Η φιλοσοφία στον σύγχρονο κόσμο και στην αρχαιότητα

Στην αυγή της νέας χιλιετίας της νέας τάξης πραγμάτων , της ραγδαίας τεχνολογικής εξέλιξης και του υπερκαταναλωτισμού ο σύγχρονος άνθρωπος δεν έχει χρόνο να ασχοληθεί με τον εσωτερικό του εαυτό του και τις πνευματικές του ανάγκες. Ο άνθρωπος όμως, όπως φαίνεται και από την ετυμολογία της λέξης (άνω θρώσκω-βλέπω προς τα πάνω) είναι εκτός από υλικό και πνευματικό όν.

Η ΑΘΗΝΑΪΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Στην Αθήνα, μετά την τυραννία των Πεισιστρατιδών, εμφανίζεται ο Κλεισθένης, ο άνθρωπος που θέσπισε την άμεση δημοκρατία, δίδοντας σε όλους τους πολίτες ίσα πολιτικά δικαιώματα: ισοπολιτεία, ισονομία και ισηγορία, επειδή το ίσον το θεωρούσαν τότε Δίκαιον και σωστικόν ομονοίας.

Ο υπόκοσμος στην Αρχαία Ελλάδα

Η σκοτεινή πλευρά, στην Αρχαία Ελλάδα

Οι άνθρωποι που έχτιζαν Παρθενώνες πεινούσαν, ζήλευαν, επιθυμούσαν, μισούσαν, αγαπούσαν, φθονούσαν, έκαναν οικογένειες και παιδιά, ερωτεύονταν, ό,τι κάνουμε δηλαδή όλοι μας, σε όποια εποχή και αν ζούμε. Ό,τι κάνουν οι άνθρωποι σε κάθε οργανωμένη κοινωνία.

Ο Mύθος του Προμηθέα

 Ο Προμηθέας ήταν μυθική μορφή της αρχαιότητας. Γιος του Τιτάνα Ιαπετού και της Ωκεανίδας Ασίας ή Θέμιδας ή Αίθρας ή Κλυμένης. Αδέλφια του ήταν οι Ιαπετίδες Επιμηθέας, Άτλας και Μενοίτιος. Το όνομά του σημαίνει «συνετός», «προνοητικός». Παράγεται από την πρόθεση «προ» και το ρήμα «μανθάνω», όπου το «α», σε ορισμένες αρχαιοελληνικές διαλέκτους, γίνεται «η»

Οι γαμήλιες τελετές στην Αρχαία Ελλάδα


Ο δ' αμφιθαλής Έρως χρυσόπτερος ηνίας ηύθυνε παλιντόνους,
Ζηνός πάροχος γάμων της τ' ευδαίμονος Ήρας.
ώ, Υμήν ! ώ, Υμέναιε ! ώ, Υμήν ! ώ, Υμέναιε !
ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΟΥΣ "Όρνιθες" στ.17371743

Η μάχη στα Γαυγάμηλα

Δίχως άλλο, η μάχη στα Γαυγάμηλα υπήρξε μια από τις σημαντικότερες μάχες που δόθηκαν στην αρχαιότητα και ταυτόχρονα μια μάχη που χάρισε στον Ελληνικό πολιτισμό οικουμενικές διαστάσεις. Κατέχοντας ήδη τα παράλια της Αν. Μεσογείου και έχοντας εξουδετερώσει τον περσικό στόλο, ο Αλέξανδρος ήταν έτοιμος να περάσει στη Μεσοποταμία.

Τί παιδεία είχαν οι Αθηναίοι πρίν 2.500 έτη;

Ορόσημο για τον παγκόσμιο πολιτισμό και ειδικότερα για την εκπαίδευση αποτελεί ο 5ος π.Χ. αιώνας της κλασικής Ελλάδας. Στην αρχαία Αθήνα καθιερώνεται ένα εκπαιδευτικό σύστημα με βασικές συνιστώσες τις γραμματικές γνώσεις, τη μουσική αγωγή και τη γύμναση του σώματος, που αποτελεί τη βάση της εκπαίδευσης μέχρι σήμερα, ενώ η εισαγωγή του παιδιού στις ηθικές αξίες ξεκινούσε από το οικείο περιβάλλον.

Η Κούπα του Πυθαγόρα

Η «κούπα του Πυθαγόρα» ή «δίκαιη κούπα» ή «κούπα της ελευθερίας». Πολλά ονόματα, ένας μύθος, ένα μυστήριο.

Η κούπα του Πυθαγόρα είναι ίσως το πιο γνωστό «κεραμικό» της Σάμου, ένα πήλινο ποτήρι που αδειάζει κατά έναν «μαγικό» τρόπο όταν εκείνος που το κρατάει αποδειχτεί... πλεονέκτης και θέλει να πιει περισσότερο απ' όσο πρέπει.



Στην κούπα υπάρχει χαραγμένο ένα όριο, μια γραμμή· αν το υγρό που περιέχει η κούπα, είτε αυτό είναι κρασί είτε νερό, δεν υπερβεί τη γραμμή αυτή, το σκεύος μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως κανονικό ποτήρι. Όμως, στο εσωτερικό της κούπας υπάρχει και ένας κούφιος κύλινδρος, μέσα στον οποίο υπάρχει ένας αυλός που καταλήγει στη βάση της κούπας.


 Το υγρό περνάει μέσα από δυο οπές του πυθμένα μέσα στον αυλό. Αν ξεπεράσει τη γραμμή του ορίου, τότε απλά ο αυλός γεμίζει και αρχίζει η διαρροή από τη βάση, ελευθερώνοντας τον αέρα. Πρόκειται για την απλή αρχή του σιφονιού! Επιστρέφοντας στην πραγματικότητα, η κούπα αυτή όντως χρησιμοποιήθηκε κατά την εκσκαφή του Ευπαλίνειου ορύγματος, προκειμένου να ελέγχεται η ποσότητα του νερού που μοιραζόταν στους δούλους, αλλά και στα μεγάλα θαλάσσια ταξίδια των Σαμιωτών εμπόρων, για τον ίδιο σκοπό.



 Πέρα, ωστόσο, από τη δίκαιη κατανομή του νερού ή -αν προτιμάτε την πιο γοητευτική εκδοχή- την αποφυγή του μεθυσιού, η κούπα περνούσε, και εξακολουθεί να περνάει, και ένα άλλο μήνυμα: αυτό του μέτρου, της ισορροπίας, της ανεκτικότητας αλλά και της ίδιας της λειτουργίας της φύσεως: εφόσον ξεπερνιόνται τα όρια της ανοχής και της επέμβασης στη φύση (ύβρις) , επέρχεται ο νόμος της Νεμέσεως, έτσι ώστε δεν χάνονται μόνον όσα έχουν ξεπεράσει το όριο,  αλλά και όλα τα προηγούμενα που είχαν αποκτηθεί.
Το άριστο οφείλουμε να το απολαμβάνουμε με μέτρο, σαν τον οίνο που ήδη έχουμε στην κούπα μας, αντλώντας τη μέγιστη ωφέλεια χωρίς να επιζητούμε παραπάνω!



Άλλωστε, ακόμη και ένα απλό, καθημερινό κεραμικό σκεύος, όπως η κούπα αυτή, δεν θα μπορούσε να φέρει το όνομα ενός από τους μεγαλύτερους φιλοσόφους και μαθηματικούς των αιώνων, του Πυθαγόρα, αν δεν μετέφερε ένα βαθύτερο νόημα, έτσι δεν είναι;





Η μαγνητοθεραπεία στην Αρχαία Ελλάδα

Νίκανδρος ο Κολοφώνιος (2ος Αιώνας μ.Χ., ο Έλληνας ποιητής, Θεραπευτής και γραμματικός, γεννήθηκε στην Κλάρο, κοντά στην Κολοφώνα, όπου η οικογένειά του ήταν υπεύθυνη από γενιά σε γενιά για το ιερατείο του Απόλλωνα), και αργότερα και ο Ρωμαίος Πλίνιος μας ενημέρωσαν ότι η λέξη προέρχεται από έναν βοσκό, τον Μάγνη, ο οποίος παρατήρησε, εκεί που έβοσκε τα πρόβατα του, την εν λόγω ιδιότητα του μαγνητισμού όταν τα καρφιά των υποδημάτων του και του μπαστουνιού του έλκονταν από φυσικούς μαγνήτες εκεί που περπατούσε. Έτσι ο τόπος ονομάστηκε Μαγνησία. Όλοι οι μεγάλοι φιλόσοφοι - επιστήμονες όπως Θαλής, Αριστοτέλης κτλ, ασχολήθηκαν εκτεταμένα με τον μαγνητισμό.

ΠΩΣ ΦΟΡΟΛΟΓΟΥΣΑΝ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ ?

Εάν οι αρχαίοι Αθηναίοι δεν ήταν μάστορες στην επιβολή και την είσπραξη φόρων, σήμερα ίσως να μην υπήρχε ο Παρθενώνας. Υπερβολή; Κι όμως, χάρη στο χαράτσι που πλήρωναν οι άλλες πόλεις κατά την Α' Αθηναϊκή Συμμαχία -ειδικότερα από το 454 π.Χ., το ένα εξηκοστό του ετήσιου φόρου πήγαινε υπέρ της... θεάς Αθηνάς- ο Περικλής εξοικονόμησε τα χρήματα για να χτιστεί ο περίφημος ναός.


Αγλαονίκη: η πρώτη γυναίκα αστρονόμος της αρχαίας Ελλάδας

Αγλαονίκη: αναφερόμενη από τον Πλούταρχο ως Αγανίκη (5ος αι. π.Χ.),

Υπήρξε δεινή αστρονόμος. Σε τέτοιο σημείο ώστε να επιτύχη την πρόβλεψη για τις εκλείψεις της Σελήνης, σε μια εποχή (5ος αι. π.Χ.) που ήτο πολύ δύσκολο να έχη κανείς παρόμοιες γνώσεις...

Ο διάλογος της Διοτίμας και του Σωκράτη για τον Έρωτα

ΠΛΑΤΩΝ, ΣΥΜΠΟΣΙΟΝ

Για να καθορίσει ποια είναι τα γνωρίσματά του Έρωτα, ο Σωκράτης στο "Συμπόσιο" του Πλάτωνα, κατέφυγε σε μια συνομιλία του με μια γυναίκα από τη Μαντίνεια, τη Διοτίμα.


Μώμος:Ο Θεός της χλεύης και του σαρκασμού

Μώμος είναι το όνομα αρχαίου θεού της Ελληνικής μυθολογίας, που εκδιώχθηκε από τον Όλυμπο, επειδή αμφισβήτησε τον Δία.  

Η ένδοξη Μακεδονική φάλαγγα!

ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΙΟ ΙΣΧΥΡΟΥΣ ΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΥΣ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ

Η Μακεδονική Φάλαγγα αποτελούσε τον χαρακτηριστικό τρόπο παράταξης μάχης, αρχικά των Μακεδόνων και στη συνέχεια όλων των κρατών των Επιγόνων, επί 2 αιώνες (μέσα 4ου – μέσα 2ου αιώνα π.Χ.).

ΤΑ ΦΤΕΡΩΤΑ ΑΡΜΑΤΑ ΤΩΝ ΟΥΡΑΝΙΩΝ ΟΛΥΜΠΙΩΝ ΘΕΩΝ.

Συνεχίζοντας το ταξίδι μας μέσα στην άγνωστη και ομιχλώδη αρχαιοελληνική ιστορία, εξακολουθούμε να διαβάζουμε κείμενα που μπερδεύουν τους ιστορικούς του σήμερα, να αντικρίζουμε παραστάσεις σε αγγεία που προτιμούν να ξεχνούν θαμμένα σε υπόγεια μουσειακών χώρων και να επιβεβαιώνουμε διαρκώς ότι οι «ουράνιοι εξωγήινοι επισκέπτες» δεν είναι ένα σημερινό φαινόμενο.

Μπορεί οι ιπτάμενοι δίσκοι, οι εξωγήινοι, τα όντα από το διάστημα και οι παρόμοιες λέξεις και εκφράσεις να επινοήθηκαν χιλιάδες χρόνια μετά, όμως αυτό δεν είναι κάτι που αναιρεί τα φτερωτά άρματα των Ολύμπιων θεών, που πετούσαν στους ουρανούς των προγόνων των αρχαίων προγόνων μας!

Οι ιστοριογράφοι της Ελληνιστικής περιόδου αλλά και της Εποχής του Χαλκού, μιλούν για προγενέστερες ιστορίες όπου οι Ολύμπιοι θεοί κατέβαιναν από τους ουρανούς ή μεταφέρονταν σε μεγάλες αποστάσεις με τη χρήση ιπτάμενων μηχανών.

Ο Κρόνος «…ίπτατο αναπαυόμενος, και αναπαυόμενος ίπτατο…» (Ευσέβιος I 37). Ο Άρης ανέβαινε στο άρμα του και «πετούσε μέσα στα σύννεφα, προς τον απέραντο ουρανό» (Όμηρος, Ιλιάδα Ε 864-867). Η Ίριδα δανείστηκε το άρμα του Άρη και «μαστίγωσε τα άλογα για να τρέξουν κι αυτά πέταξαν πρόθυμα κι έφτασαν αμέσως στην κατοικία των θεών, τον Όλυμπο» (Όμηρος, Ιλιάδα Ε 363-366). Ο Απόλλωνας λέγεται ότι κάποιους χειμωνιάτικους μήνες άφηνε το μαντείο των Δελφών και ταξίδευε σε κάποια χώρα πολύ πιο βόρεια με το ολόχρυσο άρμα του. Μ' ένα φτερωτό άρμα ο θνητός Ίδας (άρμα που του δώρισε ο Ποσειδώνας) έκλεψε τη βασιλοπούλα της Αιτωλίας και την οδήγησε στη Μεσσήνη. Ο Ίδμων ταξίδευε στη Σελήνη με το άρμα του που έμοιαζε με απαστράπτοντα κομήτη. Ο Φαέθων μαζί με άλλους ταξίδεψε στον ουρανό, με ένα όχημα που λεγόταν Εωσφόρος, προκειμένου να φτάσει στην Σελήνη όπου και έκανε τριάντα περιφορές γύρω από αυτή.
Στη συνέχεια έφτασε στον πλανήτη Αφροδίτη και επέστρεψε πίσω στην Γη οπότε και κατακρημνίστηκε (διάσπαρτα αποσπάσματα: Λουκιανός: Περί Αστρολογίας, Παλαίφατος: Περί Φαέθονος ΧΙΙ, Νόννος: Διονυσιακά Β΄ τόμος 33-34).
Η θεά Δήμητρα μετά από μία περιπλάνηση με το ιπτάμενο πύρινο άρμα της, που εσύρετο από φτερωτούς δράκοντες, προσγειώθηκε στην «αγέλαστο πέτρα» στην Ελευσίνα. Ύστερα παρέδωσε το ίδιο αυτό φτερωτό άρμα σε έναν από τους τέσσερις βασιλείς της Ελευσίνας, τον Τριπτόλεμο, ο οποίος έφυγε πετώντας, και απουσίασε για πολλά χρόνια με σκοπό να διδάξει και σε άλλους λαούς την τέχνη της σποράς του σίτου και του θερίσματος των χωραφιών. (Απολλόδωρος, Βιβλιοθήκη, Α 32), (Ελευσίνια μυστήρια, Αισχύλος).

Οι ιστορίες για τις πτήσεις των θεών, δεν σταματούν μόνο στις περιγραφές των αρμάτων τους αλλά προχωρούν και σε πολλές ιστορίες που περιγράφουν ακόμα και διαστημικές οδούς προς τις ουράνιες πατρίδες του γένους τους. Ο θεός Διόνυσος αναφέρεται από τον Νόννο ότι όταν ήταν μωρό «παρατηρούσε το πατρικό μονοπάτι των άστρων» (Νόννος, Διονυσιακά Θ 35-36). «Για τον Άβαρι, που στο δρόμο του ουρανού τον ξεπροβόδιζε ο Φοίβος (Απόλλων) με ιπτάμενο περιπλανώμενο βέλος» (Νόννος, Διονυσιακά ΙΑ). Η Ήρα «ταξίδευε πέρα από τον ουρανό, τον στολισμένο με φωτεινά άστρα, διασχίζοντας αναρίθμητες πολιτείες […]» (Νόννος, Διονυσιακά Η 111-112). Ενώ σε πιο γνώριμες ιστορίες η αποκρυπτογράφηση των κειμένων του Αριστοτέλη, από τον Γεώργιο Λευκοφρύδη, μας αποκαλύπτουν με τι όχημα αλλά και από ποιά διαδρομή ταξίδεψε ο Νικόμαχος με τον 5χρονο Αριστοτέλη στη Χθώνα (Γη) από τον αστερισμό του Λαγού (μέσα στο ‘’Όργανον’’).

Όπως ανέφερα παραπάνω, οι ιστορίες των ιπτάμενων οχημάτων των θεών, προέρχονται από μία εποχή αρχαιότερη αυτής των ιστοριογράφων της αρχαίας Ελλάδας. Κάτι που αποδεικνύεται ιστορικά από κείμενα του Διογένη του Λαέρτιου, τη ''Θεογονία'' του Ισίοδου, τα ''Αιγυπτιακά'' του Μανέθωνα και το ''Ιστορίας απόδειξης βιβλίο β΄'' του Ηρόδοτου. Και μιλάμε για ένα διάστημα ανάμεσα στο 30000-12000 π.Χ. που μπορεί να φτάνει και ως το 3500 π.Χ. αν λάβουμε υπόψη σκόρπιες πληροφορίες σε κείμενα του Ομήρου, του Πλάτωνα και του Διόδωρου Σικελιώτη, που αφορούν πληροφορίες -μόνο- για τους Ολύμπιους θεούς (θεούς αποικιστές στις μεταγενέστερες εποχές της προκατακλυσμιαίας Αιγηίδος).

Έτσι λοιπόν εξηγείται γιατί στα περισσότερα αγγεία, οι ιστοριογράφοι της Ελληνιστικής περιόδου και της Εποχής του Χαλκού, σχεδιάζουν ιπτάμενα άρματα και όχι διαστημικά σκάφη, αφού οι ίδιοι δεν είχαν οπτική των θεϊκών οχημάτων, μιας και όλες οι πληροφορίες που παρουσίαζαν έφτασαν σε αυτούς μετά από χιλιάδες χρόνια χάριν του μύθου και του προφορικού λόγου, (δύο λέξεις με ταυτόσημη έννοια, κάτι άγνωστο για πολλούς στην εποχή μας). Προφορικές ιστορίες που μπορεί να άλλαξαν λίγο ''οπτικά'' στη πορεία τους στους αιώνες, κάτι όμως που δεν αναιρεί την πραγματική τους υπόσταση. (Έρευνα: Harris Koutsiaftis)

ΓΙΑ ΕΝΑ ΚΛΑΔΙ ΕΛΙΑΣ

Η ΚΑΘΙΕΡΩΣΗ των Ολυμπιακών Αγώνων ανάγεται στους μυθικούς χρόνους, στη διαμάχη μεταξύ του Δία και του Κρόνου. Σύμφωνα με τις αρχαιότερες καταγραφές, ο Δίας αντιμετώπισε τον Κρόνο για την κυριαρχία του κόσμου και κατάφερε να τον νικήσει πάνω στον λόφο της Ολυμπίας.

Ο ΟΜΗΡΟΣ ΚΑΙ Η ΑΓΝΩΣΤΗ ΖΩΗ ΤΟΥ

Ο άνθρωπος που θα άφηνε το στίγμα του βαθιά στον ελληνικό πολιτισμό και κατόπιν στον δυτικό κόσμο δεν έχει ανάγκη από εισαγωγές.

Οι προηγμένες επιστημονικές γνώσεις της Αρχαίας Ελλάδας

Μας δίνεται η ευκαιρία να γνωρίζουμε ένα σημαντικό μέρος των επιστημονικών γνώσεων της Αρχαίας Ελλάδας, που ο Αριστοτέλης θεωρεί δεδομένο  ότι πρέπει να γνωρίζουν οι επιστήμονες τις εποχής του!    

Η μέτρηση του χρόνου στην αρχαία Ελλάδα

Οι αρχαίοι Έλληνες αστρονόμοι μέτρησαν τον χρόνο για πρώτη φορά χρησιμοποιώντας τον γνώμονα και την κλεψύδρα. Ο γνώμονας τους ήταν γνωστός από τους Χαλδαίους αστρονόμους και έτσι κατασκεύασαν τελειοποιημένους γνώμονες με τη βοήθεια των μαθηματικών τους γνώσεων.

Εντυπωσιακή εικόνα: Ο Παρθενώνας όπως δεν τον έχετε ξαναδεί !

 Πρόκειται για μια εντυπωσιακή σειρά φωτογραφιών υψηλής ανάλυσης που μας επιτρέπουν να θαυμάσουμε με έναν διαφορετικό τρόπο αυτό το μοναδικό μνημείο του πολιτισμού μας

Νέμεσις

Η Νέμεσις ήταν θεότητα και συγχρόνως η προσωποποίηση της θείας δίκης.

Ήταν κόρη της Νύκτας και αναφέρουν πως κάποτε την είχε ερωτευτεί ο Δίας κι εκείνη μεταμορφωνόταν συνεχώς για να τον αποφύγει. Στο τέλος είχε πάρει τη μορφή χήνας, αλλά δεν είχε καταφέρει να σωθεί γιατί ο Δίας μεταμορφώθηκε την ίδια στιγμή σε κύκνο κι ενώθηκε μαζί της. Τα αβγό που είχε γεννήσει η Νέμεση το είχαν μαζέψει κάποιοι βοσκοί και το είχαν δώσει στη Λήδα. Από εκείνο το αβγό είχαν γεννηθεί η Ελένη και οι Διόσκουροι.

Ως θεότητα η Νέμεσις απέδιδε στον καθένα την ευτυχία ή δυστυχία που αντιστοιχούσε στην αξία του. Ο ρόλος της ήταν συγγενικός με αυτόν των Μοιρών. Μόνο που οι Μοίρες είχαν σχέση με την ειμαρμένη, προαποφάσιζαν τη μοίρα των ανθρώπων πριν ακόμη γεννηθούν, ενώ η Νέμεσις επιβράβευε ή τιμωρούσε κάποιον με γνώμονα το δίκαιο.

Ήταν η προσωποποίηση της θείας εκδίκησης, όπως οι Ερινύες, αλλά δεν τιμωρούσε μόνο το έγκλημα, αλλά και κάθε "υπερβολή" και αλαζονεία. Τιμωρούσε τους υπερόπτες και προσπαθούσε να φέρει την ισορροπία ανάμεσα στην τύχη των ανθρώπων.

Έτσι ο Κροίσος, γεμάτος πλούτη και αλαζονεία, οδηγήθηκε από την Νέμεση στην εκστρατεία εναντίον του Κύρου και καταστράφηκε.

Στον Ραμνούντα της Αττικής, κοντά στο Μαραθώνα, λατρευόταν η Νέμεσις ως Ραμνουσία κι είχε περίφημο ιερό. Το άγαλμά της θεάς το είχε σμιλεύσει ο Φειδίας από μάρμαρο της Πάρου, που είχαν φέρει οι Πέρσες στο Μαραθώνα και το προόριζαν για να στήσουν τρόπαιο για τη νίκη που θα πραγματοποιούσαν ενάντια στους Αθηναίους. Επειδή οι Πέρσες είχαν δείξει μεγάλη σιγουριά για τη νίκη τους, υπερβολή και αλαζονεία, η θεά τους τιμώρησε. Υποκίνησε τον αθηναϊκό στρατό στο Μαραθώνα κι οι Πέρσες ηττήθηκαν.

Αργότερα η Νέμεσις ταυτίστηκε με την Αδράστεια, παριστανόταν ως παρθένα κι έμοιαζε με την Αφροδίτη.



Υπάρχει και μια άλλη άποψη της μυθολογικής διαδρομής της Νέμεσης.

Λεγόταν πως από την ένωση του Ταρτάρου και της Νέμεσης γεννήθηκαν οι Τελχίνες. Τα ονόματά τους ήταν Χρυσός, Άργυρος και Χαλκός, από τα μέταλλα που είχαν ανακαλύψει ή κατά τον Βακχυλίδη Ακταίος, Μεγαλήσιος, Ορμενός και Λύκος. Οι Τελχίνες ήταν μάγοι και προκαλούσαν βροχή, χαλάζι, χιόνι και κεραυνούς.

Ήταν πνεύματα της φωτιάς-ηφαιστειακά, από ρίζες έφτιαχναν φίλτρα θαυματουργά και κατείχαν τρομερές δεξιότητες. Περιγράφονται ενίοτε δίχως χέρια ή πόδια. Ήταν όντα αμφίβια και είχαν κάτι από άνθρωπο και κάτι από ψάρι, σαν τον Όανες της σουμερο-βαβυλωνιακής μυθολογίας. Τους περιέγραφαν με μεμβράνη στα δάχτυλα και φημισμένες οικογένειες ισχυρίζονταν ότι κατάγονταν από τη γενιά τους.

Σύμβολα της θεάς είναι ο πήχυς και το χαλινάρι. Τα σύμβολα αυτά είναι ενδεικτικότατα της λειτουργίας της να προσμετρά τις ανθρώπινες σκέψεις, συναισθήματα, δράσεις και να θέτει ένα όριο στην αχαλίνωτη ασυδοσία του εγωισμού των ανθρώπων. Έτσι η έπαρση των θνητών έναντι των Κοσμικών Νόμων (ύβρις) και η κατάφωρη αδιαφορία για το Κοινό Καλό, σαρώνονται με τη δράση της Νέμεσης και εδώ μοιάζει με Συμπαντική Ζυγαριά που απονέμει αέναα Δικαιοσύνη.

Ορφικός Ύμνος στην Νέμεσι

Εσένα τη Νέμεση καλώ,

τη βασίλισσα την πανίσχυρη,

μέσω της οποίας αποκαλύπτονται οι πράξεις των θνητών ανθρώπων,

την αιώνια, την αξιοσέβαστη, με την απεριόριστη όραση,

εκείνη που αγαλιάζει με το ορθό και το δίκαιο

σε κάθε θνητό είναι γνωστή η επιρροή σου,

και οι άνθρωποι βογγούν πίσω από τα δίκαια δεσμά σου,

γιατί κάθε σκέψη καλά κρυμμένη στο μυαλό,

ξεκάθαρα αποκαλύπτεται στη θέα σου.

Έλα ευλογημένη και ιερή Θεά, εισάκουσε την προσευχή μου,

και βάλε στη φροντίδα σου τη ζωή του πιστού σου,

την αγαθοεργή σου βοήθεια δώσε στην ώρα της ανάγκης,

και άφθονη ισχύ στη δύναμη της λογικής,

τις σκέψεις τις ασεβείς, τις αλαζονικές και τις χαμερπείς διώξε μακριά.


Οι αρετές της Ιδανικής Πολιτείας - ΠΛΑΤΩΝ

Οι απόψεις του Πλάτωνος για την ιδεώδη πολιτεία, η οποία διασφαλίζει στον πολίτη της τον άριστον βίον, εκθέτονται στον διάλογό του που τιτλοφορείται Πολιτεία.