποδαλείριος, που, σύμφωνα με τον Ομηρο, ήταν και αυτοί γιατροί που πήραν μέρος στον Τρωικό πόλεμο ως αρχηγοί των στρατευμάτων της Τρίκκης, της Ιθώμης και της Οιχαλίας, πόλεων της Θεσσαλίας. Τα φίδια και οι σκύλοι ήταν τα ιερά ζώα του Θεού Ασκληπιού.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-zZz4eH1DRAw/VErPhEICbGI/AAAAAAAAL4M/scEYRVxvEI0/s1600/102.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-zZz4eH1DRAw/VErPhEICbGI/AAAAAAAAL4M/scEYRVxvEI0/s1600/102.jpg" height="255" width="400" /></a></div>
Ο Ασκληπιός και οι δύο υιοί του, αυτοί οι πρώτοι ήρωες-γιατροί, που παρουσιάζονται να συγκεντρώνουν τη βαθιά εκτίμηση και αναγνώριση όχι μόνο του Ομήρου αλλά και όλων των Ελλήνων της εποχής τους, φαίνονται ως ιδρυτές της μεγάλης οικογένειας των Ασκληπιαδών, απογόνων του Ασκληπιού, που από γενεά σε γενεά κληρονομούσαν τα μυστικά της ιατρικής τέχνης και πρόσφεραν τις ιατρικές τους υπηρεσίες στη μυθολογική και ιστορική μας αρχαιότητα στο όνομα του μεγάλου πρώτου ήρωα γιατρού, του Ασκληπιού. Ανάμεσα στους φημισμένους Ασκληπιάδες μπορούμε να αναφέρουμε εδώ τους μεγάλους δασκάλους Ιπποκράτη και Αριστοτέλη.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-kcADLkDFx8Q/VErRGexZ0AI/AAAAAAAAL4U/NbTGzXVJjss/s1600/61.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-kcADLkDFx8Q/VErRGexZ0AI/AAAAAAAAL4U/NbTGzXVJjss/s1600/61.jpg" height="337" width="400" /></a></div>
Ο Ιπποκράτης ήταν ο πιο διάσημος από τους φημισμένους δασκάλους του Ασκληπιείου και της Ιατρικής Σχολής της Κω και έζησε ως γνωστόν τον 5ο αιώνα π.Χ. Ηταν ένας Ασκληπιάδης καταγόμενος από τον γιο του Ασκληπιού Ποδαλείριο, γεγονός που παρουσιάζεται να αποδεικνύεται από το γενεαλογικό του δένδρο. Ο Ιπποκράτης αναγνωρίζεται ακόμη διεθνώς ως ο «Πατέρας της Ιατρικής Επιστήμης» καθώς ήταν αυτός που αποσαφήνισε και δημοσίευσε τις πρώτες και βασικές αρχές της επιστήμης αυτής. Δεν θα πρέπει παράλληλα να ξεχνάμε ότι ο «Ορκος του Ιπποκράτη» παραμένει ακόμη μια αποδεκτή ιερή διακήρυξη των υποχρεώσεων των ιατρών και δίνεται στους θεούς Απόλλωνα (ιατρό των θεών), Ασκληπιό (ιατρό των ανθρώπων και θεών και μυθικό υιό του Απόλλωνα), Υγεία και Πανάκεια (μυθικές κόρες του Ασκληπιού) και στους υπόλοιπους των θεών. Στη Μακεδονία, ο φημισμένος φιλόσοφος, ιατρός και δάσκαλος ιατρικής, ο Αριστοτέλης, υπήρξε κατά τον 4ο αιώνα π.Χ. ο δάσκαλος του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Ο Αριστοτέλης ήταν άλλος ένας φημισμένος Ασκληπιάδης καθώς παρουσιάζεται να κατάγεται από τον άλλο υιό του Ασκληπιού, τον Μαχάονα.<br />
<br />
Σήμερα γνωρίζουμε ότι έχουν αναφερθεί σε γραπτές πηγές ή/και έχουν βρεθεί αρχαιολογικά στοιχεία που αποδεικνύουν την ύπαρξη περίπου 320 Ασκληπιείων στον αρχαίο ελληνικό κόσμο. Σύμφωνα όμως με άλλες πηγές, τα Ασκληπιεία στον αρχαίο κόσμο ξεπερνούσαν τα 500. Από αρχαίες γραπτές μαρτυρίες και αρχαιολογικά ευρήματα γνωρίζουμε σήμερα ότι τα Ασκληπιεία, επενδυμένα με τις μυθολογικές, ιδεολογικές και φιλοσοφικές αντιλήψεις για την υγεία των προγόνων μας, προσέφεραν αυτό που λέμε σήμερα «ολιστική φροντίδα υγείας».<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-McF2mF1nJ98/VErRxKwnISI/AAAAAAAAL4c/N3He94ghDnM/s1600/104.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-McF2mF1nJ98/VErRxKwnISI/AAAAAAAAL4c/N3He94ghDnM/s1600/104.jpg" height="308" width="400" /></a></div>
Σύμφωνα με την αντίληψη αυτή, οι ιερείς/ιατροί στα Ασκληπιεία λάτρευαν τον Ασκληπιό με την προσφορά υγείας προς τον άνθρωπο. Και ο άνθρωπος (ασθενής και ικέτης) αντιμετωπιζόταν με ιερό σεβασμό, ως ολοκληρωμένο ον με αδιαχώριστα και ιδιαίτερα πνευματικά, ψυχικά, συναισθηματικά, κοινωνικά, ηθικά, φυσικά κ.ά. χαρακτηριστικά, που βρισκόταν σε απόλυτη συνάρτηση με το άμεσο και απώτερο γήινο και συμπαντικό περιβάλλον του. Η ασθένεια εθεωρείτο ως ένα αποτέλεσμα πολύπλοκων και αρνητικών αλληλεπιδράσεων περιβαλλοντικών, κοινωνικών, ψυχολογικών, πνευματικών, συναισθηματικών και φυσικών παραγόντων και η φροντίδα υγείας φαίνεται να στόχευε στην εξομάλυνση των συγκρούσεων και στην αποκατάσταση της αρμονίας ανάμεσα στους παράγοντες αυτούς έχοντας ως επικουρική βοήθεια την ιατρική επέμβαση, χειρουργική ή φαρμακευτική.<br />
<br />
Το να επισκεφθείς τον Ναό του Ασκληπιού δεν ήταν απλή υπόθεση. Έπρεπε να σε καλέσουν οι Ιερείς του Ναού. Έπρεπε να προηγηθεί νηστεία, καθαρτικό λουτρό και ψυχικός καθαρμός. Πριν κοιμηθείς στην Ιερά Κλίνη έπρεπε να μάθεις τα τελετουργικά καθαρμού και να κάνεις θυσίες. Όλα αυτά πριν εισέλθεις στον Ναό.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-x0fuCuRjkCg/VErSNLg3YCI/AAAAAAAAL4k/vPtOQJ5faMc/s1600/62.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-x0fuCuRjkCg/VErSNLg3YCI/AAAAAAAAL4k/vPtOQJ5faMc/s1600/62.jpg" height="300" width="400" /></a></div>
Της όλης διαδικασίας προϊστατο ο Πρωθιερέας ή Μεγάλος Ιερέας και τον βοηθούσαν οι Πυροφόροι, που εκτελούσαν χρέη διακόνου και βοηθών στις ιατρικές εργασίες, οι Ιερομνήμονες και οι θεράποντες νοσοκόμοι που ονομάζονταν Ασκληπιάδες. Ανάμεσά τους υπήρχαν και γυναίκες οι οποίες ανήκαν στην τάξη των Νακόρων ή Ζακόρων. Ο Γαληνός λέει ότι πριν από τον Ασκληπιό, η ιατρική ήταν «απολύτως εμπειρική και όνο δια φυτών εθεραπεύοντο οι άνθρωποι, ενώ αυτός την ανύψωσε σε θεία επιστήμη».<br />
<br />
Ασθενείς με ανίατες παθήσεις εθεραπεύοντο. Τυφλοί εύρισκαν το φως τους. Χωλοί και παραπληγικοί περπατούσαν ξανά. Εθεραπεύοντο άμεσα, χωρίς μακροχρόνια παραμονή στον Ναό. Την τρομερή ιαματική δύναμη του Θεού γνώριζαν οι Ιερείς του Ασκληπιού από τα πανάρχαια χρόνια που χάνονται στην αχλύ της Ιστορίας. Η ιαματική τους παράδοσή ήταν μυστική και δεν την απεκάλυπταν παρά μόνον στους νέους Μύστες.<br />
<br />
Όμως ξέρουμε ότι την νύκτα που σε καλούσαν οι Ιερείς να κοιμηθείς στο Άβατον, ντυνόσουν στα λευκά. Καθόσουν δίπλα στο Ιερό Άγαλμα του Θεού το οποίο περιβαλλόταν από ζωντανά φίδια. Έπρεπε να τα ταΐσεις με γλυκά εδέσματα, για να τα τραβήξεις μακριά από το Άγαλμα, και ύστερα να προσευχηθείς στον Θεό. Ώφειλες να τραγουδήσεις ύμνους προς στον Θεό. Ύστερα ένας Ιερεύς σε έβαζε να κοιμηθείς στην Ιερά Κλίνη και σου έλεγε «Μην φοβηθείς από αυτά που θα δεις στο όνειρό σου την νύκτα».<br />
<br />
Το πρωί οι Ιερείς συζητούσαν με τους ασθενείς το όνειρο που είδαν. Η ευθύνη των Ιερέων ήταν να προετοιμάσουν τον ασθενή να δει το θεϊκό όνειρο και, αν χρειαζόταν, να ερμηνεύσουν στον άρρωστο τις εντολές του Θεού.<br />
<br />
Στα Ασκληπιεία γίνονταν και διάφορες χειρουργικές επεμβάσεις και τοπικές αφαιμάξεις, ορισμένα δε από τα Ασκληπιεία είχαν αναπτύξει και ειδικό τρόπο θεραπείας όπως για παράδειγμα το Αμφιάρειο με ειδίκευση στην ονειροθεραπεία. Στην Κω υπήρχε σε μαρμάρινη πλάκα στην θύρα η περίφημη συνταγή κατά των δηγμάτων ζώων και στην Έφεσσο χρησιμοποιούσαν ένα θαυματουργό κολύριο για οφθαλμολογικά περιστατικά.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-lnonc8wIdsQ/VErSo_znPtI/AAAAAAAAL4s/9rPiziShN_g/s1600/63.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-lnonc8wIdsQ/VErSo_znPtI/AAAAAAAAL4s/9rPiziShN_g/s1600/63.jpg" height="257" width="400" /></a></div>
Στο Ασκληπιείο της Επιδαύρου η τελική θεραπεία που δινόταν από τον Ασκληπιό γινόταν με την «εγκοίμηση» στο Άβατο.Την κρίσιμη ημέρα γινόταν ξανά θυσία. Ο θεραπευόμενος αφού έτρωγε από το θυσιασμένο ζώο και έπινε πολύ ποτό και νέκταρ, με τη συνοδεία μουσικής από τον αυλό του Ασκληπιού οδηγείτο σε κατάσταση έκστασης - διευρυμένης κατάσταση συνειδητότητας - μέσω πολλών διαδρόμων στη λαβυρινθώδη κατασκευή του Θόλου, όπου κοιμόταν πάνω στο ακόμη ζεστό δέρμα του θυσιασμένου ζώου -πιθανόν για να επωφεληθεί από την ενέργεια του καθυγιασμένου ζώου- και του ζητούσαν να μείνει σιωπηλός οτιδήποτε κι αν άκουγε ή έβλεπε.<br />
<br />
Οι Ιερείς του Ασκληπιού ήταν ιατροί και θεολόγοι ταυτοχρόνως. Ήξεραν από ονειρομαντεία, από βότανα, από χειρουργική. Πριν κοιμηθεί ο άρρωστος στην Ιερά Κλίνη, οι Ιερείς τον παρακολουθούσαν όταν κοιμόταν για να εντοπίσουν σημεία που θα έδειχναν ότι είναι έτοιμος να κοιμηθεί στο Άβατον. Όταν οι οιωνοί ήταν σωστοί, ο ασθενής εισέρχετο στο Άβατον. Εκεί εθεωρείτο ότι θα κοιμηθεί δίπλα στον Θεό Ασκληπιό. Θα έβλεπε ένα όνειρο, όπου είτε θα τον θεράπευε άμεσα ο Θεός, είτε θα του έλεγε τί να κάνει για να θεραπευθεί. Όταν θεραπευόταν, έπρεπε να χαράξει σε μία επιγραφή την εμπειρία που έζησε, ώστε οι νέοι ασθενείς να θαυμάζουν την ιαματική δύναμη του Θεού Ασκληπιού.<br />
<br />
<b>Τα ιαματικά θαύματα που καταγράφονται στις επιγραφές της Επιδαύρου ήταν πολλά:</b><br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-bYKJHwbiZEc/VErUpMbUd5I/AAAAAAAAL48/Txr1xeSvHNc/s1600/68.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-bYKJHwbiZEc/VErUpMbUd5I/AAAAAAAAL48/Txr1xeSvHNc/s1600/68.jpg" height="313" width="400" /></a></div>
<b><span style="color: #cc0000;">1. </span></b>Η Κλεώ ήταν έγκυος για πέντε χρόνια, και δεν μπορούσε να γεννήσει. Ήρθε στον Ναό και κοιμήθηκε στο Άβατον. Μόλις ξύπνησε και βγήκε έξω από τον Ναό, γέννησε έναν υιό, ο οποίος αμέσως περπάτησε. Η Κλεώ για να ευχαριστήσει τον Θεό, χάραξε σε επιγραφή το εξής: «Θαυμαστή δεν είναι η μεγαλοσύνη της επιγραφής αλλά η Θεότητα, διότι η Κλεώ κυοφορούσε το βρέφος για πέντε έτη μέχρι που κοιμήθηκε στον Ναό και ο Ασκληπιός την θεράπευσε».<br />
<br />
<b><span style="color: #cc0000;">2. </span></b>Ένας άνδρας έπασχε από παράλυση των δακτύλων της χειρός. Επισκέφθηκε τον Ναό του Ασκληπιού ζητών θεραπεία. Διαβάζοντας τις επιγραφές που είχαν χαράξει οι παλαιότεροι ασθενείς εξέφρασε δυσπιστία και χλεύασε αυτά που έγραφαν οι επιγραφές ως αδύνατα. Αλλά είδε ένα όνειρο. Καθώς έπαιζε κύβους(ζάρια) έξω από τον Ναό, ο Θεός ενεφανίσθη, έπιασε την χείρα του και τέντωσε τα δάκτυλα. Μετά από αυτό ο άνδρας μπορούσε να κινήσει όλα του τα δάκτυλα. Ο Θεός τον ρώτησε αν δυσπιστούσε ακόμη ως προς αυτά που έλεγαν οι επιγραφές του Ναού. Ο άνδρας είπε, «Όχι πιά». Τότε ο Ασκληπιός του είπε, «Αφού χλεύαζες τις θεραπείες αν και ήταν αληθινές, από τώρα το όνομά σου θα είναι Άπιστος». Όλα αυτά είχαν συμβεί στο όνειρό του. Αλλά όταν ξύπνησε ο άνδρας τα δάκτυλά του είχαν θεραπευθεί.<br />
<br />
<b><span style="color: #cc0000;">3. </span></b>Ένα μικρό αγόρι ήταν άλαλο. Ήρθε στον Ναό μαζί με τον πατέρα του να προσκυνήσει. Όταν έκαναν τις απαραίτητες θυσίες και τα τελετουργικά, εμφανίστηκε ένας Ιερεύς φέρνοντας φωτιά από τον Βωμό του Θεού. Κοίταξε τον πατέρα του αγοριού και απαίτησε να υποσχεθεί ότι αν θεραπευθεί ο υιός του, τότε μέσα σε ένα έτος το πολύ, θα δώριζε ένα ανάθημα στον Ναό του Ασκληπιού. Έξαφνα το αγόρι απάντησε: «Το υπόσχομαι». Ο πατέρας του αγοριού συγκλονίστηκε από το θαύμα και ζήτησε από το παιδί του να επαναλάβει αυτό που είπε. Το αγόρι επανέλαβε τις λέξεις, και από τότε η φωνή του επανήλθε πλήρως.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://2.bp.blogspot.com/-kK9o2r5_gVo/VErU98PHYbI/AAAAAAAAL5E/-NK1Ts--tA4/s1600/70.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="http://2.bp.blogspot.com/-kK9o2r5_gVo/VErU98PHYbI/AAAAAAAAL5E/-NK1Ts--tA4/s1600/70.jpg" height="215" width="400" /></a></div>
<b><span style="color: #cc0000;">4.</span></b> Ο Αγήστρατος υπέφερε από φοβερούς πονοκεφάλους, οι οποίοι του προκαλούσαν αϋπνία. Όταν κοιμήθηκε στο Άβατον του Ναού, είδε ένα όνειρο. Εμφανίσθηκε ο Θεός και όχι μόνον θεράπευσε τους πονοκεφάλους, αλλά τον προέτρεψε να ασκηθεί στο παγκράτιο. Όταν ξύπνησε ο Αγήστρατος, ήταν καλά. Αργότερα έλαβε μέρος στους αγώνες παγκρατίου στα Νέμεα και κέρδισε το πρώτο βραβείο.<br />
<br />
<b><span style="color: #cc0000;">5. </span></b>Ο Πάνδαρος από την Θεσσαλία, είχε στίγματα στο μέτωπό του. Είδε ένα όραμα όπου ο Θεός τύλιξε τις πληγές του με έναν επίδεσμο και του είπε να τον αφαιρέσει όταν φύγει από τον Ναό. Και μόλις θεραπευθεί, να προσφέρει τον επίδεσμο ως ανάθημα στον Ναό. Όταν ξύπνησε ο Πάνδαρος, βγήκε έξω από τον Ναό, αφαίρεσε τον επίδεσμο και διεπίστωσε ότι τα στίγματα εξαφανίστηκαν. Ύστερα αφιέρωσε τον επίδεσμο στον Ναό, όπως τον είχε προστάξει ο Θεός Ασκληπιός.<br />
<br />
<b><span style="color: #cc0000;">6.</span></b> Ο Ερμόδικος από την Λάμψακο ήταν παράλυτος σε όλο του το σώμα. Οι Ιερείς τον έβαλαν να κοιμηθεί στον Ναό και είδε τον Θεό στον ύπνο του. Ο Ασκληπιός τον πρόσταξε μόλις ξυπνήσει να μεταφέρει στον Ναό μία μεγάλη πέτρα. Όσο πιό μεγάλη πέτρα μπορούσε να μεταφέρει. Ο Ερμόδικος έγινε καλά και έφερε μία μεγάλη πέτρα την οποία αφιέρωσε στον Ναό.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-UbDe3u1S3E0/VErYVFTXuxI/AAAAAAAAL5M/WWA5mB9zMeI/s1600/051.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-UbDe3u1S3E0/VErYVFTXuxI/AAAAAAAAL5M/WWA5mB9zMeI/s1600/051.jpg" height="215" width="400" /></a></div>
<b><span style="color: #cc0000;">7.</span></b> Ένας τυφλός και από τους δύο οφθαλμούς έφθασε στον Ναό του Ασκληπιού. Οι οφθαλμοί του είχαν τόσο καταστραφεί, που στις κόγχες δεν υπήρχε τίποτε παρά μόνον τα βλέφαρα. Ωρισμένοι επισκέπτες του Ναού άρχισαν τα σκωπτικά σχόλια διότι δεν πίστευαν ότι τέτοια περίπτωση μπορούσε να θεραπευθεί. Μόλις κοιμήθηκε ο τυφλός άνδρας είδε ένα όραμα. Εμφανίσθηκε ο Θεός, ετοίμασε ένα φάρμακο και αφού σήκωσε τα βλέφαρα του ασθενούς, άλειψε με το φάρμακο την περιοχή. Όταν ξύπνησε ο άνδρας είχε το φως του και στους δύο οφθαλμούς.<br />
<br />
<b><span style="color: #cc0000;">8.</span></b> Κάποιος Διόφαντος έκανε την εξής αφιέρωση στον Θεό Ασκληπιό: Εγώ, ένας προσκυνητής του Ναού, λέω σε σένα Ασκληπιέ, υιέ του Απόλλωνος. Πώς θα έρθω στην χρυσή Σου οικία, ώ αγαπημένε, αφού τα πόδια μου είναι άρρωστα; Εκτός και αν με το να με θεραπεύσεις, με φέρεις ξανά στον Βωμό Σου, ώστε να σε ξαναδώ πιό λαμπερό απΆ ό,τι είναι η Γη την Άνοιξη. Εγώ ο Διόφαντος, σε παρακαλώ, σώσε με, Παντοδύναμε και Ευλογημένε, με το να θεραπεύσεις τα άρρωστα πόδια μου. Στο όνομα του Πατρός Σου, προς τον οποίο κάνω προσφορές. Κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να με ανακουφίσει από τέτοια συμφορά. Μόνον εσύ Παντοδύναμε έχεις την δύναμη. Γιατί οι Θεοί σε έστειλαν στους ανθρώπους ως μέγα δώρο, για να τους ανακουφίζεις από τα βάσανα. Τριπλά ευλογημένε Παιήωνα Ασκληπιέ, με την δύναμή Σου ο Διόφαντος θεραπεύθηκε από την ανίατη αρρώστια του. Τώρα στέκεται γερά στα πόδια του, όπως υποσχέθηκες.<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<b><span style="color: #cc0000;"><a href="http://4.bp.blogspot.com/-h6nbwNTUxn0/VErUHwcG9eI/AAAAAAAAL40/EThi4euZaGM/s1600/67.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-h6nbwNTUxn0/VErUHwcG9eI/AAAAAAAAL40/EThi4euZaGM/s1600/67.jpg" height="188" width="400" /></a></span></b></div>
<b><span style="color: #cc0000;">9.</span></b> Μία γυναίκα από την Αθήνα, ονόματι Αμβροσία, ήταν τυφλή από το ένα μάτι. Απεφάσισε να επισκεφθεί τον Ναό του Θεού Ασκληπιού στην Επίδαυρο, για να θεραπευθεί. Αλλά όταν έφθασε εκεί, διαβάζοντας επιγραφές που ανέφεραν προηγούμενες θεραπείες, άρχισε να δυσπιστεί. Για ωρισμένες περιπτώσεις κάγχασε, διότι θεώρησε αδύνατον να είχαν θεραπευθεί άρρωστοι με τόσο σοβαρές ασθένειες.<br />
<br />
Της φαινόταν αδιανόητο άνθρωποι χωλοί και τυφλοί να είχαν θεραπευθεί με το να δουν απλώς ένα όνειρο μέσα στο Άβατον του Ναού. Όταν την ετοίμασαν οι Ιερείς, την έβαλαν να κοιμηθεί στην Ιερά Κλίνη, μέσα στο Άβατον. Στον ύπνο της είδε ένα όραμα. Ο Θεός Ασκληπιός παρουσιάστηκε και της είπε ότι θα την θεράπευε. Αλλά της ζήτησε ως αντίτιμο για την θεραπεία, να αφιερώσει στον Ναό έναν ασημένιο χοίρο. Αυτό θα αποτελούσε ανάμνηση της απιστίας της.<br />
<br />
Μόλις είπε αυτά ο Θεός Ασκληπιός, έκανε μία τομή στον τυφλό οφθαλμό της Αμβροσίας και έρριξε μέσα ένα φάρμακο. Όταν ξύπνησε το πρωί η Αμβροσία, σηκώθηκε και περπάτησε έξω από το Άβατον, εντελώς υγιής. Έβλεπε και από τους δύο οφθαλμούς.<br />
<br />
Tα θαύματα αυτά μας τα αποκαλύπτουν ι επιγραφές που βρέθηκαν στην Επίδαυρο, όπου ευρίσκετο το Ιερό του Θεού Ασκληπιού.<br />
<br />
<div style="text-align: right;">
<a href="http://mythagogia.blogspot.gr/2014/01/normal-0-false-false-false.html" target="_blank">mythagogia</a></div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-3470092656350257452.post-79762636977542132322014-10-25T01:58:00.001+03:002014-10-25T01:58:19.509+03:00Ο Αριστοτέλης για τον φόβο και το θάρρος <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-UlCcXVa_QLc/VErZXIvrspI/AAAAAAAAL5U/CeSlSdd4hO0/s1600/34.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-UlCcXVa_QLc/VErZXIvrspI/AAAAAAAAL5U/CeSlSdd4hO0/s1600/34.jpg" height="240" width="400" /></a></div>
Ποιές είναι οι καταστάσεις που μας εμπνέουν φόβο ή ακόμα καλύτερα θάρρος;<br />
<br />
Ο φόβος είναι κάποια λύπη ή ταραχή πού προκαλείται από την αίσθηση κάποιου κακού που επαπειλείται, ενός κακού που μπορεί να μας καταστρέψει ή να μας λύπησει.<br />
<br />
<a name='more'></a><br /><br />
Γιατί οι άνθρωποι δεν φοβούνται όλα τα κακά, όπως π.χ. αν θα γίνουμε άδικοι ή βραδείς στη σκέψη, αλλά όσα μπορούν να μας φέρουν μεγάλη λύπη ή καταστροφή, και μάλιστα όταν αυτά δεν βρίσκονται μακριά, αλλά φαίνονται πολύ κοντά, ότι επίκεινται. Γιατί τα πολύ μακρινά δεν τα φοβούνται.<br />
<br />
Γιατί όλοι γνωρίζουν ότι θα πεθάνουν, αλλά πιστεύουν ότι ο θάνατος δεν είναι κοντά, γι’ αυτό δεν τους νοιάζει.<br />
<br />
Αν λοιπόν αυτός είναι ο φόβος, κατ’ ανάγκη φοβερά είναι όλα αυτά που φαίνονται πως έχουν μεγάλη δύναμη να μας καταστρέψουν ή να μας προξενήσουν βλάβες που θα έχουν ως αποτέλεσμα μεγάλη λύπη.<br />
<br />
Γι’ αυτό και οι ενδείξεις αυτών των δυστυχημάτων προξενούν φόβο. Γιατί φαίνεται κοντά αυτό που φοβούμαστε. Γιατί αυτό ακριβώς είναι ο κίνδυνος, ο ερχομός του φοβερού. Και τέτοιες ενδείξεις είναι η έχθρα και η οργή ανθρώπων που έχουν τη δύναμη να κάνουν κάποιο κακό.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://3.bp.blogspot.com/-DVfXhMch1nw/VErE7QAmK9I/AAAAAAAAL3o/YNB8AO_Jh1Y/s1600/52.jpeg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="http://3.bp.blogspot.com/-DVfXhMch1nw/VErE7QAmK9I/AAAAAAAAL3o/YNB8AO_Jh1Y/s1600/52.jpeg" height="248" width="400" /></a></div>
Γιατί είναι φανερό ότι θέλουν να το κάνουν, ώστε βρίσκονται κοντά στο να το κάνουν. Τέτοια ένδειξη είναι και η αδικία που έχει δύναμη, γιατί ο άδικος είναι άδικος γιατί προκρίνει την αδικία. Ένδειξη είναι και η αρετή που την έχουν προσβάλει, όταν αποκτά δύναμη.<br />
<br />
Γιατί είναι φανερό ότι έχει την προαίρεση πάντοτε να κάνει κακό, όταν προσβάλλεται, αλλά μόνο τώρα έχει τη δύναμη να το πράξει. Ένδειξη είναι και ο φόβος αυτών που μπορούν να κάνουν κάτι. Γιατί κι αυτός κατ’ ανάγκη είναι έτοιμος να μας βλάψει.<br />
<br />
Επειδή οι πολλοί είναι κακοί και επιδιώκουν το κέρδος και είναι δειλοί στους κινδύνους, είναι φοβερό να κρέμεσαι από την εξουσία του άλλου, ώστε ένας που έχει διαπράξει έγκλημα, έχει λόγους να φοβάται τούς συνενόχους του μήπως τον καταγγείλουν ή τον εγκαταλείψουν.<br />
<br />
Και όσοι έχουν τη δύναμη να αδικούν εμπνέουν το φόβο σε αυτούς που μπορούν να αδικούνται χωρίς εκδίκηση. Γιατί οι άνθρωποι ως επί το πλείστον αδικούν, όταν μπορούν. Επίφοβοι είναι και όσοι έχουν αδικηθεί ή νομίζουν ότι αδικούνται. Γιατί πάντα παραφυλάνε την ευκαιρία.<br />
<br />
Φοβεροί είναι κι αυτοί που έχουν αδικήσει, αν έχουν δύναμη, γιατί φοβούνται μήπως πάθουν τα ίδια, δεδομένου ότι αυτό, όπως είπαμε, προκαλεί φόβο. Κι όσοι διεκδικούν το ίδιο πράγμα και δεν είναι δυνατό ταυτόχρονα να το έχουν και οι δυο.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-T9m0id9CDLo/VErFKXYBp5I/AAAAAAAAL3w/WyvT8b5cldw/s1600/51.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-T9m0id9CDLo/VErFKXYBp5I/AAAAAAAAL3w/WyvT8b5cldw/s1600/51.jpg" height="400" width="356" /></a></div>
Γιατί αυτοί οι άνθρωποι βρίσκονται σε διαρκή πόλεμο μεταξύ τους. Και όσοι είναι επίφοβοι στους ισχυρότερους από μας, είναι και σε μας επίφοβοι. Γιατί μπορούν περισσότερο να βλάψουν εμάς, αφού μπορούν να βλάψουν τους ισχυρότερους.<br />
<br />
Φοβεροί είναι κι αυτοί τους οποίους φοβούνται οι ισχυρότεροι μας, κι αυτό για τον ίδιο λόγο. Κι όσοι έχουν σκοτώσει τους ισχυρότερούς μας. Κι όσοι επιτίθενται εναντίον των ασθενέστερών τους. Γιατί αυτοί ή είναι ήδη επίφοβοι ή θα γίνουν όταν αυξηθεί ή δύναμη τους.<br />
<br />
Και από εκείνους πού έχουν αδικηθεί, είτε εχθροί είναι είτε αντίπαλοι, επίφοβοι δεν είναι οι οξύθυμοι και οι ελευθερόστομοι, αλλά οι πράοι και οι είρωνες και οι πανούργοι. Γιατί είναι αβέβαιο αν θα εκδηλωθεί σύντομα η εκδίκησης τους, ώστε ποτέ δεν γνωρίζει κανείς αν βρίσκεται μακριά από αυτήν. Kι όλα τα φοβερά είναι φοβερότερα, αν τα σφάλματά μας δεν είναι δυνατό να τα επανορθώσουμε, αλλά ή είναι εντελώς αδύνατο αυτό το πράγμα ή δεν είναι στο χέρι μας, αλλά στο χέρι των αντιπάλων μας.<br />
<br />
Επίσης και εκείνα πού δεν μπορεί κανείς να βοηθήσει ή δεν είναι εύκολο να τα βοηθήσει. Και γενικά, φοβερά είναι όσα γίνονται εις βάρος των άλλων ή μέλλουν να συμβούν και προκαλούν τον οίκτο. Τα φοβερά λοιπόν πράγματα και όσα γενικά φοβούνται οι άνθρωποι, σχεδόν αυτά είναι τα πιο σπουδαία.<br />
<br />
<b>Τώρα θα αναπτύξουμε σε ποια κατάσταση βρίσκονται οι άνθρωποι και φοβούνται.</b><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-j7dBwHMe0ZA/VEq_LLl0XHI/AAAAAAAAL3g/BAxGz-HLSDU/s1600/810.jpeg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-j7dBwHMe0ZA/VEq_LLl0XHI/AAAAAAAAL3g/BAxGz-HLSDU/s1600/810.jpeg" height="299" width="400" /></a></div>
Αν λοιπόν o φόβος προκύπτει από την προσδοκία ότι θα πάθουμε κάποια συμφορά, είναι φανερό ότι κανείς από εκείνους που νομίζουν ότι δεν πρόκειται να πάθουν κανένα κακό, δεν φοβάται. Και δεν φοβούνται ούτε αυτά που δεν νομίζουν ότι δεν πρόκειται να πάθουν, ούτε εκείνους από τούς οποίους δεν νομίζουν ότι θα τα πάθουν, ούτε τότε φοβούνται, όταν δεν νομίζουν ότι πρόκειται να πάθουν τίποτε.<br />
<br />
Συνάγεται λοιπόν ότι κατ’ ανάγκη φοβούνται εκείνοι που νομίζουν ότι κάτι θα πάθουν, και τα πρόσωπα από τα όποια φοβούνται ότι θα το πάθουν, και αυτά πού θα πάθουν, και το χρόνο πού θα το πάθουν.<br />
<br />
Και δεν πιστεύουν ότι θα πάθουν τίποτε εκείνοι πού βρίσκονται σε μεγάλη ευτυχία ή νομίζουν ότι βρίσκονται σε μεγάλη ευτυχία, για αυτό είναι και αυθάδεις και αλαζονικοί και θρασείς (και τέτοιους κάνει τούς ανθρώπους ο πλούτος, η σωματική δύναμις, οι πολλοί φίλοι, η κοινωνική επιρροή). Επίσης δεν φοβούνται αυτοί που νομίζουν ότι έχουν πάθει ήδη τα πάνδεινα και βλέπουν με ψυχρή αδιαφορία το μέλλον, σαν αυτούς που είναι καταδικασμένοι στο θάνατο από τυμπανισμό. Αλλά πρέπει να υπάρχει κάποια ελπίδα σωτηρίας από την αγωνία τού φόβου. Απόδειξη είναι το γεγονός ότι ο φόβος κάνει τους ανθρώπους να σκέπτονται, γιατί βέβαια κανείς δεν σκέπτεται τα ανέλπιστα.<br />
<br />
Ώστε πρέπει ο ρήτωρ να εμβάλλει στους ακροατές του τον φόβο ότι θα πάθουν κάτι, όταν νομίζει ότι είναι καλύτερο να φοβούνται, γιατί σαν άνθρωποι μπορούν να το πάθουν, όταν μάλιστα άλλοι ισχυρότεροι έπαθαν κακό. Και να τούς δείχνει ότι και οι όμοιοί τους υποφέρουν ή έχουν πάθει κακό και από ανθρώπους που δεν τον περίμεναν και μάλιστα τότε που δεν το πίστευαν.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
Αφού λοιπόν αποσαφηνίσαμε τι είναι φόβος και ποια πράγματα είναι φοβερά και σε ποιά «ψυχική κατάσταση βρίσκονται οι άνθρωποι που φοβούνται, από όλα αυτά γίνεται φανερό και τι είναι το θάρρος και σε ποια πράγματα οι άνθρωποι είναι θαρραλέοι και σε ποια κατάσταση βρίσκονται και είναι θαρραλέοι.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://4.bp.blogspot.com/-yMKkPFEE7oY/VErF1mivxxI/AAAAAAAAL34/8GkmxZAJ97I/s1600/66.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://4.bp.blogspot.com/-yMKkPFEE7oY/VErF1mivxxI/AAAAAAAAL34/8GkmxZAJ97I/s1600/66.jpg" height="298" width="400" /></a></div>
Γιατί το θάρρος είναι αντίθετο στο φόβο και το θαρραλέο είναι αντίθετο στο φοβερό, έτσι που η ελπίδα για κάτι το σωτήριο συνοδεύεται από μια εντύπωση ότι βρίσκεται πολύ κοντά, κι ότι τα φοβερά ή δεν υπάρχουν ή βρίσκονται μακριά.<br />
<br />
Θάρρος εμπνέουν και τα φοβερά όταν βρίσκονται μακριά, και τα θαρραλέα όταν βρίσκονται κοντά. Κι αν η θεραπεία είναι δυνατή, κι όταν προσφέρονται μεγάλες και πολλές βοήθειες ή όταν συντρέχουν και τα δυο μαζί.<br />
<br />
Και όταν δεν έχουμε αδικηθεί ή δεν έχουμε αδικήσει, κι όταν δεν υπάρχουν καθόλου αντίπαλοί μας ή δεν έχουν δύναμη ή έχουν δύναμη κι είναι φίλοι μας ή μας έχουν ευεργετήσει ή έχουν ευεργετηθεί από εμας. Ή αν είναι πολλοί αυτοί που έχουν τα ίδια με μας συμφέροντα ή αν είναι ισχυροί ή και τα δυο μαζί. Οι άνθρωποι είναι θαρραλέοι όταν βρίσκονται στην ακόλουθη κατάσταση. Αν πιστεύουμε ότι έχουμε κατορθώσει πολλά και δεν έχουμε πάθει τίποτε ή αν πολλές φορές έχουμε περιέλθει σε πολύ δύσκολη κατάσταση και διαφύγαμε τον κίνδυνο. Γιατί οι άνθρωποι με δυο τρόπους δεν προσβάλλονται από το φόβο ή γιατί δεν τον δοκίμασαν ή γιατί έχουν πάντα κάποια βοήθεια.<br />
<br />
Το πράγμα μοιάζει με τους κινδύνους της θάλασσας. Εκεί, όσοι δεν δοκίμασαν φουρτούνα, έχουν εμπιστοσύνη στο μέλλον, έχουν βοήθεια, την αποτελεσματικότητα της οποίας έχουν δοκιμάσει ήδη.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://1.bp.blogspot.com/-9D1Bbd_y3n0/VEq9poNbbII/AAAAAAAAL3Q/LVo5YIwTJh0/s1600/41.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/-9D1Bbd_y3n0/VEq9poNbbII/AAAAAAAAL3Q/LVo5YIwTJh0/s1600/41.jpg" height="241" width="400" /></a></div>
Και όταν κάτι δεν προξενεί φόβο στους όμοιούς μας ούτε στους κατωτέρους μας ούτε σε κείνους που νομίζουμε πως είμαστε καλύτεροί τους. Και νομίζουμε ότι είμαστε ανώτεροι από εκείνους τους οποίους έχουμε νικήσει ή από τους ίδιους ή από τους ανωτέρους τους ή από τους όμοιους με αυτούς. Και αν νομίζουν ότι έχουν περισσότερα και σπουδαιότερα πλεονεκτήματα, και με την υπεροχή τους αυτή προκαλούν το φόβο. Αυτά είναι το πλήθος των χρημάτων, ή σωματική ρώμη, οι φίλοι, οι γαίες, οι πολεμικοί εξοπλισμοί ή οι πλήρεις ή οι μεγαλύτεροι. Και αν δεν έχουμε αδικήσει ή κανέναν ή όχι πολλούς ή όχι τέτοιους που μας εμπνέουν φόβο.<br />
<br />
Και γενικά, αν τα πάμε καλά με τούς θεούς και ως προς τα άλλα και ως προς τους οιωνούς και τους χρησμούς. Γιατί η οργή εμπνέει θάρρος και εκείνο που προκαλεί την οργή δεν είναι το να αδικούμε αλλά το να αδικούμαστε, και γενικά πιστεύεται ότι ο θεός βοηθάει τους αδικημένους.<br />
<br />
Τέλος νοιώθουμε θάρρος, όταν επιχειρούμε κάτι και φανταζόμαστε ότι δεν θα πάθουμε τίποτε και θα τα καταφέρουμε ως το τέλος.<br />
<br />
Αρκετά λοιπόν γι’ αυτά που εμπνέουν το φόβο και το θάρρος.<br />
<br />
<br />
<br />
<b>Αριστοτέλους – Ρητορική 1381~1385</b><br />
<br />
<div style="text-align: right;">
<a href="http://www.thessalonikiartsandculture.gr/life/aytoveltiwsi/o-aristotelis-gia-to-fovo-kai-to-tharros#.VEqoMFdZja4" target="_blank">thessalonikiartsandculture</a></div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com